"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #2 : Never Love.. ฉันแค่หลงเธอ 2

Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ







2

      "แม่ไม่เป็นอะไรแล้วละคิบอม.."



      หญิงสูงวัยแต่มีรอยยิ้มที่สวยงามเอ่ยบอกกับคิบอมพร้อมส่งยิ้มเพื่อย้ำว่าตนไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ คิบอมที่ขับรถมาถึงก็เจอคุณแม่ที่กำลังคุยอยู่กับดงเฮอย่างสนิทสนมเข้ามาหาคุณแม่ด้วยความเป็นห่วง ดงเฮที่เห็นว่าคิบอมมาแล้วก็ถอยห่างออกมาให้แม่ลูกได้คุยกัน

 

 

      "แต่ผมเป็นห่วงนี่ครับแม่ แม่หยุดทำงานได้แล้ว"



      คิบอมเอ่ยบอกผู้เป็นแม่อย่างเป็นห่วง หลังจากคุณแม่ฟื้นมาก็เจอดงเฮนั่งอยู่ข้างๆเตียงซึ่งดงเฮที่เป็นห่วงแม่ของคิบอมเป็นพิเศษก็ทำให้คุณแม่ที่ไม่รู้จักดงเฮมาก่อนรู้สึกเอ็นดูและขอบคุณดงเฮไม่น้อย แต่ถึงคุณแม่จะเอ่ยพูดคุยกับดงเฮอย่างเฮ็นดูและถูกคอแต่ดงเฮก็ไม่ได้พูดถึงว่าตนรู้จักกับคิบอมและเป็นคนรักของคิบอมแต่อย่างใด

 

 

      "เอ่อออ...ผมกลับก่อนละกันฮะ"



      ดงเฮพูดขึ้นเพราะไม่อยากรบกวนเวลาแม่ลูกสักเท่าไหร่แล้วก็หันหลังเตรียมเดินออกจากห้องถ้าไม่ติดว่าเสียงของแม่คิบอมเอ่ยเรียกไว้สักก่อน

 

      

       "เดี๋ยวสิหนู น้ายังไม่รู้จักชื่อหนูเลย หนูชื่ออะไรหละจ๊ะ??"

 

 

       "ผ..ผมชื่อดงเฮฮะ"

 

 

      "อ่าา ตัวบางร่างน้อยขนาดนี้ก็ขอบคุณมากนะจ๊ะที่ยังช่วยน้าไว้"

 

 

      "เอ่อ...แฮะๆ ไม่เป็นไรครับ"



      ดงเฮหน้าขึ้นสีเล็กน้อย เกาหัวอย่างเก้อๆกับคำว่าตัวบางร่างน้อยของคุณแม่คิบอมแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงหันไปสบตากับคิบอมนิดๆ

 

 

      "แม่นอนพักเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านก็ได้"

   

      "ไปส่งหนูดงเฮด้วยนะคิบอม"



      "ครับแม่ แม่นอนพักเถอะ.."



      "ขอบใจอีกครั้งนะหนูดงเฮ~ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะจ๊ะ" 



      คุณแม่บอกให้คิบอมไปส่งดงเฮแม้จะไม่รู้ว่าคิบอมกับดงเฮรู้จักและเป็นอะไรกันก่อนจะขอบใจดงเฮอีกครั้ง คิบอมพาดงเฮออกมาส่งตามที่คุณแม่บอกแต่เดินออกมานอกห้องได้ไม่กี่ก้าวคิบอมที่เดินนำอยู่ก็ต้องหยุดเพราะแรงกระตุกเสื้อ

 

 

      "คิบอม คิบอมไม่ต้องไปส่งด๊องหรอก ด๊องกลับเองได้ คิบอมไปดูแลแม่เถอะ"ดงเฮพูดก่อนส่งยิ้มให้ 

 

 

      "เอ่อ...จะดีหรอ นี้ก็มืดแล้วนะ มันอันตรายนะ ให้คิบอมไปส่งเถอะ"

 

 

      "ไม่หรอก เดี๋ยวโทรให้ฮยอกแจมารับก็ได้ ไปนะ"



      ดงเฮรีบเดินออกมาเพราะไม่งั้นคิบอมคงไม่ให้ไปแน่ๆ ร่างเล็กก้าวเร็วๆเดินหายไปจากทางเดินของห้องพักผู้ป่วยปล่อยให้คิบอมยืนมองร่างเล็กๆนั้นเดินไป แม้ดงเฮจะเดินไปได้สักพักแต่คิบอมก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหนแล้วก็ค่อยๆถอนหายใจเออกมา

 

 

      "เฮ้อ~..."

 

 

     ..ดงเฮดีกับเรามากจริงๆแต่เรากลับทำผิดกับดงเฮ..

 

 

     คิบอมเกลียดความรู้สึกแบบนี้จริงๆ เขาไม่ได้เบื่อดงเฮแต่เขาก็ชอบคนอื่นในเวลาเดียวกัน เขาไม่อยากรู้สึกผิดและอึดอัดแบบนี้ เขารู้สึกว่าไม่สามารถคิดถึงภาพคนสองคนได้ในเวลากันแต่เมื่อใดที่ไม่มีเพียงดงเฮเขาก็ไม่อยากทำผิดกับดงเฮแต่เพียงเขาอยู่กับแชยองเขาก็ลืมดงเฮไปทั้งหมด ความรู้สึกอึดอัดที่ตีกันอยู่อย่างนี้ทำให้สุดท้ายคิบอมก็เลือที่จะ..

 

  

 

     "ปวดหัวจัง...เลิกคิดดีกว่า ตราบใดที่ดงเฮไม่รู้ก็ยังไม่เป็นไรหนิ"

 

 

     คิบอมเลิกคิดให้ปวดหัวก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง เมื่อร่างสูงกลับเข้าห้องไปทางเดินของชั้นนี้ก็ว่างเปล่าและเงียบสงัดก่อนจะค่อยๆมีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากมุมของทางเดิน.. 

 

 

    ..คิบอมไม่รู้เลยว่ามีใครที่ได้ยินและกำลังสงสัยกับสิ่งที่ได้ยินอยู่ตอนนี้..

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

      ..อะไรกันที่เรายังไม่รู้ คิบอมผิดอะไร..

 

 

 

      ก่อนหน้านี้ดงเฮเดินออกมาจากทางเดินแล้วแต่ด้วยความอยากรู้ว่าคิบอมจะเป็นห่วงตนแค่ไหนเลยแอบอยู่ที่มุมของทางเดินและก็ไม่คาดคิดเลยว่าตนจะได้ยินอะไรแบบนั้นออกมา สิ่งที่ยิ่งประกอบกับความผิดปกติไปของคิบอมได้อย่างดีและมันก็ยิ่งทำให้ดงเฮหวั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

      ดงเฮเดินทอดน่องไปตามทางเดินเพราะโรงพยาบาลกับคอนโดของเขาไม่ไกลกันเท่าไหร่พร้อมครุ่นคิดกับประโยคๆนั้นของคิบอมอยู่ไม่ตก

 

 

      ..คิบอม คิบอมไม่ได้มีคนอื่นใช่ไหม..

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 2 สัปดาห์ต่อมา

 

 

 

      "ดงเฮ!!!นี่แกเป็นอะไรหน่ะ ผอมลงไปมากเลยนะ!! แล้วนี่คิบอมดูแลยังไงหน่ะ คิบอมไม่เคยปล่อยแกให้เป็นแบบนี้เลยนะ"

 

 

      "คิบอมหน่ะหรอ.. กลับบ้านดึก ออกไปทำงานเช้า เจอกันก็บอกแต่ว่าเหนื่อยอยากพักผ่อน..ฮึก.. วันหยุดอยู่ด้วยกัน คิบอมก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์..ฮึกๆ.. อยู่ด้วยกันทุกวันแต่คิบอมก็ไม่ได้สังเกตุเลยว่าชั้นเป็นยังไง ...ฮึก..ฮยอกแจ...ฮือๆ..คิบอมต้อง..มีคนอื่นแน่ๆเลย..ฮือๆๆ"

 

 

      "เป็นไปได้ไง..คิบอมรักแกมากนะ"

 

 

      "ฮือๆ.."

 

 

      "ไม่ได้แล้ว!!ฉันไม่ยอมให้เพื่อนชั้นมาเฉาตาย เพราะไองั่งคนนึงหรอกนะ!! มากับชั้นดงเฮ"

 

 

      ฮยอกแจลากดงเฮที่สภาพย้ำแย่ไปแต่งตัวดีๆ แล้วลากไปร้านอาหารบุฟเฟ่แบบอิ่มไปทั้งชาติ  ก่อนจะพาไปช็อปปิ้งเสื้อผ้า ตกเย็นด้วยความบ้าระห่ำของฮยอกแจ กลัวเพื่อนจะยังหงอยอยู่ จึงพาไปเก็บกระเป๋าที่บ้านก่อนมุ่งหน้าไปเที่ยวทะเล!?

 

 

      "ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยฮยอกแจ.."

 

 

      "เพื่อนฉันทั้งคน แค่นี้ยังน้อยไปนะ ฉันน่าจะพาแกไปทำสปานวดตัวให้ผ่อนคลาย แล้วพาไปช็อปให้กระจาย~"

 

 

       "เกินไปแล้้ว"ดงเฮพูดก่อนยิ้มให้กับความบ้าของเพื่อน

 

 

       "โอะ!!แกยิ้มแล้วนี่ ที่ชั้นทำทั้งวันก็เพื่อให้แกยิ้ม ผ่อนคลาย และก็ลืมเรื่องบ้าๆบอๆนั้นไปเลยนะ"

 

 

       ดงเฮที่ลืมเรื่องนั้นบ้างไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินเพื่อนพูดถึงก็เป็นอันถอนหายใจนั่งคอตกอีกครั้ง ฮยอกแจที่เผลอไปพูดเรื่องที่ดงเฮน่าจะลืมไปแล้วขึ้นมาก็แทบจะทึ่งหัวตัวเองราวกับวาที่ทำมาทั้งหมดนั้นเปล่าประโยชน์

 

 

      "อุย~ขอโทษระดงเฮ ชั้นไม่น่าพูดมันออกมาเลย แกลืมไปได้แล้วเเท้ๆ! ฮึ้ย!!"ฮยอกแจที่เผลอหลุดปาก ก็เป็นอันฟึดฟัดและโมโหตัวเอง

 

 

     "นายไม่ผิดหรอกฮยอกแจ วันนี้ชั้นก็สนุกมากเลยนะ^^"ดงเฮพูดพร้อมยิ้มอย่างจริงใจ และขอบคุณ

 

 

     "อ่า~งั้นเดี้ยวพรุ่งนี้เรามาเล่นน้ำทะเลกันดีกว่า แล้วก็ไปเดินดูของกันนะ"

 

 

     "อื้ม"

 

 

      ทั้งสองเดินย่ำทรายกลับไปตามทางเดิมที่เดินมา คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อยและกลับไปที่รีซอร์ท ทั้งสองมีสุขแบบลืมเรื่องบางอย่าง และไม่คาดคิดว่าบางอย่่างที่ว่าจะตามมารังควานถึงที่..

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

  

 

       "ยินดีที่ได้ร่วมงานกันอีกนะครับ แชยอง"

 

 

       "เช่นกันคะ มานอกสถานที่แบบนี้ก็เปลี่ยนบรรยากาศดีเหมือนกันนะคะ แถมได้มาเที่ยวด้วย"

 

 

       แชยองเเละคิบอมได้ถ่ายแบบร่วมกันอีกครั้ง เนื่องจากถ่ายแบบร่วมกันครั้งที่แล้ว ทำเงินได้มากและได้รับการชื่นชม ครั้งนี้ก็คงจะเช่นกันเพราะมานอกสถานที่ และสถานที่นั้นเป็นสถานที่ที่ทำให้ผ่อนคลายสบายตามากเลยทีเดียว...ทะเล

 

 

       "อ่า~จริงสิ วันเเรกก่อนเริ่มถ่ายกับวันสุดท้ายก่อนกลับเขาให้เที่ยวได้สินะครับ เรา..ไปด้วยกันมั้ยครับ"คิบอมเอ่ยถาม

 

 

      "ได้อยู่แล้วคะ"

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

      "ฮยอกแจ~ตื่นได้เเล้ว ไหนบอกจะพาไปเล่นน้ำไง"

 

 

      "เล่นตอนนี้เดี้ยวตัวดำ~ขอนอนก่อน~"

 

 

      "ไปซื้อของไง~ไปซื้อของฝากกก"

 

 

      "ดงเฮ~นี่มันพึ่งกี่โมงเอง นอนก่อนเซ้~"

 

 

      "มันจะ 11 โมงเเล้วนะฮยอกแจ!"

 

 

      "ฮ้าวว~ครอก!"

 

 

      "อะไรกัน!หลับอีกแล้ว บอกแล้วเชียวว่าอย่าไปปาร์ตี้ริมหาดอะไรนั้นหน่ะ ฉันไม่อยากอยู่ห้องเฉยๆหรอกนะ.."

 

 

      "..."

 

 

      "เชอะ!!ฉันไปคนเดียวก็ได้ ไม่ง้อหรอก ไม่ซื้อมาฝากด้วย!"

 

 

      ดงเฮพูดอย่างงอนๆก่อนแต่งตัวออกจากห้อง ดงเฮเดินดูของตามทางเดินริมทะเลไปเรื่อยๆ แล้วก็เดินไปเจอตุ๊กตาปั้นรูปเจ้าหญิงตัวน้อยกำลังชูน้องหมีขึ้นเพื่อจะยื่นให้คนตรงหน้า ดงเฮชอบมันมากแต่ก็ต้องวางลงเพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไรหรือให้ใคร.. 

 

 

      ดงเฮวางมันลง และจะเดินต่อไป ทว่า..

    

 

      "ชิ้นนี้น่ารักนะครับ เหมาะสำหรับคุณเลย เจ้าหญิงตัวน้อยมันเหมือนกับคุณเลย"

 

 

      ดงเฮจะดีใจมาก ถ้าประโยคนี้บอกกับเขา แต่เปล่าเลยมันบอกกับหญิงสาวสวยคนนึง ซึ่งถ้าเขาจำไม่ผิดคงจะเป็นนางแบบชื่อดัง..

 

 

      ขอบตาของดงเฮเริ่มร้อนผ่าว น้ำในตาเริ่มเอ่อล้น 

 

 

      เขาจะดีใจมาก มากที่สุด เพราะเสียงๆนี้ เป็นเสียงของคนที่ไม่สนใจเขาเลย
สองสัปดาห์ เป็นเสียงของนายเเบบหล่อคลื่นลูกใหม่ เป็นเสียง..ของคนที่เขารักหมดหัวใจ เสียง..ของคิมคิบอม..

 

 

      ดงเฮกลั้นน้ำตาเอาไว้ เพื่อที่จะได้มองหน้าเจ้าของเสียงนี้ชัดๆ หูของเขาอาจจะผิดเพี้ยนไปเอง สมองของเขาอาจจะพล่าเลือน อาจจะมีใครหลายคนที่มีเสียงเหมือนกับคนๆนั้น..

 

 

      ...ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งผมแบบนี้...

 

 

      ดงเฮหันหลังให้กับภาพตรงหน้า ก่อนรีบเดินกลับไปยังรีซอร์ท รีบไปจากสถานที่นี้ รีบไปจากความโหดร้ายนี้

 

 

       น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด หัวใจเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่อยากอยู่ที่นี้ต่อไปแล้ว อยากให้สิ่งที่เห็นเป็นแค่ความฝัน เป็นแค่สายตาที่พล่าเลือนของเขา เป็นแค่คนหน้าเหมือน..

 

 

      ..เพราะผู้ชายที่ถือถุงเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มมือ แล้วพูดว่าตุ๊กตาตัวนี้เหมาะกับคุณคือ ..คิมคิบอม




      

 

{writer}

รีไรท์ๆๆๆ ตอนนี้ในหัวมีเพียงคำว่ารีไรท์และลงฟิคใหม่ทั้งหมด! รีไรท์แล้วก็ยังแปลกๆอยู่นิดหน่อยแต่สมัยที่ไรท์แต่งเรื่องนี้ก็ยังเด็กน้อยอยู่เลย ให้อภัยตัวเองละกัน 555555+ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันจ้าาา