หนุ่ม ม.ปลาย กับยัยจอมซื่อ

    ชีวิต ม.ปลาย ปีที่แล้วโดนลบคะแนนวัยใสไป 3 แนะ ลาก่อนแผ่นดินที่อาศัยอยู่มามากกว่า 15 ปีเรื่องที่เกิดกับพระเอกหยุ่ม ม.ปลายบ่อยๆคือ พ่อแม่ไปทำงานต่างประเทศส่วนลูกที่เหลืออีก2ปีก็จะจบม.ปลายต้องไปอยู่กับน้องสาวของพ่อ ผมก็รู้สึกว่าเหมือนจะมีความสุขที่สุดของชีวิต
โรงเรียนใหม่อยู่ในเมืองน่าจะมีนักเรียน หญิงต่ำกว่า 10 รู้สึกว่าคุณอาจะไม่มีลูกด้วยแถมต้องออกไปทำงานด้วยสิ ก็แง๋ละนะผมเหมือนได้อยู่คนเดียวละสิสภาพแวดล้อมที่หลุดพ้นจากวัยรุ่น ม.5 ในช่วงหัวเหลี่ยวหัวต่อมีเงินค่าขนมอยู่หน่อยเดียว ในที่สุดก็ถึงสักทีสินะว่าแต่ว่ารูปนี้ มัน......
มีเสียงพุดขึ้นมาว่า ริริจิโยะ ใช่รึป่าว ในขณะที่ผมยังยืนดูรุปอยู่ ใช่นั้นคุณอาผมเอง
ริริจิโยะ : เอะ...ออ..ออ..อะ ใช่ครับผม นิวะ ริริจิโยะเองครับสวัสดีครับเออ ขอฝากเนื้อฝากตัวซักระยะนะครับ(เฮย...เก็งเลยเรา)
เมเม้ : ฉันก็ต้องฝากตัวเหมือนกัน อ๋ะให้นามบัตรไวดีกว่าเน้อ โทวะ เมเม้จ๋ะ
ริริจิโยะ : ขอบคุณนะครับ เออะ...เออ ชื่อแปลกดีนะครับ เหมือนเป็นชื่อในการแสดงไม่ก็ให้สอดคล้องกับการแสดง 
เมเม้ : นั้นนะชื่อจริงชั้นเลยแหละ อ่านว่า โทวะ เมเม้หรือเทอจะเรียกชั้นว่า โจโจก็ได้นะ
หลังจากนั้นพอคุยกันเสร็จชั้นกับคุฯเมเม้ก็ได้ไปโบกรถเท็กซี่ เพื่อที่จะได้เดินทางไปยังบ้านของคุณเมเม้ และก็มีเสียงของคุณเมเม้พูดออกมาว่า ยินดีต้อนรับสู่เมืองที่มนุษย์ต่างดาวเฝ้ามอง ...หา....
เมเม้ : อ๋ะตกใจเลยหรอจ๋ะ คือที่นี้นะมีคนเห็นเห็น UFO บ่อยมากเลยนะ เหมือนกันกับที่ รัฐฟอริด้า ยังไงละ  
ริริจิโยะ : หะ..อะอะอ๋า.. หรือจะเป็นพวกระทิตบูชาเอเลี่ยนที่อยู่ในยุคนักสืบ MMR หรอ
ในที่สุดก็ถึงบ้านของคุณเมเม้เราทั้ง2ครได้เดินลงมาจาก แท็กซี่จากนั้นคุณ เมเม้ก็พูดขึ้นมาว่า 
เมเม้ : นี้จะบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังที่2ของ ริริจิโยะ จังนะ
ริริจิโยะ : เออขอรบกวนด้วยนะครับ
เมเม้ : ไม่เป็นไร ชั้นเองก็ต้องรบกวนเหมือนกันด้วยจะ ขอโทษนะรบกวนด้วยจะ
หาา....?
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปยังในบ้านไม้ที่สวยสุดๆ ><
แต่ทว่าพอผมเดินเข้าไปแล้วก็เจอผู้หยิงคนหนึ่งนอนอยู่ทางขึ้นบ้านผมก็ไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่เธอห่อตัวเองด้วยฟูก จากนั้นผมก็เจอแต่ผู้หยิงที่ห่อหัวอยู่ใหฟูกที่รูปร่างเหมือนกับ ป่อเปี้ยสดเลย แล้วคุณเมเม้ก็ชวนผมเข้าไปในบ้านของเค้าโดยที่ไม่สนใจยัยผู้หยิงห่อฟูกคนนั้น หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นไปยังบนห้องชั้น2ของบ้านไม้โดยมีคุณเมเม้
นำทางไปและพอผมลองเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมนี้ยืนชะงัก เพราะที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือห้องสุดรกที่ดูเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดมาก่อน
เมเม้ : งั้นก็ช่วยทำความสะอาดห้องหน่อยนะ
- - คราบบบ
พอผมทำความสะอาดห้องนอนเสร็จหมดแล้วในเวลาอันยาวนาน ผมก็เลยกระโดดนอนลงไปที่บนเตียงนุ่มๆ และก็คิดอยู่ในใจว่า เด็กผู้หญิงที่อยู่ในฟูกนั้นนะหมายความว่ายังไงกันนะ จากนั้นผมก็ไดยินเสียงคุณเมเม้ บอกให้ผมลงไป รับประทานอาหารที่ห้องครัวด่านล่าง พอผมเห็นอาหารที่คุณเมเม้ทำมาให้กอนผมก็ตลึงเลย ที่ว่าคุณเมเม้ทำอาหารได้หน้า ตาหน้ากินที่สุด พอผมลองชิมดูรสชาติอาหารนั้นสุดยอดไปเลย 
แต่คนเมเม้บอกว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปคงจะได้กินข้าวด้วยกันอย่างงี้คงไม่ได้แล้วละนะ
เมเม้ : ว่าแต่ ริริจิโยะทำกับข้าวเป็นมั้ย
ริริจิโยะ : ถ้าจำพวกที่ไม่ต้องหั่นก็พอทำได้ก็ได้...
แล้วคุณเมเม้ก็ตบมือ เสียงดัง แปะแปะ ก็เทอเป็นเด็กผู้ชายนี่นะ เทอคงทำอาหารไม่ได้หรอกสินะ 
ผมก็พูดขึ้นว่า คุณอานะไม่ได้อยู่ในบ้านคนเดียวนะครับ  ว่าไงนะ(เมเม้) หมายความว่ายังไงครับคนหิวแล้วแท้ๆยังมาอารมณ์เสียไม่เข้าท่าอีกนะ แล้วก็นี่อธิมาหน่อยสิครับ ไอ่นี้มันอะไรกันผู้หญิงที่อยู่ในฟูกนั้นมันคืออะไรกัน ก็เทอนะเป็นเด็กที่ไม่สามารถเข้าสังคมคือว่า เทอนะประสบอุบัติเหตุเทอได้ดิ่งพะสุทาลงไปในทะเล