หวังดีจากพ่อ

เนื้อเรื่อง

          มันเป็นประสบการณ์ที่จะว่านานมันก็นานอยู่หรอกสำหรับเด็กผู้ชายบ้านนอกคนหนึ่งต้องไปศึกษาหาความรู้ให้กับตนเองเมื่อจบจาก ม.ต้นที่บ้านนอก แล้วไปอยู่กับน้าที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นปี ๆ เพราะเขามีลูกเมีย ที่กรุงเทพ ทั้งที่ในตอนนั้นมันแค่ช่วงปิดเทอม ภาคฤดูร้อน แค่ไม่กี่เดือนเอง ก็ทำให้เด็กบ้านนอกที่อยู่บ้านเฉย ๆ เปลืองข้าวเปลืองน้ำไปวัน ๆ

          ก่อนที่อะไรมันจะเกิดขึ้นมากกว่านี้ขอเริ่มตรงที่ คืนวันสุดท้ายที่มีความสุขอยู่ที่บ้านของตัวเองที่บ้านนอก แม่ก็ได้ให้ไปเก็บผ้ามารีด คือผมก็ถามแม่เกี่ยวกับการรีดผ้า ว่าทำอย่างไรถึงจะรีดได้เก่งเหมือนแม่ ครอบครัวผมนั้นมีแต่ลูกชายเลยต้องทำเป็นทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น กวาดบ้าน ถูบ้าน กรอกน้ำ ล้างจาน ซักผ้า รีดผ้า และทำกับข้าวกินเอง

       ผมก็ได้ถามแม่ว่า "แม่ครับถ้า วันหนึ่งผมอยากไปเรียนที่กรุงเทพแม่จะให้ผมไปไหม" 
       แม่ผมก็ตอบได้คำเดียวว่า "ถ้าแกไปแล้วใครจะกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ให้พ่อกับแม่"
       ผมก็นิ่งคิดนานอยู่สักพักนึงก็นึกขึ้นได้ว่า "เออใช่ถ้าเราไปใครจะดูแลพ่อกับแม่ และตอนนี้น้องก็ยังเด็กอยู่คงช่วยอะไรท่านได้ไม่มากนัก"

       หลังจากวันนั้นอีกประมาณ 2-3 วันแม่ก็บอกว่าไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางพรุ่งนี้แต่เช้า รถออกตอนตี 4 ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนึกว่าแม่จะพาผมไปเที่ยวที่กรุงเทพฯ ผมก็รีบเก็บข้าวของอย่างเร่งด่วน แต่ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา มีเสียงตะโกนเรียกเข้ามาพร้อมกับประตู

       ตะโกนเสียงดังออกมาว่า "ต้น.....ต้น....ต้น.. อยู่ไหมลูก"
       พ่อได้เข้ามาในห้องของผมแล้วท่านก็ได้พูดกับผมว่า "ลูกเอ้ยไม่ว่าจะเรียนที่ไหนก็เหมือนกันแหล่ะลูก มันอยู่ที่คนเรียนต่างหาก ถ้าคนเรียนทำตัวดี ที่ไหนก็ดีหมดนั่นแหล่ะ"
       คำสอนเหล่านี้ล้วนอยู่ในหัวของผมจนกระทั่งวันนี้ผมได้เรียนจบม.6 ที่กรุงเทพฯ แล้ว และถ้าผมคิดจะทำอะไรนอกกรอบขึ้นมาคำสอนของพ่อเหล่านี้ก็จะวิ่งมาสั่งสอนที่สมองของผมทันที ทำให้ผมเป็นคนดีของสังคม และพ่อก็สอนมาตลอดเรื่องเป็นคนดีได้ลูก แต่อย่าเด่นเกินหน้าเกินตาใครเดี๋ยวจะเดือดร้อน