Den Nationalen Jugendlichen Helden.

ลำดับตอนที่ #3 : ณัฐวุตร์ แจมศรีแจงและเริมต้นการเดินทาง

บทที่ 2 ณัฐวุตร์ แจมศรีแจงและเริมต้นการเดินทาง

            หวัดดีครับ ผมชื่อ ณัฐวุตร์ แจมศรีแจงนะครับ สวนเจ้าตัวที่เดินอยู่ข้างขวาของผมชื่อ อิจิดะ ฮายาชิ สวนคนที่อยู่ค้างซ้ายมันชื่อ สุเมธร์ แจมศรีแจง พวกเรากำลังเดินทางกลับบ้านครับ หลังจากผ่านอุโมงที่มีทางโกงของพ่อผมมาได้ เพราะ การขโมยลูกละเบิดเล็ก ๆ น้อย ๆ จากห้องทำงานของพ่อผมมาใช้นะครับ แล้วเมือพวกผมเดินไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน อะไร

            ตอนนี้ผมเห็นบ้านซงไทยอยู่ข้างหน้าผมแล้วครับ นันละบ้านของพวกผมละ “มัวพูดอะไรในใจคนเดียวอยู่นะเจ้าณัฐ” นั้นเจ้าฮายะมันกัดผมแล้ว “อ่อ คิดว่ากลับไปถึงจะเอาอะไรยิงถลมห้องของแกดีนะ” ผมตอบมันกลับไป “เอาไอ่ณัฐ ค่าถามแกดี ๆ นะโวย เดีย ๆ จะไฟร์กับค่าเหลาะ” เจ้าฮายะเริมขึ้นเตียมชักดาบคาตานะ ผมก็ไม่ยอมหน้าหลอกเริมชักดาบคาตานะบ้าง “แน่ก็เขามาสิ” ผมท้ามัน “พอได้แล้วนะ จะทาเลาะกันเองทำมัยวะ” เจ้าสุเมธมันห้าม พวกผมเลยต้องเก็บอาวุธแล้วเดินเขาบ้าน เพราะ เกลงใจเจ้าเมธมัน

            “กลับมาแล้วเหลาะ เจ้าพวกตัวแสบ” เสียงพ่อผมพูดขึ้นมา แล้วเขาก็ประกดตรงหน้าผมชายวกลางคน มีเครารอบปาก ใสเสื้อกลามและกางเกงยีน “ไปพักผอนซะ พรุ่งนี้พวกเจ้าต้องออกเดินทางแต่เช้า” พ่อผมสัง แต่พรุ่งนี้เราจะไปใหน สงใสจะฝึกโหดอีกแล้วละมัง ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ แล้วผมก็เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำเตียเขานอน(โดยที่ไม่มีอาหารเย็นกินปอีกวัน) จะได้เก็บแรงไวใช้วันพรุงนี้ผมคิดว่ามันต้องเป็นการฝึกที่โหดและหินมากแน่ ๆ แล้วผมก็หลับไป

            เช้านี้ผมก็ตืนแต่เชามานังรับลมเย็น ๆ ตอนเช้า ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนหลังคาบ้านตัวเอง  ตุบ!  เสียงคนกระโดนขึ้นมาบนหลังคา แล้วไปเจาตัวทำเสียงมันก็มานังตากลมข้าง ๆ ผมไมใช่ใครที่ใหนหลอกเจ้าฮายะปากหมานั้นเองละ “ไม่ต้องเลย มองอย่างนี้กำลังด่าค่าในใจว่าไอ่ปากหมาอยู่ละสิท่า” มันพูดดักคอผมหลังจากมันหันมามองหน้าผม เดียวนี้แมงอ่านใจคนได้ด้วยแฮะ รองแชงมันดูดีไมนะเผื่อมันจะไม่รู้ “พอ ๆ เลิกมองจิกกัดค่าได้ละ จะมาตากลมเย็น ๆ ตอนเช้าเสียบันญากาศหมด” มันว่าจบก็หลับตาปอยให้ลมพัดผานตัวมันโดยที่มันทำหน้าฟินจนผมอยากเตะตูดมันซักปาบขึ้นมาซะแล้วแฮะ ผมจึงเอียงตัวลงนอนบนหลังคา แล้วหลับตาบ่าง จะได้ไม่รู้ศึกอยากเตะคนขึ้นมาอีก

            ตุบ! เสียงมารขัดขวางบันญากาศตัวที่ 2 โดด ขึ้นมาบนหลังคา ใช่แล้วจะใครซะอีกเลาเจ้าเมธร์เองละมันไม่พูดพามทำเพลงเหมือนเจาฮายะหลอกแค่เดินมานั่งขาง ๆ ผมแล้วก็นอนหลับตาไปเลย ปอยให้สายลมเย็น ๆ พัดผ่านตัวพวกผมไป ชั่งเย็นสบายทั้งกายและใจซะจริง

            “เอาพวกแกลงมานี้ได้ละ แล้วไปเก็บขาวของจำเป็นซะ” เสียงพ่อตระโกนขึ้นมาหาพวกผมที่นั่งนอนเล่นตากลมอยู่เพิน ๆ พวกผมเลยต้องจำใจลงไปเก็บขาวของจำเป็นใสกระเปาโดยที่ไม่รู้ว่าคุรพ่อผู้แสนใจดีและรักยิงจะให้พวกกระผมไปทีใหน

พวกผมเก็บขาวของใสกระเปาสะพายเพราะจากประสบการพ่อต้องสังให้เราไปเดินรุยแน่ดังนั้น กระเปาสะพายเหมาะที่สุดละ แล้วเมือเยมของเส็จพวกผมก็เดินมารวมกันที่โถงกลางบ้านเรือนไทย เห็นท่านพ่อสุดที่รักกำลังนั่งคอยอยู่บนอาด เมือพ่อหันมาเห็นพวกผมก้พูดว่า “นี่เสือผาที่พวกแกต้องใส่” ว่าจบก็โยนเครืองแบบบางอย่างมาให้พวกผม ผมรองกลางเครื่องแบบดูก็พบว่าเป็นชุดของกองทัพขาว พวกผมจึงเดินกลับเขาไปสวมเครื่องแบบในห้องอีกรอบ ผมรองสองกระจกดูพบว่าผมกำลังใส่ชุดทหารสีน้ำตาล ผุกผ้าพันธุ์คอสีขาว สวมหมวกสีน้ำตาลที่ติดตราไก่ถือมัดฟาสซิสต์อยู่กลางหัว ที่แขนซ้ายติดปอกแขนมีตราสวัสดิกะอยูตรงกรางฟางข้าวบนผืนผาสีขาว ที่กางเกงส่วนเขมขัดที่หัวมีรูปไก่ถือมัดฟาสซิสต์  สวมร้องเทาคัดชูหัวเล็กอย่างดีสำหรับเดินป่าเมือแน่ใจว่าสมบูณแล้วจึงเน็บดาบคาตานะและซากิยามิไวที่เอวซ้าย กอนจะเดินออกมาจากห้อง

เมือผมเดินออกมาจากห้องก็พบพวกเจ้าฮายะและเจ้าเมธร์ แต่งชุดแบบเดียวกันกับผมเดินออกมาจากห้องของพวกมัน แล้วพวกผมก็เลิมเดินเขาไปหาพ่อ เมื่อพ่อเห็นว่าทุกคนมาคบละก็พูดว่า “พวกแกคงสงใสสินะว่าค่าจะให้พวกเจาเดินทางไปใหน ค่าจะให้พวกเจาออกเดินทางไปฐานทัพใหญของกองทัพขาวที่มหานครเพชรบูณร์ในรัฐสุโขทัย เพื่อใช้วิชาที่คาคอยพำสอนมาบันจุเขาเป็นกองทัพขาวจริง ๆ ให้ได้ นี่จดหมายแนะนำเก็บไวให้ดีละ” พอพ่อพูดจบก็สงจดหมายมาให้เราคนระฉบับ พวกเราจึงรับมา “แล้วอาละ” เจ้าเมธร์มันถาม “อาจะไปทำหน้าทีของอาต่อละ พวกแกต้องเดินทางกันเอง ท่าโชคดีเราจะเจอกันอีก ไปได้ละชัยชนะรักษาร์” พ่อพูดขึ้น พวกผมจึงลำลากับพ่อกอนจะออกเดินทางในทันที เพราะบัดนี้ผมรู้แล้วว่าภาระกิจเพื่อมาตุภูมิได้เริมขึ้นแล้ว

“เดิน เดิน อย่ายอมแพ้ใครชาติไทยต้องเดิน เดิน เดิน ท่าหวังก้าวหน้าเราต้องพากันเดิน” เสียงเจ้าฮายะ มันเดินไปร้องเพลงไป  มีความสุขหน้าดูเลย เห็นแล้วหมันไซ่วุย ว่าแล้วผมก็เลยเดินเขาไปเตะตูดมันเล่น

โคม!!! เสียงเจ้าฮายะมันล้ม เพราะโดนผมเตะ “ไอ่เชียณัฐมึงเตะกูทำไมวะ” เสียงมันด่าตามหลังมา “หึหึหึ เจือกทำตัวหน้าหมันไซ่เองนิ” ผมพูดแล้วเดินต่อไป สวนเจ้าฮายะก็ด่าผมตามหลังมา อาสุขใจจริง สวนเจาเมธมันก็ทำหน้าเอือมระอาต่อไป 5555+ ผมมีความสุขซะจริง “เดิน เดิน เดิน อย่าท้อทางไกลขอให้ไทยเจริญ” ผมร้องเพลงต่อ(จากที่เจ้าฮายะร้องไว้)พร้อมกับหลบตีนของเจ้าฮายะไปเรื่อย ๆ ชังมีความสุขซะจริง อีกไม่นานเราคงไปถึงหมู่บ่านต่อไปละ