Special Shot ]} Fall in...[Dongwoon x Junhyung]

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมห่างหายไปนาน  ผมรู้ครับ ฮ่ะๆ
ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ  เผอิญว่า  ตอนนี้  อยู่ ตจว.  T^T
เลยอัพได้แค่  พวก  SF  T^T  ขอโทษที่นะครับ
คำผิดอะไร  ผมไม่ได้ตรวจทาน  ขอโทษนะครับ  ^^"
 
**ฟิคเรื่องนี้เกี่ยวกับ ชาย รัก ชาย  รับไม่ได้  [x]
**ฟิคเรื่องนี้เป็นคู่แปลก  [Dongwoon Junhyung]  รับไม่ได้ [x]
****ขอบคุณมากๆนะครับ  ^__^

เนื้อเรื่อง

Fall  in…

Fall  in  …Passionate..

“ฮยองอา...  ผมว่าหยุดคราวนี้  เราไปเที่ยวที่ไกลๆกันมั้ย?”  เสียงทุ้มนุ่มหูดังขึ้นถามทุกคนในวง

“เอาสิ”  “ใช่ๆ  ผมก็อยากไปฮะ”  “ไปไหนกันดีล่ะ?”  “ไปบ้านดงอุนอาดีมั้ยล่ะ?  คิกๆ” แล้วก็ได้เสียงตอบรับดีเยี่ยม ยกเว้น..

“ฉัน  ไม่ไปนะ”  แร็พเปอร์อินดี้ของวงเอ่ยออกมา  แล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป

                ได้รับเสียงพึมพำจากสมาชิกในวงไม่น้อย...  ดงอุนได้แต่มองตามเงียบๆ  แล้วลุกเดินตามเข้าห้องไปอีกคน  ทิ้งให้คนอื่นอยู่ในความมึนงง  และถกเถียงเรื่องสถานที่กันสักพักใหญ่ๆ

“ทำไมไม่ไปล่ะฮยองอา”  ร่างสูงสวมกอดร่างบางจากด้านหลังเบาๆ  แล้วเอาคางเกยไหล่

“ปล่อยน่า ดงอุน  ฉันไม่อยากให้คนอื่นมาเห็น”  ดีดดิ้นเล็กๆน้อยๆ  จากแร็พเปอร์ตัวบาง

“ตอบผมก่อน” ...  กอดแน่นขึ้นเพื่อให้ร่างบางหยุดดิ้น  ก่อนจะจับให้หันมาหาแล้วจ้องหน้าบางเงียบๆ

“ฉัน...  ไม่รู้สิ  แม่นายจะรับได้หรอ?”  “โธ่  ที่แท้ฮยองก็กังวลเรื่องนี้  ได้สิครับ  มันต้องได้.”

.....

..

.

“ย่าห์  ดงอุนอา !!!  ตื่นได้แล้ว”  เสียงปลุกห้วนๆ  พร้อมด้วยหมอนนุ่มๆถูกปาใส่หัวเค้าอย่างแม่นยำ

“อา....”  ร่างสูงรับคำแค่นั้นแล้วนอนต่อ...  ทำให้คนที่ปลุกหัวเสียไม่น้อย

“ตื่นเว้ยยยย !! “  ร่างบางปีนบันไดขึ้นมาชั้นบนแล้วกระชากผ้าห่มออกจากตัวอีกคนก่อนจะขึ้นไปนั่งทับแล้วเขย่า

“อาๆๆ  ฮยองง  พอแล้วว ผมตื่นแล้วววว”  หัวร่างสูงสั่นไปมา   ดงอุนแกว่งมือไปมาเพื่อจะจับให้อีกคนหยุด

                เมื่อหาทางไม่ได้  ก็ตัดสินใจรวบตัวบางมากอดแน่นๆ  แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

“ผมกำลังฝันดีๆเลย  ถ้าไม่หยุดเขย่าผมจะจับฮยองปล้ำนะ”  เงียบกริบ... ได้ผลแฮะ  ร่างบางข้างบนหยุดชะงักไปกลางอากาศ

                เมื่อร่างสูงลืมตาขึ้นมา  ก็พบว่าที่ตัวเองกอดอยู่นั้นไม่ใช่คนในฝันแต่ประการใด  แต่เป็นร่างของมิติ 8 ของวงต่างหาก  ...แล้วไอ้ที่เค้าหอมแก้มเมื่อกี้...?  ดงอุนหันซ้ายหันขวาไปเจอจุนฮยองนั่งยักคิ้วอยู่ตรงเตียงโยซอบให้เค้า

“ร้ายชะมัดเลย !!”  จุนฮยองได้แต่หัวเราะคิกคัก  ก็เมื่อกี้เค้าดึงฮยอนซึงมาเข้าร่วมเล็กน้อยนี่นะ.  เสียแก้มไปเลยข้างนึง ฮ่ะๆ

…

..

.

                ในขณะที่ร่างสูงอยู่บ้านคนเดียว  ทำให้เกิดอาการหยิบเอาไอโฟนคู่ใจเครื่องโปรดมาเปิดไฟล์ไฟล์นึงที่แอบซ่อนไว้มานาน  ไฟล์ที่เก็บแต่รูปของใครคนนึงนับพันๆรูป  ไม่ว่าจะที่เค้าแอบถ่าย  จากเน็ต  จากเครื่องคนนู้นคนนี้ที่แอบส่งมา  ..หรือแม้แต่เครื่องเจ้าตัวเอง...ยงจุนฮยอง

“ฮยองน่ารักจังเลย” ...  นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาแล้วเลื่อนดูรูปไปมาช้าๆ

“นี่ๆ  ฮยองจะเคยเห็นรูปนี้มั้ยนะ?  ต้องไม่เคยแน่ใจ ฮ่ะๆ”  ...ถ้าจะบ้าใช่มั้ย  ซนดงอุน?..

“ฮ่ะๆ  รูปฮยองนอนกอดปิก้าจูนี่น่ารักจังแฮะ  น่าเอาลงเน็ต *0* “

                ร่างสูงเลื่อนดูไปเรื่อยๆ  สักพักจึงหยุดชะงัก  ก่อนจะหลับตาลงแล้ว  ...บ่นพึมพำคนเดียว

“นี่เรากำลังบ้างั้นสินะ...  กำลังหลงยงจุนฮยองสินะ...ไม่เอาน่า..”

           ถึงจะบอกว่าไม่เอาน่า  แต่ในใจเค้าคงรู้ตัวดีว่า  ทำไม่ได้หรอก...  ยังไง  ก็คงเลือกที่จะหลงต่อไป...

.

..

Fall  in…  Like…

“นี่ดงอุน  นายนั่งยิ้มอะไรคนเดียว  แล้วจะหันมามองหน้าฉันอีกนานมั้ย”  เสียงห้วนโวยวายหลังจากที่เริ่มรู้สึกว่ามักเน่ข้างกายกำลังจ้องหน้าเค้าอย่างไม่หยุดหย่อน

“....”   แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มเหมือนเดิม  เค้าเลยตัดสินใจหันไปสนใจเพลงในหูเหมือนเดิม

“ดีจังเลยนะฮยอง  ได้นั่งข้างกันด้วย ^^”   “อะไรนะ”.

“ผมบอกว่า  ....อ้ะ  !  ฮยองดูนั่นสิ  ศิลปินวงนั้นฮยองรู้จักมั้ย?”  ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องเป็นไปชี้โปสเตอร์ขนาดใหญ่

                พอจุนฮยองหันหน้าไปตามทางที่ชี้  ร่างสูงก็ทำเป็นอุบัติเหตุเกิดขึ้น (ทั้งๆที่จงใจ)  เอาปากไปชนแก้มหอมๆนั่นอย่างจัง.  จุนฮยองหันมาทำหน้าเหวอ  ดงอุนเลยได้แต่ยิ้มกลับเบาๆ   ...มันคือกำไรที่ผมขอเก็บไว้เงียบๆนะ...

“ฮยอง  รู้จักเพลง  Nothing  better  มั้ย”  “อืมม..”

“ฮยองไปลองฟังนะ  ผมให้  “  ร่างสูงตอบแค่นั้น  ก่อนจะยิ้มให้แล้วเดนิลงรถลงไป ...ปล่อยให้ร่างบางนั่งมึนอยู่คนเดียว.

...

..

.

“นี่ดงอุน  พี่ถามนายตรงๆเถอะว่ะ  ทำไมถึงชอบมองจุนฮยอง??”   เสียงนุ่มของลีดเดอร์วงเอ่ยถามเค้าขณะที่นั่งรอแต่งเมคอัพข้างกัน.

“ก็  พี่เค้าน่ารักนี่นา  ปากห้อยๆอวบอิ่มน่าจุ้บ  แก้มยุ้ยๆน่าบีบน่าหอม  ตัวสูงๆบางๆที่น่าจับฟัด  ผิวสีขาวเนียนหอมเหมือนตัวเด็ก  ....รอยยิ้มโลกสดใส  เสียงห้วนๆที่ฟังทีไรก็ยิ้มได้ทุกที”  

“ชอบมันหรอ...?” ...คำถามของดูจุนทำให้ดงอุนหันไปมองอย่างอึ้งๆ

“มัน....ชัดหรอครับ?”   ดูจุนไม่ตอบเพียงแค่ตบบ่าแล้วเดินจากไป ...

                เค้าเองคงต้องระวังตัวมากกว่านี้แล้วสิ....พี่ดูจุนมองออกคนนึงแล้ว....อาการเค้าไม่เห็นมันจะชัดตรงไหนเลยไม่ใช่หรอ..

...

..

.

“นี่  ดงอุนอา  โทรตามพี่จุนฮยองให้เค้าหน่อยสิฮะ”  มักเน่ปลอมของวงเดินมาเกาะแกะที่ตัวร่างสูงแล้วอ้อนเบาๆ

“อื้ม  แปปนะ”  ร่างสูงรับคำแล้วเดินไปโทร.มุมอื่น.

“เห็นมั้ยโยซอบ  พี่บอกแล้วว่าหมอนี่ต้องคิดอะไรกับจุนฮยอง”  ฮยอนซึงเดินมาโอบไหล่โยซอบเบาๆ  แล้วหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน…

“ฮยอง  โยซอบให้โทร.หา”   “ว่า?”

“เอ่อ...ฮยองอยู่ในครับ  เสียงดังมากเลย...”   “ฉันไม่ว่าง  แค่นี้นะ”

“เห้ยย !! เดี๋ยวสิค...”  ไม่ทันแล้วสิ  วางไปซะแล้ว...

                ดงอุนขมวดคิ้วเข้าหากันหน่อยๆ  แล้วเริ่มกำโทรศัพท์ในมือแน่น  เค้าตัดสินใจเดินออกจากห้องรวมทันที

“เฮ้ !! นายจะไปไหน  แล้วจุนฮยองล่ะ”...  ดูจุนวิ่งตามไปถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆ...

.

..

Fall  in..  LOVE…

                ดงอุนเดินมาตามทางเรื่อยๆ  พลางใช้ระบบจีพีเอสค้นหาตามที่อยู่โทรศัพท์ไป...  ฮยองไปอยู่ที่ไหนกันนะ..

ที่ที่ร่างสูงถูกนำมาโดยจีพีเอส  คือ  บ้านหลังกะทัดรัดหลังหนึ่ง..   บ้านใคร?...

...

..

.

“นี่  ยงกุก  นายอย่าทำแบบนั้นสิ  ฮ่ะๆ”  เสียงของร่างบางดังลอดออกมาข้างนอก...  ดงอุนถึงกับขมวดคิ้วแล้วกำมือแน่น..

                ทำไม...อยู่ๆผมก็หงุดหงิดขึ้นมาแบบนี้นะ...

“อยู่เฉยๆสิ  ยงกุน...”  “ฮ่าๆๆ  ฉันจักจี้  ปล่อยสิๆๆ”    ยิ่งได้ยิน  ก็ยิ่งหงุดหงิด...

                ดงอุนตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะ  ภาพที่เห็นทำเอาตกใจไม่น้อย  จุนฮยองกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าเครื่องปรับแต่งเสียง  พร้อมกับมีผู้ชายผมทองคนนึงกำลังยืนคร่อมทางด้านหลังอยู่  มือของทั้งคู่ต่างคนต่างถือดินสอไว้คนละแท่งและในมือคือจุนฮยอง  ก็มีกระดาษหนึ่งแผ่น...

“ใครวะ !!”    “อย่าๆ  น้องในวงฉันเอง”  “นี่มันอะไรครับ...  ผมงงไปหมดแล้ว”..

“อะไร?  ฉันก็มาแต่งเพลงกับเพื่อนฉันไง  นี่ไง บังยงกุก  ลีดเดอร์  B.A.P  ที่นายถามถึงวันนั้น  จำได้มั้ย?”

“แต่งเพลง...”  ดงอุนทำหน้ามึนแล้วเดินไปนั่งข้างๆคนทั้งสอง

“ใช่แล้ว  แต่งเพลงนี่แหละเว้ย.  เอาให้มันดังเปรี้ยงปร้างไปเลย!!!...”

“เอ่อ...  เพลงอะไรครับ”..  ทำไมคนนี้ถึงได้เถื่อนแบบนี้นะ?  ผมกลัว?  -*-..

“Secret  Love”  ยงกุกและจุนฮยองพูดออกมาพร้อมกัน  แล้วก็หันไปขำพร้อมกัน  แล้วจุนฮยองก็โดนยงกุกจี้เอว  โดยเหมือนทั้งคู่จะลืมว่า...มีดงอุนนั่งอยู่ตรงนั้น..

“อ่ะแฮ่ม   ฮยองกลับบ้านได้แล้วครับ”  ดงอุนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนลากจุนฮยองออกจากบ้านทันที

“เห้ยๆเดี๋ยวๆๆ  ยงกุน..ถึงแล้ว....  นะ “  ยงกุกตะโกนไล่หลังแล้วทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ข้างหูตัวเองก่อนจะยิ้มกว้างให้

                จุนฮยองส่งโอเคไปให้ก่อนจะเดินตามดงอุนงงๆ  ... อะไรของมันวะนั่น...  บ่นๆๆ... 

“นี่  นายเป็นอะไร..”  “ฮยองเป็นอะไรกับยงกุกฮยองครับ..”  ดงอุนเดินจูงมือเค้านำหน้าโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย  ในขณะที่ถามก็บีบมือเค้าแรงขึ้น..

“อา...ก็เพื่อนไง..”  จุนฮยองก้มมองดูที่มือตัวเองก่อนจะเดินตามเงียบๆ

“แล้วตอนแรกเล่นอะไรกันครับ”  ดงอุนหยุดกึก  ทำให้จุนฮยองที่เดินก้มหน้าตามชนเข้าที่แผ่นหลังกว้างเต็มๆ

“เห้ยย ! จะหยุดก็บอกก่อนเด้ อะไรวะ  เดี๋ยวอารมณ์ขึ้นอารมณ์ลง”

                ดงอุนหันมายืนจ้องหน้าอีกคนเงียบๆ  มือก็กุมมืออีกคนแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“เจ็บ...ปล่อย”  “ตอบก่อน” 

“เป็นอะไรของนายวะเนี้ย ปล่อยสิวะ ดงอุน!!!”

                ร่างสูงไม่พูดไม่จา  แต่กระชากร่างบางมากอดแน่น  แน่นจนทำให้ร่างบางดิ้นไม่หลุดจนเลิกดิ้นไป  ...

“ผมหึง ...ฮยองเข้าใจมั้ย..”

...

..

.

                ทั้งคู่เดินกลับมาถึงหอ  แล้วก็ต่างคนต่างเงียบทั้งคู่...  

“เป็นอะไรกันไป ฮยอง?”  “เห้ยย ยงกุนเป็นอะไร?”  “เห้ย ดงอุนตอบดิ”  “ดงอุนอา  เกิดอะไรขึ้นหรอ?”  เสียงตะโกนถามของคนในวงดังขึ้นเป็นระยะๆ  จุนฮยองเดินเลี่ยงเสียงเอะอะโวยวายเข้าห้องก่อนจะล็อคประตูแน่นหนา...

“ผมหึง...ฮยองเข้าใจมั้ย...”   “อะไรของนาย”

“ผมหึง  ฮยองยังไม่เข้าใจอีกหรอ  ผมแอบชอบฮยองมานานมากเลยนะ  ฮญองรับรู้ถึงมันสักที !!!”

“นาย....ฉะ...ฉันไม่ใช่เกย์นะเว้ยย !!!” 

“ฮยอง  ฮยองไม่คิดอะไรกับผมบ้างหรอ...ฮยอง  ฮยองลองคบกับผมนะฮะ นะ..”

“ฉัน..บอกว่าไม่ใช่เกย์ไงเล่า.. “  ร่างบางมุดหน้าแดงๆกับอกอีกคน  เพื่อไม่ให้อีกคนเห็น..

“นะครับ...  เป็นแฟนกับผมนะครับ”

“ละ  แล้วถ้าคนอื่นรู้ล่ะ”  ....ร่างบางมุดกับอกอีกคนหนักขึ้น  ดงอุนกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้น

“เรามาเป็น Secret Love กันมั้ยครับ?”   “อืม...”

                ร่างสูงไล้ใบหน้าร่างบางขึ้นช้าๆแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากบางเบาๆอยางนิ่มนวลที่สุด...  จุนฮยองเผยอปากรับอย่างไม่รู้ตัว  มือเรียวรั้งโอบรอบคอร่างสูงให้ใบหน้าแนบชิดขึ้น  ดงอุนโอบเอวร่างบางให้เข้ามาใกล้มากขึ้น  แล้วค่อยๆ  ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิง...   “ขอบคุณนะครับ  ผมรักฮยองนะ” ...

...

..

.

                เสียงกระซิบแผ่วเบาแค่นั้น...  รสจูบแสนอ่อนโยนแต่ไม่กินเวลานานยังคงตราตรึง...  เค้าสองคนเป็นแฟนกันแล้วสินะ...  ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ   จู่ๆก็มาบอกรัก  มักเน่บ้า...แหะๆ  แต่ก็  ขอบใจนะ  ฉันจะพยายามทำให้นายมีความสุขมากที่สุด...ฉันสัญญา....  ^^..