love wish รักที่ปรารถนา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ครีม นักเรียนรุ่นน้องที่แอบชอบรุ่นพี่ แต่ทำยังไงดีที่เธอจะบอกให้รุ่นพี่ได้รู้ว่าเธอนั้นแอบชอบ เธอจึงคิดหาวิธีที่จะพิชิตใจโดยการซื้อของที่รุ่นพี่ของเธอชอบให้แต่แล้วเธอก็มาเจอเหตุการณ์ที่ทำให้พลิกผัน แต่จะเป็นอะไรนั้นต้องติดตามกันใน love wish รักที่ปรารถนา

เนื้อเรื่อง

Love Wish รักที่ปรารถนา

            วันนี้อากาศแจ่มใสเหมาะสำหรับที่ฉันเองจะบอกความในใจกับรุ่นพี่ฐากรจริงๆซะที ฉันกำลังเดินบ่นพึมพำขณะออกจากร้านขายช็อคโกแลตหน้าโรงเรียน เนื่องจากวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และอีกอย่างพี่ฐากรก็ชอบกินช็อคโกแลตด้วย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที

            “โอ้ยยยย” ใครกันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ถ้าของฉันเสียหายล่ะน่าดู

            “ขอโทษครับเป็นอะไรรึเปล่า”

            “ม่ายยยยยย นายดูซิของฉันเสียหายหมดเลย แล้วใครจะรับผิดชอบ” แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ช็อคโกแลตของฉัน

            “นายเดินยังไงเนี่ย หัดดูคนเค้าซะมั่งซิ”

            “ก็ฉันขอโทษเธอแล้วไง มัวแต่เดินก้มหน้าก้มตา จริงๆแล้วเธอนั้นแหละที่ต้องขอโทษฉัน”

            “นินาย..............”

            “อีกอย่าง ของของฉันก็เสียหาย แถมราคาก็แพงมากกว่าเธอต้องหลายเท่า เธอเองจะมีปัญญาใช้เงินคืนฉันรึป่าวก็ไม่รู้”

            เออมันก็จริงนะ เพราะกว่าฉันจะเก็บเงินซื้อช็อคโกแลตของขึ้นชื่อร้านนี้ได้ก็นานโขพอดู

            “..ก็นายเดินมาชนฉันก่อนนิ”

            “เธอนั่นแหละที่เดินมาชนฉัน”

            “หนอยยยยยนาย.....”

            “ฉันไม่มีเวลาที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอหรอกนะ ส่วนข้าวของของฉันที่เสียหายค่อยคุยกับเธอทีหลังละกัน”

            “ใครตกลงว่าจะชดใช้มิทราบยะ”

            “ก็เธอไง ของของฉันเสียหายอย่างนี้ นอกจากเธอแล้วจะเป็นใคร”

            “อีตาบ้า”

            “แล้วเจอกันนะใยเซ่อ”

            “ใครเซ่อมิทราบ นายนั่นแหละตาบ้า” “ของของนายเสียหายคนเดียวรึไงตาบ้า.....” เสียงตะโกนของฉันทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามองกันเป็นตาเดียว จะมองอะไรกันนักกันหนาลองมาเป็นฉันดูบ้างซิจะได้รู้ว่าความรู้สึกของฉันเป็นยังไง

            ตลอดการเดินทางมาโรงเรียนฉันก็พล่ำด่าอีตาบ้าคนนั้นมาตลอดทาง ในมือก็ถือกล่องช็อคโกแลตราคาก็แสนนนนนจะแพง (มันทำมาจากอะไรกันวะเนี่ยก็แค่ช็อคโกแลตธรรมดาๆ) แต่ฉันก็ซื้อมันมาเพื่อพี่ฐากร พี่ฐากร!!!! เฮ้ยลืมได้ไงเนี่ยแล้วช็อคโกแลตพี่ฐากรล่ะทำไงดีล่ะ ตายแน่ๆไอ้ครีม ตายแน่แก ฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ยเงินก็เหลือไม่เท่าไหร่เอง ฉันหันมองซ้ายมองขวา และแล้วก็เจอจุดหมายสำรองอันดับที่หนึ่ง หวังว่าเงินในกระเป๋าของฉันจะเหลือพอสำหรับของชิ้นนี้นะ

            เจอแล้วๆ นั่นไงพี่ฐากรอยู่ใต้ตึกสามคนเดียวด้วย ได้กาลหล่ะ สู้ๆใยครีม

            “พี่ฐากรค่ะ”

            “..ครับ ว่าไงครับ”

            สู้ๆ ครีมมั่นใจเข้าไว้ เอาเลยบอกเลย

            “คือว่า...............” บอกซิครีมบอกเลย

            “มีอะไรรึเปล่าครับ”

            “พี่ฐากรค่ะ นี่ค่ะ....”

            “ครับ อะไรครับ”

            “ครีมให้พี่ฐากรค่ะ”

            “อ่อ ขอบคุณครับสำหรับตุ๊กตาหมี”

            “เอ่อ.....พี่ฐากรค่ะ ครีมมีเรื่องอยากจะบอกพี่นะค่ะ”

            “สำคัญรึเปล่าครับ”

            “ค่ะ..สำคัญ”

            “รีบๆหน่อยนะครับ พอดีพี่มีธุระต่อ”

            “พี่ฐากรค่ะ คือ...................” “คือว่า......................”

            “อ้ายยยอีกร แกมาหลบฉันอยู่นี่เองหรอยะ ฉันหาหล่อนตั้งนานแน่ะ”

            “ตายอีนี่ ก็นังชะนีคนนี้นะซิ บอกว่าธุระสำคัญกับฉัน ฉันก็รอให้นังชะนีตัวนี้พูดอยู่เนี่ย ไม่ยอมพูดมาซะที แถมยังให้อีน้องหมีตัวนี้มาด้วยเนี่ย ฉันจะแพ้ขนมันไม๊เนี่ย”

            “ว่าไงยะหล่อน มีธุระอะไรกะอีนังกรมันก็รีบๆซิยะ ผู้ชายรอให้กินมันมีน้อยนะยะ”

            “เอ่ออออ ไม่มีอะไรค่ะ แล้วก็ตุ๊กตาหมี ครีมขอคืนด้วย พอดีให้ผิดคนนะค่ะ”

            “นังชะนีนี่หลายใจจริง อ่ะเอาไป ไม่มีอะไรฉันจะได้รีบไปซะที ผู้ชายจ๋ารอกรด้วยยยยยยยยย”

            “O_O” เอ๋อเลยกรู ที่ผ่านมานี้..........................กรูชอบตุ๊ด โอ้แม่เจ้าช่วย แล้วที่กรูทุ่มทุนเก็บเงินซื้อช็อคโกแลต แล้วก็น้องหมีหล่ะ โธ่.........ชีวิตรฉันนนนนนนนนนนนนน

            “555++++”

เสียงใคร ใครกันที่มาหัวเราะเยาะฉัน ฉันพยายามมองหาต้นเสียงที่หัวเราะฉัน และแล้วก็มาเจอะต้นตอที่กำลังยืนพิงเสาหัวเราะจนท้องขดท้องแข็งจนได้

“นายอีกแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรถึงมาหัวเราะเยาะฉันฮะ”

“ก็ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรหรอก ก็แค่เดินผ่านมาเห็นฉากประทับใจ ก็เลยหยุดดู อิอิ”

“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะอีตาบ้า” หยุดนะหยุดดดดดด

“555++ ได้ๆหยุดก็หยุด 555++ ขออีกนิดนะ มันหยุดไม่ได้อ่ะ”

“อ้ายยย หยุดนะ” ฉันวิ่งไล่ตีตาบ้าให้หยุดหัวเราะเยาะฉัน ยิ่งวิ่งนายนั้นก็ยิ่งล้อฉัน ไม่ยอมนะๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะ โอ้ย..เหนื่อยนะเนี่ย ขายาวจริงวุ้ย เหนื่อยๆ

“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”

“ฉันจะป่าวประกาศ ให้ทุกคนในโรงเรียนได้รู้ว่าเธอนะ......ชอบตุ๊ด 555+++”

“ไม่นะ ขอร้องหล่ะ ฉันยอมแล้ว แล้วก็หยุดวิ่งด้วย..........ฉันเหนื่อยง่ะ”

“ยอมทำทุกอย่างจริงนะ”

“อืมๆ”

“ก็ได้ๆ หยุดล่ะๆ เฮ้ยยยเหนื่อยเนาะ”

“เออดิ เพิ่งจะรู้รึไงว่าเหนื่อย”

“นี่เธอ ชื่อครีมใช่ไม๊”

“อืม รู้จักชื่อฉันได้ไงอ่ะ”

“ก็..ได้ยินที่เธอคุยกะฐากรมัน”

“ตกลงนายมาแอบฟังฉันคุยใช่ไม๊เนี่ย”

“เปล่านะ เปล่าก็แค่จงใจ”

“อะไรนะ เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ”

“อ่อ ก็บอกว่าบังเอิญนะ บังเอิญ”

“จริงนะ”

“อืมๆ จริงซิ”

“........”

“งั้นพรุ่งนี้เจอกัน 9โมงเช้าที่หน้าโรงเรียนละกัน ห้ามสาย ไปหล่ะ”

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ได้ตกลงกับนายเลยนะ นี่หยุดก่อน” ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลยเอาเปรียบกันนี่ แล้วอีกอย่างฉันยังไม่ได้ตกลงเลยว่าฉันจะไป พูดเสร็จก็วิ่งไปเลย มีอย่างที่ไหนชวนสาวไปเที่ยวทั้งที พูดดีๆไม่ได้รึไงตาบ้า

ฉันกลับมาถึงบ้านก็มานั่งคิดนอนคิดว่าพรุ่งนี้จะใส่ชุดอะไรดี (ขนาดยังไม่ได้ตกลงนะเนี่ย) ชุดไหนดีๆ ฉันทั้งลื้อทั้งค้น ลองใส่แล้วลองใส่อีก เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก เอาไงดีชุดไหนดี แล้วนายนั้นจะพาฉันไปไหนละเนี่ยน่าจะบอกกันซะคำจะได้หาชุดใส่ได้ถูก แบบนี้ก็แย่ละซิเนี่ย โอ้ยยยยเซง เอาชุดไหนดีๆ ฉันท่องคำนี้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่เดรสสีชมพูนี่แหละ ชุดนี้แหละเพราะฉันไม่ได้เสื้อผ้าใหม่มาเป็นเดือนแล้ว เพราะสาเหตุอะไรกรุณาอย่าให้พูดถึงมันอีกเลยนะ ขอร้อง

หลังจากจัดเตรียมเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปในวันพรุ่งนี้เสร็จแล้ว ก็เข้าไปอาบน้ำ ลงไปทานข้าวที่คุณแม่สุดที่เลิฟเตรียมไว้ให้ หลังจากหม่ำข้าวสุดแสนจะอร่อยเสร็จก็เข้าไปนั่งดูละครหลังข่าวที่ห้องนั่งเล่นแต่กดไปกดมาก็ไม่เห็นจะมีอะไรดูก็เลยย้ายตัวเองขึ้นมาอยู่ที่ห้องนอน นอนกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็พร้อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เหนื่อยละซิที่วิ่งทั้งวัน

ตื่นมาพร้อมอากาศที่ดูสดใสอีกหนึ่งวัน

“โอ้ยยยย เมื่อยจังเลย สงสัยเมื่อวานจะวิ่งมากไปหน่อย เมื่อยๆ”

ฉันลุกขึ้นบิดซ้ายทีขวาที พร้อมทั้งหัดไปเจอะกับนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหนังสือพอดี

“เฮ้ย..........8.45แล้วนี่หว่า ตายแน่ตรู”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วใครกันเล่าจะอยู่บิดขี้เกียจอยู่บนที่นอนต่อได้ ก็ต้องรีบแม่คูณณณณณณณณณ เดี๋ยวสายนะ รีบๆๆๆๆๆๆๆๆ พอฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบออกจากบ้านทันที ผมเผิมก็ไม่ต้องหวีหรอกเดี๋ยวไปหวีบนรถเมล์ก็ได้ ต้องขึ้นรถตั้งสองต่อกว่าจะถึง ตายๆรถๆเมื่อไหร่จะมาเนี่ย ช้าจริงๆ เดินก็ได้วะ

“โอ้ยยย มาแล้วๆ โทดทีมาสาย”

“บอกแล้วใช่ไม๊ว่าห้ามสาย”

“เออน่า มาสายดีกว่าไม่มานะ”

“โอเค ไปงั้นขึ้นรถ”

“ไปไหนอ่ะ”

“เออน่า”

“แล้ว รถนายละ”

“นั่นไง ไม่เห็นรึไง”

“...........บิ๊กไบค์”

“ใช่ บิ๊กไบค์ แล้วไง”

บิ๊กไบค์ (Big Bike) ก็คือรถจักรยานยนต์คันใหญ่ เครื่องยนต์ 500-600 ซีซี เบิ้ลคันเร่งที่เสียงกระหึ่ม!!! Oh! i like it

“ฉันต้องนั่งรถคันนี้เนี่ยนะ”

“รึว่าเธอจะเดินไปทะเลก็ได้นะไม่ว่ากัน”

“ทะเลหรอ”

“อืมดิ ก็เมื่อวานวันวาเลนไทน์ ฉันยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย”

“นายก็เลยชวนฉันไปเนี่ยนะ”

“จะไปรึป่าวว่ามา ไม่ไปก็ไสหัวกลับไปซะยัยบื้อ”

“.................” ว่าใครบื้อยะ

จนแล้วจนรอด ฉันก็ต้องย้ายก้นตัวเองให้มานั่งอยู่บนรถบิ๊กไบค์คันงามของตาบ้านั่น แต่ทำไมต้องขับเร็วด้วยเนี่ย ฉันเสียวนะ โอ้วแม่เจ้าหนูจะมีชีวิตรรอดกลับบ้านรึป่าวเนี่ย แม่จ๋าช่วยครีมยังไม่อยากตานะ

บรื้นนนนนนน

“ขับช้าหน่อยคงไม่ตายมั้ง”

“อะไรนะ”

“ฉันบอกว่า ขับช้าหน่อยคงไม่ตายมั้ง”

“อ๋อ ขับให้เร็วอีกหรอ ได้ๆ”

“อ้ายยยยยยยยยย” มือทั้งสองข้างของฉันกอดเอวตาบ้านั่นแน่ ยิ่งขับเร็วก็ยิ่งแน่มากขึ้น

“ยัยบื้อ ฉันหายใจไม่ออก แคกๆๆ”

“ก็อย่าขับเร็วซิฉันกลัวนะ นายมันบ้าจริงๆเลย”

“อ้าว ก็เธอให้ฉันขับเร็วๆไม่ใช่หรอ”

“ใครบอกกันเล่า ฉันให้นายขับช้าๆตังหากเล่า”

“โอเคๆ”

หลังจากที่ทะเลาะกันมาสักพัก ก็มาถึงท้องทะเลอันงดงามแห่งหนึ่งที่เงียบสงบมากเลยที่เดียว

“สวยไม๊”

“อืม สวยมากเลย” ไม่น่าเชื่อ ว่าคนอย่างหมอนี่ก็รักท้องทะเลด้วยเหมือนกัน

“ฉันอยากมาที่นี่กับคนที่ฉันรัก ฉันอยากให้เค้ามากเห็นสิ่งที่สวยงามพร้อมกับฉัน”

“.............” คนที่ฉันรัก อ้าว แล้วพาฉันมาทำไมเนี่ย

“อ่อ ฉันลืมแนะนำตัว”

เพิ่งนึกได้ไงวะเนี่ย

“ฉันชื่อต้น รุ่นเดียวกันกับไอ้ฐากรนั้นแหละ”

จะพูดถึงทำไมเนี่ย

“แนะนำตัวกับเธอช้าไปหน่อยคงไม่ว่ากันนะ”

แล้วทำไมต้องยิ้มแบบนี้ด้วยเนี่ย

“อืม” เขินอ่ะ

“ทำไมเธอต้องหน้าแดงเหมือนลูกตำลึงด้วยเนี่ย”

“.........ใคร ใครหน้าแดง” ฉันหน้าแดงขนาดนั้นเลยหรอ

“ฉันไม่ได้บอกรักเธอซะหน่อยยัยบื้อ”

“ชิ ฉันหน้าแดงเพราะแดดหรอกยะ”

“หรอ นึกว่าหน้าแดงเพราะหลงรักฉันซะอีก”

“...............” บ้า

“มานี่มะ”

“นายจะพาฉันไปไหนนายต้น”

“เถอะน่า ไม่ได้พาไปทำไม่ดีไม่ร้ายหรอก”

รู้ทันฉันจริงๆนะนายต้น

นายต้นจับมือฉันเดินไป ณ ร้านแห่งหนึ่งใกล้ๆกับที่เราจอดรถ แต่ฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร อุ้มมือที่แสนจะอบอุ่นนี้เหมือนเคยได้รับจากใครนะ และฉันก็ได้แต่มองข้างหลังของต้นที่พูดอะไรต่อมิอะไรโดยที่ฉันไม่ได้พูดขัดหรือว่าตอบอะไรเลยซักคำ

“ยัยบื้อ”

“................”

“ยัยบื้อออออ”

“โอ้ยยย จะตะโกนทำไม๊เนี่ย เรียกกันดีๆไม่เป็นรึไง”

“ฉันถามเธอแล้วทำไมเธอไม่ตอบ”

“อะไรเล่า ถามอะไร”

“มัวแต่เม่ออยู่นั่นแหละ ถึงว่าทำไมถึงได้บื้ออยู่อย่างนี้”

 “เอ๊ะ”

“เอาไปลองใส่ดูว่าใส่ได้รึป่าว”

“...ฮือ.. ใครเลือก”

“จะใครละ ก็ฉันนี่ไง ถามแล้วไม่ตอบ รีบๆไปลองซะไป๊”

“...........”

ดูสิเลือกมาได้ ชุดกระโปรงยาวสีชมพูมัดคอ โห่สุดยอด เลือกมาได้นะ จงใจจะแกล้งกันรึป่าวเนี่ยนายต้น

“ฮัดชิ้ว ใครด่าตรูป่าววะเนี่ย”

ในที่สุดฉันก็แต่งตัดเสร็จเรียบร้อย จัดการกับผมที่รุงรังไม่เป็นทรง โดยมัดให้มันเอียงๆซะหน่อยก็เสร็จ

“เอ๊า เสร็จแล้ว”

“............”

นายต้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉัน แต่ก็ไม่เห็นพูดอะไร

“ฉันมันดูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เห็นพูดอะไรเลยอ่ะ”

“............”

“นายต้น พูดอะไรบ้างซิ”

“..........”

“งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก็ได้นะ”

“ไม่ต้องๆ ชุดนี้แหละ ดีแล้ว”

“หรอ” เขินอะ

“แต่มันเว้าหลังนะ ไม่คุ้นอ่ะ”

“งั้นหรอ แป๊บนะ”

นายต้นเดินไปหยิบอะไรมาซะอย่างแล้วก็ส่งมาให้กับฉัน

“อ่ะ เอานี่ไปคลุบซะ”

“อะไร”

“ผ้าคลุบไหล่นะ ผืนมันใหญ่ดี มะเดี๋ยวฉันคลุมให้”

“........”

“เสร็จละ”

“อืม ขอบคุณนะ”

“...........”

“แล้วนายเปลี่ยนชุดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ก็เธอเล่นเข้าไปแต่งตัวซะนานขนาดนั้น”

“ตกลงฉันผิดรึไงยะ”

“มีใครพูดรึป่าวหล่ะ”

“ง่ะ”

“ไปหาอะไรกินดีกว่าฉันหิวละ”

“ฮะ........”

“ก็เธอนั่นแหละ มาก็ช้า เลยทำให้ถึงที่นี่ช้าอีก รู้ไม๊เนี่ยมันกี่โมงแล้ว”

เออนั่นดิกี่โมงแล้วละ ฉันมองหานาฬิกาที่แขวนตามร้านขายของ โอ้แม่เจ้า บ่าย2แล้วหรอเนี่ย

“ยัยบื้อ ยืนมองอะไรอยู่ ฉันหิวแล้วนะ”

“เฮ้ย นายเดินไปตั้งแต่เมื่อไหร่รอฉันด้วยซิ” เดินไปไม่รอเลยนะ บ่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียวได้ไงเนี่ยเกิดใครมาฉุดฉันไปจะทำไงเนี่ย เชอะ

“อิ่มมมม”

“ปะ”

“ไปไหนอีกอ่ะ เพิ่งจะกินเสร็จนะ”

“โห่ ยัยอ้วน กินเสร็จจะนั่งอืดรึไง”

“............” คำก็อ้วน สองคำก็อืด เชอะ

“จะไปไหนอ่ะ”

“เดินตามมาละกัน”

“เออ”

“ผู้หญิงอะไรพูดดีๆไม่เป็นรึไง”

“อะไรอีกอ่ะ”

“ไปเหอะ ฉันขี้เกียจทะเลาะกับเธอ”

“...........”แล้วใครอยากทะเลาะกับกับนายมิทราบยะ

เราสองคนเดียวเรียบชายฝั่งมาเรื่อยๆ ทะเลยามเย็นมันช่างงดงามอะไรเช่นนี้นะ ลมเย็นสบายจังเลย

“ครีม”

“ฮะ”

“เธอเคยมีรักแรกพบไม๊”

“ทำไมอ่ะ”

“ฉันถามก็ตอบมาซิยัยบื้อ”

“อีกแล้วนะ พูดดีๆกับฉันมั่งไม่ได้รึไง”

“โอเคๆ ตอบมาซิ”

“เคยซิ แต่นานมาแล้วนะ”

            “ตั้งแต่เมื่อไหร่”

            “โห่ นานมากแล้วหล่ะ ถามฉันทำไมหรอ”

            “ฉันเคยเจอกับเด็กผู้หญิง แต่ก่อนบ้านเราสองคนอยู่ใกล้กับ ก็แค่มีรั้วกั้นก็เท่านั้นแหละ”

            “จริงหรอ เหมือนฉันเลย”

            “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากเลยนะ ฉันชอบเวลาที่เธอยิ้ม รอยยิ้มของเธอสดใส และฉันก็เคยสัญญากับเธอว่า ถ้าโตขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันจะพาเธอมาที่ที่สวยงามที่สุด.....”

            “แล้วนายได้พาเค้ามาไม๊”

            “อืม พามาซิ พามาแล้ว”

            “เค้าคงดีใจมาเลยซิเนาะ แล้วนายบอกรักเด็กคนนั้นรึป่าวหล่ะ”

            “อืมมมม ยังเลย ฉันยังไม่มีโอกาสได้บอกเธอสักที กำลังหาโอกาสอยู่ แล้วก็ไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี”

            “ฉันว่านะ นายลองบอกรักเธอตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินซิ โรแมนติกมากเลยนะ ฉันเองก็อยากให้คนๆนั้นบอกรักฉันแบบนี้เหมือนกัน”

            “จริงหรอ แล้วเธอว่าเค้าจะรับรักฉันรึป่าว”

            “แหมๆ พามาที่ๆสวยงามขนาดนี้ ถ้าเป็นฉันนะ ก็ต้องรับอยู่แล้วหล่ะ”

            ใช่ๆ ถ้าพาฉันมานะ แต่เรื่องของนายต้นก็คล้ายๆกับของฉันเลย ก่อนที่ฉันจะย้ายมาอยู่บ้านหลังปัจจุบันนี้ ฉันเคยมีเพื่อนบ้านที่มีลูกชายอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวเอง แต่ชื่ออะไรฉันจำไม่ได้หรอกนะ พี่เค้าใจดีมากเลยหล่ะ ตอนนั้นฉันทำแจกันที่บ้านแตก พี่เค้าก็ออกรับแทนให้ ทั้งๆที่มันเป็นบ้านของฉัน แต่คุณแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่ตักเตือนเล็กน้อยเท่านั้นเอง สุดยอดมากเลยใช่มะ

            หลังจากที่เราคุยกันมาซะพัก ก็เงียบกันมาตลอดไม่มีใครพูดกับใครก่อนต่างคนก็ต่างนั่งมองทะเลที่ใกล้สุดลูกหูลูกตา ภาพบรรยากาศแบบนี้ ถ้าได้มากับคนที่เรารักก็คงดีซินะ ขอให้ได้เจอกับพี่ชายคนนั้นด้วยเถอะเพี้ยง!!!!

            “เย็นแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ ฉันกลัวแม่ฉันจะว่าเอา”

            “จะรีบไปไหนยัยบื้อ ฉันโทรไปบอกแม่ของเธอแล้ว”

            “นายรู้จักเบอร์ของแม่ฉันได้ไง”

            “ก็ไม่เห็นยาก”

            “...........”

            “ตอนเธอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันก็เอาโทรศัพท์ขอเธอออกมาจากกระเป๋าแล้วก็โทรหาแม่ของเธอไง”

            “ตายแน่ ตายแน่ฉัน แม่เอาฉันตายแน่”

            “ไม่หรอก ไม่เห็นแม่เธอจะว่าอะไรเลย แถมบอกว่า ฝากดูแลน้งด้วยนะ”

            “ดูแลน้องงั้นหรอ”

            “อืม ใช่สิ” มันไปสนิทกับแม่ฉันตอนไหนว่ะเนี่ย

            “อ่ะ พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว ดูดิยัยบื้อ”

            “ไหน...”

            “เธอชอบไม๊”

            “อืม ชอบซิ”

            “ฉันก็ชอบ ชอบเธอนะ”

            “.....อะไรนะ”

            “ฉันชอบเธอนะ ครีมฉันชอบเธอมาตลอด ฉันรอวันนี้มานานแล้ว”

            “นะ..นานแล้ว งะ..งั้นหรอ”

            “ใช่ แต่ก่อน บ้านของเราอยู่ใกล้กันไงจำได้ไม๊”

            “บ้านของเรา อยู่ใกล้กันหรอ”

            “งั้นเธอจำตอนที่เธอทำแจกันแตกแล้วมีผู้ชายคนนึงออกรับแทนได้รึป่าวหล่ะ”

            “นะ..นายคือ”

            “จำได้แล้วใช่ไม๊”

            “พี่ชาย”

            ฉันโผเข้ากอดนายต้น โดยที่ไม่รอฟังเค้าพูดอะไรต่อไป

            “จำได้แล้วใช่ไม๊”

            “อืมๆ จำได้ จำได้แล้ว”

            “พี่แอบชอบเธอมานานมาก ตามหาเธอมาตั้งนาน ไม่คิดว่าจะได้มาเจอเธอ ฉันคอยตามดูเธอมา1ปีเชียวนะ”

            ฉันผละออกจากนายต้น

            “หมายความว่าไง”

            “ก็ฉันอยากรู้ว่าเธอยังนิสัยเหมือนเดิมรึป่าว ยังร่าเริงเหมือนเดิมไม๊ บ้านอยู่ที่ไหน มีคนที่เธอชอบแล้วหรือยัง”

            “......”

            “จนมาเมื่อวาน ฉันกะว่าฉันจะบอกเธอว่าฉันคือใคร เธอยังจำฉันได้รึป่าว ฉันอยากมอบของสิ่งนี้ให้กับเธอ......”

            ฉันมองไปที่มือของนายต้น ก็พบว่ามันคือ.......สร้อยคอที่มีจี้รูปเปลือกหอยฝังเพชร เมื่อยามต้องกับแสงอาทิตย์ยามตกดินช่างสวยงามเหลือเกิน

            “นี่คือสิ่งที่พี่ต้องการจะมอบให้ครีม พี่สั่งทำมาเพื่อครีมโดยเฉพาะเลยนะ”

            “พี่ชาย”

            “หันหลังมาสิ พี่ใส่ให้นะ”

            ฉันหันหลังเพื่อที่จะให้นายต้นใส่สร้อยคอให้ ฉันฝันไปรึป่าวเนี่ย ฉันได้พบคนที่ฉันอยากพบมาเนี่ยนาน

            “คบกับพี่นะครีม”

            นายต้นพูดพร้อมกับกอดฉันจากด้านหลัง แก้มแนบแก้ม

            เวลานั้นจะมีผู้หญิงคนไหนบ้างที่จะไม่ตกลงกับผู้ชายที่เราชอบ ไม่ตกลงก็บ้าแล้วไอ้ครีม

            “ค่ะพี่ชาย”

            ในที่สุดชีวิตของฉันก็ไม่ต้องมีใครคนไหนมาว่าว่าฉันแอบชอบตุ๊ด เย่ๆ

            “เอ๊ะ แต่พี่ไม่ใช่ตุ๊ดแบบไอ้ฐากรเธอจะชอบพี่ได้ด้วยหรอ”

            “ไอ้พี่ต้น อย่าหนีนะ มีให้จับซะดีๆ อย่าหนีน้า”

                                           +++THE ENT+++