fic kagerou project ความอบอุ่นเหมือนตอนนั้น (yaoi) ตอนเดียวจ

ข้อมูลเบื้องต้น

บ้างคนอาจจะตกใจเรื่องอะไรไม่รู้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆที่คิดเอาไว้นานแล้ว คู่เซชิน

เนื้อเรื่อง

ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักแต่อย่างใด

สีสันในวันวาน….

คงจะกลับมาไม่ได้แล้วสินะ…

ความอบอุ่นในตอนนั้น…

ถ้าตอนนั้นฉันเข้าใจในตัวเธอมากกว่านี้…

มันคงจะไม่เป็นแบบนี้…

เป็นความผิดของฉันสินะ…

อายาโนะ…

“อา…เธอคงไม่มีวันกลับมาหาฉันได้เลยสินะ”ได้แต่คิดเกี่ยวกับเธอ เธอรู้ไหมว่าวันเวลามันผ่านมานานและเปล่าประโยชน์เหลือเกิน

“นายท่านมัวที่จะนอนอนู่แต่ในห้องแบบนี้ไม่ได้นะค่ะ”เอเนะที่ปรากฎบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พูดบอกกับชินทาโร่ที่นอนไม่ไปไหนอะไรแบบนี้ด้วยสายตาที่เป็นห่วง

“เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”ชินทาโร่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาปนรำคาญ ก่อนจะลุกมาในท่านั่งปลายเตียง จากนั้นสายตาก็ไม่เจอกับสิ่งเขากำลังหา

“นายท่าน”เอเนะพูดทันทีที่เห็นชินทาโร่หยิบคัดเตอร์ขึ้นมา ด้วยความคิดไม่ดีที่จู่ๆก็ขึ้นมา และเป็นตามคาดแบบที่ไม่อยากจะให้เกิดขึ้น เมื่อชินทาโร่เอาคัดเตอร์อันนั้นกรีดบนผิวหนังข้อมือตัวเองซ้ำๆไปมา

“นายท่าน! ทำอะไรนะค่ะ หยุดเถอะค่ะ!”เอเนะเธอรู้ดีว่าเธอทำได้เพียงพูดเท่านั้น แต่แบบนั้นก็ดีกว่าที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

“เงียบไปเลยเอเนะ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย!”เธอได้เพียงแต่พูดเท่านั้นแหละ

ถ้าฉันทำแบบนี้ ฉันก็จะใกล้ในการไปพบเธอยังไงล่ะ รอฉันก่อนจะอายาโนะ…

“พี่ค่ะ ออกจากห้องบ้างเถอะนะ ไปหาพวกคิโดะก็ได้เถอะนะค่ะ”โมโมะเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดบอกให้คนที่นอนห่มผ้าอยู่ได้รับรู้

“น่ารำคาญน่า ฉันเป็นแบบนี้อยู่แต่ที่นี้มันก็น่าจะดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธอนะเกลียดฉันอยู่แล้วนิ เพราะงั้นออกไปได้แล้ว!”ชินท่โร่ไล่โมโมะออกจากห้องของตนไป แบบนี้นะดีแล้วสินะ

“ฉันนะไม่ได้เกรียดพี่เลย แม้สักครั้งยังไม่เคยเลยนะ…”โมโมะพูดกับตัวเองเสียงเบา แล้วเริ่มมีน้ำไหลออกมาแบบหยุดไม่ได้เลย

ทางฐานลับ

“พี่ชายเธอเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ โมโมะ”คิโดะละสายตาจากหนังสือที่เปิดอ่านอยู่มาสนใจกับโมโมะที่นั่งเงียบด้วยสีหน้าที่บอกได้อย่างดีว่าเธอนั้นกำลังทุกข์อยู่

“ใช่ค่ะ มันเป็นไปตามที่เล่านั้นแหละค่ะ ไม่ยอมออกจากห้องไม่กินอะไรเลยเป็นแบบนั้นซ้ำๆไปมา”โมโมะเริ่มที่จะมีน้ำตาไหลออกมาจนต้องให้แมรี่มาให้กำลังใจข้างๆ

“คุยอะไรกันเหรอครับ”คาโนะเดินไปนั่งข้างๆกับคิโดะ  ผมก็ยืนอยู่ข้างๆโมโมะ

“วันนี้ก็ไม่มาเหมือนเดิมสินะ ชินทาโร่”ผมนึกในใจ เขาจะรู้ไหมว่าผมนะรักเขามากขนาดไหน

“คุยเรื่องพี่ชายของโมโมะนะสิ”คิโดะมองด้วยหางตามองคาโนะที่กำลังมองหนังสือของตัวเองที่เปิดทิ้งไว้

“พี่ชายของโมโมะเหรอ …หมายถึงชินทาโร่คุงนะเหรอ ไม่ได้มาตั้งแต่ตอนนั้นสินะ” คาโนะทำหน้าจริงจังขึ้นมา ปกติแล้วคาโนะไม่ค่อยทำสีหน้าแบบนี้ให้เห็นนักกันหรอก แต่เหตุการในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อยากจะนึกถึงเลย

ย้อมกลับไปดูเหตุตอนนั้น

“โมโมะจัง ชินทาโร่คุง เอเนะจัง มาแล้วดีจังเลยค่ะ”มารีดูมีความสุขจังเลยนะ ดีแล้วล่ะแต่ไม่ใช่ผมรักเธอนะถ้ารักก็คงจะเป็นแบบพี่น้องมากกว่า คนที่ผมรักนะคนที่มาตั้งหาก

“ไงโมโมะ เอเนะ ชินทาโร่…วันนี้นายเปลี่ยนการใส่เสื้อวอร์มใหม่เหรอ”คาโนะที่เดินลงมาจากชั้นสองทักขึ้น

“เอ่อ…ก็นะ”ชินทาโร่ว่าพร้อมเหมือนจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตายังไงยังงั้น

“แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไรนะแบบนั้นนะค่ะ”มารีที่นั่งดื่มชาข้างๆคิโดะที่นั่งมองอยู่

“ผมว่าแบบเดิมน่าจะดีกว่านะครับ”ผมบอกกับชินทาโร่ที่เหมือนจะตกใจเล็กน้อย

“ช่างเถอะน่า แบบนี้นะ ดี…แล้ว…ล่ะ”ก่อนที่ร่างของชินทาโร่จะล้มลงกับพื้นไป ทุกคนตกใจกันมากไม่เว้นแต่ผมที่รีบมายังตัวชินทาโร่และเข้าไปพยุก

“พี่ค่ะ พี่ค่ะ”โมโมะเรียกแบบนั้นไปมา

“เซโตะรีบพาชินทาโร่ไปที่ห้องนอนก่อนเลย เร็วเข้า”คิโดะรีบลุกขึ้นพร้อมให้ผมวิ่งตามแล้วมีแมรี่วิ่งตามมาด้วย

“อ่ะ…อื้ม!”ผมขานรับก่อนจะดึงตัวชินทาโร่มาอุ้มไว้แล้ววิ่งก้าวเท้าเดินตามคิโดะทั้งที

“แมรี่ไปหยิบกล่องพยาบาทมาที เซโตะนายว่างชินทาโร่ไว้บนเตียงก่อน”ผมปล่อยชินทาโร่ไว้บนเตียงแล้วแมรี่ก็มาพอดีคิโดะเลยไล่ผมออกมาจากห้อง ผมได้แต่มองที่ประตูเท่านั้น ก่อนจะเดินมาเจอกับคาโนะและโมโมะ

“พี่จะเป็นอะไรไหมนะ ถ้าฉันสังเกตอาการของพี่ก่อนล่ะก็คงไม่…”โมโมะนั่งตรงโซฟาแล้วได้แต่โทษตัวเองไปเรื่อยๆ

“มันไม่ใช่ความผิดของโมโมะจังหรอก”คาโนะพยายามพูดให้โมโมะใจเย็นลงมา

“คุณเอเนะ รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมครับ”ผมหยิบมือถือของชินทาโร่ถึงมาถามเอเนะที่อยู่ในมือถือ

“เอ่อ…คือว่า…”เอเนะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแล้วหันหน้าไปทางอื่น ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ ถ้าเอเนะเป็นคนล่ะก็คงจะใช้พลังในการอ่านใจไปแล้วแต่มันไม่ใช่นี้สิ

“หัวหน้า แมรี่จัง พี่เป็นอะไรมากไหมค่ะ”โมโมะรีบเดินไปหาคิโดะกับแมรี่ที่พึงเดินออกมาด้วยสีหน้ากังวน

“ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เป็นอะไรมากแต่ว่า…ตามตัวมีแต่แผลเต็มไปหมดเลย”คิโดะถึงจะเว้นคำไปบ้างแต่ก็ยอมบอกออกมา แผลงั้นเหรอจะเป็นไปได้ยังไงได้ยินมาว่าชินทาโร่ไม่ได้ออกมาจากห้องเลยนี้น่าแล้วใครจะมา…หรือว่า

“คุณเอเนะ อย่าบอกนะว่าชินทาโร่ทำร้ายตัวเอง”เอเนะเหมือนจะตกใจมาก ไม่เว้นแต่คนอื่นที่ได้ยินคำถามของผม

“จริงเหรอเอเนะจัง”โมโมะถามซ้ำให้จนเหมือนเอเนะจะยอม

“ใช่ค่ะ เป็นไปตามที่คุณเซโตะบอกไม่มีผิดเลย”เอเนะหันมามองหน้าผมตรงๆ

“ทำไมกันล่ะ”คิโดะพูดขึ้นมา

“เรื่องนั้นฉันก็ไม่ทราบเช่นกันค่ะ”เอเนะตอบกลับมา ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ  หลังจากนั้นชินทาโร่ก็ไม่มาที่ฐานของพวกเราอีกเลย

กลับมา ณ ปัจจุบัน

“แต่ต้องขอโทษทุกคนเลยนะ ทั้งๆที่เรื่องพี่นะฉันต้องแก้ปัญหาเองแท้ๆ”โมโมะว่าก่อนจะหลบสายตาที่ถูกมอง

“ไม่เป็นไรหรอก เรานะเป็นพวกเดียวกันนะฉันจะช่วยเธอเอง”คิโดะว่าพร้อมลุกไปลูบหัวโมโมะเบาๆ

“เดี๋ยวผมไปเองครับ”ผมบอกจากนั้นทุกคนก็มองมาที่ผม

“นายแน่ใจนะว่าจะทำไว้”คิโดะหันมามองผมด้วยสิหน้ากังวน

“แน่สิครับ”ผมตอบกลับไป

“ให้เจ้าคาโนะไปด้วยสิ”คิโดะชี้ไปที่คาโนะที่นั่งทำหน้างงอยู่

“อ้าว! ทำไมต้องเป็นผมด้ว— ผมอยากทำมากเลยล่ะครับ คิโดะซัง”คาโนะที่ตอนแรกเหมือนจะไม่อยากจะทำเท่าไร แต่เจอสายตาของคิโดะเข้าไปถึงยอม

“งั้นผมไปก่อนนะครับ”บอกกับทุกคนก่อนจะก้าวเท้าเดินไปที่ประตูโดยมีคาโนะเดินตามมาด้วย แต่ก็ต้องชะงักเมือได้ยินเสียงเรียก

“คุณเซโตะ เดี๋ยวก่อนค่ะ เอานี้ไปด้วยสิค่ะ”โมโมะเดินมาหาผมพร้อมเอากุญแจ2ดอกมายัดใส่มือผม

“ขอบคุณครับ”จากนั้นพวกเราวิ่งตรงมาทางบ้านของพวกคิซารากิทันที

กลับมาทางฝั่งชินทาโร่

ผมลุกขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงจากการหลับอันแสนยาวนาน ก่อนจะมองรอยแผลตามตัวของตัวเอง ฝีมือตัวผมเอง

“แล้วแบบนี้ฉันจะเจอเธอเมื่อไรกันล่ะ”ได้แต่พูดแบบนี้ทุกวันๆ สงสัยเพราะคัดเตอร์คงยังไม่พอมันต้องมีอะไรที่ดีกว่านี้สิที่จะทำให้ฉันได้พบกับเธอเร็วขึ้น ก่อนจะหันไปเจอกรรไกรเข้า แล้วหยิบมาไว้ในมือ

“นายท่าน?”เอเนะทำเสียงสงสัย ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะเข้ามาในสมอง

“ไม่นะค่ะ! อย่าทำแบบนั้น! หยุดเถอะนะค่ะ!ทำแบบนั้นเธอก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ!”เอเนะตะโกนสุดเสียงพร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม

“ก็เพราะเธอกลับมาไม่ได้ไงล่ะ ฉันถึงต้องไปหาเธอเอง”ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับด้ามกรรไกรจอไว้ที่ต้นคอ เท่านี้ฉันก็จะได้ไปหาเธอแล้วนะ…

ทางเซโตะกับคาโนะ

“ที่นี้สินะ”ผมถามกับคาโนะเพื่อความแน่ใจว่าจะมาไม่ผิดที่

“ใช่ เข้าไปข้างในกันเถอะ”คาโนะบอกกับผมก่อนจะไข้กุญแจที่ผมยื่ดไปให้

“ในบ้านมืดจังเลยนะ แล้วจะรู้ได้ไงว่าห้องไหนเป็นของชินทาโร่”คาโนะพูดพร้อมมองไปรอบๆบ้าน

“ผมรู้แล้วล่ะห้องของชินทาโร่ ห้องไหนตามขึ้นมาเลย”ก่อนจะขึ้นตามบนไดขึ้นไปเรื่อยๆคาโนะก็ตามถ้าจะถามว่ารู้ได้ไง ก็น่าจะรู้ว่าผมนะมีพลังยังไงนะ

“เมื่อไรจะตายซักที”

“การมีชีวิตมันทรมานเหนือเกิน”

“ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันซักคำ”

“ทำไมว่างเปล่าแบบนี้”

เสียงแห่งความคิดเข้ามาในหูเรื่อยๆมีแต่ด้านลบทั้งนั้น ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูห้อง ห้องหนึ่ง

“ห้องนี้สินะ”คาโนะถามขึ้น

“ใช่แล้วล่ะ”ผมตอบกลับ จะเข้าไปตอนนี้ดีไหมนะ ตอนนี้ดวงตาของผมยังเป็นสีแดงชาดอยู่

“ไม่นะค่ะ! อย่าทำแบบนั้น! หยุดเถอะนะค่ะ!ทำแบบนั้นเธอก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ!”เสียงที่ดังมาจากภายในห้องทำให้พวกผมข้างนอกตกใจกันมาก

“เซโตะ!”ผมรู้สิ่งที่คาโนะอยากจะสื่อก่อนจะใช้เท้าแตะประตูให้เปิดออก สิ่งที่ปรากฏออกคือชินทาโร่ที่กำลังจะใช้กรรไกรแท่งคอ ไม่นะ จะไม่ยอมสูญเสียคนสำคัญไปอีกแล้ว ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปจับข้อมือชินทาโร่ได้ทันถึงจะโดนจนเกิดเลือดไปหน่วยก็ตาม

“ชิ! จะมาห้ามฉันทำไม”ชินทาโร่มองตรงมาทางผมด้วยสีหน้าที่บอกว่าเขากำลังโกธร ผมแอบบอกให้คาโนะออกไปก่อนแล้วพาเอเนะออกไปด้วยแล้ว

“ผมนะน่ะ…ไม่อยากจะสูญเสียคนสำหรับไปอีกแล้ว ถึงต้องช่วย ปกป้องไว้ให้ได้ เพราะงั้นยิ้ม หัวเราะไปด้วยกันเถอะนะ”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มที่ผมอยากจะเห็นคนสำคัญยิ้มก็ยังดี แต่ชินทาโร่กลับมองด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม

“ทะ…ทำไม “ชินทาโร่เริ่มพูดเสียงตะกุกตะกัก ก่อนที่ผมจะพยายามอ่านความคิดของคนตรงหน้า นี้มัน!

“ทำไมกันถึงได้เหมือนรอยยิ้มของ ยัยนั้นกันนะ ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันเลยไม่เข้าใจเลย ทำไม ทำไม!”ชินทาโร่เริ่มโทษตัวเองหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆจะไม่ไปไหนเด็ดขาดไม่ได้ยังไง”ผมดึงหัวของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะแนบริมฝีปากอย่างอ่อนโยน คนตรงหน้าตอนแรกเหมือนจะตกใจที่โดนแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็หลับตาลง รับสัมผัสอย่างดีก่อนจะหลับไปผมถึงผละริมฝีปากออก

“อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ”ผมกระซิกข้างหูชินทาโร่เบาๆก่อนจะขอยืมเอเนะจากคาโนะมาคุยกันสองคน

“ชินทาโร่เป็นแบบนี้มานานแล้วเหรอ”ผมถามเอเนะที่ดูกังวนพยายามจะมองทางชินทาโร่ที่ผมบังอยู่

“ไม่ต้องห่วงหรอกชินทาโร่นะหลับเฉยๆ”ผมพูดบอกให้เอเนะสบายใจ

“ค่ะเป็นแบบนี้ตั้งแต่…”เอเนะมองซ้ายขวาเหมือนจะไม่แน่ใจว่าจะบอกดีไหมประมาณนั้น

“ไม่ต้องหรอก เรื่องนั้นผมรู้แล้ว”ผมบอกกับเอเนะ ตอนที่ผมพยายามอ่านความคิดของชินทาโร่ ผมก็รู้ว่า ชินทาโร่กำลังโทษความผิดใส่ตัวเองที่ไม่เคยจะเข้าใจพี่อายะ แต่ผมว่ามันต้องมีอะไรที่ไม่ใช่แน่ๆ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะช่วยคุณให้ได้ชินทาโร่

ผมจะเป็นสีสันให้คุณ…

จะอยู่ข้างๆคุณไม่ไปไหน…

จะมอบความอบอุ่นเหมือนตอนนั้นให้ได้รู้…

จะรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นคุณ…

จะไม่ให้คุณต้องเศร้าเสียใจต่อไป…

จะปกป้องรอยยิ้มให้คงอยู่…

เพราะผมนะ…

รักคุณมากยังไงล่ะ ชินทาโร่…

………………………………………………………………………………………………

เรื่องใหม่อีกนานหน่วยนะยังไม่เริ่มเลยแต่จะพยายามทำให้เร็วที่สุด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่นๆแม้แต่นิดเลย เอามาให้อ่านแนวสบายๆ(เหรอ)เป็นตอนสั้นๆที่นึกมานานว่าต้องแต่งให้ได้เลย จะพยายามนะ แล้วเจอกันใหม่กับเรื่องใหม่ที่ประกาศไปนะ