เรื่องสั้นพิเศษ \" อยากให้เธอเป็นเขา \"

เนื้อเรื่อง

นี่เป็นเรื่องสั้นแนวๆ ความรักเรื่องแรกของผมครับ ( หัดแต่งไว้ เพราะนิยายหลักๆ ของผมหลายๆ เรื่อง โดนดองเพราะแต่งฉากรักๆ ซึ้งๆ ไม่เป็นเนี่ยแหละ )
ช่วยติชมด้วยครับ

---------------------------------

\" ชั้นกำลังเป็นอะไร! ชั้นทำแบบนี้ได้ยังไง \"

ชั้นไม่รู้หรอก ว่ามันเป็นเพราะอะไร ณ วันนี้ เวลานี้ ชั้นควรจะมีความสุขกับเวลาปัจจุบัน และลืมความเจ็บปวดของอดีตให้หมด ทำไม! ทำไมนะ? ทำไมชั้นลืมเลือนมันไม่ได้เลย และทุกครั้งที่ชั้นพบเจอกับเธอ ผู้ชายที่แสนดีกับฉันทุกอย่าง แต่ในใจลึกๆ แล้ว ฉันกลับเห็นเธอ และคิดกับเธอว่าเธอคืออีกคนหนึ่ง

ทำไมต้อง \" อยากให้เธอเป็นเขา \" ด้วยนะ

-------------------------------

นคร Sakara วันศุกร์ที่ 14 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27

ณ โรงยิมแห่งหนึ่ง

ชายสองคนในชุดเสื้อกล้าม กางเกงวอร์มขายาว มีเฮดการ์ดและนวมแบบเปิดสวมอยู่คนหนึ่งสีแดง อีกคนสีน้ำเงินยืนประจันหน้ากันอยู่บนลานกลางพื้นที่นั้น ฝ่ายแดงยืนตั้งท่าเท้าซ้ายนำหน้า ทิ้งน้ำหนักไว้ที่เท้าหน้าเป็นส่วนใหญ่ มือซ้ายนั้นทิ้งไว้บริเวณข้างขาซ้าย ขณะที่มือขวาป้องไว้ที่แก้มขวา นิ้วทั้ง 4 ชี้ไปด้านหน้า ขณะที่ฝ่ายน้ำเงินนั้นเต้นฟุตเวิร์คไปมารอบๆ ตัวเขาแต่ยังไม่กล้าบุกเข้าไป ท่ามกลางสายตาที่จดจ้องมองไปที่ทั้งคู่อย่างไม่กระพริบ

\" ย้ากกกกก! \"

ในที่สุดฝ่ายน้ำเงินที่เต้นฟุตเวิร์คไปมาก็ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายบุกเข้าไปก่อนในท่าถีบตรง ( ฟร้อนท์คิก ) ด้วยเท้าซ้าย แต่ฝ่ายแดงนั้นยืนนิ่งอยู่ราวกับว่ารู้ล่วงหน้าว่าเป็นท่าหลอก ฝ่ายน้ำเงินเมื่อเห็นดังนั้นจึงสปริงตัวขึ้นหมุนตัวถีบหลัง ( แบ็คคิก ) ด้วยเท้าขวาตามไปทันที แต่ฝ่ายแดงแค่เพียงพลิ้วตัวไปทางขวาก็หลบได้อย่างง่ายดาย ฝ่ายน้ำเงินรีบใช้แรงเหวี่ยงนั้นเตะเหวี่ยง ( ราวนด์คิก ) ด้วยเท้าซ้ายตามไปอีก ....................

\" แกเสร็จแน่จอห์น \"

ฝ่ายน้ำเงินยิ้มอย่างมั่นใจ แต่สถานการณ์ผิดคาด แทนที่ฝ่ายแดงจะหลบ เขากลับสืบเท้าเข้าไปด้านหน้าแล้วใช้มือซ้ายยกขึ้นปัดขาซ้ายของฝ่ายน้ำเงินไปตามทิศทางที่เขาเตะพร้อมกับย่อตัวทำให้ฝ่ายน้ำเงินเสียหลักด้วยแรงหมุน แล้วตามด้วยถีบข้าง ( ไซด์คิก ) ด้วยเท้าขวาเข้าที่สีข้างด้านซ้ายของฝ่ายน้ำเงินอย่างจังจนกระเด็นไปล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

\" End! จอห์น มานาเฟีย มุมแดง เป็นฝ่ายขนะ \"

\" เฮ! \"

ผู้ที่ชมการแข่งขันอยู่ร้องเฮลั่นด้วยความสนุกที่ได้ชมการต่อสู้ที่ดุเดือดของทั้งคู่ จนไม่มีใครสังเกตว่าบนอัฒจันทร์แถวหนึ่งที่ว่างนั้น มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนั่งดูการแข่งขันอยู่ห่างๆ มีแต่ชายในชุดเฮดการ์ดสีแดงเท่านั้นที่เหลือบไปมอง และยิ้มให้เธอ

เวลา 17.30 น.

หน้าโรงยิม

\" ไง [B]เอมี่! เลิกเรียนแล้วหรือ \"

ชายหนุ่มวัย 21 ปี ผิวขาว สูงราวๆ 175 เซนติเมตร รูปร่างปานกลาง ไว้ผมลองทรงต่ำเสยด้านหน้าขึ้น ผมด้านหลังเหยียดตรงเดินออกมาจากโรงยิมพร้อมกับทักทายหญิงสาว

\" ไหนนายบอกจะไปรับชั้นที่มหา\'ลัยไง ชั้นเลิกตั้งแต่บ่ายสี่โมงแล้วนะ \"

\" ขอโทษๆ เผอิญติดแข่งน่ะ รอบ 8 คนสุดท้ายแล้ว ผ่านรอบ 4 คนก็ถึงรอบชิงแล้ว โทษทีนะ เอาล่ะ ไปกันเถอะ \"

\" จ้า! \"

ผู้ชายคนนี้แหละชื่อจอห์น มานาเฟีย เขาเป็นผู้ชายที่ดูร่าเริง อบอุ่น เป็นมิตรกับทุกคน และยังเป็นนักกีฬาศิลปะการต่อสู้ด้วย ซึ่งชั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่ทำไมนะ เวลาที่ชั้นอยู่กับจอห์น ทำไมชั้นต้องนึกถึงผู้ชายอีกคนด้วย

เวลา 20.10 น.

ห้างแห่งหนึ่งในนคร Sakara

\" โห! เอมี่ นี่เธอจะซื้ออะไรนักหนาเนี่ย จะทำกับข้าวเลี้ยงคนทั้งหอเลยรึ \"

\" เปล่าซะหน่อย! แค่ซื้อตุนไว้น่ะ ช่างเถอะ! เอ่อ! ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงชอบพวกเรื่องต่อยๆ ตีๆ นักนะ \"

\" ไม่ใช่ต่อยๆ ตีๆ ซะหน่อย มันเป็นกีฬานะ เท่ดีออก แล้วก็ถ้าผมชอบต่อยๆ ตีๆ นะ คงไม่ได้เรียนมหา\'ลัยอยู่แบบนี้แน่ๆ \"

\" นั่นสินะ! นายเป็นคนดีนี่ ทำไมเขา....... \"

\" หืม! \"

\" เปล่า! เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวหอปิดล่ะซวยเลย \"

ชั้นรีบกลบเกลื่อนถึงบางเรื่องที่ไม่อาจบอกให้ผู้ชายที่แสนดีคนนี้รู้ได้ มันเป็นความเจ็บปวดของชั้น ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ยากจะลืม คืนนั้นชั้นให้จอห์นไปส่งที่หน้าหอหญิง ส่วนเขาก็กลับเข้าหอชายตามปกติ ในมหา\'ลัย Sakara อันเป็นมหา\'ลัยแห่งเดียวในเมืองที่วุ่นวายเช่นนี้

\" เอมี่ เอมี่ \"

\" ท........เธอ! \"

\" ................... แฮ่ก! แฮ่ก! \"

ชั้นตกใจมากที่ตื่นขึ้นมาในยามดึกด้วยฝันร้าย ชั้นฝันเห็นเขาอีกแล้ว ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนที่ดูสง่างาม เข้มแข็ง และเป็นผู้นำ คืนนั้นชั้นนอนไม่หลับอีกเลย ยังดีว่าตอนเช้าเป็นวันเสาร์แล้วชั้นไม่มีเรียน ชั้นจึงเปิดโทรทัศน์ดูอะไรไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา

\" แซม! \"

หลายวันต่อมา

วันที่ 23 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27 เวลา 15.30 น.

\" เฮ้ย! ไอ่น้อง! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวล่ะส่งเงินมา \"

\" เฮ้ย! หยุด! \"

วันนั้นชั้นกับจอห์นผ่านไปบริเวณซอกตึกแห่งหนึ่งพอดี จอห์นกำลังหาทางลัดในการขี่มอเตอร์ไซด์ทะลุออกไปอีกซอกถนนหนึ่ง ขณะนั้นมีพวกอันธพาลวัยรุ่นจำนวน 3 คนกำลังรีดไถเงินเด็กนักเรียนคนหนึ่งอยู่

\" เฮ้ย! แกมาสอดไรด้วยวะ อา! แฟนแกสวยดีนี่หว่า หึๆๆ \"

\" พลั่ก! \"

1 ใน 3 คนนั้นพยายามจะเข้ามาลวนลามชั้น แต่ถูกปลายเท้าขวาของจอห์นหวดเข้าที่ปลายคางอย่างจังจนล้มทั้งยืน ชายคนที่สองโมโหมากวิ่งเข้ามาโดดถีบจอห์นจากด้านหลัง แต่จอห์นกลับสืบเท้าไปด้านซ้ายหลบการกระโดดถีบนั้น พอมันลงกับพื้นแล้วหันกลับมาจะวิ่งเข้ามาต่อยก็ถูกท่าถีบข้างด้วยเท้าขวาเข้าที่ลิ้นปี่ลงไปนอนบิดตัวอยู่กับพื้น

\" แก!.....ชิ้ง! ฟั่บๆๆ \"

ชายคนสุดท้ายชักมีดขึ้นมาควงไปมาเป็นการขู่ แต่จอห์นกลับเต้นฟุตเวิร์คไปมาเป็นการท้าทาย สักพักมันก็วิ่งเข้ามาแทงตรงๆ ราวกับวัวกระทิงที่บ้าคลั่ง แต่จอห์นที่เดาออกแต่แรกจึงใช้เศษหินที่แตกจากอาคารแถวนั้นขว้างเข้าที่ใบหน้าอย่างจังจนมันผงะ จอห์นรีบใช้โอกาสนั้นปราดเข้าไปจับที่ข้อมือขวาแล้วบิดอย่างแรงจนมีดร่วงลงกับพื้นก่อนจะใช้มือขวาตบด้วยหลังมือไปที่ใบหน้าบริเวณรอยต่อระหว่างจมูกกับปากจนมันล้มทั้งยืน

\" ไปเร็วจอห์น ตำรวจมาเราซวยแน่! \"

\" ตำรวจ! ทำไมเธอ........ \"

\" ช่างเถอะ! รีบไปเร็ว! \"

ชั้นจะทำยังไงดี เขาเริ่มสงสัยในตัวชั้นขึ้นทุกวัน ในวันนี้ชั้นรีบบอกให้เขารีบหนีเพราะตำรวจกำลังจะมา ทำให้เขามองตาชั้นจนชั้นเองก็รู้สึกอยากจะบอกบางอย่างกับเขา แต่ชั้นก็ไม่กล้าบอก เพราะชั้นก็ไม่อยากทำให้เขาเสียใจ แต่ไม่น่าเชื่อว่า หลังการต่อสู้ในวันนั้น จะเป็นวันที่ \" เขา \" ที่ชั้นไม่เคยลืม จะปรากฏตัวต่อหน้าชั้นอีกครั้ง

30 มีนาคม ปี A.R. ที่ 27

ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง นคร Sakara เวลา 19.25 น.

\" นายนี่งกชะมัด เงินรางวัลได้มาตั้งหมื่น แต่กลับพาชั้นมาเลี้ยงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆ เนี่ยนะ \"

\" ใครบอกล่ะครับ! ผมอาจจะพาคุณมาเลี้ยงในที่แบบนี้ แต่ผมก็มีของขวัญให้คุณนะเอมี่ นี่ไง \"

และนั่นทำให้ชั้นแทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่จริงใจกับชั้นมาก เขาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งทำจากทองคำ มีจี้รูปดาวทำจากเงินมีพลอยสีฟ้าอยู่ตรงกลาง มรรอยสลักชื่อของชั้นอยู่ใต้พลอยนั้น มันดูสวยงามมากจนชั้นลืมตัวเข้าไปกอดเขาแน่นกลางผู้คนที่เดินไปมา นั่นเป็นคืนหนึ่งที่ชั้นมีความสุขโดยที่ชั้นก็ไม่รู้หรอกว่า พวกเราถูกจับตามองจากใครบางคนอยู่

\" นั่นรึ! พวกที่เล่นงานพวกเราน่ะ \"

\" ครับเฮีย! \"

\" ดี! ตามมันไป \"

\" ครับ! \"

ชั้นและจอห์นไม่รู้หรอกว่ากำลังถูกตามอยู่ และในที่สุดพวกเราก็ติดกับ แก๊งค์ซิ่งกลุ่มหนึ่งใช้มอเตอร์ไซด์บีบให้เราต้องไปตามทางของมันจนในที่สุดก็ถึงย่านชานเมืองในเขต MokChei อันเป็นถนนที่ไม่ค่อยมีรถสัญจรไปมานัก

\" พวกแกต้องการอะไร พวกเราไม่มีความแค้นต่อกัน! \"

\" ใครว่าไม่มี! ที่แน่ๆ แกแย่งผู้หญิงของชั้นไป แค่นี้เราก็เป็นศัตรูกันแล้ว หึๆๆ ว่าไง เอมิเลีย \"

ชั้นรู้สึกสะดุ้งทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงนั่น มันเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคยที่สุด น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลัง และเมื่อชั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา ร่างของชั้นถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ชั้นไม่เคยพบเขาเลยมาตลอด 1 ปีมานี้

\" แซม! \"

\" รู้จักด้วยหรือเอมี่ \"

\" ฮ่าๆๆๆ! ไงไอ่น้อง! แกเก่งนะที่เอาผู้หญิงของชั้นไปได้ แล้วชั้นก็ได้ยินว่าแกเป็นนักกีฬาการต่อสู้ด้วยนี่ ลองมาสู้กันหน่อยมั้ย? \" ชายร่างสูงพอๆ กับจอห์นแต่ล่ำและผิวคล้ำกว่าเล็กน้อยชี้นิ้วมาที่จอห์นเป็นการท้าสู้

\" โทษทีนะ ผมไม่สู้กับใคร ผมไม่อยากเข้าวงการนักเลง \"

\" โอ้! ไม่อยากเป็นนักเลง เฮ้ยพวกแกดูสิวะ! มีคนใน Sakara ที่ไม่อยากเข้าวงการนักเลงด้วยเว้ย น่าหมั่นไส้ว่ะ ย้ากกก! \"

\" พลั่ก! \"

แซมพูดจาเยาะเย้ยจอห์นก่อนจะเดินเข้ามาจะชกจอห์นที่ใบหน้าด้วยหมัดขวาแต่ถูกจอห์นย่อตัวแล้วพุ่งใช้ไหล่กระแทกจนแซมกระเด็นไปแต่ไม่ถึงกับล้ม

\" ใช้ได้ๆๆ ไอ่หนู แต่ฝีมือแบบนี้น่ะนะ! \"

\" อะไรนะ! \"

\" ฟุ่บ!........พลั่ก! \"

ยังไม่ทันที่จอห์นจะถาม แซมวิ่งเข้ามาโดดถีบสองจังหวะด้วยขาซ้ายตามด้วยขาขวาจากล่างขึ้นบน จอห์นซึ่งไม่เคยเห็นท่าที่พิสดารนี้มาก่อนจึงตั้งรับไม่ถูก เขาจึงโดนเท้าที่สองถีบเข้าที่หว่างออกกระเด็นไปแต่ยังพอตั้งหลักได้ แซมได้โอกาสจึงรุกเข้าด้วยเพลงเตะเป็นชุดๆ ด้วยประสบการณ์ที่ชำนาญกว่า จอห์นจึงไม่สามารถใช้เพลงเตะที่เขาถนัดตอบโต้ได้เลย ดังนั้นจอห์นจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงเข้าประชิดพร้อมกับใช้มือที่รวดเร็วหวดเข้าที่ใบหน้า แต่ผิดคาด แซมไม่เพียงถนัดแค่เท้าเท่านั้น มือของเขาก็ไวจนน่ากลัวสมกับที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์ซิ่งยามราตรี มือของจอห์นไม่อาจถูกใบหน้าของแซมได้เลย ตรงกันข้ามจอห์นกลับโดนหมัดแย็บของแซมไปถึง 3 หมัดตามด้วยหมัดอัปเปอร์คัตอีก 2 หมัดจนไม่อาจตั้งตัวได้

\" พอแล้วแซม เขาไม่ใช่นักเลงแบบเธอ อย่าทำเขาเลย \" ชั้นทนไม่ไหวแล้วที่เห็นจอห์นโดนอัดแบบไม่มีทางสู้จึงวิ่งเข้าไปผลักแซมจนเซไป

\" ฮ่าๆๆ ดูสิ! นังนี่มันดีจริงๆ ว่ะ! เฮ้ย! บอกไอ่อ่อนนี่ไปสิ ว่าเธอเป็นของชั้นแล้ว ตั้งหลายครั้งแน่ะ ว่าไง ตลอดเวลาที่เธอคบกับมัน เธอคงไม่กล้าบอกล่ะสิ \"

\" วะ......ว่าไงนะ......ย้ากกกกกกกกกกกกก! \"

\" ฮึ่ม! \"

จอห์นที่ได้ยินเรื่องราวของชั้นถึงกับน้ำตาไหล เขาฝีนลุกขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าไปจะกระโดดถีบแซมที่หันหลังให้ แต่แซมกลับใช้ท่าที่เขาใช้ปราบอันธพาลเมื่อหลายวันก่อนเช่นเดียวกันกับจอห์น เพียงแต่ต่างกันที่แซมเบี่ยงตัวหลบเท้าซ้ายที่ลอยมาออกด้านนอกแล้วถีบหลัง ( แบ็คคิก ) เข้าที่ท้ายทอยของจอห์นเข้าอย่างจังจนจอห์นกระเด็นไปนอนกองกับพื้นหมดสติทันที

\" จอห์น จอห์น! แซม! พอแล้ว อย่าฆ่าเขา ได้โปรด! \"

\" ดูสิ! เฮ้ยพวกแก! เอาเถอะ! ชั้นปล่อยนังนี่ไปดีกว่า ยังไงชั้นก็ได้จนเบื่อแล้วว่ะ ไปเว้ย! \"

\" ได้เลยลูกพี่! \"

แซมและแก๊งค์ของเขาจากไปแล้ว ชั้นได้แต่เขย่าร่างของจอห์นที่สลบอยู่ทั้งน้ำตา โชคยังดีที่จอห์นไม่สลบนานัก เขาค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นมา ชั้นบอกให้เขาไปซ้อนมอเตอร์ไซค์ส่วนชั้นจะขับเอง คืนนั้นช่างเป็นคืนที่เจ็บปวด กับทั้งตัวจอห์น และตัวชั้นเอง อดีตได้หวนกลับมาอีกครั้ง ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน

ตอนสายของวันต่อมา

\" เอมี่! คุณ..........! \"

\" ชั้นขอโทษนะจอห์น ชั้นไม่ใช่คนดี ชั้นขอโทษ...... \"

\" ช่างเถอะ ถ้าคุณไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ผมจะไม่สนอดีตของคุณอีก \"

แต่แล้วชั้นก็ตัดสินใจเล่าเรื่องให้เขาฟัง ความจริงแล้วชั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนัก ออกจะเป็นเด็กใจแตกก็ได้ ตอนชั้นอายุ 17 หลังจบ ม.ปลาย ชั้นหนีออกจากบ้านที่ค่อนข้างจะมีฐานะพอสมควร ตอนแรกชั้นก็แค่อยากจะหนีไปจากบ้านที่มีกฏเกณฑ์ที่น่าเบื่อเท่านั้น

\" แล้วคุณก็เจอกับหมอนั่น! \"

\" ใช่! ชั้นเห็นผู้ชายคนนั้น แซม ลอว์ หมอนั่นเป็นผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอ 1 ปี มากกว่าชั้น 2 ปีได้ เขาเป็นคนที่ดูเท่ ดูสง่างามที่สุดในขณะนั้นที่ชั้นพบ ทุกๆ คืน พวกเราจะออกท่องราตรี ตระเวณตีรันฟันแทงกับแก๊งค์อื่นๆ ชั้นรู้สึกว่ามันมีอิสระมากกว่าบ้านที่มีกฏระเบียบที่น่าเบื่อนั่น \"

\" ในที่สุดคุณก็ยอมเป็นของเขา ใช่ไหม! \"

ชั้นพยักหน้าทั้งน้ำตา ในเวลานั้นชั้นยอมให้เขาจริงๆ เพราะชั้นเปรียบเหมือนดอกไม้ในยามราตรีเพียงดอกเดียวท่ามกลางนักรบบุรุษนับสิบ และหัวหน้าของเขาก็ดูสง่างามยิ่งนัก ชั้นยอมเป็นของเขาอยู่หลายครั้ง จนกระทั่ง............เขามีคนอื่น และชั้นรู้ดีว่ามันเสียใจแค่ไหน ที่รู้ว่าเขามีผู้หญิงหลายคนให้ควงไม่ซ้ำหน้า และชั้นก็โดนเขี่ยออกมา เพราะกลายเป็นของน่าเบื่อสำหรับเขาแล้ว

\" ............. ถ้าคุณเล่าแล้วต้องร้องไห้ ก็อย่าเล่า พอเถอะ ได้โปรด! \"

\" .............. \"

จอห์นลุกขึ้นมาจากเตียงและเอามือมาปาดที่ขอบตาของชั้นที่มีน้ำตาไหลออกมา ก่อนจะคว้าตัวชั้นกอดไว้แน่น

\" อย่าจากผมไปนะ ไม่ว่าคุณจะเคยทำอะไรมา ผมไม่สน ผมขอให้ได้อยู่กับคุณตลอดไป ก็พอแล้ว \"

คำพูดนั้นทำให้ชั้นถึงกับร้องไห้ เขาพูดจบก็มองตาชั้น และค่อยๆ ประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของชั้น มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ผู้ชายคนนี้ต่างจากแซม เขาไม่ทำอะไรต่อจากนั้น นอกจากจะลุกขึ้นจากเตียงและไปเปิดทีวีดู

\" โอ! ช่างเป็นลูกเตะที่สวยงามจริงๆ ครับ แซม ลอว์ เอาชนะคู่ต่อสู้ในรอบรองได้ในเวลาแค่ 10 วินาที เข้าไปพบกับจอห์น มานาเฟีย ที่รอชิงอยู่แล้วครับ \"

ชั้นสะดุ้งเฮือกที่ได้ยินชื่อของแซมในจอโทรทัศน์ เช่นเดียวกับจอห์นที่กำหมัดแน่น เขารีบเปลี่ยนเป็นชุดครึ่งท่อนกางเกงวอร์มขายาวแล้วออกไปนอกห้องทันที

\" นายจะไปไหนน่ะ! \"

\" คุณกลับไปได้แล้ว ผมต้องไปซ้อม อาทิตย์หน้าก็จะแข่งรอบชิงล่ะ \"

\" นายสู้เขาไม่ได้หรอก และถ้าคราวนี้ต่อให้ในการแข่งขัน แซมก็สามารถฆ่าคุณได้โดยไม่ต้องทำผิดกติกาเลยนะ \"

\" ผมบอกให้คุณออกไปไง \"

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาตวาดใส่ชั้น แต่ชั้นกลับไม่โกรธเขาแม้แต่น้อย เพราะแม้ว่าเขาจะตวาดใส่ชั้น แต่ที่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา เขาดึงตัวชั้นออกมานอกห้องก่อนจะล็อคประตูแล้วเดินจากไปโดยไม่หันมามองชั้นอีกเลย

ในเวลานั้นชั้นทำอะไรไม่ได้เลย ชายหนุ่มที่แสนดีกลับกลายเป็นอีกคน ชั้นได้แต่เฝ้ามองเขาเดินออกไป ทุกๆ วันชั้นจะเห็นเขาฝึกอยู่อย่างเอาเป็นเอาตายจนดึกดื่นในโรงยิมของมหา\'ลัย โดยที่ชั้นได้แต่แอบมองเท่านั้น ณ ตอนนี้ ชั้นรู้สึกว่าระยะของเรามันเหมือนมีอะไรบางอย่างขวางกั้นอยู่ ชั้นไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็ทำได้แค่เพียงภาวนาให้เหตุการณ์ทั้งหมดมันจบลงด้วยดีเท่านั้นเอง

วันแข่งขันรอบชิง

\" ในที่สุดการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ชิงชนะเลิศของเมือง Sakara ก็มาถึงรอบชิงแล้ว หลังจากที่หาคู่ชิงที่เหมาะสมกันมากว่าครึ่งปีเต็มจากผู้เข้าแข่งขันหลายร้อยคน และ ณ วันนี้ เราจะได้ทราบกันแล้วว่าใครคือสุดยอดนักสู้ประจำการแข่งขันครั้งที่ 3 นี้ครับ \"

\" เฮ! \"

\" และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมขอแนะนำผู้เข้าแข่งขันทั้งสองเลยครับ ผู้เข้าแข่งขันในมุมแดงได้แก่ แซม ลอว์ ............. ส่วนผู้เข้าแข่งขันในมุมน้ำเงิน ได้แก่ จอห์น มานาเฟีย \"

\" เฮ! \"

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของกองเชียร์ในหอประชุม คงมีแต่ชั้นคนเดียวกระมังที่ได้แต่นั่งเศร้าและไม่สบายใจที่เห็นทั้งคู่ต้องมาต่อสู้กัน ด้านหนึ่งชั้นไม่อาจลืมผู้ชายคนเก่าได้ แต่อีกด้านชั้นก็ไม่อาจหักหลังผู้ชายคนใหม่ที่แสนดีคนนี้ได้เช่นกัน

\" เริ่มได้ \"

\" ย้ากกกกกกกกก! \"

แค่สิ้นเสียงของกรรมการ จอห์นที่มีความเคียดแค้นอยู่เป็นฝ่ายบุกเข้าไปก่อนด้วยหมัดฮุคขวา แต่แซมก็หลบได้ด้วยการก้มตัวและจะสวนด้วยอัปเปอร์คัตซ้ายแต่จอห์นก็ยกเข่าขวาขึ้นทำให้แซมถึงกับผงะ จอห์นรีบใช้จังหวะนั้นย่อตัวลงแล้วพุ่งเข้าไปรวบเอวแซมจนล้มทันที แต่แซมไม่ยอมให้จอห์นขึ้นคร่อมง่ายๆ ก่อนที่จอห์นจะทิ้งตัวลงมาเขารีบยกขาซ้ายถีบเข้าที่หลังของจอห์นจนถลำพร้อมกับดันตัวลอดใต้หว่างขาของจอห์นไปด้านหลังก่อนจะพลิกตัวกลับมาขัดขาจอห์นจนล้ม แต่พอแซมจะโดดลงมาซ้ำก็โดนเท้าขวาของจอห์นอัดเข้าที่ท้องอย่างจังจนกระเด็นไป จอห์นรีบดีดตัวขึ้นมายืนทันที

\" ร้ายกาจนี่ไอ่หนู แค่อาทิตย์เดียวฝีมือเพิ่มขึ้นเยอะ แบบนี้สิสมควรที่จะเอาจริงหน่อย ฮ่าห์! \"

แซมเอาจริงแล้ว คราวนี้เขาบุกเข้ามาด้วยเพลงเตะเป็นชุดๆ บ้าง แต่คราวนี้จอห์นไม่ตื่นเต้นเหมือนคราวแรก เขาหลบไปมาด้วยฟุตเวิร์คที่ว่องไวกว่าครั้งก่อน สร้างความหงุดหงิดให้แก่แซมมาก จอห์นเห็นดังนั้นจึงใช้เพลงเตะสวนกลับไปบ้างตอนที่แซมชะงัก เพลงเตะที่ว่องไวของจอห์นทำให้แซมต้องถึงกับใช้แขนปัดป้องเพราะหลบได้ยากยิ่ง

\" ย้ากกกกก...........พลั่ก! \"

แซมโดนเข้าแล้ว ส้นเท้าขวากระแทกเข้ากับแก้มซ้ายของเขาอย่างจังในท่าแบ็คคิกจนแซมหน้าหัน จอห์นได้โอกาสดังนั้นจึงโดดถีบทันทีจากระยะประชิด แต่แซมกลับใช้ท่าปัดขาด้วยแขนพร้อมกับย่อตัวทำให้จอห์นล้มลงกับพื้นแล้วจะตามไปกระทืบซ้ำแต่กรรมการห้ามไว้

\" ถอยไป! \"

แซมผลักกรรมการจนกระเด็นแล้วปราดเข้าไปเตะจอห์นที่กำลังจะลุกขึ้นมาจนล้มลงไปนอนอีก แซมตามไปเตะเป็นชุดๆ อย่างบ้าคลั่งแต่จอห์นก็ขัดขาแซมจากท่านอนได้เช่นกัน จอห์นรีบจะขึ้นคร่อมแซมทันทีแต่แซมกลับพลิกตัวพร้อมกับลากจอห์นลงไปด้วย คราวนี้แซมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมืออีกแล้ว เขานั่งคร่อมบนตัวจอห์นแล้วรัวหมัดใส่แบบบ้าคลั่ง

\" แกกล้าดีไงวะ! หา! ไอ่กระจอกเอ๊ย! แกกล้าดีไงวะ! \"

ผู้ชมที่ชมการแข่งขันอยู่ถึงกับเงียบกริบเพราะสัมผัสได้ถึงความโหดของแซม ที่คราวนี้กะจะเอาให้ฝ่ายตรงข้ามถึงตาย

\" Stop! Stop! \"

\" พลั่ก! \" คราวนี้กรรมการถูกถีบจนกระเด็นไปนอนจุกอยู่กับพื้น ขณะที่ รปภ.ก็ไม่กล้าเข้ามาระงับเหตุ เพราะด้านนอกมีลูกน้องของแซมอยู่เต็มไปหมด

\" แซม! ชั้นถามแกคำเดียว! แกเคยรักเอมี่บ้างไหม! \"

จอห์นที่โดนอัดหนักขนาดนั้นยังพยายามลุกขึ้นยืนแม้จะเซไปบ้างแต่ด้วยวิญญาณนักรบเต็มร้อย เขากัดฟันลุกขึ้นมาพร้อมกับถามแซมที่หันหลังให้เขา

\" รักหรือ! แน่นอน! แต่ความรักแท้น่ะมันไม่มีหรอก รักก็เหมือนกับลม มีพัดมา ก็พัดไป ผู้หญิงก็เหมือนดอกไม้ ไปๆ มันก็เฉา ไม่หอมเหมือนตอนเด็ดมาใหม่ๆ หรอก รู้ไว่ซะ รักแท้ไม่มีในโลก \"

\" มีสิ! ................... ย้ากกกกกกกกกกก! \"

\" ไอ่โง่เอ๊ย! งั้นแกก็ตายซะ \"

แซมหันมาง้างหมัดจะชกจอห์น แต่คราวนี้จอห์นจับทางอาวุธของแซมได้แล้ว เขาเปลี่ยนจากการชกแบบเหวี่ยงหมัดมาเป็นต่อสู้ในระยะประชิดแบบตะวันออก ทันทีที่แซมชกหมัดรัวมา จอห์นค่อยๆ ถอยหนีแบบรักษาโครงร่างของตนให้ตรงพร้อมกับกดหมัดของแซมลงพื้นบ้าง ปัดไปซ้ายขวาบ้างด้วยวิธีถ่ายน้ำหนัก แซมโกรธจัดที่ไม่สามารถทำอะไรได้จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วกระโดดเข่าลอยเข้ามาทั้งตัว จอห์นรีบเบี่ยงตัวหลบครึ่งก้าวไปทางขวาแล้วโดดเข้าใช้ไหล่กระแทกแซมที่เสียหลักจนเซไป จอห์นไม่รอช้ารีบย่อตัวแล้วโดดเข้าไปต่อยด้วยหมัดขวาตรงเต็มแรงเข้าที่รอยต่อระหว่างจมูกและปากของแซมจนฟันบนร่วงออกมา 1 ซี่และเลือดไหลกลบปากลงไปนอนแผ่กับพื้น แต่จอห์นยังไม่หายแค้น เขาโดดลงไปขึ้นคร่อมแล้วรัวหมัดใส่แซมที่หมดทางสู้อย่างบ้าคลั่งเช่นกัน

\" แก! แกทำลายเอมี่ แก! แก! \"

\" พอแล้วจอห์น เขาแพ้แล้ว \"

ชั้นไม่อยากให้จอห์นต้องกลายเป็นเฉกเช่นคนที่อยู่ในโลกยามราตรี ผู้ชายคนนี้มีอนาคตมากกว่านั้น ชั้นรีบวิ่งลงจากอัฒจันทร์ลงไปผลักเขาออกจากร่างของแซมทันที

\" ทำไมเอมี่! คุณยังชอบเขาอยู่หรือ! นี่ไง คุณอยากให้ผมเป็นเขา ผมก็เป็นแล้ว และผมจะออกไปคุมแก๊งค์มันแทนเอง \"

\" ไม่! จอห์น นายคือนาย ชั้นขอโทษ พอได้แล้ว ได้โปรด \"

\" เอมี่ เธอคิดถึงมันมากใช่ไหม ตลอดมาคิดว่าผมเป็นมันใช่ไหม...ทำไม......................! \"

\" พ......พอแล้ว จอห์น ทุกอย่างจบแล้ว \"

\" หึๆๆ เอาสิ ฆ่าชั้นเลย ดูสิ แกมีน้ำยาอะไร ขนาดผู้หญิงที่ชั้นเบื่อแล้ว ยังไม่มีความแค้นชั้นเลย ฮ่าๆๆๆ แกมันไอ่กระจอก ไอ่กระจอก \"

\" ย้ากกกกกกกกกกก! \"

\" ไม่...............! \"

\" พอแล้วน่า จอห์น! \"

เสียงๆ หนึ่งตะโกนออกมาจากอัฒจันทร์ แล้วชายรูปร่างผอมก็โดดลงมาจากบนนั้นก่อนจะเดินเข้ามาหาจอห์น

\" อาจารย์เชนิส! \" จอห์นอุทาน

\" พอได้แล้ว การฆ่ากันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ จิมมี่ โนวิซ อาจารย์ของนายก็ตายเพราะเรื่องของมาเฟีย อาหยงตะปูบินก็เช่นกัน ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่วงการนี้ก็คงดีไม่น้อย \"

\" ...............ครับอาจารย์! \"

------------------------------


บทส่งท้าย

สาธารณรัฐ Zenos Republic 2 ปีต่อมา

นครแห่งนี้ช่างสวยงามและสงบสุขยิ่งนัก มีคู่รักหลายคู่นิยมมาฮันนีมูนที่นี่ รวมไปถึงชั้นและเขาก็เช่นกัน

\" เอมี่! คุณลืมอดีตได้แล้วใช่ไหม \"

\" อืม! จอห์น ตอนนี้ทุกอย่างมันปิดฉากลงแล้ว ชั้นกับคุณจะเริ่มต้นใหม่ที่นี่ คนอื่นอาจจะมาฮันนีมูน แต่เราจะอยู่ที่นี่ตลอดไป \"

\" ขอบคุณ! ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง นับตั้งแต่วันนี้พวกเราไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับมันอีกต่อไป พวกเราจะรักกัน นับแต่วันนี้ จนชั่วนิรันดร \"

ชั้นกับเขากอดกันได้อย่างสนิทใจ ในความรู้สึกของชั้นไม่มีอดีตอีกแล้ว ชั้นคนเก่าได้ตายไปแล้ว ตลอดกาล และชั้นคนใหม่ก็กำลังจะเริ่มความรักกับชายผู้แสนดีคนนี้ ชั่วนิรันดร์

....................................

ขอได้รับความขอบคุณจาก Pramool Entertainment & F.M.A. ( Foreign Martial Art ) Studio

This Fic. Write by TonyMao_NK51

( Mr.Buncha Chansomboon )

NongKhaem Bangkok Thailand

Mail To : tonymao_nk51@hotmail.com

Credit Song : อยากให้เธอเป็นเขา ( ตอง - ภัครมัย Album : Changes )