คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : { CHAPTER 2 } come back…be here
{ CHAPTER 2 }
come back…be here
“ ่วนี้ลับนเียวไ้มั้ย ัน้อไปเยี่ยมแม่ับอินสอสามวันอะ ”
“ อโทษนะ ที่้อทิ้แให้อยู่ร้านนเียวนะ ” เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไม่มีท่าทีอบลับมา ยอูเลยใ้ลูอ้อน
ที่ทำเป็นประำัมาใ้อ้อนแพฮยอน เพราะหลัาที่วาสายาอินแล้ว ยอูรีบเินมาหาแพฮยอน
ที่ำลััอไม้อยู่
ละสายาาารัอไม้ เยหน้าึ้นมา็พบเ้าับนัยน์าใสแ๋วอยอูที่เวลาะอ้อน็้อใ้ไม้นี้
มาอ้อนอยู่เรื่อย แ่ในวาอยอู็แฝวามัวลเอาไว้มา
แม้ะไม่อยาอยู่นเียว
แม้ะไม่อยาพบเอใรบาน เพียนเียว
แ่ะทำไไ้ ในเมื่อยอู็้อไปเยี่ยมแม่ับอิน
เาวระเผิหน้า้วยัวเอเพียลำพัสัที
“ สบายอยู่แล้วหน่า แพฮยอนสะอย่า ” อบออไป้วยน้ำเสียที่บัน ไม่อยาให้ยอูไม่สบายใไปมาว่านี้
‘ เ้มแ็ไว้นะแพฮยอน ‘ ยอูิับัวเอ พลามอามแพฮยอนที่เินไปัอไม้ให้ลู้าที่สั่ไว้้วยสายาที่เป็นห่ว
แพฮยอนนะ ภายนอูเ้มแ็แ่ภายในนะอ่อนไหวะายไป ยอูรู้ัเพื่อนอเาี
านยอลมาามทุวันแบบนี้ ะ้อมีสัวันที่แพฮยอนใอ่อนแน่ๆ
ว่าแพฮยอนะเ้มแ็แบบนี้ไ้ แพฮยอน้อผ่าน่วเวลาวามทรมานมามา
ทรมานับวามรู้สึอัวเอ ...
❤
มือเรียวว้าไม้ึเี่ยวับรูเหล็ที่ปิร้านออแรึให้มันลมา ้มลล็อุแปิร้านเรียบร้อย
็้อหยุะั เมื่อสายาพบเ้าับเท้าอใรบาน
แพฮยอน่อยๆเยหน้ามอ้วยวามสสัย ‘ หรือะเป็นลู้า ‘
แ่วามินี้็้อหยุล เมื่อสบเ้าับวามโอ...
นที่แพฮยอนำลัหลีเลี่ย
ปาร์ านยอล
“ ยอูไปไหน ? ”
“ ันถามว่ายอูไปไหน ทำไมอยู่นเียว ” านยอลถามย้ำอีรั้ น้ำเสียูแ็ร้าวึ้นมา
“ อย่ามายุ่ับัน ” แพฮยอนรีบย่ำฝีเท้าให้เร็วึ้น เหมือนเิม เหมือนที่เยทำ
ือารเินออมาารอบสายาอานยอล
“ เลิเินหนีแล้วหันมาุยับันสะที แพฮยอน !! ” เห็นว่าแพฮยอนไม่มีทีท่าสนใเาเลยสันิ านยอลรู้สึโมโห
‘ หมวามสำัับแพฮยอนแล้วรินะเหรอ ? ‘
“ ็ถ้านายไม่มายืนอยู่รนี้ ไม่มาามันแบบนี้ ัน็ไม่ำเป็นที่ะ้อหนี
อย่ามาทำีับันเหมือนเมื่อ่อน ันไม่้อาร ”
ประโยยาวยืที่ถูส่ออมาาปาอแพฮยอน ทำเอาานยอลนิ่ัน
แพฮยอนถือโอาสนี้ รีบเิน้ำอ้าวออมา
‘ ิว่าะใอ่อนรึไ เหอะ ‘
‘ ิถึานยอลอีนไ้สินะเรา ‘ แพฮยอนสะบัศีรษะไล่วามิออเบาๆ ่อนะเินเ้าอยเล็ๆ
เป็นทาลัไปบ้านอัวเอ
“ เห้พี่าย มานเียวเหรอ ”
“ เห ? ” เสียอเ็หนุ่มวัยรุ่นที่ัอยู่ทา้านหลั ทำให้แพฮยอน้อหยุเินและหันไปมอ แสแวววับามมีแหลมทำให้วาอแพฮยอนเบิว้า รู้สึัวอีที็วามเย็นอปลายมีไ้่อเ้าที่หลัอัวเอแล้ว
“ ทำไมมาเินนเียวละรับ ”
“ อันรายนะรู้มั้ยรับ ”
“ ส่ระเป๋าั์พี่มาให้ผมเถอะ แล้วผมะไม่ทำอะไรพี่ ”
“ ไม่ ปล่อย! ”
ึ !
แพฮยอนหมุนัวหวัะให้ัวเอหลุรอามืออเ็หนุ่ม แ่เ็หนุ่มไวว่ามีมเี่ยวไปโน้นแนอ
แพฮยอนนมีเลือไหลึมออมา
รู้สึเ็บี๊่อนที่ทุอย่าะับวูบไป
.
.
.
“ ทำไมแพฮยอนเินเร็วนันะ นี่หายไปไหนวะเนี่ย ” ับรถามหาแพฮยอนลอทาลับบ้าน็ไม่พบับเ้าัวเลย
“ หรือะย้ายบ้าน นี่หนีเรานาย้ายบ้านเลยั้นเหรอ มาไปแล้วแพฮยอน ”
ยิ่ิานยอล็ยิ่หุหิ มือและเท้ายัทำหน้าที่ามหาแพฮยอนไปเรื่อยๆ ่อนะนึึ้นไ้ว่า ็มีทาลัไป
บ้านอแพฮยอนอยู่หนึ่ทา แ่เป็นอยเล็ๆ ที่มีลุ่มวัยรุ่นอันธพาลอบัโมยออยู่
“ เอ๊ะ หรือว่าแพฮยอนะไปทานั้น ” วามิมั้าว่าารระทำเสมอ านยอลเหยียบันเร่้วยวาม
ัวลใ รู้สึสัหร์ใแปลๆเี่ยวับแพฮยอน
สายาสอส่อ้ายวาไปทั่วอย ่อนะพบเาะุ่มๆอเ็หนุ่มนนึที่ำลั้นระเป๋าั์อใรสันอยู่
ยิ่มอใล้ๆ็ยิ่เห็นัเน
“ แพฮยอน!!!! ”
เสียะโนอานยอลทำให้เ็หนุ่มะัหยุารระทำนั้น หันไปมอผู้ที่มาััหวะารโมยอ
สีหน้าอเ็หนุ่มูใ่อนะรีบว้ามีแล้วพุ่รไปยัานยอล
“ พี่ถอยไปีว่า เสือ ” เ็หนุ่มถือมี่อมายัานยอล้วยมือไม้ที่สั่นเทา ะว่าลัว็ลัว แ่อยาะไ้
ั์เสียมาว่า
“ อย่ายุ่ับแพฮยอนอู สั ” านยอลสบถำหยาบออมาทันทีที่เ็หนุ่มพูบ ใ้ท่อนไม้ีไปที่มือ้าที่เ็หนุ่มถือมี ่อนะปล่อยหมัให้เ็หนุ่มไป
เห็นว่าสู้านยอลไม่ไหว เ็หนุ่มเลยรีบวิ่หนีไป
‘ น่าสสารเ็ แ่วามน่าสมเพมันมีมาว่า ‘
านยอลย่อัวล โน้มหน้าลมาเพ่มอแพฮยอนให้ัๆ ที่แนมีเลือไหลออมามา ูาแผลแล้วรอยรีไม่ยาวเท่าไหร่แ่ท่าทาะลึน่าู านยอลำหมัแน่น สายาเหลือบไปเห็นผ้าสีาว าว่าะโปะยาสลบไว้ เ็วัยรุ่นนำยาสลบนี้มาใ้ับแพฮยอน เพื่อะโมยั
านยอลอุ้มแพฮยอนไปยัรถอัวเอทันที
❤
วาอแพฮยอนระพริบถี่ๆ เพื่อปรับสายาให้รับแสอะวันยามเ้ารู่ ยมือบิี้เียสอสามที
วาสายามอไปรอบๆห้อ
ไม่ใ่ห้ออแพฮยอน แ่เป็นห้อที่แพฮยอนรู้ัมันี
ห้ออานยอล
“ ทำไมนายไม่รู้ัั้าวอให้เรียบร้อยบ้านะานยอล ”
“ ็ันไม่ว่านี่นา นาย็ัให้อยู่นี่ไ ”
.
.
“ หนัมาแล้วนะ มาูไ้แล้ว ”
“ แปปนึๆ ัไอิมะเสร็แล้ว ”
.
.
“ รนี้นั่อ่านหนัสือแล้วเียบั ฮ่าๆ ”
“ รนี้นั่มอนายอ่านหนัสือแล้วมีวามสุีั ฮ่าๆ ”
เหมือนเรื่อราวเมื่อ่อน าย้ำวนเวียนอยู่ในหัวแพฮยอนลอเวลา
ภาพที่แพฮยอนับานยอลเยมี เหุาร์่าๆผุึ้นมาย้ำเือนว่าเายัุ้นินับสถานที่แห่นี้มาแ่ไหน
ห้อนี้ัเนในวามทรำอแพฮยอนเสมอ ...
ิถึมาลอ
ิถึที่สุ
ิถึนบาที็มีน้ำา
แ่ิถึ็ไม่ไ้แปลว่าแพฮยอนอยาะลับไปหา และไม่ไ้แปลว่าอยาะให้านยอลลับมาหา
อบาร้อนผ่าวทำให้แพฮยอนรู้สึว่าัวเอวระหยุิเรื่อพวนี้เสียที ่อนะยมือึ้นมายี้า็สัเเห็นผ้าพันแผลสีาวอยู่บริเว้นแนอัวเอ รู้สึเ็บนิๆเวลาที่ยับแนแรๆหรือเอามือไปโน
‘ แผลนี้มาาเมื่อืนและานยอล็มา่วยเราไว้สินะ ‘
.
.
.
“ ินสิ ไม่ินันะป้อนนะ ”
“ ไม่หิว ” ทันทีที่แพฮยอนเอ่ยประโยปิเสธออมา านยอลลุาเ้าอี้ร้ามแล้วลาเ้าอี้มานั่้าๆแพฮยอน านยอลยยิ้มที่มุมปา ่อนะั้าว้มที่แพฮยอนไม่ยอมินมันเสียที เยิบไปนั่ใล้ๆแพฮยอน ยื่น้อน่อปาบัับลายๆว่า้อินมันเ้าไป
“ อ้าปา ”
แพฮยอนหันหน้าหนี้อนอานยอล เรียมัวะลุึ้นเินหนีแ่านยอลเอื้อมมือไประานื้อที่ะ
ปิเสธแม้ระทั่วามหวัีอเ้าไว้ นแพฮยอนเลมานั่บนัอานยอล
่วัหวะที่แพฮยอนหันไป ปลายมูอานยอล็เี่ยวโนแ้มอแพฮยอนพอิบพอี
่วัหวะที่ทัู้่แทบหยุหายใ
่วัหวะที่หัวใอทัู้่ลับมาเ้นแรอีรั้
ริมฝีปาอานยอลเลื่อนลไปแะที่ลีบปาบาอนรหน้า มือหนาประรอแ้มอแพฮยอนไว้
แะริมฝีปาลไปอีรั้่อนะูบหนัแน่น
“ ลับมาเป็นอันเหมือนเิมนะแพฮยอน ”
❤
อบุที่เ้ามาอ่านนะะ
ผิพลารไหนออภัย้วยะ (:
:) Shalunla
ความคิดเห็น