ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : บุกศาสนจักร!!! [8]
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วู้ม...
“อึก”ลอเรนชะงัก
ภายในห้อง มีแต่บรรยากาศแห่งความศักดิ์สิทธิ์ แสงจากเทียนเกือบร้อยแท่งเรียงรายเต็มกำแพงและเพดาน ภายในเป็นบรรยากาศคล้ายโบสถ์ และตรงกลางห้องสุดพรมสีแดงนี้...มีรูปปั้นเทพธิดาสีขาวสะอาดอยู่ด้วย
“...ยินดีต้อนรับ...คณะเดินทางจากต่างแดน...”เสียงหนึ่งว่า
ฟิ้ว...
ร่างสูงของชายคนหนึ่งออกมาจากหลังรูปปั้นเทพธิดา เขายืนนิ่งอยู่กับที่และมีรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัว
“พวกเจ้า...อยู่ข้างนอก”ครีอุสกัดฟันกรอด
......เจอตัวหลักเข้าแล้วไง...แถมยัง...ท่าทางน่ากลัวซะด้วย......
“ข้าคือลอว์สัน...หนึ่งในห้าผู้เฒ่าสูงสุดของศาสนจักร”
......ผู้เฒ่าสูงสุด?......เทมเพสแอบงง
“แต่ท่านยังดูไม่แก่เลย ท่านลอว์สัน”ครีอุสตอบ แต่จากใบหน้าก็รู้ว่าเจ้าตัวถูกอีกฝ่ายกดดันแค่ไหน รอยยิ้มสบายๆราวกับโลกทั้งใบอยู่ในมือแบบนั้น...มันทั้งชวนให้อยากตื้บ แต่ก็ชวนให้รู้สึกระแวงเช่นกัน
“ศาสนจักรมีการปกครองเป็นขั้นๆ ซึ่งต่ำสุดคือพวกนักบวช...สูงขึ้นมาหน่อยคือหน่วยล่าปิศาจ ต่อจากนั้นจึงเป็นหน่วยสังหาร และสูงสุดคือผู้ออกคำสั่งแก่ทุกคนในศาสนจักร...ก็คือพวกเรา ผู้เฒ่าสูงสุดทั้งห้า”
“มันคือชื่อตำแหน่งสินะ”ครีอุสหรี่ตาลงเล็กน้อย
......คงไม่ใช่แบบไอ้แก่สังฆราชหรอกนะ......
“ข้าอายุจะแปดสิบปีแล้วนะ”ลอว์สันยิ้มจาง
“...ว่าแล้ว...”ครีอุสพึมพำเบาๆ
“ทำไมเจ้าต้องตามล่าพวกเรา”เทอร์มิสเห็นท่าไม่ดี รีบแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เพราะพวกเจ้าคือตัวอันตรายที่ควรกำจัดไปจากโลกใบนี้”ลอว์สันยิ้มเย็น
“คนอันตรายน่ะมันพวกเจ้าต่างหาก วันๆคิดได้แต่กำจัดคนอื่นรึไง”เฮฟเตตัสแยกเขี้ยว “ส่งคนมาเล่นงานครีอุสกับเคเรส ไหนยังจะทำร้ายฮาเดสอีก โทษมันหนักนะเฟ้ย!”
ฟิ้ว!
เคร้ง!!!
ไอซอทขวางอยู่ตรงหน้าเฮฟเตตัส ในมือมีดาบบางใสคล้ายน้ำแข็งของตนเองอยู่ด้วย ส่วนที่พื้น...คือเข็มพิษร้ายแรงที่ปักตรึงแน่นอยู่กับพื้น
ฟู่...ฟู่...
“พิษกัดกร่อนในเข็มนั่น...ละลายได้แม้แต่เหล็กกล้าเชียวนะข้าขอเตือน”ลอว์สันหัวเราะเบาๆ
“...ข...ขอบใจ...”เฮฟเตตัสหน้าซีด
“ระวังตัวให้มากกว่านี้ ไม่งั้นเจ้าตายขึ้นมามันจะยุ่งยากกับพวกเรา”ไอซอทตอบเสียงเย็น
“รู้แล้วน่า”เฮฟเตตัสรีบพูด
“อ้อ ข้าลืมบอกไปอีกอย่าง...”ลอว์สันทำท่าเพิ่งนึกได้
พรึ่บ!!!
“ว่าไม่ได้มีแต่ข้าหรอกนะที่ซัดเข็มพิษได้”
ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“กับดัก! หลบเร็ว!!!”ครีอุสตะโกนอย่างหัวเสีย จริงอยู่ที่ประสาทสัมผัสของเขาดีเยี่ยม แต่มันก็ไม่ได้รวมถึงกับดักที่ฝังอยู่ในกำแพงเช่นนี้!!!
“ถอยไป!”เทมเพสวิ่งเข้ามาขวางหน้า ก่อนจะร่ายมนต์เกราะกำบังพายุป้องกันเอาไว้
“ไทรอน โล่ปราการของเจ้าใช้ได้รึเปล่า!”เคเรสถาม
“ไม่น่าจะไหว อาวุธมันเล็กเกินไป”ไทรอนตอบอย่างหนักใจ
ฟิ้ว
“มันลอดเข้ามาได้ หลบ!”เทมเพสตะโกนเตือน
“หลบอย่างเดียวไม่ไหวหรอก”อาเทมิสเป็นคนแรกที่ชักจะถึงจุดเดือด
“ฝั่งนั้นลงมือก่อน เราจะไม่ตอบโต้ได้ยังไง”เอกอนควงมีดสั้นด้วยสายตากระหายเลือดเล็กน้อยถึงปานกลางได้แล้ว
“...เทอร์มิส...”อาร์เมลหันไปทางเทอร์มิสเป็นการยกให้เขาตัดสินใจ
“เทพอัศวินโคลด์บลัดด์...”เทอร์มิสเอ่ยเสียงเย็นเยียบ
“จัดการให้ราบ!”
“รับทราบ!!!”
“อา...ปะทะกันซะแล้วสิ”ผีเสื้อเดียวดายหัวเราะคิก
“......”ตะวันรัตติกาลนิ่งเงียบไม่ตอบคำ
“เอาไง ท่าจะตะลุมบอนกันสนุกสนานเชียว”เฟิร์สวินด์หัวเราะคิก
“ต้องลงไปร่วมด้วยรึเปล่า”
“พวกนายดูสถานการณ์ หากเห็นว่าท่าไม่ดีให้ลงไปได้ มีอะไรงัดออกมาให้หมด”ตะวันรัตติกาลสั่ง
“ของมันแน่อยู่แล้ว แต่นายจะไปไหน?”
“สำรวจสถานที่”ตะวันรัตติกาลตอบสั้นๆ “โจซัว ไปกับชั้นที”
“ครับคุณหนู”โจซัวยิ้มบางๆ
ฟิ้ว ฟิ้ว
ร่างทั้งสองลงจากหลังคาคฤหาสถ์ด้วยความเร็วสูง
“คุณหนูอะไรคาใจหรือครับ”โจซัวถามขึ้น
“ใช่ ร่างของลอว์สันนั่นมันแปลกเกินไป”ตะวันรัตติกาลบอก “มันเหมือน...หุ่นยนต์มากกว่าจะเป็นตัวจริง”
“......”
“ตอนที่มันซัดเข็มพิษ ในมือมันไม่ได้มีเข็มด้วยซ้ำ แต่ชั้นเห็นว่าเข็มถูก “ยิง” ออกกมาจากปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ไม่ใช่การหยิบเข็มมาขว้าง”
“ถ้างั้น...”
“ไม่แน่...ตัวจริงอาจจะอยู่ใกล้ๆนี้เพื่อควบคุม เราก็ควรจะรีบไป “เก็บกวาด” ให้เรียบร้อย”
“ครับ คุณหนู”โจซัวตอบรับ
ฟิ้วๆๆๆๆๆ
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
แส้ในมืออาเทมิสตวัดเร็วจนมองตามแทบไม่ทัน แต่มันกลับปัดเข็มพิษทั้งหมดออกไปได้
“อย่าดูถูกเทพอัศวินมากไป”เอกอนเอ่ย
ฟิ้ว!!!
มีดสั้นสีทองถูกปาออกไปอย่างแรง แต่ลอว์สันเองก็สมกับที่เป็นหัวหน้า แม้จะถูกโจมตีไม่คาดฝันก็สามารถหลบพ้นได้
“หลบผิดทางแล้ว ไอ้บ้า”
ฟู่!!!
ดาบเพลิงของเฮฟเตตัสฟันร่างของลอว์สันอย่างรวดเร็ว แต่...
กึ๊ด!
“อะไรกัน!”
ลอว์สันเพียงแค่ยิ้ม ก่อนที่มือจะจับดาบของเฮฟเตตัสเอาไว้ เรี่ยวแรงมหาศาลของอีกฝ่ายกระชากดาบของเฮฟเตตัสจนหลุดมือในครั้งเดียว ก่อนจะเตะร่างของเทพอัศวินกระเด็น
ฉึก!
“อ๊ะ”
“บอกแล้วไง...อย่าดูถูกพวกเรามากไป”เคเรสเอ่ย โดยที่ลอว์สันได้แต่ตกใจกับลูกธนูที่เพิ่งจะปักเข้าที่ต้นแขนของตน
“ฮึๆๆๆ ฮะๆๆๆๆๆๆๆ”ลอว์สันระเบิดเสียงหัวเราะ
“...ชักจะท่าไม่ค่อยดีแล้วนะ”ไทรอนชักแปลกใจ เพราะทั้งๆที่ธนูของเคเรสก็เข้าเป้า แถมตอนที่ลอว์สันหยุดดาบของเฮฟเตตัส มือของมันกำเข้าที่ส่วนคมดาบแท้ๆ แต่...กลับไม่มีเลือดไหลออกมาซักหยด
“เลือดของมัน...ไม่ไหลออกมาเลย”เนเฟลพึมพำ “หรือว่า...”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ สมกับที่เป็นเทพอัศวิน แม้แต่หุ่นยนต์ที่ใช้ในการรบที่เสียเงินไปหลายล้านตัวนี้ยังตามไม่ทัน”ลอว์สันหัวเราะ มือจับธนูของเคเรสและดึงออกอย่างแรง!
“เหวอ!”เฮฟเตตัสตกใจจนร้องออกมา เพราะสิ่งที่ติดหัวธนูมาด้วยไม่ใช่เลือด แต่เป็นสายไฟ!!!
“เจ้านี่...ไม่ใช่คน”เทอร์มิสหรี่ตาลง
“ข้าเป็นแอนดรอย...เป็นหุ่นยนต์ของท่านลอว์สันตัวจริงซึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่แต่แรกแล้ว”เจ้าหุ่นหัวเราะ “และพวกเจ้าก็หลงมาติดกับดัก น่าสมเพชจริงๆ!!!”
กึง!!!
“อ๊ะ!”
“ฮาเดส!!!”เนเฟลและครีอุสร้อง เมื่ออยู่ๆก็มีกรงเหล็กร่วงลงมา ครอบร่างของลอเรนเอาไว้!
“สิ่งที่ศาสนจักรต้องการ...คือการกำจัดอมนุษย์ให้สิ้น!!!”
วาบ...
“แย่แล้ว! ทุกคนหลับตาเร็ว!!!”เทอร์มิสตะโกน
“พลังศักดิ์สิทธิ์เอ๋ย จงกำจัดปิศาจ...”ลอว์สันเอ่ย พร้อมกับแสงสว่างที่มากขึ้นอย่างรวดเร็วจนตามองไม่เห็น
“ลอเรน!!!!!”ครีอุสตะโกนอย่างตกใจ
......แสงสว่างขนาดนี้...ลอเรนไม่รอดแน่!!!......
วู้ม...
แต่ขณะที่ทุกคนกำลังพยายามคิดหาทางช่วยเหลือลอเรนนั่นเอง แสงสีดำสนิทก็ค่อยๆเรืองรองขึ้นราวกับเป็นจุดเปื้อนบนผืนผ้าสีขาว ก่อนจะแผ่ขยายออกในชั่วพริบตา!!!
“บังอาจ...ทำกับลอเรนได้นะ”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ฟู่...
ไอปิศาจจำนวนมากแผ่ขยายออกจากต้นกำเนิดแห่งแสงสีดำที่กลืนกินแสงสว่างทั้งหมด ภายในห้องตอนนี้มืดสนิทด้วยแสงสีดำนั่นจนมองไม่เห็นสิ่งใด แม้แต่กำแพง สิ่งของ เพดานหรือพื้นก็ยังมองไม่เห็น ดีที่เทพอัศวินทุกคนมักจะมีลำแสงแห่งเทพโอบล้อมอยู่รอบตัว ทำให้ราวกับเห็นร่างของตัวเองเรืองรองในความมืดตามแต่ลำแสงที่แต่ละคนมี [แน่นอนว่าโคลด์บลัดด์แต่ละคนย่อมเกือบจะมองร่างตัวเองไม่เห็นด้วยซ้ำ]
ตึก
ร่างหนึ่งค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ ผมสีม่วงเข้มเหลือบดำยาวจนแทบระพื้น ผิวสีขาวซีดจนดูราวกับเป็นร่างเลืนรางในความมืด มือกำแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อด้วยความโกรธและชิงชัง ดวงตาสีแดงราวกับมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แววตาแข็งกร้าวแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ว่าจะยังไม่กลายร่างกลับเป็นประมุขแห่งความตายเต็มตัว แต่รังสีที่ปล่อยออกมาก็แทบจะฆ่าคนได้แล้ว
“กล้าเล่นงานลอเรน...แสดงว่าเตรียมตัวตายแล้ว...ใช่มั๊ย”ร่างบางกัดฟันกรอด
ร่างบอบบาง...ราวกับสตรี...กับพลังอำนาจที่แผ่ออกมาในมาดผู้เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
นี่แหละ...ประมุขแห่งความตายรุ่นที่สิบสาม...ลูซิเฟอร์!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบเม้นต์นิดหน่อยค่ะ
คือเล่มสี่ อยากจะบอกว่าเรารู้เนื้อหาย่อๆแล้วด้วยแหละค่ะ
ยังไม่บอกหมดดีกว่า เดี๋ยวสปอยล์
แต่ในเล่มสี่จะมีภาคมืดของ...ใครบางคน...โผล่มา ซึ่งเราก็จะเอามาไว้ในฟิกด้วยหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องค่ะ ฮี่ๆ
วู้ม...
“อึก”ลอเรนชะงัก
ภายในห้อง มีแต่บรรยากาศแห่งความศักดิ์สิทธิ์ แสงจากเทียนเกือบร้อยแท่งเรียงรายเต็มกำแพงและเพดาน ภายในเป็นบรรยากาศคล้ายโบสถ์ และตรงกลางห้องสุดพรมสีแดงนี้...มีรูปปั้นเทพธิดาสีขาวสะอาดอยู่ด้วย
“...ยินดีต้อนรับ...คณะเดินทางจากต่างแดน...”เสียงหนึ่งว่า
ฟิ้ว...
ร่างสูงของชายคนหนึ่งออกมาจากหลังรูปปั้นเทพธิดา เขายืนนิ่งอยู่กับที่และมีรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัว
“พวกเจ้า...อยู่ข้างนอก”ครีอุสกัดฟันกรอด
......เจอตัวหลักเข้าแล้วไง...แถมยัง...ท่าทางน่ากลัวซะด้วย......
“ข้าคือลอว์สัน...หนึ่งในห้าผู้เฒ่าสูงสุดของศาสนจักร”
......ผู้เฒ่าสูงสุด?......เทมเพสแอบงง
“แต่ท่านยังดูไม่แก่เลย ท่านลอว์สัน”ครีอุสตอบ แต่จากใบหน้าก็รู้ว่าเจ้าตัวถูกอีกฝ่ายกดดันแค่ไหน รอยยิ้มสบายๆราวกับโลกทั้งใบอยู่ในมือแบบนั้น...มันทั้งชวนให้อยากตื้บ แต่ก็ชวนให้รู้สึกระแวงเช่นกัน
“ศาสนจักรมีการปกครองเป็นขั้นๆ ซึ่งต่ำสุดคือพวกนักบวช...สูงขึ้นมาหน่อยคือหน่วยล่าปิศาจ ต่อจากนั้นจึงเป็นหน่วยสังหาร และสูงสุดคือผู้ออกคำสั่งแก่ทุกคนในศาสนจักร...ก็คือพวกเรา ผู้เฒ่าสูงสุดทั้งห้า”
“มันคือชื่อตำแหน่งสินะ”ครีอุสหรี่ตาลงเล็กน้อย
......คงไม่ใช่แบบไอ้แก่สังฆราชหรอกนะ......
“ข้าอายุจะแปดสิบปีแล้วนะ”ลอว์สันยิ้มจาง
“...ว่าแล้ว...”ครีอุสพึมพำเบาๆ
“ทำไมเจ้าต้องตามล่าพวกเรา”เทอร์มิสเห็นท่าไม่ดี รีบแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เพราะพวกเจ้าคือตัวอันตรายที่ควรกำจัดไปจากโลกใบนี้”ลอว์สันยิ้มเย็น
“คนอันตรายน่ะมันพวกเจ้าต่างหาก วันๆคิดได้แต่กำจัดคนอื่นรึไง”เฮฟเตตัสแยกเขี้ยว “ส่งคนมาเล่นงานครีอุสกับเคเรส ไหนยังจะทำร้ายฮาเดสอีก โทษมันหนักนะเฟ้ย!”
ฟิ้ว!
เคร้ง!!!
ไอซอทขวางอยู่ตรงหน้าเฮฟเตตัส ในมือมีดาบบางใสคล้ายน้ำแข็งของตนเองอยู่ด้วย ส่วนที่พื้น...คือเข็มพิษร้ายแรงที่ปักตรึงแน่นอยู่กับพื้น
ฟู่...ฟู่...
“พิษกัดกร่อนในเข็มนั่น...ละลายได้แม้แต่เหล็กกล้าเชียวนะข้าขอเตือน”ลอว์สันหัวเราะเบาๆ
“...ข...ขอบใจ...”เฮฟเตตัสหน้าซีด
“ระวังตัวให้มากกว่านี้ ไม่งั้นเจ้าตายขึ้นมามันจะยุ่งยากกับพวกเรา”ไอซอทตอบเสียงเย็น
“รู้แล้วน่า”เฮฟเตตัสรีบพูด
“อ้อ ข้าลืมบอกไปอีกอย่าง...”ลอว์สันทำท่าเพิ่งนึกได้
พรึ่บ!!!
“ว่าไม่ได้มีแต่ข้าหรอกนะที่ซัดเข็มพิษได้”
ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“กับดัก! หลบเร็ว!!!”ครีอุสตะโกนอย่างหัวเสีย จริงอยู่ที่ประสาทสัมผัสของเขาดีเยี่ยม แต่มันก็ไม่ได้รวมถึงกับดักที่ฝังอยู่ในกำแพงเช่นนี้!!!
“ถอยไป!”เทมเพสวิ่งเข้ามาขวางหน้า ก่อนจะร่ายมนต์เกราะกำบังพายุป้องกันเอาไว้
“ไทรอน โล่ปราการของเจ้าใช้ได้รึเปล่า!”เคเรสถาม
“ไม่น่าจะไหว อาวุธมันเล็กเกินไป”ไทรอนตอบอย่างหนักใจ
ฟิ้ว
“มันลอดเข้ามาได้ หลบ!”เทมเพสตะโกนเตือน
“หลบอย่างเดียวไม่ไหวหรอก”อาเทมิสเป็นคนแรกที่ชักจะถึงจุดเดือด
“ฝั่งนั้นลงมือก่อน เราจะไม่ตอบโต้ได้ยังไง”เอกอนควงมีดสั้นด้วยสายตากระหายเลือดเล็กน้อยถึงปานกลางได้แล้ว
“...เทอร์มิส...”อาร์เมลหันไปทางเทอร์มิสเป็นการยกให้เขาตัดสินใจ
“เทพอัศวินโคลด์บลัดด์...”เทอร์มิสเอ่ยเสียงเย็นเยียบ
“จัดการให้ราบ!”
“รับทราบ!!!”
“อา...ปะทะกันซะแล้วสิ”ผีเสื้อเดียวดายหัวเราะคิก
“......”ตะวันรัตติกาลนิ่งเงียบไม่ตอบคำ
“เอาไง ท่าจะตะลุมบอนกันสนุกสนานเชียว”เฟิร์สวินด์หัวเราะคิก
“ต้องลงไปร่วมด้วยรึเปล่า”
“พวกนายดูสถานการณ์ หากเห็นว่าท่าไม่ดีให้ลงไปได้ มีอะไรงัดออกมาให้หมด”ตะวันรัตติกาลสั่ง
“ของมันแน่อยู่แล้ว แต่นายจะไปไหน?”
“สำรวจสถานที่”ตะวันรัตติกาลตอบสั้นๆ “โจซัว ไปกับชั้นที”
“ครับคุณหนู”โจซัวยิ้มบางๆ
ฟิ้ว ฟิ้ว
ร่างทั้งสองลงจากหลังคาคฤหาสถ์ด้วยความเร็วสูง
“คุณหนูอะไรคาใจหรือครับ”โจซัวถามขึ้น
“ใช่ ร่างของลอว์สันนั่นมันแปลกเกินไป”ตะวันรัตติกาลบอก “มันเหมือน...หุ่นยนต์มากกว่าจะเป็นตัวจริง”
“......”
“ตอนที่มันซัดเข็มพิษ ในมือมันไม่ได้มีเข็มด้วยซ้ำ แต่ชั้นเห็นว่าเข็มถูก “ยิง” ออกกมาจากปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ไม่ใช่การหยิบเข็มมาขว้าง”
“ถ้างั้น...”
“ไม่แน่...ตัวจริงอาจจะอยู่ใกล้ๆนี้เพื่อควบคุม เราก็ควรจะรีบไป “เก็บกวาด” ให้เรียบร้อย”
“ครับ คุณหนู”โจซัวตอบรับ
ฟิ้วๆๆๆๆๆ
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
แส้ในมืออาเทมิสตวัดเร็วจนมองตามแทบไม่ทัน แต่มันกลับปัดเข็มพิษทั้งหมดออกไปได้
“อย่าดูถูกเทพอัศวินมากไป”เอกอนเอ่ย
ฟิ้ว!!!
มีดสั้นสีทองถูกปาออกไปอย่างแรง แต่ลอว์สันเองก็สมกับที่เป็นหัวหน้า แม้จะถูกโจมตีไม่คาดฝันก็สามารถหลบพ้นได้
“หลบผิดทางแล้ว ไอ้บ้า”
ฟู่!!!
ดาบเพลิงของเฮฟเตตัสฟันร่างของลอว์สันอย่างรวดเร็ว แต่...
กึ๊ด!
“อะไรกัน!”
ลอว์สันเพียงแค่ยิ้ม ก่อนที่มือจะจับดาบของเฮฟเตตัสเอาไว้ เรี่ยวแรงมหาศาลของอีกฝ่ายกระชากดาบของเฮฟเตตัสจนหลุดมือในครั้งเดียว ก่อนจะเตะร่างของเทพอัศวินกระเด็น
ฉึก!
“อ๊ะ”
“บอกแล้วไง...อย่าดูถูกพวกเรามากไป”เคเรสเอ่ย โดยที่ลอว์สันได้แต่ตกใจกับลูกธนูที่เพิ่งจะปักเข้าที่ต้นแขนของตน
“ฮึๆๆๆ ฮะๆๆๆๆๆๆๆ”ลอว์สันระเบิดเสียงหัวเราะ
“...ชักจะท่าไม่ค่อยดีแล้วนะ”ไทรอนชักแปลกใจ เพราะทั้งๆที่ธนูของเคเรสก็เข้าเป้า แถมตอนที่ลอว์สันหยุดดาบของเฮฟเตตัส มือของมันกำเข้าที่ส่วนคมดาบแท้ๆ แต่...กลับไม่มีเลือดไหลออกมาซักหยด
“เลือดของมัน...ไม่ไหลออกมาเลย”เนเฟลพึมพำ “หรือว่า...”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ สมกับที่เป็นเทพอัศวิน แม้แต่หุ่นยนต์ที่ใช้ในการรบที่เสียเงินไปหลายล้านตัวนี้ยังตามไม่ทัน”ลอว์สันหัวเราะ มือจับธนูของเคเรสและดึงออกอย่างแรง!
“เหวอ!”เฮฟเตตัสตกใจจนร้องออกมา เพราะสิ่งที่ติดหัวธนูมาด้วยไม่ใช่เลือด แต่เป็นสายไฟ!!!
“เจ้านี่...ไม่ใช่คน”เทอร์มิสหรี่ตาลง
“ข้าเป็นแอนดรอย...เป็นหุ่นยนต์ของท่านลอว์สันตัวจริงซึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่แต่แรกแล้ว”เจ้าหุ่นหัวเราะ “และพวกเจ้าก็หลงมาติดกับดัก น่าสมเพชจริงๆ!!!”
กึง!!!
“อ๊ะ!”
“ฮาเดส!!!”เนเฟลและครีอุสร้อง เมื่ออยู่ๆก็มีกรงเหล็กร่วงลงมา ครอบร่างของลอเรนเอาไว้!
“สิ่งที่ศาสนจักรต้องการ...คือการกำจัดอมนุษย์ให้สิ้น!!!”
วาบ...
“แย่แล้ว! ทุกคนหลับตาเร็ว!!!”เทอร์มิสตะโกน
“พลังศักดิ์สิทธิ์เอ๋ย จงกำจัดปิศาจ...”ลอว์สันเอ่ย พร้อมกับแสงสว่างที่มากขึ้นอย่างรวดเร็วจนตามองไม่เห็น
“ลอเรน!!!!!”ครีอุสตะโกนอย่างตกใจ
......แสงสว่างขนาดนี้...ลอเรนไม่รอดแน่!!!......
วู้ม...
แต่ขณะที่ทุกคนกำลังพยายามคิดหาทางช่วยเหลือลอเรนนั่นเอง แสงสีดำสนิทก็ค่อยๆเรืองรองขึ้นราวกับเป็นจุดเปื้อนบนผืนผ้าสีขาว ก่อนจะแผ่ขยายออกในชั่วพริบตา!!!
“บังอาจ...ทำกับลอเรนได้นะ”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ฟู่...
ไอปิศาจจำนวนมากแผ่ขยายออกจากต้นกำเนิดแห่งแสงสีดำที่กลืนกินแสงสว่างทั้งหมด ภายในห้องตอนนี้มืดสนิทด้วยแสงสีดำนั่นจนมองไม่เห็นสิ่งใด แม้แต่กำแพง สิ่งของ เพดานหรือพื้นก็ยังมองไม่เห็น ดีที่เทพอัศวินทุกคนมักจะมีลำแสงแห่งเทพโอบล้อมอยู่รอบตัว ทำให้ราวกับเห็นร่างของตัวเองเรืองรองในความมืดตามแต่ลำแสงที่แต่ละคนมี [แน่นอนว่าโคลด์บลัดด์แต่ละคนย่อมเกือบจะมองร่างตัวเองไม่เห็นด้วยซ้ำ]
ตึก
ร่างหนึ่งค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ ผมสีม่วงเข้มเหลือบดำยาวจนแทบระพื้น ผิวสีขาวซีดจนดูราวกับเป็นร่างเลืนรางในความมืด มือกำแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อด้วยความโกรธและชิงชัง ดวงตาสีแดงราวกับมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แววตาแข็งกร้าวแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ว่าจะยังไม่กลายร่างกลับเป็นประมุขแห่งความตายเต็มตัว แต่รังสีที่ปล่อยออกมาก็แทบจะฆ่าคนได้แล้ว
“กล้าเล่นงานลอเรน...แสดงว่าเตรียมตัวตายแล้ว...ใช่มั๊ย”ร่างบางกัดฟันกรอด
ร่างบอบบาง...ราวกับสตรี...กับพลังอำนาจที่แผ่ออกมาในมาดผู้เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
นี่แหละ...ประมุขแห่งความตายรุ่นที่สิบสาม...ลูซิเฟอร์!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบเม้นต์นิดหน่อยค่ะ
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : White_Smile< My.iD > [ IP : 124.122.185.32 ] | ||
 | |  |
คือเล่มสี่ อยากจะบอกว่าเรารู้เนื้อหาย่อๆแล้วด้วยแหละค่ะ
ยังไม่บอกหมดดีกว่า เดี๋ยวสปอยล์
แต่ในเล่มสี่จะมีภาคมืดของ...ใครบางคน...โผล่มา ซึ่งเราก็จะเอามาไว้ในฟิกด้วยหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องค่ะ ฮี่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น