Love Rancor ล้างแค้นแผนรักร้าย [TVXQ]

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 นาย....VS นาย.....

สายลมพัดโชย ทำให้ต้นไม้ไหวเอนตามสายลม ดอกไม้นานาพรรณที่ปลูกไว้รอบบ้านหลังเล็กท่ามกลางบ้านอีกหลายหลังที่ล้อมรอบ ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำให้ร่างบางที่นอนบนเตียงสีขาวตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงีย มือบางควานหาของบางอย่างที่หัวเตียงทั้งๆที่ตายังเบิกไม่กว้าง ทันทีที่เจอของสิ่งนั้นเขาก็รีบกดตัวเลขบนเจ้าของเครื่องจิ๋วแล้วนำมาทาบไว้กับใบหู




"พี่ฮะ~~พี่ปายตั้งแต่เมื่อหร่ายเนี่ยะ..."เขาพูดเสียงงัวเงีย ใจนึงก็อยากจะนอนต่อ อีกใจนึงก็เป็นห่วงพี่ชาย




"พี่ออกมาทำงานตั้งนานแล้วล่ะ"คิมแจจุงบอกผู้เป็นน้องชาย ด้วยเสียงอื้อๆ เพราะเพิ่งหยุดร้องไห้ ทำให้ผู้ที่โทรไปหาถึงกับตาเบิกกว้าง




"พี่เป็นอะไรน่ะ ใครทำอะไรพี่ พี่ร้องไห้มาใช่มั้ย?"เขาถาม




"พี่ไม่ได้เป็นอะไรจ้ะจุนซู ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอกนะ"แจจุงบอกคิมจุนซูผู้เป็นน้องชาย แต่ถึงอย่างไร จุนซูก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี




"พี่ปิดบังผมไม่ได้หรอกนะ...เดี๋ยวผมจะไปหาพี่ที่บริษัท แค่นี้นะ"ร่างบางวางสายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำทันที




"ผมเป็นน้องของพี่ ทำไมพี่ไม่ยอมบอกอะไรผมเลย...."










ภายในห้องประธานบริษัท ร่างสูงคนเดิมยังคงนั่งคิดไม่ตก จะทำอย่างไรกับร่างบางผู้ที่ชื่อแจจุงดีนะ จะทำอย่างไรให้คนๆนี้เจ็บจนทนไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งทำให้ร่างสูงเครียดไปใหญ่ ทั้งๆที่คิดแผนไว้แต่แรกแล้ว แต่พอมาเจอเข้าจริงๆกลับทำอะไรไม่ถูกเลย




กริ๊ง!!!!!!!!




เสียงโทรศัพท์ของยุนโฮดังขึ้น ที่หน้าจอปรากฎชื่อ "ปาร์คยูชอน" ร่างสูงเห็นก็ยิ้มขึ้นทันทีทันใด พลางกดรับทันที เขาเห็นทางสว่างแล้วสิ!!!




"ว่าไงวะยูชอน โทรมาหาแต่หัววันเลยเชียว"ยุนโฮกรอกคำทักทายลงไปยังคนอยู่ปลายสาย




"ชั้นจะโทรหาเพื่อนรักไม่ได้บ้างเหรอวะ"ยูชอนบอก




"ได้โว้ย!!!! ดีแล้วที่แกโทรมา มีเรื่องอยากให้ช่วยพอดี ช่วยมาหาที่บริษัทหน่อยสิ"ร่างสูงบอก




"เรื่องอะไร"ยูชอนถามด้วยความสงสัย




"เหอะน่า เรื่องที่เพลย์บอยอย่างแกถนัดแล้วกัน"ยุนโฮบอกแกมประชด




"คำก็เพลย์บอย สองคำก็เพลย์บอย เอาวะ!!! รอสักพักแล้วกัน เดี๋ยวจะบึ่งรถไปหา วันนี้ว่างพอดี"ยูชอนบอก




"ดีมากไอ้เพื่อนเลิฟ ว่าแต่แกโทรมาหาชั้นทำไม"ยุนโฮถาม เหมือนเพิ่งนึกได้




"ก็กะว่าจะไปบริษัทแกนั่นแหละ จะชวนไปกินข้าวน่ะ"ยูชอนบอก




"เหรอ...งั้นแกมาหาชั้นที่บริษัทเดี๋ยวชั้นเลี้ยงข้าวแกเอง ตกลงนะ บาย!!!"ไม่รอคำตอบรับ ร่างสูงวางสายลงทันที ก่อนจะหันมายิ้มให้กับชัยชนะที่ยังมาไม่ถึง ช่วงเวลาที่เลวร้ายของแจจุงใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว...ไม่นานหรอก...ไม่นาน...









ร่างบางเดินออกจากบ้านด้วยอาการรีบ ตอนนี้เขาต้องรีบไปให้ถึงที่หมาย พี่ชายของเขาเป็นอะไรไปนะ ทำไมถึงร้องไห้ ใครทำพี่ชายของเขาร้องไห้คนๆนั้นมันต้องตาย!!!!! คิมจุนซูคนนี้ตามราวีไม่เลือกที่แน่!!!




"พี่รออีกแปปนะ...ไม่นานก็ถึงแล้ว..."จุนซูพูด ใจเขาร้อนแทบลุกเป็นไฟ




ตอนนี้ร่างบางได้มาถึงหน้าบริษัทแล้ว ประตูบริษัทอยู่ตรงนั้นไง เข้าไปเลยสิคิมจุนซู เข้าไปหาพี่ชายของนาย...




เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




เสียงล้อรถคัยหรูเสียดสีกับพื้นถนนอย่างแรง ร่างบางถึงกับล้มลงไปไม่เป็นท่า ร่างสูงที่อยู่บนรถรีบลงมาดูคนที่ตอนเฉี่ยวไปสักครู่ทันที ใหตายสิ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย




"คุณครับ เป็นอะไรบ้างรึเปล่า"ร่างสูงถามอย่างเป็นห่วง แต่ทว่าร่างบางกลับหันมามองคนตรงหน้าด้วยสายตาโกรธเคืองอย่างหนัก พลางลุกขึ้นจากพื้นถนนด้วยแรงกำลังของตนเอง




"ไม่เป็นไร...ไง...ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะคุณ"ร่างบางพูด พลางชี้หน้าปาร์คยูชอนอย่างเอาเรื่อง




"อ้าว...คุณเสียงโลมา คุณมาว่าผมได้ยังไงครับ คุณต่างหากที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย"ร่างสูงเถียงกลับ




"นายเรียกชั้นว่าไงนะ นายปากห้อย ลองพูดใหม่อีกทีสิ"จุนซูบอก




"นายปากห้อยงั้นเหรอ....ชริส์!!!! นายโลมา!!!!"ยูชอนตะโกนสุดเสียง 




"นายจะตะโกนเพื่ออะไรห๊ะ!!!! นายห้อยศรี!!!!!"จุนซูเริ่มเดือด




"แล้วไงล่ะนายโลมา นายรู้มั้ยนายทำให้ชั้ยเสียเวลามากเลยนะ เดินไม่ดูแล้วยังมาด่าชั้นฉอดๆๆ" 




"เหอะ!!!! นายก็ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ ชดใช้มาซะดีๆ อย่าต้องให้ขู่"จุนซูพูด พลางแบมือไปที่ยูชอน




"อ๋อ...ชั้นเข้าใจแล้ว นี่นายคงเป็นพวก 18 มงกุฎสินะ แกล้งให้ขับรถเฉี่ยว เหอะ!!! หรือตั้งใจจะจับชั้น นายนี่มันเหลือเกินจริงๆ ดูสิตัวก็กะเปี๊ยกเดียว ช่างกล้าเนอะ หน้าไม่อาย"ร่างสูงพูด 




พลั่ก!!!!!!!!!!!!!




จุนซูไม่รอช้า เขาไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมาดูถูกง่ายๆนะ หมัดที่ฝากไว้บนใบหน้าเมื่อกี้ยังถือว่าน้อยไป กับคู่กรณีคนเก่าๆของเค้า...




"จำไว้นะ คนอย่างคิมจุนซูไม่เคยให้ใครมาดูถูก ถ้านายไม่อยากตาย ควรเจียมตัวซะ"แล้วร่างบางก็เดินออกไปจากพื้นที่ของบริษัท กะจะมาหาพี่ชายสักหน่อย แต่ดันมาเจอคนบ้าๆซะได้ อารมณ์เสียจริงๆ กลับไปนอนตีพุงที่บ้านคงจะดีซะกว่า




"คิมจุนซูงั้นเหรอ...น่าสนใจดีนี่ นายน่ะ...."ยูชอนพูดพลางปาดเลือกที่ไหลซิบๆที่มุมปากออก ก่อนจะขึ้นรถไป กะว่าจะอารมณ์ดีทั้งวันแท้ๆ แต่ดันมาเจอเรื่องซวยๆซะได้ แต่จะว่าไปคนที่เจอเมื่อกี้ก็น่ารักดี ถ้าจะจีบ คงยากไปหน่อย...










ก๊อกๆๆ




เสียงประตูหน้าห้องทำงานของยุนโฮดังขึ้น ไม่ต้องถามว่าเป็นใคร ยุนโฮก็รู้ เพราะคนที่ได้รับกรรมสิทธิ์ให้เคาะประตูห้องได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือ 




"ยูชอนเหรอ เข้ามาสิ"




"รู้ดีนะแกเนี่ยะ...เฮ้ออออ ขอนั่งโซฟาตัวนุ่มหน่อยแล้วกัน"ยูชอนเดินตรงไปที่โซฟารับแขกทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบายใจ (มั้ง?)




"เป็นไรน่ะแก ปากสีแปลกๆนะ"ยุนโฮถาม แม้เขายังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานซึ่งห่างจากโซฟาพอสมควร เขาก็เห็นปากที่สีเปลี่ยนไปนั่นอย่างชัดเจน




"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ...เอ้อ!!! วันนี้ไม่ไปกินข้าวแล้วนะ ไม่มีอารมณ์"ยูชอนบอก




"ตามใจแก ดีเหมือนกัน ชั้นจะได้ไม่ต้องเลี้ยงให้เปลืองตังค์"ยุนโฮพูด พลางวางปากกาในมือลงแล้วเดินมานั่งที่โซฟาใกล้ๆกับตัวที่ยูชอนนั่ง




"ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรถึงเรียกชั้นมา"ยูชอนถาม




"แกจำเรื่องที่ชั้นเล่าได้มั้ยวะ เรื่องชางมินน่ะ เรื่องแฟนเก่าที่ทิ้งชางมินไป"ยุนโฮถาม




"อือ...จำได้สิ ทำไมล่ะ"ยูชอนถามกลับ




"ตอนนี้แฟนเก่าของชางมินเค้าทำงานที่นี่ ชั้นคิดว่าคงเป็นโอกาสดีที่จะแก้แค้นแทนน้องชาย"ยุนโฮบอกด้วยสายตาที่จริงจังขึ้น ยูชอนดูแวบเดียวก็รู้ว่าเพื่อนรักของเขาคงเอาจริงเป็นแน่




"แล้วแกจะทำยังไง"ยูชอนถาม




"วันนี้ชั้นเรียกเค้ามา ก็แค่ขู่ขวัญไปเล็กน้อย...แต่หลังจากนั้น ชั้นไม่รู้ว่ะ ว่าจะทำไง"ยุนโฮบอก




"ก็เลยจะให้ชั้นช่วยใช่มั้ย พ่อไก่อ่อน"ยูชอนถาม




"ก็ใช่น่ะสิ แกถนัดไม่ใช่เหรอ"




"เฮ้อ...ก็คงงั้น...แต่ชั้นอยากถามแก ว่าแกจะทนน้ำตาของเค้าได้เหรอ"ยูชอนถาม




"มะ...มะ....มันจะยากอะไร....โหยยย แค่น้ำตา"ยุนโฮพูดตะกุกตะกัก




"แกแน่ใจนะว่าความแค้นจะไปเปลี่ยนเป็นความรัก"ยูชอนยังคงถามต่อ




"แน่ใจสิ แน่ซะยิ่งกว่าแน่"ยุนโฮบอก




"งั้นแกก็ควรทำยังไงก็ได้ตามความต้องการของแก แค่มองหน้าเค้า เจอเค้าแกก็คงคิดออกเองว่าควรทำไง อารมณ์โกรธแค้นมันจะพาไปเอง แกไม่ต้องห่วงหรอก ปล่อยมันไม่ตามธรรมชาติ"ยูชอนบอก ยุนโฮพยักหน้ารับหงึกๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ




"ขอให้แกโชคดีแล้วกันว่ะ"ยูชอนพูดให้กำลังใจ




"ขอบใจว่ะ ชั้นเชื่อว่าจะต้องทำได้ หึ!!!"ยุนโฮยิ้มที่มุมปาก ยูชอนมองเพื่อนรักอย่างเข้าใจ ใครมาทำกับน้องชายสุดที่รักของยุนโฮ มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าจะโดนสิ่งที่เลวร้ายกลับไป ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม











ตกเย็น...




"จะกลับแล้วเหรอแจจุง"พนักงานสาวที่อยู่แผนกเดียวกันเอ่ยถาม




"ครับ พอดีว่าต้องรีบกลับไปทำอาหารให้น้องชายน่ะครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำวันนี้นะครับ"ร่างบางโค้งให้พนักฝานคนอื่นๆเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับไปเพื่อเดินไปยังลิฟต์ ทันทีที่ลิฟต์เปิดเขาก็เดินเข้าไปโดยไม่ดูเลยว่าคนในลิฟต์นั้นเป็นใคร




"เป็นไง สร้างสถานการณ์แห่งความบังเอิญเหรอคิมแจจุง"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นข้างหลัง




"คุณยุนโฮ...."




"เหอะ...ตอนนี้ก็มีแค่ชั้นกับนายที่อยู่ในลิฟต์นี้ นายตั้งใจรึไง"ยุนโฮพูด




"ปล่าวครับ ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณอยู่ในลิฟต์นี้"ร่างบางเบือนหน้าหนี




แอ๊ดดดดดดดดดดดด




ทันที่ที่เสียงประหลาดดังขึ้น ลิฟต์ก็หยุดกึกพร้อมไฟที่ดับลงทันที แต่ไม่นานก็มีแสงไปสำรองสว่างขึ้น แจจุงถอยไปยืนที่มุมลิฟต์ เพราะเริ่มกลัวว่าเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น




"กลัวชั้นเหรอ..."ร่างสูงพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ร่างบางเรื่อยๆ




"ปะ...ปล่าวครับ"แจจุงบอก




"แน่ใจเหรอ...ว่าไม่กลัว..."ยุนโฮถามด้วยเสียงกระซิบข้างหู ร่างบางทรุดลงกับพื้นทันที เขาไม่สามารถต้านทานเสียงนั้นได้ เป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ




"หึ...ไวต่ออารมณ์จริงๆนะนายเนี่ยะ"ร่างสูงพูด ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆร่างบาง ใบหน้าหล่อคมยื่นมาใกล้ใบหน้าของร่างบางเรื่อยๆ แจจุงพยายามหลบแต่ไม่เป็นผล ยุนโฮจับคางเขาให้เชิดขึ้น นิ้วเรียวลูบไล้ริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ น้ำในตาของแจจุงเริ่มเอ่อออกมาอีกแล้ว แต่คราวนี้ยุนโฮกลั้นความสงสารไว้ได้ เขายังไม่หยุดการกระทำ ปากหนาพรมจูบไปทั่วลำคอของร่างบาง 




"ฮึก...ฮือ....ฮือๆๆๆๆ"แจจุงร้องไห้ มันทำให้ยุนโฮได้ใจไปอีก




"ร้องไห้อีกสิ นายร้องไห้มันยิ่งทำให้ชั้นมีความสุข"ร่างสูงพูด




"นายมันไม่ใช่คน!!!"ร่างบางกลั้นใจพูดออกไป




"เหรอ...ไม่ใช่คนงั้นเหรอ ดีสิ ชั้นจะได้ทำอะไรที่คนดีๆเค้าไม่ทำกันยังไงล่ะ หึ"ยุนโฮไม่พูดเปล่า ปากหนาเลื่อนมาทับทายริมฝีปากบางทันที แจจุงได้เพียงส่งเสียงอู้อี้แค่นั้น เขาไม่สามารถผลักคนตรงหน้าไปได้เลย ร่างสูงแรงมากเหลือเกิน..




เพี๊ยะ!!!!!!!!




"นายกล้าตบชั้นเชียวเหรอ...ดี งั้นนายจะได้เจอดี"ยุนโฮพูด ก่อนจะจูบร่างบางอีกครั้ง




"อือ...อืมมม"




เพี๊ยะ!!!!!!!!




"อยากลองอีกครั้งเหรอ ได้เลย"




"อือออ...อ่า...."




เพี๊ยะ!!!!!!!!




ติ๊ง!!!!!!!!!!!




ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้จูบร่างบางอีกครั้งลิฟต์ก็เปิดออก ข้างหน้าลิฟต์มีคนเต็มไปหมด ทำเอาทั้งยุนโฮและแจจุงถึงกับเหวอ 




"ท่านประธาน ทำไมใกล้กับเขาขนาดนั้นล่ะครับ"พนักงานคนนึงถามขึ้น




"ไม่ใช่เรื่องของนาย คิมแจจุงมานี่!!!!"ไม่พูดเปล่า ร่างสูงกระชากร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากลิฟต์




"หากรู้ว่าใครเอาเรื่องที่เห็นไปพูด จะโดนไล่ออกแน่"




"ครับ/ค่ะ"พนักงานที่เห็นภาพเมื่อครู่ต่างรับปาก แล้วทยอยเข้าลิฟต์ไป ยุนโฮส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสนใจร่างบางที่เขารัดข้อมือเอาไว้




"ปล่อยผมได้แล้วครับ"แจจุงพูด




"ไม่มีทาง ชั้นจะไปส่งนายเอง"ยุนโฮบอก




"ไม่ต้อง ผมมีขา เดินกลับเองได้"




"นายต้องกลับกับชั้น..."




"ไม่มีทาง ผมไม่กลับกับคุณหรอก"




"นายต้องกลับกับชั้น!!!!!"ยุนโฮเริ่มขึ้นเสียง ทำให้แจจุงรู้สึกกลัวขึ้นมาตะหงิดๆ




"งั้นผมกลับกับคุณก็ได้..."ในที่สุดร่างบางก็ยินยอมกลับกับร่างสูงด้วยดี




"พูดง่ายๆแบบนี้จะได้ไปเสียเวลา ตามชั้นมา.."




"ครับ...."