Love Rancor ล้างแค้นแผนรักร้าย [TVXQ]

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 การเผชิญหน้าครั้งแรก

ความรักคือสิ่งหลอกลวง...ความรักคือสิ่งที่ตายไปจากผม...ความรักไม่มีทางอยู่เป็นนิจ

..ความรัก ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญสำหรับผม.....

ถ้าหากโลกนี้มีเพียงผม ผมก็จะไม่เรียกร้องขอความรักต่อพระเจ้า ไม่มีวัน

หากเทียบกับความเจ็บช้ำที่น้องชายของผมได้รับ ความรักก็เป็นเหมือนเม็ดทรายเท่านั้น!!!!!!











ร่างสูงในห้องน้ำกำลังฮัมเพลงพลางอาบน้ำอย่างปกติเช่นทุกวัน ป่านนี้น้องชายของเขาคงไปมหาลัยแล้วสินะ นานเท่าไหร่แล้วที่ชองชางมินสามารถปรับสภาพจิตใจที่ยับเยินให้เป็นปกติได้ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่เพิ่งกู้กลับคืนมาได้ ความรักคือสิ่งที่ทำให้ชางมินต้องเจ็บปวด เขาจะไม่มีวันมีความรักโดยเด็ดขาด ชองยุนโฮคิด มือหนารวบผมที่เปียกน้ำให้พ้นจากใบหน้า ม่านตาเปิดออกก่อนจะเบิกรับน้ำจากฝักบัว ล้างมันไปซะ...ภาพแห่งความเจ็บปวด ของน้องชายคนเดียวของเขา




"เลขาฮัน วันนี้มีพนักงานใหม่ใช่มั้ย?"ร่างสูงกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ไปหลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็จัดแจงโทรหาเลขามือดีของเขาทันที 




"ตอนเก้าโมงบอกให้เขามาพบผมที่ห้องด้วยนะ"ยุนโฮบอกเลขาสาว




"ค่ะ ว่าแต่ทำไมต้องให้ไปพบคุณด้วยล่ะคะ"เลขาฮันถามอย่างสงสัย ตลอดเวลา3ปีที่ยุนโฮมารับหน้าที่ประธานบริษัท เขาก็ไม่เคยสนใจพนักงานคนไหนเลย




"บอกให้เรียกก็เรียกสิ คุณแค่ทำตามคำสั่งของผมก็พอ"ยุนโฮบอก จะไม่ให้เขาสนใจได้อย่างไร ในเมื่อพนักงานใหม่คนนี้คือคนที่ทำให้น้องชายของเขาต้องเจ็บช้ำแทบเป็นแทบตาย ทำให้น้องเขาคิดจะฆ่าตัวตายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง 




"เอ่อ....ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะบอกให้นะคะ"แล้วเธอก็วางสายไป




"แล้วนายจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดบ้าง คิมแจจุง...."













"คุณคิมแจจุงค่ะ ท่านประธานนัดพบคุณที่ห้องเวลาเก้าโมงนะคะ"เลขาฮันบอกแจจุงซึ่งกำลังง่วนกับการจัดของบนโต๊ะที่มีป้ายบอกว่า "ลูกค้าสัมพันธ์"




"ทำไมล่ะครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า"แจจุงถาม




"ท่านบอกเพียงให้มาเชิญคุณค่ะ ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม"เลขาฮันบอกด้วยท่าทีที่สุภาพ




"อ๋อครับ งั้นขอบคุณมากนะครับ"แจจุงบอก เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ไม่แปลกใจเลยที่แจจุงอยู่แผนกนี้ หน้าตาก็ดูสะสวยกว่าผู้หญิง ริมฝีปากอวบอิ่ม ท่าทีที่สุภาพดูอ่อนโยน เสียงพูดที่จับใจ คงไม่มีลูกค้าคนไหนไม่ยอมรับเขาหรอก












ขณะนี้ร่างบางกำลังยืนอยู่หน้าประตูไม้สีน้ำตาลเข้มซึ่งมีป้ายติดไว้ว่า "ประธาน ชองยุนโฮ" เลขาฮันกำลังต่อสายเข้าไปในห้อง สักพักเธอก็วางสายแล้วบอกแจจุงว่า




"เข้าไปได้เลยค่ะ ท่านรอคุณอยู่"เธอบอก แจจุงหันไปยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ทันทีที่ร่างสูงเห็นร่างบางเขาก็ถึงกับชะงัก เห็นแบบนี้แล้วเขาไม่แปลกใจเลยที่น้องชายของเขารักคนตรงหน้านี่แทบเป็นแทบตาย




"สวัสดีครับ"แจจุงพูด ร่างสูงเดินมาหาแจจุงช้าๆ ก่อนจะไล่สายตามองไปทั่งเรือนร่างของร่างบาง 




"คิมแจจุง...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครๆก็ต่างหลงรักนาย..."ยุนโฮพูด พลางมองแจจุงด้วยสายตาเคียดแค้น ร่างบางไม่ค่อยเข้าใจท่าทางของร่างสูงเท่าไหร่นัก




"ขอโทษนะครับ แต่คำพูดของคุณเหมือนกับว่ากำลังดูถูกผมอยู่เลย"แจจุงพูด




"รู้ตัวก็ดีนี่แจจุง เหอะ!!! นึกว่ามีค่านักรึไง ยั่วใครๆไปทั่วน่ะ"ยุนโฮเริ่มเปิดศึก




"ท่านประธานผมไม่รู้นะครับว่าผมเคยไปทำอะไรให้คุณ ดังนั้นคุณควรจะบอกผมสักนิด ถ้าเหตุผลมันไม่เข้าท่าคุณก็ควรจะพูดกับผมดีๆนะครับ"ร่างบางสวนกลับอย่างสุภาพ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เขาก็โดนร่างสูงผลักไปที่โซฟารับรองแขกเสียแล้ว มือหนาเลื่อนไปล็อคประตูก่อนจะเดินมาหาร่างบาง




"ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้คุณยุนโฮ"แจจุงเริ่มกลัว ยุนโฮคร่อมร่างบางไว้ มือทั้งสองรวบมือเล็กของแจจุงด้วยแรงอันมหาศาล




"นายจำชองชางมินได้รึเปล่าล่ะ..."ร่างสูงถาม ทันทีที่ร่างบางได้ยินชื่อบุคคลที่สาม สายตาก็อ่อนลงทันที ยุนโฮแสยะยิ้มที่มุมปาก 




"ว่าไงล่ะ นายจำชองชางมินได้มั้ย น้องชายฉันน่ะ"ยุนโฮถามซ้ำอีกครั้ง แจจุงมองยุนโฮอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่เหรอพี่ชายคนเดียวของชางมินที่เขาเคยพูดให้แจจุงฟังนักหนา ทำไมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเช่นนี้ เขาไปทำอะไรให้พระเจ้าโกรธเหรอที่ต้องลงโทษเขาอย่างไม่มีเหตุผล




"จะ..จะ..จำได้...สิ"ร่างบางตะกุกตะกัก




"แล้วจำได้มั้ยว่านายเคยทำอะไรกับเขาไว้"ร่างสูงถาม สายตาตอนนี้มีแววจริงจังมากกว่าตอนต้น แต่แปลกที่คนตัวเล็กภายใต้ร่างสูงใหญ่ไม่สามารถละสายตาจากดวงตาคู่นั้นได้เลย 




"ชั้นถามว่าจำได้มั๊ย!!!!"ยุนโฮตะคอก




"ผม....คือว่า..ผม...."ร่างบางยังไม่ยอมตอบ




"จะตอบหรือไม่ตอบห๊ะ!!!!!!!!!!!"ยุนโฮตะคอกอีกครั้ง ดวงตาของร่างบางเริ่มแดงก่ำ หยาดน้ำใสๆเริ่มรินไหลออกมาทีละน้อย เขาทำผิดนักรึไง การที่เขาหวังดีกับคนที่เขารักมันผิดนักรึไงกัน 




"จำได้สิผมจำได้ ฮึก!!!!! แล้วมันผิดตรงไหนกัน ฮึก!!!! ผมทำสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ฮึก!!! ฮืออออออ"แจจุงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายสายตาร่างสูง ยุนโฮมองคนข้างล่างอย่างทึ่งๆ ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยเรื่อยๆจนห่างกันเพียงไม่กี่เซน




"ดีที่สุดเหรอ...การมอบความเจ็บปวดให้คนที่นายคบด้วยมันเป็นสิ่งที่ดีเหรอ...แจจุง..."ยุนโฮพูดพลาง ไล่ใบหน้าที่ตามคอขาวพลาง ลมหายใจอุ่นๆที่วนเวียนไปตามคอที่มาพร้อมกับคำพูดที่เบาเหมือนกระซิบ ทำให้แจจุงแทบจะหมดแรง




"แล้วผมทำผิดมากเลยเหรอ"แจจุงกลั้นใจถาม




"ใช่...นี่นายไม่รู้ตัวอีกเหรอว่านายทำให้น้องชายของฉันเค้าเสียใจขนาดไหน"เสียงของยุนโฮเริ่มแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ




"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ฮึก ฮือออออ"แจจุงถาม ร่างสูงยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดว่า




"งั้นนายอยากให้ฉันเกี่ยวมั้ยล่ะ...."นิ้วเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าขาวอย่างเบาๆ ปากหนาพรมจูบไปทั่วใบหน้า น่าแปลกที่แจจุงไม่สามารถต้านทานร่างสูงได้ 




"ปล่อย ฮึก!!!! ปล่อยผม ฮือๆๆๆ"ร่างบางร้องไห้อย่างหนัก ยุนโฮหยุดการกระทำไว้แค่นั้น น้ำตานั่นมีอิทธิพลขนาดนี้เชียวเหรอ....เหอะ!!!! แต่มันจะสำคัญอะไรล่ะ ถ้าเทียบกับความเจ็บช้ำในกองน้ำตาตลอดเวลาของชองชางมิน




"นายออกไปได้แล้ว...."ยุนโฮพยุงตัวให้ลุกขึ้น ร่างบางยังคงร้องไห้ต่อไปไม่หยุด




"ฉันบอกให้ออกไปไง!!!!"ยุนโฮตวาด แจจุงรีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งออกไปจากห้องของยุนโฮทันที...







"เราควรทำให้เค้าเสียใจสิ แค่น้ำตา นายก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ..."ร่างสูงพูดกับตัวเองอย่างสับสน ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยทำอะไรเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยมีแม้กระทั่งความรัก แล้วจะแก้แค้นยังไง ในเมื่อภายในใจยังหลงเหลือคำว่า "มนุษยธรรม" อยู่...














ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากห้องประธานบ้านั่น...ไม่มีใครเข้าใจผมหรอกครับว่าที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่อชองชางมินคนเดียวเท่านั้น ผมตรงไปยังห้องน้ำ และลเอกห้องริมสุดก่อนจะเข้าไปและล็อคประตู เพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของผม....




นานเท่าไหร่แล้วที่ผมยังคิดถึงเขา




นานเท่าไหร่แล้วที่ผมลืมเขาไม่ได้




นานเท่าไหร่แล้วที่คำว่ารักยังฝังแน่นในหัวใจ




แล้วนานเท่าไหร่แล้วที่คิมแจจุงคนนี้ยังเสียใจกับการกระทำบ้าๆ




ผมอยากจะพูดว่าขอโทษกับชางมิน อยากจะอธิบายเขาว่าทำไมผมถึงขอเลิกกับเขา แต่ถ้าบอกไป เขาคงขอคบผมต่อไปแน่ๆ ดังนั้นผมควรตัดเยื่อใยไปเสียดีกว่า อย่าให้มีพันธะเกี่ยวข้องกันอีกเลย












3 ปีก่อน




"แจเรียกมินมามีอะไรเหรอ...."ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ร่างสูงจนเป็นที่สะดุดตา และเป็นขวัญใจของนักเรียนสาวทั้งโรงเรียนถามคนรักที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ริมสระน้ำหลังอาคารเรียนขึ้น




"แจมีเรื่องจะบอกมินน่ะ..."ร่างบางบอก




"ว่ามาสิ นี่มินรอฟังอยู่นะ..."ชางมินทิ้งตัวลงนั่งเคียงกับแจจุง มือหนากุมมือบางไว้เบาๆ




"มือแจเย็นจังเลย...ทำไมเย็นแบบนี้ล่ะ"ชางมินถาม




"แจไม่ค่อยสบายน่ะ"แจจุงบอก ชางมินพยักหน้าหงึกๆเชิงว่าเข้าใจ




"เอ่อ...มิน..."




"ครับแจ ว่าไงล่ะ...."ร่างสูงถาม ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดคำบางคำที่ไมใอยากจะพูดออกไป




"เราเลิกกันเถอะนะ..."แล้วร่างบางก็ลุกจากไปทิ้งให้ชางมินนั่งสับสนอยู่เพียงคนเดียว ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาทั้งสองรักกันมาก จนคำว่าเลิกกันไม่ได้อยู่ในหัวของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แล้วมาวันนี้แจจุงบอกเลิกกับเขา เขาควรทำอย่างไร มันเหมือนกับขาดอากาศหายใจ อยู่ก็เหมือนตาย...




"นี่ฉันเป็นอะไร ทำไมต้องร้องไห้ด้วย...."ชางมินพูดกับตัวเองก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก เขารักร่างบางคนนั้นจนไม่สามารถเลิกรักได้ แล้วต้องใช้เวลาอีกเท่าไหร่ เขาจึงจะเลิกรักคนๆนั้นไป อย่างไม่มีเยื่อใยหลงเหลือ...














หลังจากนั้นผมก็ลาออกจากโรงเรียนม.ปลายแห่งนั้นและไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัด ผมมีเหตุผลของผมที่ต้องเลิกกับคนรักของผม คุณพ่อของเขาเข้ามาขอร้องผม อยากให้ชางมินคบคนสมฐานะ ต่อไปในภายภาคหน้าเขาจะได้เจริญรุ่งเรือง...




ผมคิดว่าผมทำสิ่งที่ถูกต้องไปแล้ว...




ผมคิดว่านั่นคือทางออกที่ดีที่สุด....




แม้ผมจะต้องเจ็บ ผมก็จะยอมเจ็บ...




เพื่อให้คนที่รักได้ดี....




ต่อให้เจ็บเจียนตายก็ยอม....








"ฉันยังรักนายนะ...ชางมิน...."ร่างบางกระซิบกับตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่ามีอีกคนที่ได้ยินเข้า...ใครอีกคนที่เขาไม่พึงประสงค์อยากจะเจอ...




"รักเหรอ...แล้วนายทำแบบนั้นกับน้องชายฉันทำไม..."ร่างสูงพูดเบาๆเพื่อไม่ให้คนข้างในห้องน้ำนั้นได้ยิน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคำถามในใจที่ตอบไม่หมด...












"แล้วนายจะรู้ถึงรสชาติแห่งความเจ็บปวด..."ยุนโฮพูดอย่างเคียดแค้น เขาไม่มีทางปล่อยคิมแจจุงไปเด็ดขาด ไม่มีวัน!!!!!






----------------------------------------------------------------------------------

ติชมด้วยจะดีมากนะคะ


อ่านแล้วเม้นคนเขียนดีใจค่ะ ^^