หรันหรัน ภรรยายอดรักของคุณชายจาง

ใบหน้าอ่อนหวานมีความเหนื่อยล้าฉายชัด เมื่อหันมองไปทางรถม้าต้นเรื่องก็ต้องตกใจจนผงะถอยหลังไปถึงสองก้าว

เสียงนิ่งขรึมของชายหนุ่มเจ้าของรถม้าดังฝ่าเสียงลมฝนที่พัดกระหน่ำ ทว่านางกลับได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ

“ขึ้นรถ”

“.....” ร่างบางแข็งค้าง ตั้งตัวไม่ทันด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอกับ เขา ที่นี่ ช่วงเวลานี้...ในสภาพแบบนี้

“ข้า สั่ง ให้ เจ้า ขึ้น รถ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาจึงเน้นย้ำทีละคำอย่างหนักแน่นด้วยเสียงที่เด็ดขาดและดูหงุดหงิดกว่าเดิมหลายเท่า

“...ไม่รบกวนคุณชาย”

“เจ้าจะขึ้นมาเองดีๆ หรือต้องให้ข้าสั่งให้คนขับรถม้าไปแบกเจ้าขึ้นมา”

“.....” ไป๋เสวี่ยหรันรู้ว่าเขากล้าทำอย่างที่ขู่แน่ นางจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก นางยกเข่งซาลาเปาขึ้นไปวางบนรถม้าแล้วพยายามปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเลเพราะนางตัวเล็กและไม่มีสิ่งใดให้เหยียบเพื่อก้าวขึ้นไป

แต่เพียงแค่ยื่นหน้าเข้าไปภายในตัวรถม้า กลับได้ยินเสียงแข็งกระด้างของชายหนุ่มที่พูดขึ้นโดยไม่หันหน้ามามอง “เราสนิทกันมากพอที่เจ้าจะเข้ามานั่งในรถม้าของข้างั้นหรือ...ไป๋เสวี่ยหรัน”

หญิงสาวชะงักค้าง ดวงตาหม่นเศร้า ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ตระหนักถึงความสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้นลง...ด้วยการตัดสินใจของนางเอง

.

.

.

“ท่านตา...ข้ามาลาเจ้าค่ะ”

“อ้าว! เกิดอะไรขึ้น เจ้าจะไปไหนรึ”

“ข้าและครอบครัวจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเจ้าค่ะ คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

“....?”

“ข้าขอฝากของทั้งหมดนี้คืนให้พี่อี้ และฝากบอกเขาว่า...” ร่างบางขอบตาร้อนผ่าว พยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ นางกลั้นสะอื้น รวบรวมกำลังใจแล้วเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายที่จะฝากไปถึงเขาได้

“ชาตินี้มีบุญ แต่ไร้วาสนา ขอให้คุณชายจางถนอมตัวให้ดี มีชีวิตและครอบครัวที่ดี...ได้แต่งงานกับคนที่ท่านรัก..และคู่ควร...”

.

.

.

“นางรับเงินจากแม่ไป รับปากว่าจะไม่พบเจอกับเจ้าอีก” อันชุนเหลียนท่านแม่ของเขาบอกเช่นนั้น

“ไม่จริง นางรับปากจะแต่งงานกับข้า” จางเทียนอี้แย้ง

“แม่มอบตั๋วเงินให้นางไปตั้งตัวห้าร้อยตำลึงทอง เจ้าไปสอบถามกับร้านรับแลกเงินก็จะรู้เองว่าตั๋วเงินนั้นมีคนมาแลกไปหรือไม่”

จางเทียนอี้ไปตรวจสอบด้วยตัวเองก็พบว่ามีการแลกเงินไปจริงๆ แต่ร้านรับฝากและแลกเงินนั้นเป็นกิจการของครอบครัวเขาเอง จึงกลัวว่าท่านแม่จะสั่งให้คนโกหกเขา

เขาไม่เชื่อและไม่มีวันเชื่อว่าไป๋เสวี่ยหรันที่เขารู้จักมาตลอดสิบปีจะเลือกทิ้งเขาไปด้วยเงินเพียงห้าร้อยตำลึงทอง...ตัวเขามีค่าแค่เพียงเท่านั้นหรืออย่างไร!?

.

.

.

“หรันหรัน มีอะไรต้องบอกข้า เราเคยตกลงกันแล้วว่าจะไม่มีความลับต่อกันอย่างไรเล่า”

“.....”

ไป๋เสวี่ยหรันไม่รู้จะบอกเขาอย่างไร นางรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของนางอย่างแท้จริง นางวาดฝันอยากมีครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่นเหมือนคราวที่มารดายังมีชีวิตอยู่ มีเขา มีนาง และลูกๆ ที่น่ารัก ในบ้านหลังน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่า นางช่างไม่คู่ควรกับเขา

หญิงสาวเปิดใจเล่าให้เขาฟังว่านางคิดเช่นไร และบอกกับเขาว่าแม้ฐานะไม่เหมาะสมแต่นางยินดีเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขาต่อไป และอยากให้เขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งของนาง

“พี่ชายอะไร น้องสาวอะไร ใครอยากเป็นพี่น้องกับเจ้ากัน ผู้ใดอยากเป็นก็เป็นไป”

“.....”

“เราจะแต่งงานกันเมื่อเจ้าถึงวัยปักปิ่น”

“!!!”

.

.

.

“แม้จะอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็นเจ้าใช้ชีวิตอย่างปกติสุขได้โดยไม่มีข้า แต่การใช้ชีวิตในหมู่บ้านเล็กๆ นั่นก็เป็นสิ่งที่เจ้าคุ้นชิน”

“.....”

“ข้าให้เวลาเจ้าใช้ชีวิตที่เจ้าต้องการแล้ว ต่อจากนี้แม้เจ้าจะอยากมีข้าในชีวิตหรือไม่ ข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าปฏิเสธอีก”

แทนที่ไป๋เสวี่ยหรันจะรู้สึกว่าถูกคุกคามหรือกดดัน นางกลับรู้สึกอุ่นวาบในอก

เขาพูดเช่นนี้ มิใช่หมายความว่าต่อจากนี้เขาและนางจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไปหรือ...

>>>>><<<<<

สวัสดีจ้านักอ่านที่น่ารักทุกคน! “ไป๋กั่ว” ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นนักเขียนหน้าใหม่ ขอฝากผลงานการเขียนเรื่องแรกไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกๆ คนด้วยนะค๊าา ช่วยเอ็นดู พี่อี้ กับ หรันหรัน ของไรต์หน่อยน้าา

นิยายเรื่องนี้เป็นผลงาน #เรื่องแรก ในชีวิตเลยและ #แต่งจบแล้ว...ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนรีไรต์ เกลาสำนวนและตรวจคำผิด และจะศึกษาวิธีจัดเรียงหน้ากระดาษและรวมเล่มเพื่อทำ E-book ในเร็วๆ นี้จ้า

ช่วยเป็นกำลังใจให้ #นักเขียนแม่ลูกอ่อน แต่งนิยายหาค่านมลูกหน่อยน้า อิอิ

หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่านนิยายเรื่องนี้เหมือนกันกับไรต์นะคะ!