คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : {❤} Chapter4 ,,, แกมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง?
:: Chapter4 ::
:: แกมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง!! ::
แสงแดดที่แยงตาทำให้กระต่ายน้อยต้องตื่นจากภวังค์ ซอนเยรู้สึกปวดหัวไปหมดเหมือนโลกกำลังหมุนติ้ว ตาสวยๆของเธอค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆ
"อูย ... ปวดหัวชะมัด ไม่น่ากินเหล้าเลยฉัน"
ซอนเยบ่นอุบอิบในระหว่างที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงนอน ข้างๆตัวคือคุณนายปาร์คที่นอนกรน หมดสภาพคุณนายไปซะแล้ว
"ยัยม้าน้อยนี่กรนดังชะมัด"
ซอนเยสะบัดหน้าไปมาเพื่อทำให้ตัวเองสร่างเมา ก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องนอนเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ
"แกร๊ก"
เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกโดยซอนเย พร้อมๆกับที่เธอเดินเข้าไปข้างในเพื่อที่จะทำธุระส่วนตัว
"ซ่าาาาาาาาาาาาา"
ภาพของชายหนุ่มตัวเตี้ยยืนหันหลังฉี่ให้ ทำให้ซอนเยที่กำลังลืมตาไม่ขึ้นเพราะความงัวเงียต้องเบิ่งตาโตขึ้นมาทันที!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!~"
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!~"
เสียงแหกปากโหวกเหวกโวยวายจากคนสองคนดังลั่นไปทั่วทั้งหอพัก เสียงนึงแหลมจนสามารถทำให้แก้วแตกได้ อีกเสียงก็ดังสนั่นหวั่นไหวจนสามารถทำให้ฟ้าร้องได้เลยทีเดียว!
ซอนเยจ้องหน้าไอ้เตี้ยที่ตอนนี้ใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วอย่างเอาเรื่อง หัวสมองมึนไปหมด จับต้นชนปลายไม่ถูกและที่สำคัญ เธอไม่รู้ว่านายจียงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!!
"นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน!!"
เป็นคำถามแรกจากซอนเย จียงที่พึ่งตื่นและหัวสมองมันอึนไปหมดยังหาคำตอบให้ไม่ได้ พยายามตั้งสติและนึกหาคำตอบที่พอจะฟังดูดีที่สุดให้ยัยเตี้ยซอนเย
"เมื่อคืนฉันเจอเธอที่ร้านต็อก เธอเมามากแล้วก็...."
"อ๋อ .. รู้แล้ว นายเห็นฉันเมาก็เลยฉวยโอกาสทำมิดีมิร้ายฉันใช่มั้ย!!"
นั่น ... เข้าใจกันไปคนละเรื่องแล้ว ซอนเย - -
"เฮ้ย!! จะบ้ารึไงเล่าใครเค้าจะไปทำอะไรเธอ ยัยเตี้ย!! เฮ้ๆ อย่านะๆ"
จียงปฏิเสธเป็นการใหญ่พลางเดินถอยหนีซอนเยที่กำลังเดินทำหน้าตาถมึงทึงตรงเข้ามาหาเค้าอย่างเอาเรื่อง
"แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่ห้องฉันได้ ฮะ!! อธิบายมาซิ เห็นฉันเมาแล้วยังไงต่อ เห็นว่าฉันกำลังเมาก็เลยทำมิดีมิร้ายฉันใช่มั้ย!!"
"ใช่!! เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆๆๆ พูดผิดๆๆๆ อย่านะ ยัยเตี้ย!! อย่าเอาน้ำมาฉีดฉันเซ่!! โอ๊ย!!"
จียงที่กำลังเบลอๆดันไปตอบว่าตัวเองเป็นคนโรคจิตซะได้! ยัยกระต่ายก็เลยหยิบเอาที่ฉีดมาฉีดน้ำใส่จียงด้วยความเข้าใจผิดทันที
"ว่าแล้วว่านายจะต้องเป็นโรคจิต! หนอย! ไอ้บ้า แล้วมาหาาฉันเป็นพวกชอบอ่อยเหยื่อบนรถไฟฟ้า ที่แท้ก็นายนั่นแหละที่โรคจิต ชอบทำมิดีมิร้ายผู้หญิง ตายซะเถอะ!!"
ซอนเยโวยวายใส่จียงพลางฉีดน้ำใส่เค้าอย่างแรง จียงเองก็เดินหนีกึ่งวิ่งกึ่งเดินจนลื่นล้มลงก้นกระแทกกับพื้นห้องน้ำอย่างแรง!!
"อูยยยยยย"
"สมน้ำหน้า ไอ้เตี้ยโรคจิตปากหมาแบบแกต้องเจอแบบนี้ล่ะ"
ซอนเยเยาะเย้ยถากถางจียงจบก็หัวเราะออกมาอย่างสาแก่ใจ ในขณะที่กำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่นั้น
"เฮ้ ... ทำอะไรน่ะซอนเย"
เสียงของเยอึนที่พึ่งตื่นและกำลังจะเดินมาเข้าห้องน้ำถามซอนเยอย่างแปลกใจ เมื่อเจ้าตัวเห็นเพื่อนสาวกำลังยืนฉีดน้ำอย่างบ้าคลั่งอยู่ในห้องน้ำ
"เยอึน!! นี่ๆ แกมาดูนี่ ไอ้รุ่นพี่เตี้ยของแกอ่ะ งามหน้าแล้วมั้ยล่ะ"
"อะไรของแก?"
เยอึนถูกซอนเยลากเข้าไปในห้องน้ำ และภาพแรกที่เยอึนเห็นก็คือ รุ่นพี่จียงของเธอนั่งตัวเปียกมะล่อกมะแล่กเป็นมังกรน้อยตกน้ำอยู่ที่พื้นห้องน้ำ แถมสีหน้ายังบ่งบอกถึงอารมณ์ที่แย่สุดขีดอีกต่างหาก
"ซอนเย!! แกทำอะไรลงไปเนี่ย"
เยอึนแทบจะลมจับเมื่อเห็นสภาพของรุ่นพี่ของเธอ แล้วก็ไม่ต้องถามให้เมื่อยปากว่าเป็นฝีมือของใคร ในเมื่อผู้ต้องหาพร้อมของกลางยังคงยืนอยู่ในห้องน้ำ
"พี่จียง!! เป็นไงมั่งคะ ลุกก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูเอาผ้าเช็ดตัวให้"
เยอึนเดินเข้าไปประคองจียงด้วยความเป็นห่วง โดยที่มีแม่เพื่อนสนิทตัวดียืนถือที่ฉีดน้ำมองมาอย่างสะใจ
"แกช่วยมันทำไมเยอึน!! ไอ้บ้านี่มันโรคจิตจะตาย ไม่สงสัยมั่งเหรอว่าทำไมมันถึงมาอยู่ที่ห้องเราได้น่ะ"
"ไม่สงสัย!!"
ซอนเยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เยอึนไม่สงสัยว่าทำไมจียงถึงมาอยู่ที่ห้องได้ แต่!! ยังไงก็ตาม เธอแน่ใจว่ามันจะต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ
"ถึงแกไม่สงสัยฉันก็จะเล่าให้ฟัง คือว่า ..."
"เมื่อคืนแกเมามากซอนเย ฉันแบกแกกลับไม่ไหวก็เลยให้พี่จียงมาส่ง แกอ้วกรดเสื้อพี่จียงพี่เค้าเลยไม่มีเสื้อใส่กลับบ้าน ฉันเลยให้พี่เค้าค้างที่นี่"
"ว่าไงนะ!!"
ซอนเยมีความรู้สึกเหมือนอยากจะมุดดินหนีให้ได้เสียตรงนั้น ยิ่งมองสายตาของไอ้เตี้ยที่ส่งมาที่เธออย่างอาฆาตแล้ว ... เธออยากจะหายตัวได้เหลือเกิน
"ฮัดดดดด ชิ้ว!!"
จียงจามตลอดทางที่เดินกลับหอพักของตัวเอง เค้าและแทยังพึ่งจะออกจากหอพักของเยอึนเมื่อกี๊นี้ และเสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นเสื้อนอนตัวใหญ่ๆของซอนเยที่เยอึนแอบเอามาให้ใส่กลับบ้าน เนื่องจากเสื้อผ้าของเค้าโดนยัยเตี้ยซอนเยฉีดน้ำใส่ซะเปียกชุ่มไปหมด
"จามอยู่ได้รำคาญจัง"
แทยังบ่นเพื่อนตัวเองอย่างรำคาญที่เดินจามอยู่ได้ตั้งแต่ออกจากหอพักของเยอึนจนนี่จะถึงหอพักของตัวเองอยู่แล้ว
"อย่าบ่นจะได้มั้ย!! เป็นเพราะแกนั่นแหละที่ดันอยากจะนอนค้างห้องเยอึน ฉันเลยต้องโดนยัยเตี้ยฉีดน้ำใส่จนเป็นหวัดอยู่นี่"
จียงบ่นอุบอิบอย่างหงุดหงิด ยิ่งคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองมาที่เค้าด้วยสายตาแปลกๆด้วยแล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ (ก็จะไม่ให้เค้ามองได้ไง พี่เล่นใส่เสื้อนอนตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นจู๋แบบสก๊อยไทยซะขนาดนั้น)
"แต่ ... ยังไงก็ขอบใจมากนะเพื่อนที่ทำให้ฉันได้นอนค้างห้องเยอึนน่ะ ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งน่ารักทั้งใจดีเลย"
แทยังกอดคอของจียงเดินไปด้วยกัน ปากก็พร่ำถึงคุณงามความดีของเยอึน ผู้หญิงที่เค้าหลงรักจนหน้ามืดตามัว
"เอาเหอะ ... ฉันเองก็ช่วยแกได้เท่านี้แหละแทยัง ตราบใดที่ยัยเตี้ยมันยังคิดว่าฉันเป็นไอ้โรคจิตอยู่ ฉันก็คงเข้าใกล้เยอึนมากกว่านี้ไม่ได้หรอก"
จียงพูดพลางทำหน้าง้ำ นึกถึงยัยเตี้ยทีไรก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าชาติก่อนไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับคนแคระ ชาตินี้ถึงต้องมาทะเลาะกับยัยเตี้ยซอนเยซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"โธ่ .. จียงง่า คิดอะไรมากมาย ฮ้า~ มีความสุขที่สุดเลย การได้รักใครคนนึงเนี่ย"
แทยังเดินไปก็ร้องเพลงไปอย่างมีความสุข แตกต่างกับจียงที่ทำหน้าเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ
"ว่าแต่แกเถอะ ทำไมถึงยังไม่ยอมมีใครซักที น้องซาลาเปาที่คุยๆกันอยู่น่ะ ตกลงว่าไง ฮะ"
แทยังหันมาแซวจียงที่ทำหน้าเซ็งอยู่บ้าง น้องซาลาเปาที่แทยังพูดถึงนั้น เป็นสาวน้อยน่ารักที่เป็นถึงดาวมหา'ลัย ที่สนิทสนมกับจียงดี
"อะไร โซฮีน่ะเหรอ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับน้องเขาสักหน่อย"
จียงพูดแบบไม่ใส่ใจอะไร เพราะ 'อันโซฮี' ที่แทยังพูดถึง ในสายตาของจียงก็เป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น
"แต่ฉันได้ยินยัยติ๋มบอกว่า โซฮีบอกว่าชอบนายนะ"
แทยังเอาเรื่องที่ซอนมีพูดมาอ้างทันที ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้วซอนมีเป็นคนมาบอกเค้าเองว่าโซฮีบอกเธอว่า
'อย่าไปบอกใครนะซอนมี คือฉันชอบ ... พี่จียงน่ะ'
"ช่างมันเหอะน่า"
จียงพูดจบก็เดินนำแทยังไปอย่างรำคาญ เรื่องผู้หญิงสำหรับเค้านี่ปลงซะแล้ว จากการที่ได้เห็นคนรอบข้างเจ็บปวดเพราะความรัก
"เฮ้! รอด้วยซี่ จียง"
แทยังพูดจบก็วิ่งตามจียงไปทันที ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจียงถึงได้เอาแต่ปิดกั้นตัวเองไม่ยอมเปิดใจให้กับใครคนไหนบ้างเลย
เช้าวันต่อมา ที่มหาวิทยาลัย BBU
"ว้าวววว ... โซฮีจ๋า หันมาทางนี้หน่อยสิ"
"อันโซฮี!! อันโซฮี!! พวกเรารักเธอ อันโซฮี"
เสียงเจี๊ยวจ๊าวของทั้งผู้หญิงผู้ชายดังไปทั่วบริเวณที่สาวน้อยแก้มยุ้ยน่ารักน่าหยิกคนนี้เดินผ่าน 'อันโซฮี' คือชื่อของเธอ ตอนนี้เธอกำลังเดินส่งยิ้มให้กับแฟนคลับที่มารอรับถึงหน้ามหาวิทยาลัย และในขณะที่กำลังเดินแจกยิ้มอยู่นั้น ตาหยีๆของโซฮีก็ไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินก้มหน้างุดอยู่ไกลๆ
"แดซอง!!"
โซฮีเอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่มคนนั้นทันทีอย่างคุ้นเคย พลางวิ่งเข้าไปหา
"มาเดินทำอะไรอยู่คนเดียว ซึงรีล่ะ"
โซฮีเอ่ยถาม 'คังแดซอง' ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักแบบแปลกๆ ที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอถึงซึงรี เพื่อนสนิทอีกคน
"ซึงรีขึ้นเรียนไปตั้งนานแล้วล่ะ แล้ว ... ทำไมวันนี้มาสายล่ะ"
แดซองถามเพื่อนสาวคนน่ารักพลางยิ้ม ส่วนโซฮีก็เกาะแขนแดซองอย่างสนิทสนมแล้วออกเดินทันที
"ก็ตื่นสายน่ะสิ เมื่อคืนดันคุยโทรศัพท์กับยัยเอเลี่ยนนานไปหน่อย"
โซฮีพูดพลางขมวดคิ้ว ยัยเอเลี่ยนที่ว่าก็คือ ซอนมีนั่นเอง (หลายฉายาจังนะ ยัยติ๋ม)
"รู้มั้ยว่าเมื่อคืนน่ะ พี่จียงไปดื่มกับพี่แทยังด้วยละ น่าเบื่อจังเลยพวกผู้ชายเนี่ย เอะอะอะไรก็ดื่มๆยันเต"
"แต่ก็ชอบเค้าใช่มั้ยล่ะ"
แดซองพูดอย่างรู้ใจโซฮี ซึ่งยัยซาลาเปาของเราก็ยิ้มจนแก้มป่องเมื่อได้ยินแดซองพูดแบบนั้น
"แหมๆๆ อย่าแซวดิ่ เค้าเขินจะตายอยู่แล้วนะ"
โซฮีพูดพลางเขินจนแก้มป่อง น่ารักน่าหยิกแก้มชะมัด แต่แดซองก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากยืนยิ้มไปกับความน่ารักของเพื่อนสาวคนนี้
"แล้วตกลงเย็นนี้มีนัดติวกับพี่จียงรึเปล่า"
แดซองถามถึงกิจวัตรประจำวันตอนเย็นวันศุกร์ของโซฮี ที่จะต้องนั่งติวกับรุ่นพี่จียง แต่จริงๆแล้วโซฮีก็แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆกับคนที่เธอชอบแค่นั้นเอง
"นัดสิ! รอฉันด้วยนะ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งนายที่บ้านเอง"
"ไม่ต้องหรอกๆ ให้ฉันรอแล้วให้ฉันกลับเองดีกว่าไม่เป็นไรๆ"
แดซองปฏิเสธอย่างเกรงใจ เพราะทุกครั้งที่โซฮีให้รอกลับบ้านพร้อมกัน โซฮีมักจะให้คนขับรถส่วนตัวของเธอขับไปส่งเค้าที่บ้านก่อนเสมอ
"เอาเถอะน่า!! ไม่ต้องเกรงใจหรอก นั่น!! พี่จียงมาแล้ว งั้นฉันไปหาพี่จียงก่อนนะ บ๊ายบาย แล้วเจอกัน"
โซฮีผละออกจากแดซองทันทีที่เห็นจียงเดินอยู่ไกลๆ ซึ่งแดซองเองก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างอึดอัด ที่ตัวเองไม่สามารถบอกความรู้สึกให้โซฮีรู้ได้ อีกอย่าง .. โซฮีคือดอกฟ้า ทั้งน่ารักทั้งรวย ส่วนเค้าล่ะมันก็แค่คนธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นที่น่าสนใจเลยแค่นั้นเอง
"พี่จียง พี่แทยัง ยัยเอเลี่ยน"
จียงต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ สาวน้อยหน้าซาลาเปาก็วิ่งมาดักหน้าเอาไว้พลางเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส
"ยัยซาลาเปาเน่า!! ฉันชื่อซอนมีไม่ได้ชื่อเอเลี่ยน!!"
ซอนมีพูดกับเพื่อนซี้ตัวดีอย่างหงุดหงิด ที่บังอาจมาเรียกเธอว่ายัยเอเลี่ยน แค่ติ๋มที่แทยังเรียกนี่ก็จะบ้าตายอยู่แล้วยังจะมาเรียกเอเลี่ยนอีก
"ว่าไงโซฮี"
จียงทักทายพลางยิ้มให้ตามมารยาท แต่โซฮีคิดว่านั่นมันคืออาการของคน "มีใจ"
"เห็นพี่เดินอยู่ก็เลยเข้ามาทักทายแค่นั้นแหละค่ะ อย่าลืมนะเย็นนี้เรามีนัดติวกันด้วย"
"จ้า งั้นเย็นนี้รอพี่ที่เดิมก็แล้วกัน"
จียงพูดจบ โซฮีพยักหน้ารับด้วยความดีใจ
'รู้สึกดีกับคนๆนี้จัง เป็นผู้ใหญ่แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก ถูกเสป็คที่สุด!!'
"ไปเรียนกันดีกว่าเอเลี่ยน ปะ"
โซฮีลากสาวน้อยซอนมีให้เดินไปกับเธอ ซอนมีหันไปมองหน้าแทยังอย่างอาลัยอาวรณ์
"พี่แทยัง หนูไปเรียนก่อนนะT^T"
"ไปไหนก็ไปเถอะ ติ๋มเอ๊ย!!"
ซอนมีขมวดคิ้วพลางทำหน้าไม่พอใจที่แทยังเรียกเธอว่าติ๋ม ก่อนจะเดินตามโซฮีไปเรียนอย่างอ้อยอิ่ง
"น่ารักดีเนอะ โซฮีน่ะ"
แทยังพูดกับจียงพลางสังเกตุปฏิกริยาของจียงเมื่อเค้าพูดถึงน้องซาลาเปาโซฮี
"อืม .. แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับน้องเค้าหรอก"
จียงเหมือนจะรู้ทันจึงรีบพูดดักคอแทยังเอาไว้ก่อนเลย (นึกว่าจะมีแต่คุณนายปาร์คนะเนี่ยที่ชอบจับคู่ให้เพื่อน)
"เหรออออ .... ไอ้ที่ไม่คิดๆเนี่ยตัวดี เอาเหอะๆ"
แทยังพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่จียงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนัก เพราะกับโซฮี เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว
"แล้วเย็นนี้อย่าลืมชวนเยอึนมาติวด้วยนะ ฉันจะได้มานั่งมองหน้าเยอึนให้สบายตาไปเลย"
"เออ เดี๋ยวเยอึนจะได้คิดว่าแกเป็นโรคจิตไปอีกคน"
แล้วทั้งสองคนก็เดินกอดคอกันขึ้นห้องเรียนไปอย่างสนิทสนม ถ้าไม่มีแทยังสักคน จียงคิดว่าชีวิตของเค้าคงต้องไม่สนุกสนานแบบนี้แน่ๆ
"ซอนเย .. แกโกรธฉันอีกแล้วนะ อาทิตย์นี้แกโกรธฉันรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย"
คุณนายปาร์คเดินตามง้อเพื่อนสนิทเป็นรอบที่สองในรอบสัปดาห์ เนื่องจากซอนเยโกรธที่เยอึนบังอาจให้ไอ้เตี้ยพาเธอมาส่งที่หอพัก แถมสภาพเธอตอนนั้นยังเละสุดๆ และที่งามหน้ามากๆ ก็คือ เธอดันไปอ้วกรดเสื้อของจียงด้วย!!
"ไม่ต้องเลยเยอึน!! คนอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ไปเรียกให้มาช่วย ทำไมจะต้องเป็นไอ้เตี้ยนั่นที่มาแบกฉันกลับห้อง"
ซอนเยเดินจ้ำเอาจ้ำเอาไม่สนใจเยอึน เนื่องจากกำลังโกรธที่ตัวเองดันไปเมาเละเทะให้นายจียงเห็น
"ก้ถ้าไม่ให้พี่จียงแบกจะให้ใครแบกล่ะ ฉันเองก็แบกแกไม่ไหวหรอกนะ ซอนเย เข้าใจกันหน่อยซี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พอดีพี่เค้าอยู่ในร้านนั้นพอดี"
"ไม่รู้!! ไม่สนใจ ไม่ฟัง!!"
ซอนเยพูดจบก็เดินหนีเยอึนทันที และแน่นอน คุณนายปาร์คต้องแบกสังขารวิ่งตามยัยกระต่ายขี้งอนไปอีก
"ซอนเย รอด้วย ซอนเย!!"
"ตึง!!"
เยอึนต้องเบรคหัวแทบทิ่ม เมื่ออยู่ดีๆ ซอนเยก็หยุดยืนอยู่กับที่ซะงั้น
"แหม ... หายโกรธฉันแล้วใช่ปล่าวล่ะ แม่กระต่ายน้อย"
เยอึนพูดพลางยิ้มเมื่อซอนเยไม่ได้วิ่งหนีอีก แต่ซอนเยก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเช่นกัน จนเยอึนรู้สึกสงสัย
"ซอนเย แกเป็นอะไรน่ะ"
เยอึนถามซอนเย เมื่อเห็นซอนเยมองไปข้างหน้าคล้ายๆกำลังจะจ้องอะไรอยู่ สายตาของซอนเยมองเขม็งแถมมือของซอนเยก็กำเอาไว้แน่น ตัวยังสั่นๆอีกต่างหาก
"มองอะไรวะ"
เยอึนพึมพำพลางมองตามสายตาของซอนเยไป ภาพที่เยอึนเห็นคือ ยูบิน เพื่อนสนิทของทั้งเธอและซอนเยกำลังเดินกระหนุงกระหนิงกับชายหนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งอยู่
"อ่อ .. ยูบิน แล้ว .. คนนั้นใครน่ะ แฟนยูบินเหรอ เค้าชื่ออะไรน่ะหน้าตาดีนะ"
คุณนายปาร์คยังคงจ้อต่อไปโดยที่ยังไม่ได้สังเกตุเห็นน้ำใสๆที่เอ่อคลออยู่เต็มเบ้าตาของเพื่อนสนิทตัวเอง
"ท็อป ... เค้าชื่อท็อป"
เสียงของซอนเยฟังดูสั่นๆเหมือนคนกำลังสะอื้น จนเยอึนต้องหันมามองด้วยความสงสัยว่ายัยกระต่ายเป็นอะไรไปอีก
ซอนเยน้ำตานองหน้า สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดแบบสุดๆ....
"ซอนเย แก .. แกร้องไห้ทำไม!"
ความคิดเห็น