คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {❤} Chapter3 ,,, เหตุเกิดที่ร้านต็อกโบกิ
:: Chapter3 ::
:: เหตุเกิดที่ร้านต็อกโบกิ ::
"เอ่อ....."
ซอนเยหันไปมองหน้าหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ที่เข้ามาถามอาการของเธออย่างเป็นห่วง เค้าเป็นคนน่ารักทีเดียวแหละ ใส่แว่น หน้าตาใสๆ เวลายิ้มเค้ามีเขี้ยวเล็กๆด้วย
"คุณหนูซึงรีครับ ไม่รีบไปเรียนเหรอครับ เดี๋ยวเข้าห้องเรียนสายนะครับ"
เสียงจากชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ถือกระเป๋าให้กับซึงรี เอ่ยเรียกซึงรีที่เข้ามาดูอาการซอนเยอย่างเป็นห่วง
"รอแป๊บนึง"
หนุ่มน้อยน่ารัก หรือ 'คุณหนูซึงรี' หันไปบอกกับบอดี้การ์ดของตนเอง ก่อนจะหันมาหาซอนเยที่นั่งอยู่กับพื้นต่อ
"ไปห้องพยาบาลมั้ย ดูท่าทางเธอไม่สบายนะ"
ซึงรีถามสาวน้อยหน้ากระต่ายที่ตนเองได้ช่วยเหลือ เมื่อสังเกตุเห็นว่าเธอมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แถมที่หน้าผากยังมีรอยแดง และบวมอันเนื่องมาจากการที่ซอนเยเอาหน้ากระแทกเสาไฟเมื่อกี๊ด้วย
"ไม่เป็นไรๆ ฉันโอเค" ซอนเยบอกปัดพลางลุกขึ้นยืน
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร" ซึงรียังคงไม่เลิกห่วง
"อืม ... ไม่เป็นไรจริงๆ ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงฉัน"
กระต่ายซอนเยหันไปยิ้มให้ซึงรีอีกครั้งเพื่อให้เค้าหายกังวลว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเพื่อที่จะเดินไปเรียน
"โป๊ก!!"
เสาไฟอันเดิม ที่ตั้งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน ซอนเยก็ยังอุตส่าห์หันไปชนมันอีกจนได้ แถมคราวนี้แรงกว่าครั้งแรกซะด้วยสิ
"เธอ! เธอ!! โอ๊ยยย! ตายล่ะ"
ซึงรีรีบพยุงสาวน้อยตัวเล็กที่เดินชนเสาไฟล้มลงหมดสติไปห้องพยาบาลทันที คงจะเป็นเพราะซอนเยยังไม่ได้กินข้าวเช้าและดันไปใช้แรงเถียงกับนายจียงด้วย ถึงทำให้เธอไม่มีแรงแบบนี้
"ซอนเย! ซอนเย! เป็นไงมั่ง ซอนเย"
เสียงโวยวายของปาร์คเยอึน ทำให้ซอนเยต้องค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพแรกที่ซอนเยเห็นคือ แม่เพื่อนสนิทตัวดีกำลังมองมาที่เธอพลางยิ้มอย่างโล่งอก
"เยอึน"
"เออ ฉันเอง! แล้วแกเป็นยังไงมั่งเนี่ย อยู่ดีๆทำไมถึงไปเดินชนเสาได้ ซุ่มซ่ามจริงๆเลยแก"
ทันทีที่เพื่อนสนิทฟื้น ปาร์คเยอึนก็เริ่มบ่นๆๆๆ ราวกับว่าตัวเองเป็นแม่ของซอนเยยังไงยังงั้น ซอนเยค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ
"แหม ... ยังไม่ทันจะพูดอะไรก็ด่าฉันก่อนเลยนะ แล้ว ... ฉันมาอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ไงเนี่ย แกพามาเหรอ"
"คนพามาไม่ใช่ฉันหรอก นู่น .. นั่งอยู่นั่นน่ะ"
เยอึนเบนสายตาไปยังหนุ่มน้อยใส่แว่นที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเตียงพยาบาลที่ซอนเยนอนอยู่ ซึงรี คนที่เข้ามาถามอาการเธอในตอนแรกนั่นเอง เมื่อเค้าเห็นซอนเยฟื้นแล้วก็ยิ้มให้ทันที
"ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉัน เอ่อ ..." ซอนเยเอ่ยขอบคุณ
"ซึงรี ฉันชื่อซึงรี เธอล่ะ"
"ฉันชื่อซอนเย ยังไงก็ขอบคุณนายอีกทีนะ ที่ช่วยพาฉันมาห้องพยาบาล"
ซอนเยพูดจบก็โค้งคำนับเป็นการขอบคุณซึงรีทันที
"ไม่ต้องๆ แค่ขอบคุณเฉยๆก็พอแล้ว" ซึงรีปฏิเสธพลางโบกไม้โบกมือห้ามซอนเย
"แล้วนี่ค่อยยังชั่วแล้วรึยัง กินยามั้ย ฉันจะไปบอกอาจารย์ห้องพยาบาลให้" ซึงรีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะๆ นายไปเรียนเถอะ ฉันโอเคแล้ว" ซอนเยพูดพลางยิ้ม
"งั้นเหรอ ... อืม คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ซอนเย"
"เอ่อ ... จ้ะ บ๊ายบาย"
ซอนเยโบกมือบ๊ายบายให้ซึงรี ซึ่งเค้าเองก็โบกมือตอบเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลไป
'อีตานี่จะมาเป็นห่วงอะไรฉันมากมายนะ ไม่เคยรู้จักกันซักหน่อย' ซอนเยคิดอย่างไม่เข้าใจพลางเกาหัวสองสามที
"ซึงรีเค้าเล่าให้ฉันฟังว่าเจอแกเดินเอาหัวกระแทกเสาจนสลบ ทำไมแกถึงซุ่มซ่ามจังนะซอนเย"
เยอึนหันมาคุยกับซอนเยต่อเมื่อนายซึงรีออกไปแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนสนิทเธอมันถึงได้ซุ่มซ่าม เฟอะฟะถึงขนาดนี้
"ก็ฉันมัวแต่โมโหไอ้เตี้ยบ้านั่นอยู่น่ะสิ! ดูซิเนี่ย พูดถึงมันแล้วก็โมโหขึ้นมาเลย"
เยอึนมองอาการของเพื่อนรักพลางส่ายหน้า 'ชาติก่อนมันคงเกิดเป็นแมว แล้วพี่จียงก็คงเป็นหมา อุ๊ย!นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย พี่จียงเป็นรุ่นพี่นะ เปรียบอะไรแบบนั้นไม่ได้'
"เออ .. แล้วเย็นนี้จะไปกินเลี้ยงวันเกิดยูบินมั้ย ได้ข่าวว่าจะไปเลี้ยงที่ร้านต็อกด้วยนะ "
เยอึนเอ่ยถามซอนเยหลังจากที่นึกไปถึงเรื่องชาติก่อนจียงและซอนเยเกิดเป็นอะไร พลันก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของ 'คิมยูบิน' เพื่อนสาวผิวคล้ำที่สนิทกับเธอทั้งสองเหมือนกัน เพียงแต่อยู่กันคนละหอพักเท่านั้น
"แหม ... ไม่ไปได้ไง ต็อกโบกิของโปรดฉันอยู่แล้ว แถมกินฟรีด้วย ยิ่งชอบใหญ่เลย"
ซอนเยไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน เพราะ 'ต็อกโบกิ' คืออาหารโปรดของเธอ
"อืม ... งั้นเย็นนี้เจอกันนะ แกพักผ่อนไปก่อนแล้วกัน ฉันไปเรียนก่อนล่ะ"
เยอึนโบกมือลาซอนเย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาลเพื่อที่จะไปเรียน ส่วนกระต่ายก็ดี๊ด๊าในใจ ที่เย็นนี้จะได้กินของฟรี
.
.
.
.
"เอ้า! Happy Birthday to Yoobin เย้ๆๆๆๆ เป่าเค้กๆๆ"
เสียงของเพื่อนๆที่มาร่วมอวยพรวันเกิด (ที่แท้มากินของฟรี) ให้กับสาวผิวคล้ำสุดฮอต 'ยูบิน' ดังขึ้น ก่อนที่ยูบินจะเป่าเทียนที่เค้กนั้นจนดับทั้งหมด
"เอ้า! เป่าเค้กเสร็จแล้ว กินเต็มที่เลย วันนี้สโนไวท์เลี้ยงเอง"
ยูบินป่าวประกาศหลังจากที่เป่าเค้กเสร็จ เพื่อนๆต่างร้องเฮกันทันที ก่อนจะสั่งต็อกโบกิกันอย่างบ้าคลั่ง
"สุขสันต์วันเกิดนะบินนี่ ขอให้แกขาวขึ้น ขาวขึ้นทุกวันเลยนะจ๊ะ แม่สโนไวท์"
ซอนเยเอ่ยอวยพรวันเกิดให้กับยูบิน พลางส่งของขวัญให้หนึ่งกล่อง
"ขอบใจมากนะมินจูกี้ แหม .. แค่นี้ฉันก็ขาวจะแย่อยู่แล้ว"
ยูบินกล่าวขอบคุณยิ้มๆ ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าส่งให้ซอนเย ซึ่งกระต่ายก็มองอย่างลังเลนิดๆ
"ไม่เอาน่ามินนี่ วันเกิดฉันทั้งทีใครไม่กินฉันโกรธจริงๆนะเว้ย!!"
ในเมื่อยูบินคะยั้นคะยอขนาดนั้น แถมพอมองไปที่คุณนายปาร์ค ก็เห็นเจ๊แกกระดกเอาๆ ซอนเยก็เลยต้องรับเหล้าแก้วนั้นมาดื่มอย่างจำใจ
"ดีมาก .... มินนี่" ยูบินยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะขอตัวไปสนุกต่อกับเพื่อนๆ ให้มินซอนเยจัดการกับต็อกโบกิต่อไป
"จะบอกอะไรให้นะ ผู้ชายน่ะ มันก็เห็นเราเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นแหละ ใหม่ๆนะมันรักยิ่งกว่าอะไร พอมันเบื่อนี่นะ ไม่สนใจเราเลย"
เสียงอ้อแอ้ของซอนเยดังขึ้น ซอนเยกำลังนั่งบ่นงึมงำคนเดียวเรื่องผู้ชาย และที่เป็นแบบนี้ก็เพราะฤทธิ์เหล้านั่นเอง
"ซอนเย ซอนเย กลับบ้านกันเถอะ"
เยอึนที่เลิกดื่มแล้วเดินมาเขย่าตัวเพื่อนสาวที่กำลังพูดคนเดียว เพื่อที่จะพาเธอกลับบ้าน หลังจากที่ยูบินเรียกเก็บเงิน และเพื่อนๆทยอยกลับบ้านกันแล้ว
"นี่ก็เหมือนกัน ตอนมันรักเรามันก็ไปรับไปส่งที่บ้านทู้กกกก วัน แต่พอมันเบื่อเรา มันก็ปล่อยเรากลับบ้านเองเหมือนเดิม"
ซอนเยยังคงพล่ามต่อไปอย่างไม่ได้สติ สายตาเลื่อนลอย ยิ้มหัวเราะคนเดียว
"จริงๆเล้ย ... ยูบินนะยูบิน บอกแล้วว่าซอนเยมันคออ่อน"
เยอึนบ่นเพื่อนสาวพลางส่ายหน้า ก่อนที่จะพยุงซอนเยที่ไม่ได้สติ พูดคนเดียวเหมือนคนบ้าให้ลุกขึ้น เพื่อที่จะพากลับหอพัก
"วันนี้ทำไมถึงหนีซอนมีมาได้ล่ะ เก่งนี่"
จียงที่กำลังนั่งกินต็อกโบกิเอ่ยถามแทยัง เพื่อนสนิท ที่วันนี้สามารถหนีสาวน้อยซอนมีมากินต็อกโบกิกับเค้าได้
"ก็วันนี้ยัยเอเลี่ยนเลิกเรียนช้าน่ะสิ โชคดีชะมัดเลย"
แทยังพูดจบก็ส่ายหน้า เมื่อนึกถึงสาวน้อยซอนมี ที่เค้าคิดว่าเป็นเด็กสาวที่น่าเบื่อที่สุดในโลก ที่ติดเค้าแจซะยิ่งกว่าลูกติดแม่ซะอีก
"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
จียงบอกเมื่อรู้สึกปวดฉี่ และลุกขึ้นเตรียมจะไปเข้าห้องน้ำ และตอนนั้นเอง ที่สาวน้อยตัวเล็กๆที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ เซเข้ามาชนกับจียงอย่างแรง จนจียงเองต้องเซไปด้วย
"เฮ้!! ซอนเย มานี่นะ"
เสียงของเยอึนที่พึ่งวิ่งตามมาร้องเรียกเพื่อนสนิทของเธอ
"อ้าว!! พี่จียง พี่แทยัง"
ทันทีที่เห็นหน้าจียง เยอึนก็เอ่ยทักขึ้นมาอย่างแปลกใจทันที ส่วนแทยังไม่ต้องพูดถึงแค่เยอึนทักนี่ก็ตัวแทบลอยแล้ว
"เยอึน มาทำอะไรที่นี่น่ะ แล้วนี่ ... ยัยเตี้ยเป็นอะไรเนี่ย"
จียงเอ่ยถามเยอึนถึงยัยเตี้ยซอนเยที่เค้าเถียงด้วยเมื่อเช้าทันที ตอนนี้ซอนเยหมดสภาพกลายเป็นกระต่ายขี้เมา ผิดกับเมื่อเช้าลิบลับ
"ซอนเยเมาน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เดือดร้อน เดี๋ยวหนูจะพาซอนเยกลับแล้วค่ะ ซอนเย! มานี่"
เยอึนโค้งคำนับเป็นการขอโทษจียง ก่อนจะดึงตัวซอนเยกลับมา
"เฮ้ .. จียง เสนอตัวขอไปส่งซี่!! เห็นมั้ยว่าเยอึนต้องกลับบ้านตามลำพังกับเพื่อนน่ะ"
แทยังกระซิบบอกกับจียงอย่างเร่งรีบ เพื่อให้จียงเสนอตัวขอไปส่ง ซึ่งเค้าเองก็จะได้รับอานิสงส์ได้ไปส่งเยอึนด้วยคน
"เอ่อ .. เยอึน เดี๋ยวพี่กับแทยังไปส่งดีกว่านะ เป็นผู้หญิงกลับบ้านมืดๆอันตราย ยิ่งมีคนเมาด้วยแล้วยิ่งลำบากใหญ่"
จียงเข้าไปเสนอตัวช่วยตามที่แทยังบอกทันที ส่วนนึงเป็นเพราะเค้าก็เป็นห่วงที่จะให้สองสาวนี้กลับบ้านกันตามลำพังด้วย
"ไม่ลำบากพี่จียงเหรอคะ" เยอึนเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
"ไม่หรอกครับ หอพักเราก็อยู่ใกล้ๆนี่เองไม่ใช่เหรอ มา เดี๋ยวพี่พยุงยัยเตี้ยไปเอง"
จียงพูดจบก็ช่วยพยุงซอนเยแทนเยอึน ส่วนแทยังก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ก่อนจะวิ่งตามออกไปทันที
'จริงๆเล้ย ... นี่ถ้าไม่เห็นแก่เยอึนนะ ฉันไม่ยอมพยุงยัยเตี้ยขี้เมาแบบเธอมาส่งหรอก ชิ!'
"เข้ามาเลยค่ะๆ รกหน่อยนะคะ"
เยอึนรีบเดินไปเปิดประตูให้กับรุ่นพี่ของเธอที่พยุงเพื่อนสนิทของเธออีกทีให้เข้ามาในห้อง
"วางซอนเยไว้บนโซฟานั่นแหละค่ะ"
เยอึนบอกพลางเดินเข้าไปจัดของให้เรียบร้อย เก็บพวกชุดชั้นในที่ชอบวางกองไว้ตามพื้นใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็ว ส่วนแทยังก็มองสำรวจห้องอย่างชื่นชม
'ห้องสวยเหมือนเจ้าของห้องเลยนะเนี่ย' คิดไปแทยังก็เขินตัวเองไป
"ท็อป!! ท็อป!! ท็อปจะทิ้งมินไปไหน"
จียงต้องตกใจสุดขีด ที่อยู่ดีๆยัยเตี้ยก็ร้องโวยวายเรียกหาคนชื่อท็อป แถมยังเอามือกอดเค้าไว้ซะแน่นแบบไม่ยอมปล่อยเลย
"เฮ้ๆๆ!! อะไรของเธอยัยเตี้ย!! ฉันไม่ใช่ท้งไม่ใช่ท็อปอะไรของเธอนะ!!"
จียงบ่นพลางแกะมือของซอนเยที่กอดเค้าแน่นออก แต่ซอนเยที่ไร้สติก็ยังพร่ำเพ้อถึงคนที่จียงไม่รู้จักต่อไป
"ท็อป!! ทั้งๆที่มินรักท็อปขนาดนี้ ยังใจร้ายทิ้งมินไปได้ลงคออีกเหรอ"
คราวนี้ซอนเยไม่ได้พูดอย่างเดียว ทั้งกอดทั้งร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง แถมน้ำมูกน้ำตายังไหลเปื้อนเสื้อของจียงเละเทะไปหมด!! โอ้! กระต่ายเอ๊ยยย
"ซอนเย!! ทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นั่นพี่จียงนะไม่ใช่ท็อปอะไรของแก"
เยอึนร้องเรียกพลางเข้าไปช่วยแกะแม่กระต่ายขี้เมาออกจากรุ่นพี่จียงทันที แต่แกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก ซอนเยกลับกอดจียงแน่นขึ้น ส่วนแทยังก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงยืนดูเฉยๆซะงั้น
"ท็อป!!!"
อยู่ดีๆซอนเยก็จับใบหน้าของจียงให้หันมามองหน้าตนเอง ทำเอาจียงถึงกับหน้าเหวอด้วยความงง
"เฮ้ ... จะทำอะไรของเธอน่ะ อย่านะยัยเตี้ย"
จียงรู้สึกหวั่นๆชอบกลเมื่อยัยเตี้ยจ้องหน้าเค้าเขม็งด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความปรารถนาแบบสุดๆ เอาล่ะสิ ... จียง
'คืนนี้เพื่อนตูเสร็จแน่ๆ'
แทยังคิดพลางมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เมื่อใบหน้าของซอนเยใกล้เข้าไปหาใบหน้าของจียงทุกที ... ทุกที ทุกที ....
"อย่าทำอะไรฉันนะยัยเตี้ย!!"
จียงพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหวาดหวั่น ในขณะที่เยอึนที่เมื่อกี๊ยังช่วยจียงอยู่ดีๆกลับยืนลุ้นอย่างตื่นเต้นซะแล้ว
"อะ ... อ้วกกกกกกกกกกกกก"
"ยัยเตี้ย!! บังอาจอ้วกรดเสื้อฉันเรอะ!! อ๊ากกกกก!!"
เหตุการณ์กลับแปรเปลี่ยนไปทันที เมื่อซอนเยที่ทำท่าเหมือนจะจูบจียงกลับอ้วกใส่เสื้อของเค้าจนเลอะเทอะไปหมด สร้างความขบขันให้กับแทยังเป็นอย่างมาก
"ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยยยย ... ขำโว้ยยย"
"ไอ้บ้านี่!! จะหัวเราะหาอะไร มาช่วยกันหน่อยสิ เอ้า!! ยัยเตี้ย!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ยัยเตี้ย!!"
จียงโวยวายเสียงดังใส่แทยังที่หัวเราะจนท้องแข็ง ก่อนจะหันมาโวยใส่ซอนเยที่พออ้วกเสร็จ คุณเธอก็หลับซบอยู่บนไหล่เค้าซะเฉยๆ
"ซอนเย!! มานี่!! เอ่อ .. พี่จียงคะ หนูต้องขอโทษแทนซอนเยด้วยนะคะ ยัยคนนี้มันก็ซุ่มซ่ามเงอะงะแบบนี้แหละค่ะ ขอโทษจริงๆ"
เยอึนที่ตั้งสติได้แล้วรีบก้มหัวขอโทษรุ่นพี่จียงใหญ่ ก่อนจะไปลากซอนเยที่หลับไปแล้วมาวางบนโซฟาแทน
"ห้องน้ำอยู่ทางนู้นค่ะ ถอดเสื้อไว้ก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูซักให้" เยอึนพูดหน้าเจี๋ยมเจี้ยมพลางผายมือไปทางห้องน้ำ
"ไม่เป็นไรครับๆ เดี๋ยวพี่ซักเองก็ได้"
จียงบอกปัดพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างหัวเสีย ส่วนเยอึนก็จัดแจงเช็ดอ้วกที่เลอะตัวซอนเยอยู่อย่างทุลักทุเล
"เอ่อ ... มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยครับ" แทยังที่ยังตลกไม่หายหันมาถามเยอึน
"ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูว่าพี่ไปดูพี่จียงเค้าดีกว่า อ้วกยัยมินเลอะเทอะเต็มตัวเลย"
เยอึนปฏิเสธทำเอาแทยังหน้าแตก ต้องเดินเข้าไปดูจียงในห้องน้ำเพื่อแก้เขิน
"หนอย!! ยัยเตี้ยขี้เมา ไม่น่าเลยตู ทำไมถึงซวยแบบนี้เนี่ย"
จียงบ่นไปก็ซักเสื้อตัวเองกับน้ำไป คิดแล้วก็ยังแค้นไม่หาย เมื่อเช้าก็โดนยัยเตี้ยด่า ตกดึกยังโดนยัยเตี้ยอ้วกใส่อีก!! เวรกรรมอะไรของจียงนะ
"เฮ้! จียง เป็นไงบ้าง โดนสาวฝากรักให้เต็มเสื้อเลยนี่"
แทยังเดินเข้ามาถามจียงในห้องน้ำพลางหัวเราะ เล่นเอาจียงหัวเสียเข้าไปใหญ่
"ไม่ต้องมาซ้ำเติมฉันเลย!! แทนที่จะได้กลับบ้านไวๆ ต้องมานั่งล้างอ้วกยัยเตี้ยอีก นี่กี่ทุ่มแล้วเนี่ย"
จียงถามแทยัง เค้าจึงยกมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"เที่ยงคืน"
"ห๊า!! ว่าไงนะ เที่ยงคืนเหรอ!! แล้วเราจะกลับกันยังไงวะเนี่ย!!"
จียงโวยวายขึ้นมาทันที แทยังรีบยกนิ้วชี้ขึ้นมาจ่อตรงปาก พร้อมกับทำเสียง จุ๊ จุ๊ ให้จียงเงียบ
"ไม่เห็นยากเลย ก็นอนค้างที่ห้องเยอึนสิ เป็นไรไป"
ยิ่งได้ฟังข้อเสนอของแทยัง จียงเองก็แทบจะลมจับ อะไรนะ!! ค้างที่ห้องเยอึนอย่างนั้นเหรอ!! โอ๊ยยย มิโดนยัยเตี้ยอ้วกใส่ทั้งคืนเลยเรอะ!!
"ไม่!! แกจะบ้าเหรอวะแทยัง ห้องผู้หญิงนะโว้ย"
"แล้วยังไงล่ะ เอาเหอะน่า .. จะเดินกลับหอเหรอ ตอนนี้รถไม่มีวิ่งแล้วนะเว้ย ก็นอนๆไปเหอะ เดี๋ยวฉันไปบอกเยอึนให้"
"เฮ้ย!! แทยัง ไม่เอา!!"
จียงร้องเรียกเจ้าแทยังตัวดีที่เดินออกไปหาเยอึนแล้ว ... เวรกรรม!!
"ไอ้บ้าเอ๊ยยยย หลงผู้หญิงซะจนไม่เห็นใจเพื่อน ชิ!"
จียงบ่นไปก็ระบายอารมณ์กับเสื้อของตัวเองไป ชีวิตนี้หนียัยเตี้ยไม่พ้นจริงๆ
'สาธุ!! ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้เยอึนไม่ตกลงให้เรานอนค้างที่ห้องด้วยเถิด'
"โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่นอนกันที่โซฟาตรงนี้ได้เลยนะคะ เดี๋ยวหนูจะแบกซอนเยเข้าห้องเอง"
ความหวังของจียงล่มสลาย!! เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเยอึนตอบตกลงให้แทยังและเค้านอนค้างที่ห้องของเธอในคืนนี้
จียงเอ๊ย ....
❤ WRITER TALK ❤
ตอนที่สามตามมาติดๆ ;)) อ่านกันแล้วคอมเม้นท์ด้วยนะคะ
ถ้าชอบใจกดโหวตก็ได้ค่ะ ตอตั๊กไม่ว่า ชอบ ;))
Bl ing
ความคิดเห็น