A B R A C A D A B R A

A B R A C A D A B R A

A B R A C A D A B R

A B R A C A D A B

A B R A C A D A

A B R A C A D

A B R A C A

A B R A C

A B R A

A B R

A B

A

บทที่ 1 ก้าวแห่งหายนะ

"

"

"

"

"

"

"

"

"

"

"ใช่ เราซื้อบ้านหลังนั้นได้แล้ว เธอช่วยโทรหาเซบาสเตียลกับไรอัลด้วยล่ะ" เมื่อบทสนทนาจบลง ก็เหลือเพียงความเงียบ นอกหน้าต่างรถเริ่มมีสีดำเข้าปกคลุม เหมือนทุกอย่างถูกกลืนให้หายไป ฉันมองนาฬิกา ตอนนี้ปาเข้าไป 6 โมงเย็นแล้ว ฉันรีบเร่งรถให้เร็วขึ้นเพื่อกลับไปเก็บข้าวของให้ทันวันพรุ่งนี้

ประวัติ

แคโรลีน แมคโคเวอร์ (Karoline Mc Cover)

เกิดวันจันทร์ที่ 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1973

อายุ 25 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโอไฮโอ

ระดับปริญญาตรีด้านจิตเวทย์ศาสตร์

อาชีพ แพทย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจผู้ป่วยพิเศษ

สถานภาพ โสด บิดา-มารดา หย่าร้าง อาศัยอยู่กับมารดา

ซูซาน อากิลลาร์ (Suesan Aguilar)

เกิดวันพุธที่ 31 มีนาคม ค.ศ. 1973

อายุ 25 ปี จบการศึกษาจากอายุ 25 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโอไฮโอ

ระดับปริญญาตรีด้านจิตเวทย์ศาสตร์

อาชีพ แพทย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจผู้ป่วยพิเศษ

สถานภาพ โสด บิดา-มารดา อยู่ด้วยกัน

เซบาสเตียล เชลเนอร์ (Sebastial Chelner)

เกิดวันพุธที่ 31 มิถุนายน ค.ศ. 1973

อายุ 25 ปี จบการศึกษาจากอายุ 25 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโอไฮโอ

ระดับปริญญาตรีด้านจิตเวทย์ศาสตร์

อาชีพ แพทย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจผู้ป่วยพิเศษ

สถานภาพ โสด บิดา-มารดา อยู่ด้วยกัน

ไรอัล สเกลเตอร์ (Ryeal Scareter)

เกิดวันพุธที่ 31 มกราคม ค.ศ. 1973

อายุ 25 ปี จบการศึกษาจากอายุ 25 ปี จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยโอไฮโอ

ระดับปริญญาตรีด้านจิตเวทย์ศาสตร์

อาชีพ แพทย์ฟื้นฟูสภาพจิตใจผู้ป่วยพิเศษ

สถานภาพ โสด บิดา-มารดา อยู่ด้วยกัน

บทที่ 2 มุ่งหน้าสู่ขุมนรก

ละอองฝนกระทบกระจกรถยนต์ที่กำลังขับเคลื่อนมุ่งหน้าเข้าสู่คฤหาสน์หลังนั้น ความมืดเริ่มปกคลุมทั่วท้องฟ้า ลมพัดแรง จนรถที่แล่นมาก่อนหน้าหลายคันต้องหยุดพักกลางทาง ติดยาวเกือบไมล์ สาเหตุมาจากข้างหน้ามีอุบัติเหตุ ทำให้รถต้องติดท่ามกลางสภาพอากาศอันเลวร้ายนี้

แมคเคอดี้ (Mercredi) ซึ่งเป็นภาษาฝรั่งเศส

"

เซบาสเตียล แมคเคอดี้ แปลว่าอะไรเหรอ?" ฉันเอ่ยถามเพราะเซบาสเตียลเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส น่าจะรู้ความหมายดีกว่าใคร

"

แปลว่า วันพุธ ชื่อคฤหาสน์เหมือนมีอาถรรพ์เลยนะ" เขาตอบ

"

หุบปากซะ ฉันไม่ชอบอาถรรพ์" ซูซานตะเบ็งเสียงด้วยความโมโห

"

โรคกลัวกำเริบอีกแล้วนะซูซาน" ไรอัลพูด

เวลา 12 นาฬิกา

ท้องฟ้ายังตกอยู่ในมืด ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงไหวไปตามสายลมอย่างช้าๆ ยานพาหนะทั้งหลายเริ่มจางหายไปทีละคันๆ รถของฉันแล่นไปบนถนนกลางป่าเพียงคันเดียว ฉันขับตรงไปตามถนนเรื่อยๆ แสงสว่างค่อยๆส่องมาทางกระจกหลัง อากาศที่แปรปรวนในขณะนั้น เริ่มหายไปทีละนิด ในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทางซะที คฤหาสน์หลังนี้ยังคงเปิดต้อนรับพวกเราอยู่เสมอ

"

"

เฮ้ ตื่นได้แล้ว"ฉันปลุกทุกคน หลังจากที่พวกเขาตื่นและลงจากรถ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราคือ...มีอะไรหรือคะ คุณตำรวจ?" ซูซานถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"

ผมไมเคิลครับ มีผู้ชายคนหนึ่งบุกรุกเข้ามาในบ้านหลังนี้ ทำให้ข้าวของในบ้านซะหายนิดหน่อย" เขายักคิ้วเล็กน้อยเพื่อให้เราสบายใจ

"

เขาเข้ามาทำอะไรคะ" ซูซานถามต่อไป เธอยังไม่รู้สึกดีขึ้น

"

เขาบอกเราว่า...สวดส่งวิญญาณ...เอ่อ ไม่ต้องกังวลไปนะครับ เราจัดการทุกอย่าเรียบร้อยแล้ว" เขาเดินผ่านซูซานไปเมื่อพูดจบ พวกเราหันตามเขาไป

"

งั้นผมขอตัวก่อน ยินดีที่ได้รู้จัก" เขากล่าวก่อนจะปิดประตูรถและค่อยๆขับออกไป

"

บ้านหลังนี้ชักจะทำให้ฉันรู้สึกขนลุกซะแล้วสิ" ซูซานบอก

"

ไม่มีอะไรหรอกซูซาน ผู้ชายคนนั้นเขาบ้าไปเอง" ฉันปลอบใจซูซาน

"

นั่นสิ เราเข้าไปดูข้างในกันเถอะ" ไรอัลพูดฉันและพรรคพวกก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังนั้น ความรู้สึกแรกในตอนนั้น คือเย็นวาบไปทั้งตัว มึนงง และสับสนไปหมด เหมือนมีบางสิ่งคลุมรอบตัวฉันอยู่

"

"

โอ้โห ดูมันอลังการมากเลย"ซูซานพูด ตกลงมันมีกี่ห้องห้องกันล่ะ" เซบาสเตียลเอ่ยถาม

"

มี 5 ห้องน้ำ 6 ห้องนอน ห้องเก็บของชั้นใต้ดิน ห้องทำงาน 2 ห้อง ห้องครัว 1 ห้องโถงที่เรายืนอยู่ 1 ห้อง สุดทางเดินนี้มีอีกห้องหนึ่ง แต่ฉันหากุญแจห้องนี้ไม่เจอ" ฉันอธิบายจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันทำความสะอาดและเคลื่อนย้ายสิ่งของที่เหลือเข้ามาข้างใน ในที่สุดก็สำเร็จไปด้วยดีบรรยากาศเริ่มขมุกขมัว เมฆครึ้มเริ่มมาเยือนเมืองสเพนโดนาอีกครั้ง ทั้งที่เม็ดฝนตกกระทบหลังคาอย่างหนัก แต่ภายในบ้านกลับเงียบอย่างประหลาด

"

เฮ้อ...ถ้าอากาศแปรปรวนอย่างนี้บ่อยๆ มีหวังฉันต้องอกแตกตายก่อนแน่ๆเลย" ซูซานถอนหายใจและพูดขึ้นท้องฟ้าที่มืดครึ้มทำให้อากาศเย็นยะเยือก อาทิตย์ลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ ทุกอย่างเงียบกริบ ไม่ได้ยินกระทั่งเสียงนกที่กำลังบินกลับรัง เหลือเพียงดวงไฟดวงน้อยๆ ส่องสว่างอยู่อย่างโดดเดี่ยวคล้ายกลับดวงดาว ความมืดเข้าปกคลุมทุกสิ่งจนมองไม่เห็นสิ่งใดแล้วในขณะนี้

"

เฮ้ หนุ่มๆ อาบน้ำได้แล้ว รีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ" จบคำพูดไม่นาน แสงไฟดับลง เหลือเพียงแสงของดวงจันทร์ที่ส่องประกายสะท้อนมายังหน้าต่างมุกของห้อง ฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆ และผล็อยหลับไป

12.31 Pm

ครืน โครม เปรี้ยง !!!เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น จนฉันตกใจตื่น แต่ทว่าทำไมมีแต่ฉันที่ตื่นขึ้นมา เหงื่อฉันทำให้เสื้อเปียก ฉันค่อยๆชันเข่าขึ้นและกอดมันจนแน่น สายตาชำเลืองไปทีหน้าต่างมุกบานใหญ่อีกครั้ง ฉันค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง เดินไปยังริมหน้าต่าง ขอบหน้าต่างที่ตกอยู่ในเงามืด ทำให้ฉันต้องจ้องเขม็ง มันสลักรูปสามเหลี่ยมและมีคำว่า ROSE อยู่ตรงกลาง

"

กรี๊ดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนทำให้ฉันตกใจ ฉันหันกลับและรีบเดินไปยังต้นเสียงผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถหลายคันเริ่มเคลื่อนออกไป ฉันจึงรีบมุ่งหน้าไปเมืองสเพนโดนา คฤหาสน์ วันอาทิตย์ เวลา 9 โมงเช้าอย่าบอกนะ แคโรลีน" เธอกรี๊ดลั่นด้วยความดีใจฮัลโหล ซูซาน ฉันมีข่าวดีจะบอก" ซูซานรับโทรศัพท์พร้อมกับเสียงงัวเงียที่เหมือนกับเพิ่งตื่นเอาเป็นว่าเธอเซ็นสัญญานี้ก่อน อาทิตย์หน้ากลับมาเอาโฉนดที่นี่ก็แล้วกัน" เธอวางสัญญาไว้บนโต๊ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ฉันรีบจรวดปลายปากกาแล้วตวัดไปมาเป็นลายเซ็นของฉัน ก่อนเธอจะเอาไปพิจารณาแล้วเดินมาส่งฉันที่ประตูหน้าบ้านบานใหญ่ เธอปิดประตูเสียงดังสนั่น ฉันจึงวิ่งไปที่รถ ด้วยเพราะตอนนี้ฝนกำลังตกอย่างหนัก อยู่ในบ้านไม่มีทางรู้เลยว่า ข้างนอกเป็นอย่างนี้ มันเงียบซะจนชาไปทั้งตัว ฉันถอยรถออกมาอย่างรวดเร็วแม้ว่าแถวนั้นบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก แต่เพราะมีกลิ่นไอของธรรมชาติฉันจึงตัดสินใจเลือกมัน ออกถึงปากทางเข้า กลับไม่สบอารมณ์ฉันสักเท่าไหร่ มันเป็นไร่ข้าวโพดแห้งๆ สีน้ำตาลกรอบของต้นข้าวโพดช่างเข้ากันดีกับหุ่นไล่กา ดวงตาสีน้ำตาลดำคล้ายกับกำลังจ้องมองฉันอยู่ ฉันขับรถไปเรื่อยๆ ฝนที่ตกหนักเริ่มซาลงแล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อเบอร์หาซูซาน อากิลลาร์ เพื่อนสนิทของฉันยอดไปเลย ฉันคิดว่ามันจะแพงกว่านี้ซะอีก" ฉันพึงพอใจกับราคาที่เธอเสนอมามาก ใจร้อนจังเลยนะ 5 ล้านดอลลาร์เป็นยังไง" เธอหัวเราะแหบๆ ก่อนจะเสนอราคาในกรณีของฉัน คงจะไม่เป็นไร เพราะมีเพื่อนมาพักด้วยถึง4คน เอาเป็นว่าคุณจะขายมันเท่าไหร่คะ?" ฉันถามด้วยความรีบร้อนอันที่จริงแล้ว ที่นี่คฤหาสน์ เธอตาถึงมาก ส่วนใหญ่แล้วคนที่เข้ามาอยู่ จะอยู่ได้ไม่นานหรอก" เธอพูดพร้อมกับสูบซิกก้า ตอนนี้เธอเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นซิกก้าฉุนเตะจมูกจนแทบจะสติแตกใช่ค่ะ คุณนายเกรดดี้? คือฉันสนใจบ้านหลังนี้มาก ไม่ทราบว่าคุณตกลงขายให้ฉันได้หรือเปล่า?" ฉันพูดอย่างรวบรัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ฮัลโหล คุณนายเกรดดี้ มีใครอยู่ไหมคะ?" ผู้หญิงที่ฉันตามหาอยู่คือเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่ฉันติดต่อเอาไว้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ฉันยืนมองนาฬิกาและกวาสายตาไปรอบๆระหว่างรอ ผนังดูเก่าแก่ มีอายุมานานอาจจะเป็นร้อยๆปี สิ่งของประดับตกแต่งดูโบราณ ทุกอย่างดูหยุดนิ่งเหมือนต้องมนต์ แคโรลีน แมคโคเวอร์ ใช่ไหม?" คุณนายเกรดดี้แปลกกว่าที่ฉันคิด ดวงตาสีขุ่นดูลึกลับ เสียงที่สั่นด้วยความชราทำเอาใจหายวาบ และซิกก้าบนมือของเธอทำเอาฉันเหงื่อตก เธอเดินลงบันไดหินอ่อนช้าๆพร้อมกับพ่นควันสีขาวฟุ้งไปทั่ว

คฤหาสน์ต้องคำสาป