ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : + ASYLUM + Intro
บทนำ
"อยู่ไหนนะ แรมมี่" ฉันพึมพัมกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเดินหาตุ๊กตากระต่าย หรือชื่อของมันก็คือ'แรมมี่' ตุ๊กตาตัวนี้สำคัญกับฉันมาก เพราะเพื่อนสนิทของฉันได้ให้ฉันไว้ก่อนที่เธอจะ....ตาย
ก๊อก ก๊อก
เสียงคนเคาะประตูดังขึ้นฉันหันไปมองแล้วคำถามมากมายก็ลอยเข้ามาในหัวฉัน ใครกัน? ไม่มีใครรู้ว่าบ้านหลังนี้มีคนอยู่นี่นาแล้วจะมีคนมาเคาะประตูได้ยังไง....? ฉันไม่ยอมเดินไปเปิดประตูให้คนที่มาเยือน
ยังไงเราก็ไม่ควรไปเปิดประตูให้กับคนแปลกหน้า....
ฉันไม่สนใจหันมาหาแรมมี่ต่อ แต่แล้วเสียงคนเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ด้วยความที่ฉันรำคาญจึงเดินไปประตูเพื่อจะเปิดประตูแต่ในขณะนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งฉันไม่แน่ใจว่าเธอพูดกับใคร แต่เธอพูดว่า....
อย่าเปิด....ถ้าไม่อยากกลับไปที่โรง.....
แล้วเสียงนั้นก็เงียบไป เหมือนเธอจะพูดว่าโรงอะไรนี่แหละ แต่ฉันได้ยินไม่ชัด...ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ไปพักนึงแล้วเสียงคนเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันไม่สนใจกับเสียงของผู้หญิงคนนั้นแล้วรีบเดินไปเปิดประตูทันที แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ....
ไม่มีใครเลย...ไม่มีแม้แต่เงา สิงที่ฉันเห็นก็มีแค่ตุ๊กตากระต่ายที่นอนกองอยู่บนพื้น.....แรมมี่นี่ ฉันยืนมองแรมมี่อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งมีผู้ชายสวมเสื้อคลุมสีดำเดินมาหยิบแรมมี่ก่อนจะเงยหน้ามองฉันเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูนิ่งเฉย เขาและฉันไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรสักคำ จนกระทั่งเขาถือแรมมี่แล้ววิ่งออกไป ฉันรีบวิ่งตามเขาไปทั้งๆที่รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ ตุ๊กตาตัวนั้นมันเป็นของฉันนะ มันสำคัญสำหรับฉัน ถ้ามีคนมาเอาไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้...ฉันไม่ยอมหรอก
"นาย...!"
"..........." ผู้ชายคนนั้นวิ่งไปเรื่อยๆโดนไม่ได้หันกลับมาพูดอะไรเลย ฉันก็ยังคงวิ่งตามเขาไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะเจ็บเท้าก็เถอะ
"นาย! ตุ๊กตานั่นมันของฉันนะ!" ฉันยังคงตะโกนตามหลังเขา
"..........." วิ่งมาได้ไม่นานเขาก็หยุดยืนอยู่กับที่ ฉันหยุดวิ่งตามเขาก่อนจะค่อยๆเดินไปใกล้ๆเขาแล้วพูดว่า
"ตุ๊กตาตัวนี้มันเป็นของฉันนะ...ขอคืนได้มั้ย?"
"..........." ผู้ชายคนนี้ยังไม่พูดอะไรออกมา ฉันจึงหันซ้ายหันขวามองรอบๆ....นี้เราวิ่งตามผู้ชายคนนี้จนมาถึงที่โรงพยาบาลบ้านี้เลยหรอ...ตายล่ะ ต้องรีบเอาแรมมี่คืนมาแล้วรีบวิ่งกลับบ้าน....ถ้าบุรุษพยาบาลกับหมอพวกนั้นมาเห็นฉันล่ะก็...ตายแน่ๆ ฉันอุตส่าห์หนีออกมาแล้วถ้าจะให้กลับเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลบ้านี้อีกไม่เอานะ...
"ฉันขอคืนนะ...." ฉันว่าแล้วฉวยแย่งแรมมี่ในมือของผู้ชายตรงหน้ามา แต่พอมือฉันจับแรมมี่ก็มีอะไรบางอย่างแทงเข้าที่แขน...จากนั้นทุกอย่างก็มืดไปหมด.....
เนียร์ล้มลงไปนอนกองกับพื้นเพราะยาสลบที่ถูกชายแปลกหน้าฉีดเข้าที่แขน จากนั้นผู้ชายอีกสิบเอ็ดคนก็เดินเข้ามาดูร่างของเธอ
"การแสดงของกูเจ๋งใช่ป่ะละ ไม่ต้องชมๆกูรู้ดี" บุรุษพยาบาลที่มีชื่อว่าเซฮุนพูด ก่อนจะถอดเสื้อคลุมสีดำออก
"ไม่ต้องเลยมึง กูต่างหากที่เจ๋ง เพราะกูเป็นคนคิดแผนนี้ขึ้นมา" บุรุษพยาบาลลู่หานว่าพลางก้มลงไปดูร่างของเนียร์ที่นอนสลบอยู่บนพื้น
"แล้วจะเอาไงต่อ?" หมอจงแดถาม
"...เอาตัวไปไว้ที่ห้องพิเศษ แล้วเอาเชือกมัดแขนไว้ถ้าจะให้ดีเอาโซ่ล่ามขาไว้ด้วย จะได้ไม่หนีไปอีก"หมออี้ฟานพูดพลางหันหลังเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลพร้อมกับหมอจงแด หมอจุนมยอนและหมอชานยอล แต่แล้วหมออี้ฟานก็หันกลับมาพูดอีกประโยคซะก่อน "พวกมึงห้ามทำอะไรเนียร์ ถ้าพวกมึงทำกับเนียร์แบบที่ทำกับคนไข้คนอื่นๆ พวกมึงน่าจะรู้ดีว่าพวกมึงจะเป็นยังไงต่อไป..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น