XS เสียงหัวใจที่ใกล้กัน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

XS เสียงหัวใจที่ใกล้กัน
 

 

เสียงเต้นของหัวใจที่ใกล้หูทำให้ร่างบางตื่น

 

ร่างบางพึ่งรู้สึกตัวว่าร่างกายของตนได้ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยอ้อมกอดแข็งแกร่ง

 

แข็งแกร่งและดุดัน....

 

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของอ้อมกอด ใบหน้าคมที่เขาหลงไหล ดวงตาสีเลือดดุดัน รอยบากจากบาปบนใบหน้านั้นทำให้คนๆนี้ยิ่งดูเกรงขามและน่ากลัว

 

เขาซบหน้าลงบนอกแกร่ง ร่างกายที่เกิดจากการฝึกฝนเป็นเวลายาวนานหลายสิบปีเพื่อเป็นผู้นำดูกว้างใหญ่เมื่อเทียบกับเขา

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะที่เขาไม่อาจละสายตาจากชายคนนี้ได้

 

ตั้งแต่วันนั้นล่ะมั้ง

 

 

 

หยาดพิรุณโปรยปรายไม่หยุดหย่อน เมฆครึ้มร้องก้องคำรามเสมือนสิงโตผู้ปกป้องพงไพร ร่างบางยื่นเหม่อมองไปข้างหน้าท่ามกลางสายฝน เฝ้ามอง....

 

ร่างสูงผมสีดำทมิฬกับนัยตาสีแดงฉานดุดันมองดูเหยื่อที่กำลังทรมานก่อนจะสิ้นลม  เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเหยื่อมากมายที่ถูกร่างสูงกำจัด

 

ร่างสูงเงยหน้าขึ้น แล้วสายตาทั้งคู่ปะทะกัน

 

กึก!

 

ลมหายใจสะดุดเมื่อนัยตาสีแดงหันมามอง แล้วหัวใจก็เต้นเร็วและแรงจนร่างบางกลัวว่าจะหลุดออกมา ความรู้สึกปนเปทั้งตื่นเต้นและกลัวหรือความชื่นชมกันแน่ก็ไม่รู้

 

แต่ที่แน่ๆคือ....

 

อยาก....

 

อยากยืนอยู่ข้างกายร่างสูงนั้น

 

อยาก...

 

อยากรู้จักเจ้าของนัยตาคู่นั้นทุกอย่าง

 

อยาก...

 

อยากเข้าใจความรู้สึก ความนึกคิด

 

และอยาก...

 

รู้ทุกอย่างที่เป็นคนๆนี้

 

 

 

 

“ฮืม...”เสียงครางในลำคอดึงให้ร่างบางหันไปมองต้นเสียง

 

คงจะตื่นแล้วสิน่ะ

 

ตุบ!!!

 

ร่างบางจะลุกออกจากเตียงแต่ไม่ทันทีจะได้ลุกก็ถูกมือแกร่งกระชากเข้าไปกอด

 

“จะไปไหน”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูร่างบาง

 

“บอส ปล่อย”

 

“จะไปไหน ไอ้สวะ”แขนแกร่งกอดแน่นขึ้นกันร่างบางหนี

 

“เฮ้อ จะไปเข้าห้องน้ำ”ร่างบางถอนใจด้วยความระอา ไม่รู้เพระอ่ะไรทำให้บอสแห่งวาเรียกลายเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หวงของกันน่ะ

 

ร่างสูงปล่อยร่างนุ่มนิ่มออกจากอ้อมกอดด้วยอาการไม่เต็มใจ ร่างบางลุกขึ้นยืน ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสีแดงจางๆ อาการติดขัดเวลาเดินทำให้ร่างบางอยากจะมุดรูหนีเพราะคนทำกำลังนอนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่บนเตียง

 

“...ไอ้สวะ”

 

“อะไร บอส”ร่างบางหันไปมองร่างสูงด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ

 

“มานี่”ร่างสูงชี้ที่ข้างๆตน

 

ร่างบางทำท่าจะปฏิเสธ แต่ก็นัยตาแดงเลือดมองอย่างบังคับ ร่างบางไม่มีทางเลือกเดินไปที่ที่ร่างสูงชี้

Ctrl+A
 

“อ๊ะ”ร่างบางลอยหวือขึ้นบนตักแกร่ง ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะความอาย ร่างบางเปลือยเปล่าต่อหน้าร่างสูงแม้จะหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ไปอาจข่มความอายได้

 

“อ๊ะ”ยังไม่ทันตั้งตัว ร่างบางก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง

 

นิ้วแกร่งสอดเข้าไปในช่องทางรักที่เต็มไปด้วยน้ำคาว เสียงครางเบาๆเป็นบางครั้งเมื่อนิ้วแกร่งโดนจุดกระสัน ปลายนิ้วกวาดน้ำสีขาวขุ่นออกมา ร่างบางเกาะไหล่ร่างสูง เล็บมือจิกบนแผ่นหลังกว้างจนร่างแกร่งรู้สึกเจ็บนิดๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

 

กว่าจะทำความสะอาดช่องทางรักเรียบร้อยก็ถูกร่างสูงตอดเล็กตอดน้อยไปเยอะ ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันท่อนล่าง สายตาสีอความรีนสอดส่ายหาร่างสูงเจ้าของห้องแต่ไม่พบ
 

ไปไหนว่ะ?

 

สควอโล่แต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มประจำหน่อยวาเรียเป็นปกติ ร่างบางเดินลงมาข้างล่างเพื่อถามหาบอส แต่ทุกคนก็เหมือนจะเลี่ยงที่จะคุยเรื่องของหัวหน้าหน่วยวาเรียแล้วเปลี่ยนเรื่องอยู่ตลอด

 

สควอโล่เดินเข้าห้องทำงานด้วยความรู้สึกขุ่นมัวในใจจนแทบจะระเบิดให้ได้แต่ก็พยายามระงับเอาไว้

 

หายไปไหนฟร้ะ ไอ้บอสตะไรเวร!!!!

 

ร่างบางก้มหน้าเพื่อทำงาน แต่พอผ่านไปซักพักก็กับมาหงุดหงิดกับไอ้บอสอีกครั้ง ร่างบางพยายามจดจ่อกับงานตรงหน้าอีกครั้งแต่ก็ต้องวกกลับมาคิดเรื่องบอสอีกครั้ง

 

มือเรียวขยี้ผมสีขาวของตนเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นมัวที่เหมือนจะหายไปได้บ้าง ตาสีอความรีนเริ่มมองไปรอบๆ ก็ไปสะดุดที่โต๊ะของหัวหน้าหน่วยวาเรีย

 

ร่างบางเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของบอส แล้วนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะ พลางกวาดสายตาไปทั่งโต๊ะ

 

ตรงนี้ที่คนๆนั้นเห็นเขาที่กำลังทำงานอยู่

 

ร่างบางมองที่แก้วไวน์บนโต๊ะแล้วยิ้ม

 

แก้วไวน์ที่คอยจะปาใส่หัวเขาทุกเมื่อที่เขาเผลอ

 

มือเรียวจัดผมที่ตนขยี้ไปกลับเป็นทรงเดิม แล้วก็หยุดชะงัก รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมาอีกครั้ง เสียงหัวเราะเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

 

 

สัญญาที่ว่า...เขาจะอุทิศตัวให้กับว่าที่บอสวองโกเล่คนนั้น...

 

แต่สุดท้าย...

 

ก็ทำไม่ได้....

 

น่าขันซะจริง

 

 

 

ร่างบางสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาข้างฝาบอกเวลาหกโมงเย็นซะแล้ว ...เขายังอยู่โต๊ะบอส... สุดท้ายร่างบางก็เอางานมาทำที่โต๊ะของคนบ้าที่หายตัวไปอย่างไรร่องรอย

 

โดนหมกป่าไปแล้วล่ะมั่ง?

 

ร่างบางคิดขำๆ แต่ก็ไม่มีทางซะหรอกเพราะคนๆนั้นอึดซะยิ่งกว่าแมลงสาป(?)

 

 

 

สควอโล่เดินลงบันไดมาเพื่อรับประทานอาหารเย็น เมื่อเช้าร่างบางก็ไม่ได้ทานอาหารเช้าเพราะมัวแต่ตามหาบอส ร่างบางไม่ใส่ใจบอสตะไรเวรนั่นแล้ว ถ้าอยากกลับเดี๋ยวมันก็กลับมาเอง

 

ร่างบางเดินเข้ามาในห้องอาหารแต่ก็ไม่พบคนที่หวังเล็กๆว่าเขาอาจอยู่ สควอโล่สั่งลูซซูเรียที่อยู่ในครัวให้ทำในส่วนของตนเพิ่มเป็นสองเท่า

 

“มาแล้วจ้า ของสควอโล่จัง พิเศษสองเท่า”ลูซซูเรียบอกด้วยเสียง(ที่พยายาม)เล็ก พลางวางจานที่มีเนื้อย่างเยอะกว่าปกติ

 

“ชิชิชิ ทำไมสควอโล่ถึงได้เยอะกว่าเจ้าชายล่ะ เจ้าชายต้องได้เยอะกว่าสิ”เบลพยามเอื้อมมือไปให้ถึงจานเนื้อย่างของสควอโล่ แต่ก็ถูกมือของฟรานปัดออก

 

“รุ่นพี่ครับ คุณรองหัวหน้าเข้ามีกิจกรรมเยอะ(?)ในแต่ล่ะวันทำในเขาต้องบำรุงร่างกายน่ะครับ อย่ากวนเขาสิ”หลังจากปัดมือเบลแล้ว กบตายด้านอย่างฟรานก็แก้ตัวแทนสควอโล่ด้วยอาการหน้าตาย

 

“ชิชิชิ อย่างนั้นเจ้ากบก็บำรุงด้วยสิ”

 

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรมาก”

 

ทั้งฟรานและเบลโต้เถียงกันไปมาทำให้บนอาหารครึ้นเครงขึ้นเยอะ โดยมีลูซซูเรียกับเจ้าหน้าหนวด(?)ผสมโรงไปด้วย

 

 

ทั้งเวลาอาหารสควอโล่ไม่ได้คุยอะไรด้วยได้แต่กินเนื้อย่างไปเงียบๆ หลังเสร็จจากรับประทานอาหารร่างบางก็ขึ้นห้องเพื่อไปนอน คืนนี้เขาไม่ได้เข้าไปนอนห้องบอสเหมือนอย่างเคย ทันทีที่หัวถึงหมอนร่างบางก็หลับไปเลย

 

 

“อืม...”เสียงลมหายใจแผ่วเบาที่เป่าลดข้างหูทำให้รู้สึกตัว

 

แพขนตากระเพื่อมเล็กน้อยทำให้ร่างสูงรู้ว่าคนในอ้อมกอดตื่นแล้ว ตาสีอความรีนปรือขึ้นเมื่อรู้ว่าคนที่นอนข้างๆคือใครก็หลับลงอีกครั้ง มือหนาไล้ไปบนใบหน้าหวานอย่างเบา ร่างบางรู้สึกรำคาญแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะความอบอุ่นจากหมอน จากผ้าห่มและจากคนข้างๆทำให้ไม่มีแรงแม้แต่จะปัดมือหนาออก ความง่วงเข้าครอบงำอีกครั้งแล้งร่างบางก็ค่อยๆหลับลง

 

อกกระเพื่อมเป็นจังหวะทำให้รู้ว่าคนในอ้อมกอดหลับไปเรียนร้อยแล้ว มือหนาหยุดไล้บนใบหน้านั้นแล้วดึงตัวร่างบางเข้ามากอดให้ความอบอุ่นพร้อมกับร่างสูงที่กำลังหลับไปพร้อมกัน

 

ปล่อยให้หลับไปก่อนล่ะกัน ไอ้สวะ

 

 

 

 

มันเหมือนเดจาวูที่ว่า ตื่นมาพร้อมกับเสียงหัวใจ ร่างกายในอ้อมกอดแกร่ง แต่สิ่งที่ต่างไปคือความรู้สึกและสิ่งที่อยู่บนนิ้วเรียว

 

แหวนสีเงินเกลี้ยงเกาดูธรรมดา แต่เมื่อพลิกฝามือขึ้นก็จะเห็นตัวอักษรสั้นๆที่มีความหมายแทนความรู้สึกมากมาย

 

 

 

Tiamo,Xanxus