Den Nationalen Jugendlichen Helden.

ลำดับตอนที่ #4 : อิจิดะ ฮายาชิ และ การประทะครั้งแรก

“Völker, hört die Signale! Auf zum letzten Gefecht!...........” เสียงเจ้าณัฐ มันร้องเพลงอย่างมีความสุขหลังได้เตะก้นผม โดยที่ผมยังไม่สามารถ เตะ มันคืนได้เลยซักรอบ “คอยดูนะไอ่บ่าณัฐกูจะเตะก้นมึงให้ได้เลย” ผมพูดจบผมก็ไปไร่เตะมันต่อ “ฮะฮะฮะ จ้างให้เองก็เตะค่าไม่โดนหลอก เพราะแก้นะช้ากว่าค่าไงละ เจ้าฮายะ” ดูมันพูด หน้าเตะจริง ๆ อ่อ ผมรืมแนะนำตัวสินะ ผมชื่อ อิจิดะ ฮายาชิ นะครับ และตอนนี้เรากำลังเดินทางมุ่งสู่กรุงเพรชบุรี กันอยู่ ซึงจากการเดินไปด้วยไรเตะกันไปด้วยของเรา ทำให้เราเดินทางกันไวจนไม่รู้ตัว ข้างหน้าเราคือ หมู่บ่านของชาวไท-ลาว หมู่บ้านหนึ่งในตอนเหนือของรัฐอีสาน สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตไท พวกผมเดินเขาไปในหมู่บ้าน แล้วทำไมคนในหมูบ้านเขาต้องมองเราด้วยสายตาแบบนั้นด้วยนะ “พวกหนูมาจากที่ใหนกัน แล้วมาทำอะไรที่นี่” มีคนแก่คนหนึ่งเดินมาหาแล้วถามเรา ชายแก่คนนี้ มีผมแซมด้านข้าง หัวตรงกลางข้อนข้างโลน ถือไม้เท้าทำจากไม้แบบกำนั้นตามชนบท  “สวัสดีครับ คุณคงเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่สินะ” ผมโค้งตัวทำความเคารพ ในขนะที่เจ้าณัฐกับเมธร์ใช้วิธีว่าย แบบไท ๆ “พวกผมมาจากหมู่บ้านแถบดงพญาเย็นนะครับ พวกผมขอเดินทางผ่านหมู่บ้านและหาเสบียงที่นี่นะครับ”  เจ้าเมธมันตอบ “เอาเสบียง!!!และอาหาร!!!ให้พวกเขาไป เล็วเข้า!!!” ผู้ใหญ่บ้านสั่ง แล้วพวกคนในหมู่บ้านก็พากันรีบไปหาเสบียงอาหารมาคนละนิดหน่อย แต่เมือรวมกันก็มากโข “เราต้องขอให้พวกท่านรีบออกไปจากหมู่บ้านเราแล้วละ ตงไปข้างหน้านะแล้วจะเจอป่าใช้ทางนั้นละในการเดินทางต่อของท่าน เพราะที่นี่ไม่ปลอดภัย มีพวกเจ๊กแดงมาตรวจตาตลอด ไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเราทั้ง 2 ฝ่าย แล้วเมือถึงวันแห่งเสรีภาพ เราจะได้พบกันอีกแน่คาเชื่อว่าไม่นานหลอกหนูน้อย” ผู้ใหญ่บ้านว่า “ครับ” พวกผมตอบและผมกับเจ้าณัฐและเจ้าเมธ ก็เดินทางต่อเขาไปในป่าไก้ล ๆ หมู่บ้านนั้นตงไปทางตะวันตกต่อไป “วันนี้เราสวนสนาม                    มุ่งไปยังรัฐฉานด้วยกัน……………..”  ผมกับเจ้าพวกณัฐและเมธ เริมร้องเพลงลมหนาวแห่งกำลังใจที่ นายวศิน เขาแต่งไว้บนทำนอง Westerwaldlied อย่างอารมดี พวกผมพยายามเดินเลี่ยงหมู่บ้าน เพราะได้ข่าวจากหมู่บ้านที่แล้วว่า พวกกองทัพแดงมันมาคอยตรวจตราตลอด แต่ในความคิดผมคงไม่พ้นอ่างมาตรวจตราแล้วปร้นของไปแดกฟรีอีกตามระเบียบ “เดียวหยุดก่อนข้างหน้ามีคนอยู่นะ” เจ้าณัฐจอมประสาทดีมันบอก พวกผมจึงหยุดแล้วแอบซุ่มดู อยู่บนเนินหลังพุ่มไม้ พบว่าเป็นพวกกองทัพแดง ดูจากธงที่ถืออยู่หน้าจะเป็นพวกเจ๊กแดงแน่นอน

ธงกองทัพปลดแอกประชาชาติจีน(ธงที่พวกพระเอกเห็น)

“1 2 3 4....... 39 มีทั้งหมด 39 คน มีวิทยุสื่อสาน 3 คน ทีเหลือมีแต่ปืน กับ กระบี่โง่ ๆ คนละ 1 กระสุนไม่ทราบจำนวน แต่ไม่มีอาวุธร้ายแรงกว่านั้น” เจ้าณัฐมันสารทะยาย  “เอาไงดีระ” ผมถาม “เราจะรอพวกมันเผลอ เพราะจากที่ได้ดูแผนที่มา ไม่มีฐานใหญ่อยู่แถวนี้เลย มันต้องเดินข้ามไปอีก 1 จังหวัดถึงจะเจอฐานทัพของมันอีก 1 แห่ง เราจะเริมจากการรอบฆ่าก่อน”  เจ้าเมธมันพูด เสร็จแล้ว มันก็เริมเอาสไนร์ออกมา ก็ตรงนี้หางจากพวกมันพอสมควน หลังจากมันบันจุกระสุนเสร็จ มันก็ใส่ตัวเก็บเสียงต่อ ก่อนทำการเล็ง ว่าแต่มันไปขโมยสไนร์ของอาเอนก มาตอนใหนฟะ มือไวจริง ๆ เจ้านี่ หน้าไปเป็นขโมยท่าจะรุ่งกว่านะมึง

ตุบ!!! ตุบ!!! ตุบ!!!

 สามนัดรวด โดนพวกมีอุปกรสื่อสานทุกคน แถมจงใจยิงให้เข้าตัวมันตรงที่มีอุปกรสื่อสานอยู่ซะด้วย กระสุนพังอุปกรสื่อสานและทะลุเขาสะโพกพวกมันทุกนัด

ปั่ง ปั่ง ปั่ง เสียงปืนพกผมกับเจ้าณัฐที่ซุ่มอยู่ไก้ล ๆ พวกมันผัดกันยิงและวิงหลบเขาไปหลังตนไม้ ทำให้พวกมันสับสนเล่น แล้วพวกมันก็มารวมกรุ่มกันตรงกลางจริง ๆ ด้วย เจ่าณัฐมันเลยถือโอกาสใช้ความเร็ว แบบที่พวกมันเห็นแต่ก็กันไม่ทันแล้วไปอยู่ตรงกลางกลุ่มพวกมันแล้วชักคาตานะฟันทันทีพวกมันหัวหลุดออกจากบ่าทุกตัว “ไวชีวิตผมเถาะ” เสียงพวกมันที่ถูกยังโดยเจ่าเมธแต่ยังไม่ตายพูดขึ้น แต่เจ่าณัฐมันก็หาเมตาไม่รากพวกมันมากองรวมกัน แล้วเดินไปหาต้นไม้แถว ๆ นั้นแล้วตัดด้วยคาตานะจนเป็นท่อนเล็ก ๆ แล้วเอามากองรวมกันก่อนจับพวกมันไปกองทับบนไม้อีกทีพวกมันรู้แล้วว่าจะเจออะไรก็ดิ้นหนีกันใหญ่แต่เจ่าณัฐไม่รอช้า จุดเอาเครื่องดื่มแองค์กอร์ฮอร์ที่ยึดจากพวกมันหลายขวดราดใส่พวกมันไปขวดหนึ่งแล้วจุดไฟด้วยไม้ขีด แล้วโยนลงไปใส่พวกมัน อาชั่งเป็นภาพศิลปที่สวยซะจริง แล้วพวกผมก็เดินทางต่อ ปอยให้มันดิ้นตายอยู่ตรงนั้นละ