คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : { CHAPTER 3 } again & again ?
{ CHAPTER 3 }
again & again ?
เมื่อใที่ลมพั ่วยผ่านมาหน่อยไ้ไหม อยาให้ืนวันที่ีเหล่านั้นไ้หวนลับมา
เมื่อใที่ลมหวน ที่เธอะลับมาหา เฝ้ารอเวลาที่ลมแห่รันั้น
ะพัพา... มาอีรั้... ♪ ♬
น้ำใสไหลลมาที่ฝ่ามือทำให้านยอลหยุเ็บเี่ยววามหวานาโพรปาอแพฮยอน านยอลถอนริมฝีปาออมาอย่าอ้อยอิ่ ใ้นิ้วโป้เลี่ยน้ำาอแพฮยอนที่ไหลลมา
สายาที่ห่วใยอานยอล
วามอบอุ่นอานยอล
แพฮยอนไ้รับมันอีรั้
“ ร้อไห้ทำไม ”
“ ทำแบบนี้ทำไม ไม่..ส สาร ัน บ้าเหรอ ” เสียหวานอแพฮยอนที่อนนี้ลายเป็นเสียสะอื้นฟัูแล้ว
เ็บปวยิ่นั ับภาพรหน้าที่นัวเล็นั่้มหน้าร้อไห้นัวโยน
ทำให้านยอลว้าเอาแพฮยอนมาอทันที อแน่นเสียนลัวนัวเล็ะหายไป แพฮยอน่อยๆ
ยแนัวเออานยอลอบเ่นัน แพฮยอนหลับาลรอยยิ้มบาๆปราึ้น
อที่ไม่ไ้อมานานเท่าไรแล้ว
รู้สึอบอุ่นหัวใอย่าบอไม่ถู
“ อย่าเพิ่โรธเลยนะ ”
“ ... ”
“ ออยู่ับนายแบบนี้สัวันนะ ”
“ ... ”
“ นะ ”
“ ไม่ ”
แพฮยอนลายอ้อมอาานยอล สบาานยอลอีรั้ นัยน์าอานยอล
ทำให้แพฮยอนใอ่อนเสมอ ถ้อยำที่ส่ออาปาอแพฮยอน
ย้ำเือนทั้ัวเอว่าอย่าเผลอใให้านยอลอีรั้
ย้ำเือนทั้านยอลว่า แพฮยอนะเ็ยาับเรื่อในอีมาเินว่าที่เ้าะร้ออ
.
.
.
‘ เลื่อนเป็น 6 โมเย็นนะ ิธุระ ’
เ็บโทรศัพท์ยัลไปในระเป่าทันทีที่แพฮยอนอ่าน้อวามเสร็
ินแล้วับารเลื่อนนัอานยอล ไม่ใ่นโวยวายหรือี่เ่าอะไรอยู่แล้ว เลยไม่ไ้ิใอะไร
ห้าโมเย็นือเวลาที่นัันไว้ แพฮยอนอาบน้ำแ่ัวเสร็แล้ว มอูนาฬิาับอาาศที่ไม่่อยร้อน
เินไปเรื่อยๆีว่า านยอละไ้ไม่้อับรถมารับ
แพฮยอนอบเินมาว่าที่ะนั่รถ
านยอลอบับรถมาว่าที่ะเิน
‘ ไม่้อมารับนะ เอันที่เิมเลย ’ ส่้อวามลับไปบอานยอล
สอนนี้ส่้อวามันนิน ้วยวามที่ไม่อบุยโทรศัพท์้วยันทัู้่ าริ่ออพวเ้าส่วนให่
ือารส่้อวาม นอา่วนริๆานยอลถึะโทรมา
แพฮยอนอบมอนู่นมอนี่้าทาเสมอ และอบแวะร้านอไม้ประำ
แวะื้ออ มิโม่า อไม้ที่แพฮยอนอบที่สุ
ภาพอเ็หนุ่มที่เินถืออมิโม่า ูน่ารัและอบอุ่นในสายาอผู้พบเห็น
นที่เินผ่านไปมา็มัะไ้รอยยิ้มไป้วย ใรๆที่มอแพฮยอน็อยาที่ะรอบรอทั้นั้น
ระหว่ารอสัา้ามถนน สายาพลันไปเห็นรถอใรบานทีูุ่้นา รถอานยอล
ในรถที่ร่าสอร่าที่นัู่่ัน อีนือนที่รู้ัี แ่อีนือ... ใรัน ?
ผู้หิที่นั่อยู่ในรถอานยอล ับมืออานยอลที่้านึอบุมมืออหิสาวนนั้น
ึ้นมาสูมอย่าอ่อนโยน
เหุผลที่เลื่อนนั ือผู้หินนี้เหรอ ?
นที่นั่ในรถือานยอลริๆนะเหรอ ?
แ่ะมีใรที่ำนรัอัวเอผิไปบ้า แ่มอ้าหลั็รู้แล้วว่าเป็นานยอล
.
.
.
“ มีธุระ่วนเหรอ ถึเลื่อนนันะ ” ระหว่ารออหวานและเรื่อื่มที่สั่ไป แพฮยอนเอ่ยถามานยอล
ที่นั่ฮัมเพลอย่าอารม์ี
“ อืม ใ่ อโทษนะ ”
“ ไม่เป็นไร ”
รู้ทั้รู้ว่าานยอลโห ็ไม่เยะัถาม
รู้ทั้รู้ว่าถามแล้ว ำอบอานยอละเป็นแบบไหน
รู้แ่็ไม่เยที่ะเรียร้อหรือโวยวาย
ยอมไม่รู้ไม่เห็น ปิหูปิาไปเสียีว่า
ำพูอนที่ไ้ึ้นื่อว่าแฟน็วระเื่อไม่ใ่เหรอ …
ทั้สอุยันเรื่อยเปื่อยามประสานรั ้วยวามที่แพฮยอนเป็นนที่่าพู่าุย
และานยอล็อบที่ะฟัแพฮยอนเสมอ
แ่วันนี้แพฮยอนพูน้อย นผิปิ
านยอล็ไม่ใ่ว่าะูแพฮยอนไม่ออ านยอลรู้ัแพฮยอนีเสียยิ่ว่าแพฮยอนะรู้ััวเอเสียอี
เมื่อเห็นว่าแพฮยอนไม่ไ้โวยวายหรือัถามอะไรให้มาวาม
านยอล็ปล่อยให้มันเลยามเลยไป
ไม่เยนึถึเลยว่าแพฮยอนะรู้สึยัไ
เพราะยัไแพฮยอน็อยู่้าเ้าเสมอ
เสมอ ...
❤
“ แพฮยอนไม่ใ่นี้วีนสัหน่อย มึ็รู้ี ”
“ ที่แพฮยอนไม่พู ไม่ไ้แปลว่าไม่เ็บน่ะมึ ”
นั่นสิ เ็บหรือไม่เ็บ ? ็แ่ยัไม่เสียแพฮยอนไปไหน และ็ยัหาเศษหาเลยาหิสาวเป็นรั้ราว
ยัไเ้า็ไม่ทิ้แพฮยอนอยู่แล้ว ยิ่แพฮยอนไม่ไ้มีอาารหึหวหรือโวยวายในเรื่อพวนี้
ไม่ใ่รั้เียวที่เ้าทำแบบนี้ แ่มันรั้แล้วรั้เล่าที่ทำแบบนี้ แพฮยอน็ไม่เยที่ะทิ้ไปไหน
านยอลมั่นใว่าแพฮยอนรััวเอมา
รู้ว่าแพฮยอนยอมัวเอนาไหน
แ่ไม่เยิถึหัวใอแพฮยอนเลยสัรั้
“ หึ ยัไแพฮยอน็ือนแพ้ ”
“ มึแม่.เลว สัวันมึะแพ้ ”
ถึะมีำพูที่สะิใอานยอลยัไ ็ไม่ทำให้านยอลหยุารระทำที่เรียว่ามัมาไปไ้เลย
บทสนทนามามายอานยอลและอินยัำเนิน่อไปเรื่อยๆในผับย่านใลาเมือ
.
.
.
แพ้
แพ้ให้านยอลลอ แพ้มามาเินไปแล้ว
ะไม่ยอมอี่อไป ารยอมนแบบานยอล็เหมือนับุหลุมฝััวเอนั่นแหละ
ยิ่ยอม็ยิ่รู้สึว่าัวเอเป็นแ่อาย ...
“ ันะลับบ้านแล้ว อนนี้ ”
“ ะลับไปไ้ยัไ แนเ็บอยู่แบบนี้ ”
แพฮยอนมอูสภาพอัวเอ็ะลำบาไม่น้อยที่ะพาัวเอลับไปบ้านในอนนี้
แ่็ไม่อยาะอยู่ที่นี่ อยู่ลับานยอล
ลัวว่าวามเ้มแ็เป็นเราะที่สร้าึ้นมา มันะ่อยๆทลายลไป ...
“ อยู่ับัน่อนเถอะนะ อย่าปิเสธวามหวัีอันอีเลย ”
“ นายเยหวัี้วยเหรอ นายมัน็หวัแ่วามสุอัวเอ ”
“ แล้วนายะลับยัไ สภาพแบบนี้ะทำอะไรไ้ ”
“ นายไม่้อ ... ”
เสียโทรศัพท์อแพฮยอนััึ้นมาเสีย่อน แพฮยอนรีบมอหาโทรศัพท์อัวเอ่อนะรับทันที
“ สวัสีรับ”
“ ุแพฮยอน เ้าอร้านอไม้ใ่มั้ยรับ ”
“ ใ่รับ ้อารอไม้อะไรหรือเปล่ารับ ”
“ ือว่า ร้านอุ ถูไฟไหม้รับ ”
❤
“ แล้วผมะแ้ทันที ที่พบนที่ลอบวาเพลิร้านุนะรับ ”
“ อบุมารับ ”
“ ินสิ ” วน้ำเปล่าถูยื่นมา่อรหน้า แพฮยอนรับมันมา่อนที่ะยมันึ้นมาื่มนินึ
่อนะส่ืนานยอล
“ ันโทรบอยอูให้แล้วนะ ”
“ อบใ ”
านยอลลุึ้นแล้วว้า้อมืออแพฮยอนให้ลุึ้นามมา้วย ออแรแ่นิเียวแพฮยอน็ยอมเินามมา
อย่าว่า่าย
วามเียบอทัู้่เป็นเหมือนเพื่อนลอทาที่านยอลับรถพาแพฮยอนไปที่ที่หนึ่
ที่ที่แพฮยอนอบที่สุ
ที่ที่มีอมิโม่าึ้นเ็มไปหม
สวนหลัโรเรียน
ทั้สอนั่มอูอมิโม่าเลื่อนไหวไปามแรลม วามเียบเิึ้นอีรั้ระหว่านทั้สอ
วามัวลมามายอแพฮยอน านยอลรับรู้มันี เอื้อมมือไปุมมือแพฮยอนเบาๆ
เหมือนบอให้รู้ว่า านยอล็เป็นห่วแพฮยอนไม่น้อย
“ นอนเถอะ ” านยอลับหัวแพฮยอนให้มาบที่ไหล่อัวเอ
“ นายบัับันเยอะเินไปแล้ว ”
“ เหนื่อยมั้ย เรื่อมามายที่นายเอวันนี้นะ หยุวิ่หนีันสัวันนะ ”
“ นายเลิามันสะทีสิ นายทำีับันอนนี้ มันทแทนเรื่อที่แล้วมาไม่ไ้ร่อนะ ”
“ ันะทแทนมัน แล้วัน็ะไม่ยอมให้เรื่ออเราลายเป็นอี ” เสียที่แ็ร้าวหาแ่หนัแน่นที่สุอานยอล
ทำให้น้ำาที่แพฮยอนอลั้นไว้มาั้นาน ร่วลมา
านยอลยมือเ็น้ำา
แพฮยอนอยู่ในอ้อมออานยอลอีรั้
.
“ ันะทำยัไีานยอล ”
“ ร้านอไม้นั่น เป็นเหมือนวามฝันอันทั้หม ”
ไม่ใ่ว่ายอมใอ่อนให้านยอล แ่ว่าในเวลาแบบนี้แพฮยอนเหนื่อยล้าเินว่าที่ะวิ่หนีานยอลอี
ไม่ไ้พอมีปัหา็เห็นานยอลสำั แ่ริๆแล้วานยอลสำัับแพฮยอนมาลอ
อหยุพับ้าละันนะ ...
แล้วประโยบอเล่ามามายอแพฮยอนถูถ่ายทอให้ผู้ฟัอย่าานยอลให้ไ้รับรู้
ถึะเ้มแ็แ่ไหน ยัไนเรา็้อมีสันที่อยรับฟัและพร้อมเ้าใเราในเวลาที่้อเอับเรื่อร้ายๆเพียลำพั
.
.
.
“ ื่นแล้วเหรอ ” เสียอานยอลแว่วเ้าหู าที่สะลึมสะลือแพฮยอน็ื่นทันที
“ หลับไปนานมาเลยเหรอ ”
“ เมื่อยาไปหมแล้วเนี่ย ”
แพฮยอนรีบเ้ัวลุึ้นาัอานยอลทันทีที่านยอลพูบ แ่แล้ว็้อหน้าบูึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียหัวเราะ
อนัวสูัึ้นทีหลั
“ นายนี่มัน ฮึ้ยย ฮ่าๆๆ ”
ไม่ไ้หัวเราะ้วยันมานานเท่าไรแล้วนะ
ไม่ไ้ยินเสียที่มีวามสุ้วยันมานานเท่าไรแล้วนะ ำไม่ไ้แล้วละ
ำไ้แ่ว่า วามรู้สึแบบนี้ มันเหมือนับวันที่เรารัันเลยนะ
.
.
.
“ ันให้ ” อมิโม่าหนึ่อพันโบว์สีาว มีระาษเล็ๆแนบมาที่โบว์ แพฮยอนมอมัน่อน
ะรับมันมา
ยืนมอรถอานยอลที่ไลออไป ่อนะเินเ้าบ้าน แพฮยอนมาอยู่ที่บ้านแม่นว่ายอูะลับมา
เพื่อวามปลอภัยอัวเอ
ร้านโนวาเพลิ ือ้อสันนิษานที่่อน้าแน่ใอำรว
แพฮยอนไม่ยอมนิ่นอนใับเรื่อนี้แน่ๆ รอยอูลับมา่อน่อยว่าันอีที
หยิบอไม้ที่านยอลให้ึ้นมาู ่อยๆเอาโบว์ออ่อนะลี่ระาษที่ม้วนไว้
‘ ันะ่วยเอาวามฝันอนายลับมา สู้ๆนะ ’
้อวามอานยอล็ถือเป็นหนึ่ำลัใที่สำัมาพอ
มาพอที่ะทำให้แพฮยอนไม่ท้อแท้เินว่านี้
่อให้นที่รัทำร้ายเรามามาแ่ไหน แ่ทำี้วยเพียไมี่รั้ ไม่ว่าะริใหรือไม่ริใ
เรื่อที่เยทำร้ายมา ลับลืมไปเสีย เหมือนับเลือที่ะำแ่เพีย้านี
เพราะแบบนี้สินะ แพฮยอนถึัใาานยอลไม่ไ้สัที
❤
ภาพอานยอลและแพฮยอน ั้แ่แพฮยอนหนุนัานยอล หัวเราะัน เล่นัน
ไม่หลุพ้นารอบสายาอใรบานแม้แ่นาทีเียว
มอมาลอ
“ ันไม่ไ้เผาร้าน เพื่อที่ะให้แมารัันมาึ้นนะ ”
❤
อบุที่เ้ามาอ่านันะ อบุทุอมเม้นเลยน๊า
รัน่ะุ้บ <3
ความคิดเห็น