fic kagerou project ความอบอุ่นเหมือนตอนนั้น (yaoi) ตอนเดียวจ - fic kagerou project ความอบอุ่นเหมือนตอนนั้น (yaoi) ตอนเดียวจ นิยาย fic kagerou project ความอบอุ่นเหมือนตอนนั้น (yaoi) ตอนเดียวจ : Dek-D.com - Writer

fic kagerou project ความอบอุ่นเหมือนตอนนั้น (yaoi) ตอนเดียวจ

โดย wapis

"ความผิดของฉันสินะที่ไม่เข้าใจในตัวเธอ" "ผมจะอยู่ข้างๆคุณ"

ผู้เข้าชมรวม

1,554

ผู้เข้าชมเดือนนี้

7

ผู้เข้าชมรวม


1.55K

ความคิดเห็น


6

คนติดตาม


31
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  6 พ.ค. 57 / 14:09 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

บ้างคนอาจจะตกใจเรื่องอะไรไม่รู้เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆที่คิดเอาไว้นานแล้ว คู่เซชิน

 

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลักแต่อย่างใด

    สีสันในวันวาน….

    คงจะกลับมาไม่ได้แล้วสินะ

    ความอบอุ่นในตอนนั้น

    ถ้าตอนนั้นฉันเข้าใจในตัวเธอมากกว่านี้

    มันคงจะไม่เป็นแบบนี้

    เป็นความผิดของฉันสินะ

    อายาโนะ

    “อาเธอคงไม่มีวันกลับมาหาฉันได้เลยสินะ”ได้แต่คิดเกี่ยวกับเธอ เธอรู้ไหมว่าวันเวลามันผ่านมานานและเปล่าประโยชน์เหลือเกิน

    “นายท่านมัวที่จะนอนอนู่แต่ในห้องแบบนี้ไม่ได้นะค่ะ”เอเนะที่ปรากฎบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พูดบอกกับชินทาโร่ที่นอนไม่ไปไหนอะไรแบบนี้ด้วยสายตาที่เป็นห่วง

    “เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”ชินทาโร่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาปนรำคาญ ก่อนจะลุกมาในท่านั่งปลายเตียง จากนั้นสายตาก็ไม่เจอกับสิ่งเขากำลังหา

    “นายท่าน”เอเนะพูดทันทีที่เห็นชินทาโร่หยิบคัดเตอร์ขึ้นมา ด้วยความคิดไม่ดีที่จู่ๆก็ขึ้นมา และเป็นตามคาดแบบที่ไม่อยากจะให้เกิดขึ้น เมื่อชินทาโร่เอาคัดเตอร์อันนั้นกรีดบนผิวหนังข้อมือตัวเองซ้ำๆไปมา

    “นายท่าน! ทำอะไรนะค่ะ หยุดเถอะค่ะ!”เอเนะเธอรู้ดีว่าเธอทำได้เพียงพูดเท่านั้น แต่แบบนั้นก็ดีกว่าที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

    “เงียบไปเลยเอเนะ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย!”เธอได้เพียงแต่พูดเท่านั้นแหละ

    ถ้าฉันทำแบบนี้ ฉันก็จะใกล้ในการไปพบเธอยังไงล่ะ รอฉันก่อนจะอายาโนะ

    “พี่ค่ะ ออกจากห้องบ้างเถอะนะ ไปหาพวกคิโดะก็ได้เถอะนะค่ะ”โมโมะเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดบอกให้คนที่นอนห่มผ้าอยู่ได้รับรู้

    “น่ารำคาญน่า ฉันเป็นแบบนี้อยู่แต่ที่นี้มันก็น่าจะดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธอนะเกลียดฉันอยู่แล้วนิ เพราะงั้นออกไปได้แล้ว!”ชินท่โร่ไล่โมโมะออกจากห้องของตนไป แบบนี้นะดีแล้วสินะ

    “ฉันนะไม่ได้เกรียดพี่เลย แม้สักครั้งยังไม่เคยเลยนะ”โมโมะพูดกับตัวเองเสียงเบา แล้วเริ่มมีน้ำไหลออกมาแบบหยุดไม่ได้เลย

    ทางฐานลับ

    “พี่ชายเธอเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ โมโมะ”คิโดะละสายตาจากหนังสือที่เปิดอ่านอยู่มาสนใจกับโมโมะที่นั่งเงียบด้วยสีหน้าที่บอกได้อย่างดีว่าเธอนั้นกำลังทุกข์อยู่

    “ใช่ค่ะ มันเป็นไปตามที่เล่านั้นแหละค่ะ ไม่ยอมออกจากห้องไม่กินอะไรเลยเป็นแบบนั้นซ้ำๆไปมา”โมโมะเริ่มที่จะมีน้ำตาไหลออกมาจนต้องให้แมรี่มาให้กำลังใจข้างๆ

    “คุยอะไรกันเหรอครับ”คาโนะเดินไปนั่งข้างๆกับคิโดะ  ผมก็ยืนอยู่ข้างๆโมโมะ

    “วันนี้ก็ไม่มาเหมือนเดิมสินะ ชินทาโร่”ผมนึกในใจ เขาจะรู้ไหมว่าผมนะรักเขามากขนาดไหน

    “คุยเรื่องพี่ชายของโมโมะนะสิ”คิโดะมองด้วยหางตามองคาโนะที่กำลังมองหนังสือของตัวเองที่เปิดทิ้งไว้

    “พี่ชายของโมโมะเหรอ หมายถึงชินทาโร่คุงนะเหรอ ไม่ได้มาตั้งแต่ตอนนั้นสินะ” คาโนะทำหน้าจริงจังขึ้นมา ปกติแล้วคาโนะไม่ค่อยทำสีหน้าแบบนี้ให้เห็นนักกันหรอก แต่เหตุการในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่อยากจะนึกถึงเลย

    ย้อมกลับไปดูเหตุตอนนั้น

    “โมโมะจัง ชินทาโร่คุง เอเนะจัง มาแล้วดีจังเลยค่ะ”มารีดูมีความสุขจังเลยนะ ดีแล้วล่ะแต่ไม่ใช่ผมรักเธอนะถ้ารักก็คงจะเป็นแบบพี่น้องมากกว่า คนที่ผมรักนะคนที่มาตั้งหาก

    “ไงโมโมะ เอเนะ ชินทาโร่วันนี้นายเปลี่ยนการใส่เสื้อวอร์มใหม่เหรอ”คาโนะที่เดินลงมาจากชั้นสองทักขึ้น

    “เอ่อก็นะ”ชินทาโร่ว่าพร้อมเหมือนจะก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตายังไงยังงั้น

    “แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไรนะแบบนั้นนะค่ะ”มารีที่นั่งดื่มชาข้างๆคิโดะที่นั่งมองอยู่

    “ผมว่าแบบเดิมน่าจะดีกว่านะครับ”ผมบอกกับชินทาโร่ที่เหมือนจะตกใจเล็กน้อย

    “ช่างเถอะน่า แบบนี้นะ ดีแล้วล่ะ”ก่อนที่ร่างของชินทาโร่จะล้มลงกับพื้นไป ทุกคนตกใจกันมากไม่เว้นแต่ผมที่รีบมายังตัวชินทาโร่และเข้าไปพยุก

    “พี่ค่ะ พี่ค่ะ”โมโมะเรียกแบบนั้นไปมา

    “เซโตะรีบพาชินทาโร่ไปที่ห้องนอนก่อนเลย เร็วเข้า”คิโดะรีบลุกขึ้นพร้อมให้ผมวิ่งตามแล้วมีแมรี่วิ่งตามมาด้วย

    “อ่ะอื้ม!”ผมขานรับก่อนจะดึงตัวชินทาโร่มาอุ้มไว้แล้ววิ่งก้าวเท้าเดินตามคิโดะทั้งที

    “แมรี่ไปหยิบกล่องพยาบาทมาที เซโตะนายว่างชินทาโร่ไว้บนเตียงก่อน”ผมปล่อยชินทาโร่ไว้บนเตียงแล้วแมรี่ก็มาพอดีคิโดะเลยไล่ผมออกมาจากห้อง ผมได้แต่มองที่ประตูเท่านั้น ก่อนจะเดินมาเจอกับคาโนะและโมโมะ

    “พี่จะเป็นอะไรไหมนะ ถ้าฉันสังเกตอาการของพี่ก่อนล่ะก็คงไม่”โมโมะนั่งตรงโซฟาแล้วได้แต่โทษตัวเองไปเรื่อยๆ

    “มันไม่ใช่ความผิดของโมโมะจังหรอก”คาโนะพยายามพูดให้โมโมะใจเย็นลงมา

    “คุณเอเนะ รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมครับ”ผมหยิบมือถือของชินทาโร่ถึงมาถามเอเนะที่อยู่ในมือถือ

    “เอ่อคือว่า”เอเนะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแล้วหันหน้าไปทางอื่น ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ ถ้าเอเนะเป็นคนล่ะก็คงจะใช้พลังในการอ่านใจไปแล้วแต่มันไม่ใช่นี้สิ

    “หัวหน้า แมรี่จัง พี่เป็นอะไรมากไหมค่ะ”โมโมะรีบเดินไปหาคิโดะกับแมรี่ที่พึงเดินออกมาด้วยสีหน้ากังวน

    “ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่เป็นอะไรมากแต่ว่าตามตัวมีแต่แผลเต็มไปหมดเลย”คิโดะถึงจะเว้นคำไปบ้างแต่ก็ยอมบอกออกมา แผลงั้นเหรอจะเป็นไปได้ยังไงได้ยินมาว่าชินทาโร่ไม่ได้ออกมาจากห้องเลยนี้น่าแล้วใครจะมาหรือว่า

    “คุณเอเนะ อย่าบอกนะว่าชินทาโร่ทำร้ายตัวเอง”เอเนะเหมือนจะตกใจมาก ไม่เว้นแต่คนอื่นที่ได้ยินคำถามของผม

    “จริงเหรอเอเนะจัง”โมโมะถามซ้ำให้จนเหมือนเอเนะจะยอม

    “ใช่ค่ะ เป็นไปตามที่คุณเซโตะบอกไม่มีผิดเลย”เอเนะหันมามองหน้าผมตรงๆ

    “ทำไมกันล่ะ”คิโดะพูดขึ้นมา

    “เรื่องนั้นฉันก็ไม่ทราบเช่นกันค่ะ”เอเนะตอบกลับมา ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ  หลังจากนั้นชินทาโร่ก็ไม่มาที่ฐานของพวกเราอีกเลย

    กลับมา ณ ปัจจุบัน

    “แต่ต้องขอโทษทุกคนเลยนะ ทั้งๆที่เรื่องพี่นะฉันต้องแก้ปัญหาเองแท้ๆ”โมโมะว่าก่อนจะหลบสายตาที่ถูกมอง

    “ไม่เป็นไรหรอก เรานะเป็นพวกเดียวกันนะฉันจะช่วยเธอเอง”คิโดะว่าพร้อมลุกไปลูบหัวโมโมะเบาๆ

    “เดี๋ยวผมไปเองครับ”ผมบอกจากนั้นทุกคนก็มองมาที่ผม

    “นายแน่ใจนะว่าจะทำไว้”คิโดะหันมามองผมด้วยสิหน้ากังวน

    “แน่สิครับ”ผมตอบกลับไป

    “ให้เจ้าคาโนะไปด้วยสิ”คิโดะชี้ไปที่คาโนะที่นั่งทำหน้างงอยู่

    “อ้าว! ทำไมต้องเป็นผมด้ว ผมอยากทำมากเลยล่ะครับ คิโดะซัง”คาโนะที่ตอนแรกเหมือนจะไม่อยากจะทำเท่าไร แต่เจอสายตาของคิโดะเข้าไปถึงยอม

    “งั้นผมไปก่อนนะครับ”บอกกับทุกคนก่อนจะก้าวเท้าเดินไปที่ประตูโดยมีคาโนะเดินตามมาด้วย แต่ก็ต้องชะงักเมือได้ยินเสียงเรียก

    “คุณเซโตะ เดี๋ยวก่อนค่ะ เอานี้ไปด้วยสิค่ะ”โมโมะเดินมาหาผมพร้อมเอากุญแจ2ดอกมายัดใส่มือผม

    “ขอบคุณครับ”จากนั้นพวกเราวิ่งตรงมาทางบ้านของพวกคิซารากิทันที

    กลับมาทางฝั่งชินทาโร่

    ผมลุกขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงจากการหลับอันแสนยาวนาน ก่อนจะมองรอยแผลตามตัวของตัวเอง ฝีมือตัวผมเอง

    “แล้วแบบนี้ฉันจะเจอเธอเมื่อไรกันล่ะ”ได้แต่พูดแบบนี้ทุกวันๆ สงสัยเพราะคัดเตอร์คงยังไม่พอมันต้องมีอะไรที่ดีกว่านี้สิที่จะทำให้ฉันได้พบกับเธอเร็วขึ้น ก่อนจะหันไปเจอกรรไกรเข้า แล้วหยิบมาไว้ในมือ

    “นายท่าน?”เอเนะทำเสียงสงสัย ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะเข้ามาในสมอง

    “ไม่นะค่ะ! อย่าทำแบบนั้น! หยุดเถอะนะค่ะ!ทำแบบนั้นเธอก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ!”เอเนะตะโกนสุดเสียงพร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม

    “ก็เพราะเธอกลับมาไม่ได้ไงล่ะ ฉันถึงต้องไปหาเธอเอง”ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับด้ามกรรไกรจอไว้ที่ต้นคอ เท่านี้ฉันก็จะได้ไปหาเธอแล้วนะ

    ทางเซโตะกับคาโนะ

    “ที่นี้สินะ”ผมถามกับคาโนะเพื่อความแน่ใจว่าจะมาไม่ผิดที่

    “ใช่ เข้าไปข้างในกันเถอะ”คาโนะบอกกับผมก่อนจะไข้กุญแจที่ผมยื่ดไปให้

    “ในบ้านมืดจังเลยนะ แล้วจะรู้ได้ไงว่าห้องไหนเป็นของชินทาโร่”คาโนะพูดพร้อมมองไปรอบๆบ้าน

    “ผมรู้แล้วล่ะห้องของชินทาโร่ ห้องไหนตามขึ้นมาเลย”ก่อนจะขึ้นตามบนไดขึ้นไปเรื่อยๆคาโนะก็ตามถ้าจะถามว่ารู้ได้ไง ก็น่าจะรู้ว่าผมนะมีพลังยังไงนะ

    “เมื่อไรจะตายซักที”

    “การมีชีวิตมันทรมานเหนือเกิน”

    “ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันซักคำ”

    “ทำไมว่างเปล่าแบบนี้”

    เสียงแห่งความคิดเข้ามาในหูเรื่อยๆมีแต่ด้านลบทั้งนั้น ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูห้อง ห้องหนึ่ง

    “ห้องนี้สินะ”คาโนะถามขึ้น

    “ใช่แล้วล่ะ”ผมตอบกลับ จะเข้าไปตอนนี้ดีไหมนะ ตอนนี้ดวงตาของผมยังเป็นสีแดงชาดอยู่

    “ไม่นะค่ะ! อย่าทำแบบนั้น! หยุดเถอะนะค่ะ!ทำแบบนั้นเธอก็ไม่กลับมาหรอกค่ะ!”เสียงที่ดังมาจากภายในห้องทำให้พวกผมข้างนอกตกใจกันมาก

    “เซโตะ!”ผมรู้สิ่งที่คาโนะอยากจะสื่อก่อนจะใช้เท้าแตะประตูให้เปิดออก สิ่งที่ปรากฏออกคือชินทาโร่ที่กำลังจะใช้กรรไกรแท่งคอ ไม่นะ จะไม่ยอมสูญเสียคนสำคัญไปอีกแล้ว ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปจับข้อมือชินทาโร่ได้ทันถึงจะโดนจนเกิดเลือดไปหน่วยก็ตาม

    “ชิ! จะมาห้ามฉันทำไม”ชินทาโร่มองตรงมาทางผมด้วยสีหน้าที่บอกว่าเขากำลังโกธร ผมแอบบอกให้คาโนะออกไปก่อนแล้วพาเอเนะออกไปด้วยแล้ว

    “ผมนะน่ะไม่อยากจะสูญเสียคนสำหรับไปอีกแล้ว ถึงต้องช่วย ปกป้องไว้ให้ได้ เพราะงั้นยิ้ม หัวเราะไปด้วยกันเถอะนะ”ผมบอกพร้อมรอยยิ้มที่ผมอยากจะเห็นคนสำคัญยิ้มก็ยังดี แต่ชินทาโร่กลับมองด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม

    “ทะทำไม “ชินทาโร่เริ่มพูดเสียงตะกุกตะกัก ก่อนที่ผมจะพยายามอ่านความคิดของคนตรงหน้า นี้มัน!

    “ทำไมกันถึงได้เหมือนรอยยิ้มของ ยัยนั้นกันนะ ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันเลยไม่เข้าใจเลย ทำไม ทำไม!”ชินทาโร่เริ่มโทษตัวเองหนักขึ้นเรื่อยๆ

    “ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆจะไม่ไปไหนเด็ดขาดไม่ได้ยังไง”ผมดึงหัวของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะแนบริมฝีปากอย่างอ่อนโยน คนตรงหน้าตอนแรกเหมือนจะตกใจที่โดนแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็หลับตาลง รับสัมผัสอย่างดีก่อนจะหลับไปผมถึงผละริมฝีปากออก

    “อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ”ผมกระซิกข้างหูชินทาโร่เบาๆก่อนจะขอยืมเอเนะจากคาโนะมาคุยกันสองคน

    “ชินทาโร่เป็นแบบนี้มานานแล้วเหรอ”ผมถามเอเนะที่ดูกังวนพยายามจะมองทางชินทาโร่ที่ผมบังอยู่

    “ไม่ต้องห่วงหรอกชินทาโร่นะหลับเฉยๆ”ผมพูดบอกให้เอเนะสบายใจ

    “ค่ะเป็นแบบนี้ตั้งแต่”เอเนะมองซ้ายขวาเหมือนจะไม่แน่ใจว่าจะบอกดีไหมประมาณนั้น

    “ไม่ต้องหรอก เรื่องนั้นผมรู้แล้ว”ผมบอกกับเอเนะ ตอนที่ผมพยายามอ่านความคิดของชินทาโร่ ผมก็รู้ว่า ชินทาโร่กำลังโทษความผิดใส่ตัวเองที่ไม่เคยจะเข้าใจพี่อายะ แต่ผมว่ามันต้องมีอะไรที่ไม่ใช่แน่ๆ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็จะช่วยคุณให้ได้ชินทาโร่

    ผมจะเป็นสีสันให้คุณ

    จะอยู่ข้างๆคุณไม่ไปไหน

    จะมอบความอบอุ่นเหมือนตอนนั้นให้ได้รู้

    จะรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นคุณ

    จะไม่ให้คุณต้องเศร้าเสียใจต่อไป

    จะปกป้องรอยยิ้มให้คงอยู่

    เพราะผมนะ

    รักคุณมากยังไงล่ะ ชินทาโร่

    ………………………………………………………………………………………………

    เรื่องใหม่อีกนานหน่วยนะยังไม่เริ่มเลยแต่จะพยายามทำให้เร็วที่สุด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่นๆแม้แต่นิดเลย เอามาให้อ่านแนวสบายๆ(เหรอ)เป็นตอนสั้นๆที่นึกมานานว่าต้องแต่งให้ได้เลย จะพยายามนะ แล้วเจอกันใหม่กับเรื่องใหม่ที่ประกาศไปนะ

     

     

     

     

     

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×