ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ชาร์ล ลี เบอแกรน หนุ่มน้อยวัย 16 ปี ผู้ซึ่งถูกเกณฑ์ไปรบ
ซึ่งไม่ใช่พระเอกแต่เป็นร่างที่ นาย อิทธิ พรางกูล ถูกส่งมาให้อยู่ในร่างนี้
ความวุ่นวายของสงครามที่เขาเข้าไปพัวพันทั้งสิ่งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ
พลักดันให้เขาต้องสู้เพื่อเอาชีวิตรอด
.
.
.
" WAR NEVER CHANGE "
___________________________________
คำชี้แจ้ง
เหตุที่หายไป กราบขอประทานอภัยเป็นอย่างยิ่ง ด้วยตัวผมได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนตร์ทำให้ต้องพักรักษาตัวอยู่นาน จึงทำให้ไม่ได้เข้ามาเขียน มีเพียงการอัพเดทอะไรเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดังนั้นจึงขออภัยด้วย
ในส่วนเนื้อหาของเรื่อง นับเป็นการจบภาคที่ตอนที่ 51 ด้วย แต่ว่าในอนาคตจะมีการเขียนต่ออย่างแน่นอน
ขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
และก็มันจะส่งผลอย่างไรกับพนะเอก
น้าเสียดาย พึ่งอ่านได้ตอน 17 เก็บค่าตอนละ
โดยรวมตอนแรกก็ตื่นเต้นแต่พอมาหลังๆ ความรู้สึกนั้นหายไป
บวกกับอ่านหลายเรื่อง เลยไปปรับอารมณ์ใหม่ พึ่งกลับมา
แต่ขอให้โชคดีละกัน :D
ทำไมผู้แต่งเข้ามาฝากนิยายในกระทู้วิจารณ์สำหรับมือใหม่มากล่ะคะ จากที่อ่านมาคิดว่าระดับนี้ไม่น่าเรียกว่ามือใหม่มากแล้วนะคะ^^” แต่ก็จะวิจารณ์ให้ค่ะ ในระดับที่ไม่เหมือนกับวิจารณ์ให้กับนักเขียนมือใหม่มากทั่วไปเช่นกัน
ในเรื่องของเทคนิคการบรรยาย ผู้แต่งทำออกมาได้ดี โดยบรรยายได้อย่างกระชับและเห็นภาพ เข้าใจง่าย แต่ยังมีในส่วนของการบรรยายสถานที่ ที่ยังอธิบายไว้สั้นเกินไป แจกแจงได้ไม่ชัดเจนพอ เช่น ป่าไม้ หมู่บ้าน หรือแม้แต่สนามรบที่เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันยังไม่น่าสะพรึงกลัวมากพอ ฟิลมันต้องแบบเฮ้ยย! นี่สนามรบนะ! มากกว่านี้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีผลต่ออารมณ์ร่วมของผู้อ่านด้วยเช่นกัน แต่ว่าการบรรยายแบบกระชับๆที่ผู้แต่งทำนั้นไม่ใช่ว่าไม่ดี ข้อดีคือมันทำให้ดำเนินเรื่องไปส่วนอื่นได้อย่างรวดเร็ว ไม่เสียจังหวะ แต่คิดว่าถ้าผู้แต่งมีความสามารถมากพอจะสามารถแก้ไขให้บรรยายสถานที่ได้กระชับและละเอียดชัดเจนได้เช่นกัน ซึ่งอาจต้องเพิ่มมาสักสถานที่ละ 1-2 ประโยค นั่นอาจจะพอดี และไม่มากเกินไปที่จะทำให้เสียจังหวะ
และเรื่องการบรรยายโดยรวม เรื่องนี้จะใช้การบรรยายแบบมุมมองจากบุคคลที่ 3 แต่ว่าเนื้อเรื่องและการบรรยายต่างๆจะออกจากตัวพระเอกซะส่วนใหญ่ มุมมองเรื่องราวต่างๆในเรื่องมักหมุนรอบตัวพระเอก ไม่ค่อยมีบรรยายในมุมมองของตัวละครประกอบอื่นๆ ซึ่งเราคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ควรเปลี่ยนไปใช้มุมมองบุคคลที่ 1 แทนซะยังดีกว่า ดึงให้คนอ่านรู้สึกว่าเป็นตัวเอกไปเลย อันนี้แล้วแต่ ดุลยพินิจของผู้แต่งว่าอาจจะบรรยายจากมุมตัวประกอบบ้างแทนก็ได้ ผู้อ่านก็จะรู้สึกใกล้ชิดกับทุกตัวละครในนิยาย ทำให้รู้สึกเป็นคนๆหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นๆด้วยแทน แต่ก็สามารถบรรยายโดยใช้มุมมองผสม 1 กับ 3 เลยก็ได้ ก็เป็นเทคนิคขั้นสูงนิดนึงว่าจะหาจังหวะไหนสลับมุมมองกันได้ แล้วลงตัว
ในเรื่องของความสนุก ถ้าสมมติว่านิยายเรื่องนี้เป็นหนังสือตีพิมพ์เล่มหนึ่ง เราจะยอมเสียตังซื้อหรือไม่
คำตอบคือ ถ้ามีห่อใสหุ้มไว้ ทำให้เราอ่านได้เเต่เรื่องย่อด้านหลัง เราคงซื้อ แต่ถ้าได้ลองอ่านข้างในไปหน่อยนึงแล้ว อาจจะไม่ซื้อ
ต้องบอกก่อนว่านิยายเรื่องนี้สนุกแน่นอน เชิญผู้แต่งภูมิใจได้เลย ว่านิยายของคุณเป็นนิยายที่ดีในระดับหนึ่งแล้ว พล็อตเรื่องในภาพรวมก็น่าสนใจมากกก ในตอนแรกที่พระเอกจัดการกับทหาร 2 คนที่ตามจับได้แล้ว เรานี่ตื่นเต้นมากว่าพระเอกจะทำอะไรต่อไป นับเป็นการเปิดเรื่องที่ดีมาก แต่พอเข้าไปร่วมกับพวกชาวบ้าน เรารู้สึกว่าความตื่นเต้นมันแผ่วลงทันที ที่จริงแล้วเนื้อเรื่องก็มีความสมเหตุสมผล พระเอกก็ตัดสินใจได้ฉลาดดี แต่ต้องยอมรับว่านิยายที่ฮอตฮิตในช่วงนี้ส่วนใหญ่จะมีตัวเอกที่พัฒนาเร็วเวอร์ ไม่ก็เก่งเวอร์ แล้วก็พาตัวเองไปในสถานการณ์ที่ตื่นเต้นอยู่เสมอ ซึ่งช่วงแรกของนิยายสำคัญมาก คุณจะตรึงใจผู้อ่านได้มากแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับส่วนนี้นิยายบางเรื่องจึงเลือกใช้เทคนิคที่ขึ้นด้วยจุดพีคของเรื่องก่อน แล้วค่อยกลับมากล่าวย้อนหลัง หวังว่าผู้แต่งจะสามารถพัฒนาให้เรื่องตื่นเต้น และมีความสมเหตุสมผลด้วยได้
ทั้งหลายเหล่านี้ก็เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัว ซึ่งแต่ละคนก็มองแตกต่างกัน แล้วเราก็พึ่งอ่านมาถึงตอนนี้แหละค่ะ เพราะยังมีอีกหลายคนที่ฝากให้วิจารณ์อีก ต้องขอโทษด้วยนะคะ มันอาจจะตื้นเขินเกินไปที่จะวิจารณ์อะไรได้ สรุปว่าเป็นนิยายที่สนุกค่ะ ไว้ว่างแล้วจะกลับมาอ่านต่อนะคะ แต่ถ้าสนุกมากจริงๆเราคงอ่านจนจบเดี๋ยวนี้
สุดท้ายนี้ก็ขอให้ผู้แต่งสร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
ป้าหานิยายอ่านแก้เครียด พออ่านแล้วเครียดกว่าเดิม ยิ่งอ่านยิ่งเครียด อยากหยุดอ่านแต่มือดันกดอ่านต่อ ตอนนี้ถึงตอน 49 บอกกับตัวเอง หยุดก่อนกดออก ทำแบบนี้มาสิบกว่ารอบ ป้าเครียดมาก นิยายแบบนี้ป้าขอไปกินพาราแล้วนอนก่อน พรุ่งนี้จะกลับมาอ่านใหม่ สู้ไม่ใหวแล้ว