คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : คนทรยศ
“อำนาปรอ อำนาปรอ
ือ ุมุ่หมายที่พวุนศึมันรัประหาร
ใ่ ท่าผู้นำี ประเทศเริรุ่เรือ
แู่อนนี้สิ เศรษิ่ำ ประเทศถอยหลั
โรไร้ยาอาย โรไร้ยาอาย
ยนนี โหัวเอไปวัน ๆ”
เสียเพลรอบลอไฟ ออำลัป้อันแห่สุวรรภูมิ และอำลัป้อันอาาัร
ำลัลอรอบลอไฟห่าาเมือหลว้าศึไม่มา พร้อม้วย้ายอเยอรมัน ฟิน
และี่ปุ่น ปะปนันรอบทุทิศอเมือหลว
“นั้นเพลอะไรอะ ฟัูแปล” า้าถามผม
“อ่อ เพลอำนาปรอนะ
เป็นเพลที่แ่ึ้นสมัยที่พวเรายั่อ้านทรราุนศึที่ายาิเราให้มหาอำนาที่ื่อว่าีน
โยไ้เอาทำนอมาาเพล ไม่มีโมโลอฟ อาวฟิน นะ” ผมอบลับไป
“อุ เหมือนที่ฟัมาแทบไม่เยมีเพลอัวเอเลยนะะ
สวนให่ไม่เพลอเยอรมัน ็ี่ปุ่น วนี้แนฟินอี” แบรี่เบลพูึ้นบ่า
“็นะ ทำนอี ๆ ้อแบ่ันใ้สิ” ผมพู
“ใ่ ๆ เพลไม่มีแบ่นาิ ไม่มีแบ่ศาสนา ไม่แบ่นั้น
เพราะมันือนรี มีแ่มนุษย์เรานี่ระแบ่มัน้วยัวเราเอ” า้าพูึ้น
“บนเพลนะ ือ เสียสุีแ่สันิสุ สุีแ่เสรีภาพ
สุีแ่วามล้าหา สุีแ่ววิานอผู้วายน ันั้นเราึร้อเพลเพื่อปรุวามล้า
ร้อเพล้วยวามสุ ใ่ บทเพล ือ เสรีภาพไม่มีสิ่ใผูมัมันไ้
แมนหมายอาปิปานไม่ให้ร้อมันไ้ แ่มัน็ยับรรเล่อไปในใผู้น
นำสันิภาพ นำวามหวั นำวามล้า นำวามสุ สู่ผู้น ะโลมิใผู้มีทุ
ะโลมิใผุ้อยู่ในวามหวาลัว และบทเพลมีพลั พลัอันแรล้าเมือผู้ร้อ
ร้อมัน้วยวามรู้สึอันแรล้า สทอเนาาเนือเพลสู่บุนอื่น่อไป
นั้นระือเสรีภาพอเพล ที่ไม่มีสิ่ใปิั้นไ้” ผมพู้วยปราาอผมเอ
“ะ บอว่า ผู้นในยามท้อแท้ะร้อเพลเพื่อปรุวามหวั ในยามหวาลัวบานอาร้อมันเพื่อปรุวามล้า
ในยามมีวามสุ ะร้อมันเพื่อสุีสันิภาพ
และเพลสามารถสทอันไ้แมนะ่าภาษา ่าแน ่าวามเื่อ ่าศาสนา
แ่เมือมีวามศรัทธาและเห็นฟล้อับเพลนั้นแล้วย่อมสทอ่อัน เป็นปิสินะะ”
แบรีเบลพู
“ประมานนั้น” ผมพู
“เอาละวนไปพัผ่อนันไ้แล้วนะ เมือโมสโส
นั้นว่ามาและเรา้อทำสรามแบบห้อสู่ห้อ อาารสู่อาาร และพรุ่นี้เรา้อเริมบุแ่เ้า
ไปพัผอนันเถาะ พรุ่นี้พวเธอะบุไปพร้อมับผมนี่ระ ให้แรนเีย
และเมเเียไป้วยันนี่ระ” ผมพู
......
7 รา 25xx เวลา 6:00 น. ามเวลาโมสโส ห่าาัวเมือไม่มา
“วันนี่ 7 ราม เหมาะเาะเป็นวันรอบรอบ่อั้ราว์รามาโนฟ
เรีย่ายว่า รามานูบ(noob) แล้วัน
เราะให้อวัวันรบรอบ่อั้ราว์พวมัน้วยรวหนึลู
เหมือนที่สาลินให้อวัวันเิฮิเลอร์้วยปืนให่ 1 นัสรเ้าเบอร์ลิน
แ่อเรา ือ รวีปนาวุธ 1 ลูส่รเ้าโมสโส ฮาฮาฮาฮาฮาฮา”
เสียประาศาผู้บันาารสูสุที่วบุมที่นี่อี่ปุ่นพร้อมับ
เรื่อบินรบรุ่นใหม่อี่ปุ่น ยิีปนาวุธลู 1
ลใส่ราวั์หลวส่วนที่เป็นที่ั่แห่ท้อพระโร์
ทันที่ที่มันวินไปยัราวั์อันให่โ ็เิเป็นระเบินาให่
ทำให้ราวั์ระเบิระายเป็นเสี่ย ๆ าภายใน
พร้อมับพุถูุึ้นไปเป็นภาษาุว่า “อให้มีวามสุในวัน่อั้ และ
วันล้มสลายนะ หวัว่าอบอวัที่ส่ไปให้นะ” ผมว่าัรพรริำลัโมโหนสำลัเลือายแน่
ๆ
“ฮาฮาฮาฮาฮา” แสบสันริ ๆ ท่าเป็นันะอัเลือาย ะรบ็ไม่นะ
แถมไ้อหวันิเอาเท้าลูบหน้ายัแสบสันน้อยว่า โอยยำ”
เสียำเวอร์เินริไม่ใ่ใรที่ใหนไ้ล เ้าุประธานนัเรียนมาเนอฟ นั้นเอ
“อย่าให้หน้าเียนัไ้ใหมไอ่มา” ฟรานเพูึ้นพร้อมับเะไอ่มาเนอฟไปทีนึ
“ผู้บันาาร นำไปเลยรับ
พวเราพร้อมะไป่าไอ่พวัรวรริในเมือหลวนั้นนเนื้อเ่นแล้ว
ไ้เวลาสนอรรมอมันแล้วรับ” ฟรานหันมาทำวามเารพและพูึ้น
“ีทุท่าน ามผมมาไปสู่เียริและัยนะอเราัน ัยโย”
ผมพูึ้นพร้อมับัระบีแสึ้นแล้ววินำออไป
“ัยโยยยยยย” เสียหร้ออัวานอพลอำลัป้อันและอพลวายุ
ัึ้นพร้อมับลื่นมนุษย์และเราะถาโถมเ้าหาำแพเมือ
ู้มมมมมม
เสียำแพเมือระเบิ้วยระสุนปืนให่ และพันเอร์เร
“่ามันให้หม” เสียะโนสั่าร
ปั้ เปี้ย ปึ้
เสียสาระพันานาปืนทั้หลายระหน่ำยิใส่้าศึทุัวที่วาหน้า
“แบ่ำลัันไป นายบ้านทา้าย นายไปบ้านทาวา
ส่วนพวนายามันเ้าไปในอาารนั้น ที่เหลือบุไป้านนอ ้นให้ทั่วห้าม่าเ็
ห้ามร่วเินผู้หิ ห้ามแะ้อประานเว้นแ่ป้อันัว ไปไ้” ผมสั่าร
ไปพร้อมับบุไร่แนวรบ้าศึไป้วย
“เฮ่” อนนี่พลอำลั่าวิถาโถมไร่แนวรบ้าศึ เพื่อบีบวร้อม
“อย่า อย่า อา” ทหาร้าศึนหนึ่ล้มล แล้วพยายามอีวิ
แ่เราไม่สน ผมเาะหัวมัน้วยระสุนอผม
“ไ้โปรเรายอมแล้ว/พวเรายอมแล้ว” เสีย้าศึำนวนหนึ่
พาันยอมำนน
“เอาไีท่าน” หัวหน้าหน่วยนหนึ่พูึ้น
“่าให้หม” ผมสั่
“รับท่าน ่าให้หม” เารับำสัและระายำสั่
ฟิ๊ววว ฟิ๊ววว ฟิ๊ววว ฟู อา
เสียปืนทุระบอระหน่ำยิ เสียโมโลทอฟเวี่ยใส่
เิเป็นารสัหารหมู่เลยศึที่มีแ่เสียร้อระม
“ไป่อเรา้อทำเวลา เรา้อไปปัธัย่อนนอื่นเร็วเ้า”
ผมสั่และพร้อมับทำรายำแพบ้าน ไปยัอาารอีหลั
เรา้อย ๆ ีเพี่ยไม่นาน ้าศึ็มานับำแพเมือันใน
เราสัหารพวที่ถูทิ้ไว้นอำแพ อย่าโหร้ายอีามเย
“ทำไมผู้บันาารโหร้ายิบ” า้าทำหน้าแหย
“็นะใไม่อยา่าหลอแ่
เรา้อทำเวลาและไม่มีทาะุมัวเลยศึไ้เลย เลย้อ่า” ผมพูแบบไม่ยีหละ
“อืมมม ูเหมือนพวหลัำแพนั้นส่วนให่ะเป็น
นัเรียนโรเรียนเวทมน์่า ๆ อุ และนัเรียนทหารนะ ูสิบานสั่นลัวนี่ะแแล้วนั้น”
แบรี่เบลพู
“นั้นสินะ ทุนเอาแ่ปลอาวุธพอแล้วัน” ผมพู
“นั้นสินะ ไม่อยา่าเ็เหมือนันแฮะ”
ผู้บันาารอีหลายท่านเินเ้ามาหา
“อาวว พร้อมหน้าเลยนะรับ” ผมทั
“็ะมาอีวิเ็นี่ระนายเล่น่านยอมแพ้เป็นว่าเล่น”
อีท่านหนึ่พู
“ทาเยอรมัน็อมาไม่ำเป็นอย่า่าเ็” ผู้บันาารอวุโสอีท่านล่าว
“ผมเห็น้วยรับ” ผมรับำ
“ั้นฝานายไปุยับผู้บันาารเศรษา
ที่อยู่ถัไปับแนวรบนาย้วยละัน” เาฝาผม
“รับท่าน” ผมานรับ
นั้นือเหุผลที่เมืออำลัทั้หมเ้าสู่เั้นในลวามโหล
แ่พวผมไปยัุที่นายพลเศรษา อยู่
“ท่านนายพลไ้รับ วิทยุเรื่อห้าม้าเ็หรือยั” ผมพู
ท่านนายพลไม่แม้นแ่ะมอหน้าผม
“อย่า ๆ” ปั้
เสียเ็ร้อพร้อมับปืนเป่าหัวเ็อายุ 12 นหนึ่ที่ไร้อาวุธ
“ท่าน่าเ็ทำไมเายัไม่หน้าเิน 12 เลยนะ” ผมพู
“เสือ ลับไปแนวรบแเลยไปไอ่พวฟาสิส์สปร” เาวาลับ
“เินไปแล้วนะรับ” ผมพูอย่าุนเรือ
รี ่วย้วยยยยย
เสียหิสาววิออมาทั้ร่าเปลือยาย
พร้อมับทหารหืนามอไอ่นายพลเศรษา วิามมา
“หยุ” ผมพูพร้อมับัปืนู่แล้วพยายาม่วยสาวนนั้น แ่
ปั้
ระสุนานายพลเศรษาหมายปิีพหิเาะร้ายนนั้น
แ่บัเอินผมเ้าไปพอีมันเลยทะลุไหลผมไป
“ุ้มันผมและสาวนนี้ออไป่อน” ผมสั่
ไม่นานพวผม็ลับถึแนวรบัวเอไ้
“นั้นไปโนใรยิมานะ” ผู้บันาารอวุโสท่านหนึ่พู
“ท่านเศรษายิผมรับ เาบ้าไปแล้ว เาหาว่าผมทรยศ่อปิุภูมิเพียเพราะผมเอยปาอีวิเ็
และ่วยเธอนนี้ที่พวเาพยายามรุมโทรม” ผมพู
“ว่าไนะ ทำแผลผู้บันาารเร็วเ้า” ผู้บันาารท่านหนึ่พู
ู้มมมมม อา อยู่ ๆ มีระสุนปืนให่นันึมาที่านผม
พร้อมับพลอำลัผมบาเ็บำนวนหนึ มันยิมาาฝัอนายพลเศรษา
ึ่าไ/้ว่าเป็นำู่แ่เาไม่รู้ว่า
ารระทำอเามีพยานรู้เห็นเป็นผู้บันาารอีหลายท่าน
“เริสุ นายอยู่้านบนอเศรษาใ่ใหมรีบโมีไ้เลย
เียวันที่อยู่้าน้ายะ่วยโมีอีแร” ผู้บันาารมานพ พู
“แรนเีย นายนำพลราบทั้ ป และ พว โมีไ้เลย
ส่วนพลปืนให่ระหน่ำยิไ้อย่าให้ไอ่นทรยศนั้นมันไ้ั้ัว”
ผมพู้วยเสียเ็า
“พวัน้อลับไปุมทัพบ่าแล้ว ูแลัวเอ้วย”
ผู้บันาารท่านอืนลาลับเมือเห็นผมไม่บาเ็บหนัไปว่าไหล่โนยิ
ปั ปั้ ู้มมมมม
เสียปืนให่ระหน่ำยิลูปรายในแนอนายพลเศรษา
“แรนเียนาย้อเ็หัวไอ่ั่วเศรษามาให้ไ้นะ”
ผมพูับแรนเียผ่านเรื่อสือสาร
“ไม่้อห่ว ไม่นานหัวมันะมาวารหน้านาย” แรนเียอบลับ
ความคิดเห็น