วันคืนที่ผันผ่าน

ข้อมูลเบื้องต้น

 นายรู้ไหม ว่าฉันคิดถึง...

เนื้อเรื่อง

ฉันมีเรื่องที่อยากจะให้เพื่อนๆ ได้อ่าน ถึงเรื่องราวมันจะผ่านมา 4 ปีแล้วก็ตาม แต่มันยังคงอยู่ในความทรงจำของฉันค่ะและจะอยู่ตลอดไป และฉันคิดว่าเรื่องราวของฉันมันจะทำให้ใครหลายคนได้คิดถึงสิ่งที่เรามองข้ามไปหรือไม่กล้าที่จะบอกก็ตาม...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

คุณเคยหรือเปล่าที่ปล่อยให้เวลามันผ่านเลยไปอย่างไร้ค่า พอเราต้องการมันเวลาก็ไม่สามารถหวนกลับคืนมาหาเราได้อีก คุณเคยไหม แต่ฉันเคย...

ครั้งหนึ่งฉันกับเขาได้พบกันเพราะเพื่อนของฉันที่โรงเรียนเดียวกับเขา(ต้องขอบคุณเธอคนนั้นจริงๆ ที่ทำให้ฉันกับเขาคนนั้นได้เจอกัน)ทำให้เราทั้งคู่มีความทรงจำที่ดีและแสนมีค่าให้ได้คิดถึงกัน ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้วก็ตาม

เรื่องราวของฉันกับเขามันไม่น่าเกิดขึ้นได้ แต่ก็เกิดขึ้นแล้วอย่างที่คนเขาว่า ‘ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน’ ฉันกับเขาคุยกันทางจดหมายโดยให้เพื่อนฉันเอาไปให้เป็นแบบนี้หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ จนกระทั่งได้มาพบหน้ากันที่ The Mall เขาดูดีกว่าที่ฉันคิดเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น หน้าตาดีมาก เราไปไหนด้วยกันไม่ค่อยบ่อยนักเพราะเราอยู่แค่ ม.ต้น พ่อแม่เลยยังไม่ค่อยปล่อยมากนักแต่เราก็ไม่เคยคิดมากเรื่องนี้เพราะเรายังได้คุยกันทางโทรศัพท์ทุกวัน

เราไม่เคยทะเลาะกันเลย จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา เราก็ทะเลาะกันทุกวันเพราะความไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจของฉันเลยทำให้เราทะเลาะกันจนต้องเลิก แต่เขาก็ตามมาง้อและอธิบายทุกอย่างให้ฉันฟังแต่ฉันก็ไม่เชื่อและไม่ยกโ?ษให้ จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาโทรมาบอกว่าจะรอฉันอยู่ที่ป้านรถเมล์อู่ 44 จนกว่าฉันจะมา แต่ฉันก็ไม่ไป

วันต่อมาเพื่อนโทรมาที่บ้านตอนเย็นบอกว่าเขาเข้าโรงพยาบาลเป็นไข้เลือดออกเพราะไปรอฉันตั้งแต่ 16.00-20.00 น. แล้วเพื่อนขอให้ฉันไปเยี่ยมเขา แต่ฉันปฏิเสธที่จะไปหา แล้ว 3 วันต่อมา เขาก็กลับญี่ปุ่นไป จากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งเขามาหา แต่เราก็ไม่อยากคุยกับเขา ไม่อยากมองหน้า แล้วพูดไม่ดีกับเขาออกไปด้วยความโกรธ ไล่เขาให้กลับไป แต่เขาก็ไม่โกรธกลับยิ้มให้ฉันแล้วเดินกลับไป ในรอยยิ้มนั้น ฉันไม่รู้หรอกว่ามันหมายถึงอะไร แต่ฉันรู้สึกว่ามันเศร้า เศร้าเหมือนกับว่าเราต้องจากกันไปไกล

จากนั้น 2 วันต่อมาพี่สาวของเขาก็โทรมาบอกว่าเขาเกิดอุบัติเหตุรถชนที่หน้าโรงเรียน ตอนนี้อยู่ห้อง ICU หมอบอกว่าเขาอยู่ไม่เกินคืนนี้ เท่านั้นแหละฉันถึงรู้ว่าเวลาทุกนาทีมันมีค่าเพียงใดและอยากจะย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ถ้าฉันเชื่อใจเขา เขาคงไม่ต้องไปรอฉันนานจนเป็นไอ้เลือดออก  ถ้าฉันพูดดีๆ ไม่ไล่เขากลับไป ถ้าวันนั้นฉันคืนดีกับเขา เขาคงไม่ต้องกลับญี่ปุ่นแล้วต้องเกิดอุบัติเหตุ ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน ฉันทำให้เขาต้องตาย พี่สาวเขาเอาโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับเขา เสียงเขาเบามากแต่พอฟังออกว่า “เชื่อใจฉันเถอะ..ว่าฉันรักเธอ...” พอเขาพูดจบประโยชน์นี้ฉันก็ได้ยินเสียงเครื่องวัดหัวใจดัง ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ เสียงร้องเรียกชื่อเขา ให้เขาฟื้นขึ้นมา แล้วสัญญาณก็ตัดไป ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแล้วน้ำใสๆ ก็ไหลออกจากตาอย่างห้ามไม่ได้

หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยได้รับข่าวจากเขาเลย ฉันโทษตัวเองมาตลอดหนึ่งเดือนเต็ม ฉันเป็นคนทำให้เขาต้องตาย ถ้าฉันพูดดีๆ กับเขา ไม่ไล่เขากลับไป คืนดีกับเขา เขาคงไม่ตายและยังอยู่ที่นี้กับฉัน ถ้าย้อนเวลากับไปได้ฉันคงไม่ทำแบบนี้ แต่เพราะมันผ่านมาแล้ว เราแก้ไขอะไรไม่ได้ นอกจากจะต้องอยู่กับมันให้ได้ และในระยะเวลาหนึ่งเดือนนั้น มันก็เกิดเหตุการณ์แปลกๆ กับฉันมากมาย เวลาอยู่คนเดียวก็เหมือนมีคนคอยอยู่เป็นเพื่อน เวลาเหงา หมดกำลังใจ ก็เหมือนมัคนคอยปลอบและลูบหัวฉัน คอยบอกว่า ‘ไม่เป็นไรนะ เข้มแข็งไว้’ เหมือนกับว่าเขายังอยู่กับฉันตลอดเวลา ทั้งที่มันเป็นเหตุการณ์ที่ใครหลายๆ คนอาจจะกลัว ฉันเองก็กลัวนะตอนแรกแต่คงเป็นเพราะเขาห่วงฉันเลยมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันคิดแบบนั้นเลยไม่กลัว จนถึงงานนิทรรศ บ.ป.46 ของโรงเรียนบางกะปิ ห้อง 3/4 ของฉันก็ได้จัดโซนกิจกรรมที่เกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นที่ห้อง 539 ฉันได้ใส่ชุดกิโมโนกับเพื่อนอีกสองสามคน คอยตอนรับน้องๆ และอาจารย์ที่มาให้คะแนน จนถึงตอนบ่าย และขณะที่ฉันนั่งพักกับเพื่อน ฉันก็เห็นเขาคนนั้นยืนอยู่ในชุดไปเวทมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แล้วบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของฉันเป็นเพราะโชคชะตาของเขาเอง ให้ฉันเลิกโทษตัวเองและห้ามร้องไห้เพราะเขาอีก และประโยคสุดท้ายที่เขาบอกคือ “ดูแลตัวเองดีๆ นะ ลาก่อนคนที่ฉันรัก” แล้วเขาก็ยิ้มไปพร้อมกับร่างที่ค่อยๆ เลือนหายไป และนั้นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอเขา

เรื่องราวของฉันมันอาจไม่มีค่ากับบางคน แต่สำหรับฉันมันคือความทรงจำที่มีค่าของฉัน ทั้งหมดนี้มันเป็นเวลาที่ฉันเสียไป และไม่สามารถกลับไปแก้ไขในอดีตได้ แล้วคุณละ เวลาในแต่ละวันที่มันหมุนผ่านตัวคุณไปช้าๆ ซ้ำไปซ้ำมาทุกวันๆ แต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าทุกวันของคุณจะเป็นแบบเดิม ในหนึ่งนาทีของมันสามารถเกิดเรื่องราวต่างๆ ได้มากมายทั้งดีและร้ายปะปนกันไป ฉันไม่อยากให้คุณปล่อยมันไปอย่างไร้ค่าโดยที่คุณไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะมันไม่มีทางกลับมาหาคุณได้อีก ตอนนี้โอกาสของคุณยังมีจงคว้าไว้และทำมันให้ดีที่สุดก่อนที่มันจะสายเกินไป ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร เชื่อเถอะว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลังเด็จขาด

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

                ฉันหวังว่าเรื่องราวของฉันคงจะทำให้ใครหลายๆ คนได้คิด ก่อนที่มันจะสายไปเหมือนอย่างที่ฉันเป็น...