คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปัญหาเชลยศึก
“เอาละ อเริมารสอบสวนระนะ ่อนแรพวแเป็นใรมาาใหน”
ผมถามเลยนหนึ่ที่อำลัป้อันพรรับมาไ้ แ่มันยัมอผม้วยหน้าเอ๊อ ๆ
ไม่เ้าใอยู่
“อืม เอาใหม่ แฟัที่ันพูออใหม?” ผมถาม
มันยัเียบ และ้อหน้าผมแบบไม่เ้าใ
“เฮอออ ้อเริมสอนภาษาันแ่้นเลยแฮะ
พวนายเอามันไปเ็บร้วมับเลยนอื่น ๆ ที่เราับไ้” ผมหันไปสั่ผูุ้มสอน
“ไ้ท่าน” พวเา็รามันไปเ็บ
ให้ายเถาะถึะสั่ให้่าไม้เลี้ยแ่ ไท-สยาม ็ือไท-สยาม
เมาอย่ามา ทำให้พวมันถูับเป็นำนวนมา เปลือทรัพยาริพ
“ารสอบสวนเป็นไบ่า สหาย”
ายหนุ่มรุนเียวับผม แ่หล่อนหน้าหมันใส้ เินเ้ามาถาม
“ไม่ไ้เรื่อมันฟัที่เราพูไม่เ้าใ
้อสอนภาษาันหน่อย” ผมหันไปอบ
“อย่ารุนแรนัระ ารทรมานเลย
มันผิบัรสหประาาินะ” เาพู
“สหายนนท์ หวพวมัน้วยเหลาะ
ัมีเมายินั” ผมพูแัน
“เหาะ สหายวินทร์
ผมห่วะถูนานาาิเล่นะมาว่า ำแพมีหูประูมีา” เาอบผมลับ
“อ่อ
ั้น็อบุที่เป็นห่วนะรับบบบบ” ผมอบลับ
“เลิประประันบ่าะเป็นะไรหรือ?”
เาถามผม
“ท่ามิไ้ประท่านว่าที่เสนาธิารแล้วไ
้าน้อยะนอนาไม่หลับ” ผมแล้อบลับอย่าวน ๆ
“ระนั้น หรือ
ท่าเป็นเยี้ยนั้นแล้วไร์ ท่านเลิประแัน้าเถิ
้ามิประส์ะให้ท่านไ้นอนาย เอ๊ย นอนาหลับ ฝันสบาย” นนท์อบลับแบบมีอารมร้วม
พวเราพูันันไปมา
นเินมาถึที่ประุมอพรร ผมึผัประูเ้าไป
“อสมเ็พระัรพรริทรพระนหมื่นปี”
ผมับนนท์ ูแนวา และ แสารเารพอืพระประมุ ึเป็นารทัทายอ NSPTB
สใสระสิ ือ
ี้หลัาารผนวรัาน ทำให้เรามีทั้ษัริย์ไทให่ และ ษัริย์ไทสยาม
ึมีารเลือั้ัรพรริเิึ้นทุ 4 ปีู่ับารเลือั้ผู้นำประเทศ
เพื่อหาประมุสูสุ ึ่ราว่าท่าเรา ผนวรันาิไท
ทั้หมเ้าร้วมสหพันธรัไ้ ะมีเ้าเยาะมา าสารพันาิไท
ทั้ที่เป็นษัริย์ เ้าพระยา เ้ามหาพระยา เ้าฟ้า
ันั้นึเิารั้ประมุสูสุผ่านารเลือั้ ือ ึ้นเป็นัรพรรินั้นเอ
แบบมาเลเีย เลือเ้าฟ้า เ้าพระยา ึ้นเป็นพระรามาธิปี นะระ
“อสมเ็พระัรพรริทรพระนหมื่นปี”
สมาิพรรนอื่น ๆ ูแนวาและะโนอบ
“ารสอบสวนเป็นไบ่า”
ท่านผู้นำถาม
“ไม่ไ้เรื่อรับท่าน
พวมันไม่เ้าใภาษาเราเลย” ผมอบ
“ั้นะทำไ”
เาถาม
“่อนแรสอนภาษาไทลาให้มัน่อนท่ามันไม่รับ
็อให้ท่านมอบอำนาให้ผมทรมานและ่ามันไ้้วยรับ” ผมอบ
“ไม่ไ้
่าเลย หรือ ทรมานมันผิหมายและผิบัรสหประาาิ
แ่ท่ามันิหนีและ่อสู้็อีเรื่อ” ท่านผู้นำอบผม
“ท่า่อสู้เพื่อหลบหนี้
่าไ้สินะรับ” ผมอบแบบยิ้ม ๆ
“ใ่”
ท่านผู้นำยิ้มั่วอบลับมา
“เมือะี้ไปประุมสภามา
ทีมวิัยอเรา พบว่าประูมิินั้นเมือเปิแล้วรุใหน
รุนั้นะมีมวลาศแปลไปว่ารอื่น และ ไ้รอทลอู
อนนี้เราสามารถเปิลับไปฝันั้นไ้ อีไม่นาน เพราะทีมวิัยอสุวรรภูมิ
ร้วมับี่ปุ่น เยอรมัน และ ฟินแลน์ ำลั่วยันวิัยอยู่” ท่านผู้นำประาศ
“ออนุาิรับ
แล้วเรื่อนี้ นิปป แนอยท์ แนฟิน เียวไร้วยระรับ” เ้านนท์ถาม
“าารประุมสหประาาิเมือวานนี้
สหประาาิไม่เื่อเรื่อนี้มอเป็นเรื่อเหลวใหล แ่ทั้ 3
ประเทศ้า้นเอแบบเียวับเราเลยแอบมาระิบลับหลั
เราเลยทำสนธิสัาร้วมันแบบรับ ๆ เพื่อารนี้ โยมีารร้วมมือันทั้้านารทหาร
เศรษิ วิทยาาร ารเมือระหวาประเทศอประเทศสมาิ ทั้ 4
โยมีเป่าหมายหลัพูถึ้อลภายภาหน้าที่ะเิึ้นหลัา้ามไปอีฝาอมิิไ้
เรียว่า สนธิสัาุภาี หรือ ิาสัาเบอร์ลินที่ 2
พวเราเื่อว่าเราะมีทรัพยารมหาสานอยเราอยู่ที่นั้น” ท่านผู้นำพู
“ท่านผู้นำแล้วะเอายัไับเ้าีนี้ฟ้อีรับ
มันเอาเรื่อนี้ไปฟ้อสหประาาิ ีที่สหประาาิไม่เื่อ” ท่านเสนาธิารพูึ้น
“ไว้ไ้ทรัพยารมาแล้ว้อยไปบมัน็ยัไม่สาย
เรามีเรื้อ้อเรียับมันอีเยาะ” ท่านผู้นำอบ
“ั้นระหวานี้ิว่าพวมันะเปิมาโมีเราอีใหมรับท่าน”
สมาิพรรนหนึ่รุึ้นถาม
“อาะมาอีแ่ไม่รู้ที่ใหน
แ่ที่แน่ ๆ เราไ้ระายำลัไปแล้ว หาโนโมีอี เรา็ะบมันลับไปอีแน่นอน
ไม่ว่าะี่รั้ เราะสไอ่พวเรานนั้น ไปลนร
เป็น้าราาที่มันบัอาเอาี้นเนา ๆ ัวเหม็น ๆ อมันมาเหยียบย้ำบนแนบิาอเรา
เอาละวันนี้แยย้ายไ้ ออ์สมเ็พระัรพรริทรพระนหมื่นปี”
ท่านผู้นำบอเริารประุม และ ยแนวาึ้นะโนสรรเสริพระประมุ
“ออ์ัรพรริทรพระนหมื่นปี”
พวเราและสมาินอื่น ๆ
ูแนวาและะโนสรรเสริัรพรริ่อนะแยย้ายันออไปาสภา
3 เือน่อมา
“โอ
พวนายเ่นิพูภาษาไท้อึ้นเยาะไร” ผมมเลยศึนหนึ่
“ไ้อาารย์ีนิรับ
แ่เมือใหลพวผมะไ้รับารปล่อยัวไประรับท่านผูุ้ม” มันถามผม
“ยา
ท่าพวนายไม่่วย ที่นี้ถึเวลาแล้วเล่าให้ฟัสิพวนายมาาใหนและมาทำไม” ผมถาม
“ใเย็นท่านผมแปลไม่ทัน”
มันอบผม
“่อนแรผมมาาเมือเสี
ึอยู่อีฝาอมิิที่ท่านอยู่ ผมมาที่นี้เพื่อสร้าผลานในสนามรบ
เพื่อะไ้เป็นอัศวินอัรวรริ ัรวรริแห่แนุส
ที่ยิให่้อารยายอำนามายัโลอื่นเพื่อั้อาานิม
แ่ไม่นึพวท่านะมีเวทมนท์แปล ๆ และแแรปานนี้” มันพู
“ที่นี้ทุนไม่มีเวทมนท์หลอนะ
ที่แเห็นนะเป็นผลผลิาวิทยาศาสร์ ัวแทนอวามพยายาม และ ัยนะอมนุษยาิ
เิามนุษย์สร้ามันึ้น่าหา” ผมอบลับไป
สวนมันทำหน้าอึ่นอาปา้าไปหมแล้ว
“ผมอถามลับ
ท่านูแล้ว็ยัเ็(ไม่นับวามโหร้ายที่ทรมานพวูอนไม่ไ้ัใอะนะ
//วามิอเ้าเลย) แ่ไ้เป็นอัศวินแล้วหรือรับท่าน” มันถามแบบหวา ๆ
“ที่นี้ไม่มีอัศวินหลอนะ
ุนนา็ไม่มี ที่นี้ปรอในระบอบประาธิปไย มนุษย์ทุนเสมอภาันหม
และันมีอาีพเป็นแ่นัศึสา ที่อนาะไ้เป็นผู้นำพรร ลสมัเลือั้ อ่อ
ที่นี้ประานเป็นนเลือผู้นำ สวนวิธีไว้อนาท่าพวแไ้เป็นพลเมือะสอนละัน”
ผมพู
“แปลว่าที่นี้ไม่มีทาส
ไม่มีารี่ ไม่มีารแบ่นั้นสินะรับ” มันถามอี
“ใ่
ที่นี้ไม่มีทาส สวนารแบ่นั้นพวนรวย ผู้มีอำนา
มัน็ยันิสัยเสียอบแบแยามเย
แ่มีหมายุ้มระลาหัวอยู่ทำไรมาว่าแสอาารไม่ไ้หลอ เพราะรัธรรมนู หรือ
หมายสูสุระบุไว้ัเน มนุษย์ทุนเมื่อเิมายอมมีสิทธิบาประาริัวมา้วย
นั้น ือ ีวิ เสรีภาพ และ ารแสวหาวามสุ พูไปพวแะเ้าใใหม” ผมถาม
“็ไม่้อยเ้าใ
แ่ั้นารทรมานพวผม็ผิหมายไม่ใ่เหลาะ” มันถาม
“มีปัาฟ้อ้ไปฟ้อเลย”
ผมท้า
มันเลยเียบ
“สหายวินทร์
ไม่ไ้ะมาััหวะวามสนุที่แลุป่าเถื่อนอนายหลอนะ แ่มี่าวมาบอ”
เ้านนท์วัน์ เินเ้ามาพูอย่าเ้าใผิว่าผมเียมะ้อมเ้านี้อีแล้ว
“สหายนนท์ว่ามาไ้เลย
แ่บอ่อน้าแ่โมโหนิหน่อยไม่ไ้ะระทืบมันหลอนะ” ผมหันไปบอ
“อนนี้ทาฝ่ายวิัยหาวิธีเปิประุไ้แล้ว
แถมประเทสเราไ้ผลิอาวุธใหมออมาแล้ว้วย”
มันพูพร้อมยื้นปืนพที่มีเหมือนระสทอนแสอยู่้าปืน
“นี้มันอะไร”
ผมถาม
“รอยิูสิ”
เ้านนท์พู
ปิ๊วววว
เสียปืนลั้นึ้นและมีแสพุ่ออมาาปืน
ร้ายเลเอร์
“นี้มัน” ผมอึ่
“ใ่มัน ือ
ปืนพลัแส อาสัยพลัานาแสอาทิย์ มาสร้าแสที่มีวามร้อนแรสู ยิไ้เลื่อย
ๆ ราบพระอาทิย์ยัสออยู่ ท่ามืแล้ว
็ใ้วิธีเอาแมาีนที่เ้บพลัานแสอาทิย์ไว้ใส่ไปในอใส่แมาีน้ยิไ้นว่าพลัานะหมและใส่อันใหม่ไปแทนที่”
มันอธิบาย
“แบบนี้็สวยสิ
อำลัป้อันอาาัรอเรา็ยิไ้ไม่อันแล้วสินะ
ว่าแ่ไปเอาวิธีสร้าอแบบนี้มาาใหนันนะ” ผมพู
“เห็นว่าเป็นผลพร้อยไ้าารวิัยรอยแยมิิอะนะ”
มันอบ
“ั้นเรารีบไปพบท่านผู้นำันเถาะ
ผมว่านายมาสภาไลประุมเสร็แล้ว ทาพรรมีเรียประุม
และเราะไ้มีานทำันะที” ผมพู
“ว่าแ่นายโเรียนเหลาะ”
นนท์ถาม
“ไปและลับมาแล้วเฟย”
ผมอบและเินออไปพร้อมเรียผูุ้มมาเอาพวเลยไปเ็บ
ความคิดเห็น