คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : กองกำลังเสริมและยุทธพัน
“ผู้บันาาร ไม่อยาัเวลาีบสาวหลอนะรับ
แ่อนนี้พวัรวรริมันลับมาอีระลอแล้วรับ
แถมอนนี้ำแพั้นนอเรายัิั้ แนวป้อันไม่เสร็ะ้วยนะท่าน” พลอำลั
นหนึ่วิ่เ้ามาบเท้าูแนวาและพูับผมเป็นภาษาไทย
“ให้อพลราบ เป็นทัพหน้า ้อย ๆ ไปท่าำแพนอแ
ารรบะเป็นสรามในเมือ ันั้นให้พลราบอี 100 นทำหน้าที่ไป่วยอพยพผู้น
ที่เหลือให้ไปป้อันปืนให่ ที่ะนไปั้แนวรบบนำแพั้นนอ ให้พลเราะ
อยัพผอพลราบอยู่้าหลั” ผมสั่เป็นภาษาไทย
“รับท่าน” เาบเท้าูแนวาและรีบเินออไป
“เออ นที่นี้ฟัภาษาบ้านท่านไม่ออนะรับ
่วยอธิบายหน่อยเิอะไรึ้น” ประธานนัเรียนมาเนอฟเอ้ย
ทัผมพร้อมับี้ให้ผมมอใบหน้า ันอทุนในนี้
“ไม่มีเวลา แล้ว อนนี้พวัรวรริเราน นั้นมันบุมาอีแล้วนะสิ
เป็นทัพให่้วย แถมแนวป้อันำแพั้นนอ็ไม่มี
อาเิสรามในเมือท่าำแพนอแ ไปเียมัวและอพยพประานเร็ว” ผมพู
และรีบเินออไป ึ่พวสภานัเรียน็หน้าื่นวิ่ามออไป
ำแพั้นนอทาะวันอโรเรียนหลว
ู้มมมม โ้มมมมม เสียลูหินำนวนมาพุ่นำแพ
นเิารพัา้านบน และาม้วยเสียประูเมือพัลมา
“เรามา้าไปแฮะ พลราบทุนาย หาที่ำบัและยิใส่พวมันไม่้อยั้”
ผมสั่พร้อมับเอาแบเอร์รี่
พลัานที่ถูสร้าึ้นมาให้ร้ายแม็ระีนเสียบไปแทนารบรรุระสุน
และเริมยิใส่พวัรวรริที่เริมโผ่หัวเ้ามาา่อว่าอำแพ
ปั้ เสียพันเอร์เร พุ่ไปหลอมละลายพวทหารัรวรริ
และรถพัประูที่ยัไม่ไ้เรื่อนที่ไปใหน
“พลธนูเ้าไปหลบในบ้าน” เสีย้าศึให้พลธนูวิ่ไปหลบในบ้าน
และยิธนูมาทาพวเรา
“เอาพันเอร์เรยิใส่อาารที่พลธนู้าศึุ่มอยู่” ผมหันไปสั่
ปั้ ู้มมมมมม ู้มมมมมมมมมมมม
เสียพันเอร์เรระทบับอาารบ้านเรือนที่้าศึเ้าไปใ้เป็นปราาร
ถล่มลมา
อา เสีย้าศึบนพื้นและถนน
แถวที่้าศึอยู่โนอาารหลนลมาทับบ่า บ่าน็โนเสหิน เสหลนใส่ บาเ็บ
บาพว็แ่ล้มลามแลสันสะเทือนเิฝุ่นรุ้ไปทั่ว
“่าพวมันให้หม ่าให้หม” ผมนำพลอำลัเ้าไป ในฝุ่นวั
หลัานั้น็าม้วยเสีย ปืนัสนั่น ไปทุ้าน
ผมยิ้าศึที่ไมทันั้ัวในหมอฟัน ทั้ที่ล้มอยู่ หรือ
ยืนอยู่แบบไม่ยั้
“ั้โล้ึ้นับวนแนวป้อัน”
เสีย้าศึเลิมั้โล้ึ้นเอาหอพาละหว่า้อว่า
อนนี้ฟันเริม้าแล้วพอเห็นโล้ที่ั้ึ้นแบบลา ๆ
แ๊ เป๊ ผมแะสลัละเบิ เหวี่ยไปลา้าศึ
ู้มมมมมมมมมม อา
เสียระเบิและ้าศึที่ั้โล้อยู่รุที่ผมเหวี่ยระเบิไป
โนระเบิระุยระาย และอนนี้ฟันฝุ่นหายไปหมแล้ว
แ่เสียปืนยัระหน่ำยิทะลุโล้้าศึ ับไปาม ๆ ัน
“อาวุธ้าศึทะลุโล้ไ้ ทิ้โล้เ้าประิเลย” เสียสั่านที่ใสุ่เราะบนหลัม้า
สั่ให้้าศึถาโถมมาหาเรา
ฟิ้ววววววววววว ุ้มมมมมมมมม อา
เสียระสุนารถ่อสู้มีเราะ อัแนวบุ้าศึระุยระาย
และับผ่านหน้าผมไป เพื่อเป็นแนวหน้ายิปืนลรถใส่้าศึที่เป็นมนุษย์
และยิปืนให่รถใส่พวยัษ์ และ ออ
“ิมีปรายปืน และวิไปประิ่าพวมัน ให้หม” ผมสั่
พร้อมับหยิบแท่สีเหลียมึ้นมาหมุนิปรายปืน เมื่อิเสร็ ็มีแสยืนออมาาแท่สีเหลียมลายเป็นมีแส
ยิแสหน้าพลหอที่ะเ้ามาแทผม และแทมีปรายปืนใส่ พลาบที่ะเ้ามาฟันผม
ฟิ้ววววววววววววววววว ู้มมมม ู้มมมมมมม ู้มมมมมมมมมมม
เสียหวีหวิวาปืนให่บนำแพั้นใน ลระทบบนพื้นและอาาร่า ๆ
ที่อยู่ในแนวอ้าศึ
สร้าเสียโหยหวน
“ถอยยยยย” เสีย้าศึเริมถอยออาเมือ
“ามไป่าให้หม ัยโยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมะโนและวิามหลัไป
“ัยโยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียโหร้อ้อัวานัสนันเมือ
ทา้าน ประธานนัเรียน ทีุ่มทัพามหลัอำลัป้อัน
ผมมอู อทหารนับพัน
ที่มีทั้ทหารราบพร้อมอาวุธทรพลัในมือที่ปล่อยแสไ้ แถมมันยัยิทะลุโลไ้อี้วย
พร้อมับพาหนะที่ปล่อยแสออมาาปาทรลมอมัน แ่ละทีทำลายำแพบ้านเรือนให้พัลไ้
และอนนี้ทั้สอสิ่ำลัวิ่ไร่าม
อทหารนับล้านนับแสนอัรวรริที่ำลัถอยหนี พร้อมับเสียอาวุธอพวเาอัวานรอเวลา
“นี้นะหรือวิธีารรบออีโลุัน ลทรพลั เ็าไร้ปราี” เ้าฟรานเพู
“ใ่ โยเพาะเสียโหร้ออันฮึเหิมอเมือเมื่อะี้
เหมือนะยิ่ทำให้พวเาูมีพลัมาึ้น ูอาวุธแทยาว ๆ ลมให่นั้นสิ
มันยิทีเียวพวยัษ์ ถึับาแหว่ไป้าเลย และูทหาร้าศึทีฝาทาพาหนะนั้นสิเละยัะยุโนบ
ูสิพวเาไม่ไว้ีวิใรเลย
แมนแ่พวทหาร้าศึที่สู้ไม่ไ้แล้วพวเา็สามารถ่าไ้อย่าไร้ปรานี”
้าพูึ้น
“้ารู้ศึีใ็ราวนี้ระที่เป็นพันธมิรมิใ้ศัรู”
เสียมาา้าหลั เมือผมหันไปมอ ผมแทบะทำวามเารพไม่ทัน อ์ราาพร้อม้วยท่านอธิาร
เส็มาเอถึสนามรบ
“ูเหมือนสรามรนี้ะบแล้วละนะ” อธิารพู
เมื่อผมหันไปมอทาแนวรบ
พบท่านเทวินทร์ยืน อยู่สัอะไรที่ฟัไม่้อยออ
แ่ทหารอเาเริมับพวเลยศึ ือ ทหารอัรวรริที่ทิ้อาวุธยอมแพ้แล้ว ไปรวม
ๆ ันอยู่มุมำแพเมือ เลยมาว่าพันน
“ับไ้เยาะนานั้นเลยหรือนี่ เรแสยานุภาพนทิ้อาวุธันหมเลย”
อ์ราาทรรัส
“พวท่านมีวามิยัไับเลยพวนี้” ท่านเทวินทร์เินมาถามพวผม
“็ับไปไว้ในุอเราีหรือไม่ท่าน” ผมเสนอ
“ุัไม่พอ ปล่อยลับไปไม่ไ้ เอาไปใ้แรานทาสแล้วัน
หรือะเอาไปเรีย้าไถี” อ์ราาทรรัส
“ผิแล้วระหมอม เลย ือ ัวถ่วอทัพ และแรานทาส ือ
ัวถ่วารพันาอบ้านเมือ” ท่านเทวินทร์บัอาพู สัสอนอ์ราา นบรรานายทหาร
และุนนาผู้ภัี โมหแทบเ้าไปประหารเ้านบัอาแ่ิว่า
ลัวะมีะารรมแบบพวทหารัรวรริ
“เฟรมเมนโทเวอร์ เผาไ้” ท่านเทวินทร์หันไปสั่อะไรบาอย่า และทหารอเาที่
แบถัเหล็รูปทรแปลาบนหลัเินเ้าไปรหน้าพวเลย และทำสิ่ที่พวเรา
และนัเรียนทีู่อยู่าำแพั้นในแทบะปิาไม่ทัน
แมนแ่พวทหารอทัพปลปล่อยปอนเนียเอ ยั้อหันหน้าไปทาอื่น
อา เสียเหล่าเลยนับพันินทุรนทุราย เพราะถูไฟรอไปทั้ัว
“ทานี้มีอี 5 นรับ” เสียะโนาทหารอท่านเทวินทร์ ลุ่มหนึ่เินออมาาบ้านหลัหนึ่พร้อมัน
พวทหารัรวรริำนวน 5 นไปนำแพ และท่านเทวินทร์ให้สัานบาอย่าพว
ทหารอท่านทีุ่มัวพวมันอยู่็เอาอาวุธ
อเาปล่อยแสใส่าพวมันนลไปนอนวนาทีพื้น
“เอาโมนาทอร์เผาพวมัน” เสียท่านเทวินทร์พู พร้อมับทหารอเา
หยิบวแ้วึ้นมาและุไปเวี่ยไปทาพวมัน
เิไฟรุท่วมัวพวมันินทุรนทุรายไม่่าาพวเมื่อะี้
อนนี้ไม่มีเลยศึเหลือแล้วพวมันโนเผาทั้เป็นสินแล้ว
แ่ในอนนี้เป็นพวเราทุนที่เริมพูอะไรไม่ออ
“เลือเย็นยิ่นั” อ์ราาทรรัส
“นึถึที่พวมันทำับประานอพระอ์
ให้ทุนนึถึรอบรัวอใรหลายนที่เ็ายถู่าอย่าทารุน เ็หิถูรุมโทรม
นท้อถูทารุรรม รอบรัว้อพัพรา ผู้บริสุและนำนวนมาถูให้เป็นทาส
และถูปิบัิเหมือนสัว์เราน เพราะะนั้นปิบัิับไอ่พวทหารวิปริษอัรวรริ
ไอ่พวเรานพวนี้เหมือนที่มันทำับพวเรา ่าพวมันเสมือน่าหนูสปร หรือ
แมลสาปที่เ้ามารุรานทำรายบ้านอเรา” ท่านเทวินทร์พู
“้านอนั้นอีนับล้าน ไป่าพวมันันเถาะ ำัภัยอลูหลานพวท่าน
และภัยอแนบ้านเิอพวเรา” ท่านเทวินทร์ะโนและวิ่ผ่านาำแพออไป
“เพื่อแนบิาอเรา ัยโยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียโห่ร้อออทัพใ้บัาท่านเทวินทร์
วิามออไป
“เออ ใ่ พวมันไม่เยปรานีเรา เรา็ไม่้อปรานีมัน”
เสียนในอทัพพวเราพูึ้นและมีนเห็น้วยำนวนมา
่อนวิ่ามทหารอท่านเทวินทร์ออไป
“เาพูถู เราเป็นราาเราะใอ่อนไม่ไ้ เพื่อประานอเรา”
อ์ษัริย์รรัสและูาบึ้น
“ามสหายา่ามิิอเราไปและนำัยมาสู่บ้านอเรา” ทรรัส
และะบึ่ม้าามออไปพร้อมอทัพอพระอ์
อี้าน
ปั้ ปั้ ปั้ ู้มมมม ู้มมมมม ู้มมมมมมมม
เสียระสุนสาระพันาระหน่ำใส่พว้าศึที่าหน้าเ้ามาประิำแพ
แ๊ เฮ้ยยย ระสุนหม
ผมเอามือไปวานหาแบ๊แบบแม๊าีน พบว่ามันหมแล้ว
“ใรมีแบ๊เหลือบ่า” ผมะโนถาม
“ทาผมเหลืออันสุท้ายแล้วท่าน” พลอำลันหนึ่ล่าว
และนอื่น ๆ ็บอทำนอเียวัน
“สหายเิอะไรึ้นับอาวุธท่านหรือ” อ์ราาทรเินมาถามผม
“ระสุนหม และัวบรรุพลัานสำหรับอาวุธระหม่อม หมแล้วอรับ”
ผมหันไปพู
“หมายวามว่า?” ทรถาม้วยหน้าไม่เ้าในั
“หมายวามว่าอนนี้อาวุธระหม่อมใ้ารไม่ไ้ั่วราว” ผมอบ
ทรทำาโและถามว่า “แล้วะใ้ไ้อีเมื่อไหล่”
“เมื่ออำลัหลัส่ยุโธพาร มาถึพร้อมำลัเสริมอรับ” ผมพู
“แล้วมันอีนานไหม?” ทรถามอย่าัวน
ึ่สีหน้าพวนทีามหลัมาไม่่าัน เพราะอาวุธอพวผม
เป็นัวัสินสราม
“อาะเียวนี้ หรือ อาะอีนานนไม่อาาไ้อรับ” ผมอบ
อนนี้ปืนให่เหมือนะหมระสุนแล้วเ่นัน
อำลัอผมไม่เหลือระสุนแล้ว
แ่้าศึนับล้านำลัะถาโถมเ้ามา
“แย่แน่ ๆ แบบนี้” ท่านอธิารพูแบบหน้าเรีย
ฟิ้วววววววว บึ้มมมมมมมมมมม
เหมือนะยัไม่ถึราวาย มีเรืออาาศ
สามลำบินมาทิ้ระเบิเพริใส่้าศึเพีย ลูเียวทัพนับล้าน็ถูเผาเป็นเท่าถ่าน
“อทัพเสริมมาแล้วอรับ” ผมพุ
ไม่นานพลล้ม และอพลเราะ ทั้รถรว ปืนให่ และยุทธพัน
็าล้มูีพลมาาฟาฟ้า
ทรามลาวามืนาื่นใาพวนัเรียน และ อทัพปลปล่อยปอนเนีย
“สุยอ ลมาาฟาฟ้าไ้้วย”
เสียอึ่อท่านประธานนัเรียน ศึนี้เรามีัยแล้ว
“เรานะแล้ววววว อีลั้ที่เราผ่านอันรายมาไ้
และนำัยมาสู่แนบ้านอเรา ัยโยยยยยยยยย” ผมหยิบธทอ-าว-แ ึ้นไปโบสบั
และประาศบนรถ่อสู้มีเราะ
“ัยโยยยยยยยยยยย” เสียหร้อาอำลัั้อัวานอีรั้
********************************************************************************************************
หึหึหึ มีนอให้มีารับ่าอนที่แล้วัให้ ่วนี้ผมเลย้อแ่แบบระวัึ้นอีแล้ว เียวะเผอปิทาปลาไหลอผมเอ
ความคิดเห็น