[ EXO x YOU ] SHORT FIC COLLECT

ลำดับตอนที่ #7 : [EXO x YOU] Sister i love you VI - END -

 
Sister i love you VI - END -

 

   " คนที่พานูนามาที่นี่ก็คือไอ้เทา " ลู่หานบอก คำพูดของลู่หานทำให้ฉันอึ้งไปเลย...ถ้าฉันจำไม่ผิด ใช่ ! ฉันส่งข้อความไปหาเขา ขอให้เขามาช่วย

   " เทา...แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ? " ฉันถาม...แล้วนึกกลับไปตอนที่ฉันอยู่ผับ..ที่ฉันไล่เขาด่าเขา...แต่เขายังกลับมาช่วยฉัน...ทำไมฉันมันโง่อย่างนี้ ! ยัยบ้าเอ้ย ทำไมฉันไล่เขา อยากตบปากตัวเองจริงๆ !

   " พวกผมก็ไม่รู้...มันบอกแค่ว่าจะออกไปข้างนอก ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน " เฉินบอก

   " ผมว่าหน้าตามันดูเศร้าๆ นะ...นูนาทะเลาะกับไอ้เทาหรอ ? " เลย์หันมาถามฉัน...ฉันเงียบไปตอบ แต่กลับพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

   " ฉะ...ฉันจะไปหาเทา " ฉันบอกแล้วพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ชงักเมื่อ คริสดึงแขนฉันไว้ก่อน

   " จะไปหามันได้ที่ไหน...? อากาศข้างนอกหนาวจะตาย...และที่สำคัญเธอก็ไม่สบายอยู่ด้วย " ฉันแปลกใจเล็กน้อยกับการที่เขาไม่ได้เรียกฉันว่า นูนา
แต่ช่างมันเถอะ ! ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่เรื่องของเทาเท่านั้น !

   " ก็แค่ไม่สบาย...ฉันไม่ตายหรอกน่า ปล่อยฉันจะไปหาเทา! " ฉันตะคอก แล้วพยายามสบัดแขนออกสุดแรง แต่ก็ไม่ได้ผล คริสไม่ยอมปล่อยเลย

   " นูนาจริงอย่างที่คริสฮยองว่านะ..รอไอ้เทามันอยู่นี่แหละเดี๋ยวมันก็กลับมา " เซฮุนว่า

   " กลับมา...ตอนไหน? "

   " พวกผมก็ไม่รู้....แต่พวกผมปล่อยให้นูนาออกไปข้างนอกคนเดียวในตอนนี้ไม่ได้จริงๆ " ไคบอก ฉันจึงหันไปมองหน้าไคก่อนจะถาม

   " ปล่อยให้ฉันออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้งั้นหรอ.... "

   " ... " พวกเขาทั้งสิบเอ็ดคนเงียบแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด

   " งั้นพวกนาย...ก็โทรเรียกเทาให้กลับมาที่หอพักสิ " ฉันพูด



   " โทรอีกสิ ! โทรอีก ลู่หาน! " ฉันพูดย้ำลู่หาน ให้โทรหาเทาอีกเพราะเขาไม่รับสายเลย จริงๆโทรศัพท์ของฉันก้มีนะแต่ตอนนี้มันคงหนีไปเกิดใหม่แล้วล่ะ...ตอนนี้ฉันกับพวกเขาทั้งสิบเอ็ดคนยังอยู่กันที่หอพักของพวกเขา

   " ไอ้เทารับแล้วครับนูนาๆ " ลู่หานหันมาพูดกับฉันเบาๆ แล้วชี้ไปที่โทรศัพท์ เพื่อให้ฉันคุยฉันส่ายหน้า แล้วบอกให้ลู่หานเป็ยคนคุย...บางทีเขาอาจจะโกรธฉัน...แล้วไม่อยากได้ยินเสียงของฉันก็ได้

   " ฮัลโหล เทาตอนนี้แกอยู่ไหน ? " ลู่หาน

   [ ผมอยู่ที่สวนสาธารณะ...พี่มีอะไรรึป่าว? ] เนื่องจากลู่หานเปิดเสียงลำโพง ฉันและทุกๆคนในห้องเลยได้ยิน

   " เอ่อ....นายรีบกลับหอพักเดี๋ยวนี้เลยได้มั้ย"

   [ เอ่อ...ก็ได้ครับ ] เทาว่าแล้วลู่หานก็วางสายไป

   " พวกผมช่วยนูนาได้แค่นี้แหละนะ...ที่เหลือนูนาจัดการเองก็แล้วกัน " ลู่หานพูด ฉันกล่าวขอบคุณแล้วพวกเขาก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป....ที่เหลือฉันก็ต้องจัดการเอง....เฮ้อ



เอี๊ยดดดด



เสียงของใครบางคนเปิดประตูห้องเข้ามา ฉันรีบหันไปมองทันที

   " ผมกลับมาแล้วนะ... " เทาว่าและเขาก็ต้องชงักเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ที่โซฟา เขามองหน้าฉันแวบเดียวแค่แวบเดียวจริงๆ ก่อนจะถอดรองเท้าแล้วเก็บไว้ในตู้รองเท้า แล้วเขาก็เดินผ่านฉันไป...โดยไม่ได้เอ่ยปากพูดหรือทักฉันเลย..ไม่เลย  ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะถาม

   " นายโกรธฉันใช่มั้ย...? " ฉันถามเบาๆ เขาหยุดเดินแต่ไม่ได้หันหน้ามามองหน้าฉันเลย

   " .... " เขาเงียบไม่ได้ตอบอะไร

   " โกรธฉันจริงๆสินะ "

   " .... "

   " โอเค ฉันรู้ฉันผิด ฉันไม่น่าไล่นายไปเลย..." ฉันบอก " ทั้งที่นายบอกแล้วว่าจะไม่มาช่วยฉัน...แต่นายยังกลับมาช่วยฉัน..."

   " ฉันมันโง่...โง่มาก ที่ไม่รู้ว่านายรักฉันมากขนาดนี้...."

   " รัก...ใช่ผมรักคุณมาก แต่คุณก็ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลย " เขาพูดทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้ฉันอยู่ และฉันก็ตกใจเล็กน้อย กับสรรพนามที่เขาใช้เรียกฉัน...

คุณ

 

งั้นหรอ...


   " ฉันขอโทษ เทา...ขอโทษจริงๆ..." ฉันย้ำ

   " ไม่ต้องหรอก...ผมไม่ได้ต้องการให้คุณขอโทษผม...แต่ผมก็แค่ต้องการให้คุณเห็นผมในสายตาบ้างก็แค่นั้น...แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก "

   " .... "

   " ผมมันน่ารำคาญสำหรับคุณนี่นา.... "

   " ป่าวเลย...เทา ที่ฉันด่านายออกไปแบบนั้น ก็เพราะฉันหงุดหงิดแล้วก็โมโห....เพราะฉะนั้นเรากลับมา...กลับมาเป็นแบบเดิมเถอะนะ "

   " แบบเดิม...แบบที่คุณไม่เคยรักผมเลยน่ะเหรอ..."

   " แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงเทา...."

   " กลับบ้านไปเถอะ....แล้วเราจะไม่พบไม่เจอกันอีก" เทาบอกแล้วเปิดประตูเพื่อที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา....และเขาก็ต้องหยุดชงักเมื่อฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังก่อนจะพูด

   " ได้โปรด...อย่าไล่ฉัน ได้โปรด....อย่าไปจากฉัน.....ขอร้อง...." ฉันบอก...แล้วอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา..

   " ... "

   " นายรู้มั้ย...ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราเจ็บปวดไปด้วยกัน เสียใจไปด้วยกัน และที่นายเคยถามฉันว่า ฉันเคยรักนายบ้างรึป่าว..."

   " .... " เทาเงียบตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่อ

   " คำตอบที่ถูกต้องและดีที่สุด ฉันก็ไม่รู้หรอก...ฉันรู้สึกเหมือน ฉันกำลังนั่งต่อตัวต่อ...ตัวต่อที่ไม่มีสีสันอะไรเลย..ฉันนั่งต่อมามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมาถึงชิ้นสุดท้าย...ฉันตั้งใจไว้ว่าจะกอดตัวต่อนี้ไว้ให้แน่น และจะไม่มีวันปล่อยไปไหน....เพราะตัวต่อตัวนี้ มันคือ นาย....เทา บางทีฉันก็รู้สึกกลัว..กลัวว่าตัวต่อนี้จะเดินหนีฉันไป...แต่ฉันจะพยายามกอดตัวต่อตัวนี้ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้....ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ความรู้สึกที่ไม่อยากปล่อยให้นายหนีไปไหน...หรือมีใครแย่งชิงไป...ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน..." ฉันพูดทั้งๆที่ น้ำตายังไหลรินอาบแก้ม

   " ..... "

   " ฉันเคยทำผิดพลาดหลายๆอย่างจน บางครั้งก็ถึงกับต้องร้องไห้...แต่นายก็คอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน คอยปลอบใจฉัน...แต่ถ้าฉันไม่มีนายแล้วใครจะคอยปลอบฉันเวลาฉันร้องไห้....ใครจะคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันเวลาฉันเหงา....ในตอนนี้สิ่งที่มีค่าและสำคัญกับฉันมากที่สุดก็คือนาย...เมื่อกี้ที่นายไล่ฉัน...อยู่ดีๆความสุขในตัวของฉันก็เริ่มจางหายไป...เทา ประโยคต่อไปนี้ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว....โปรดตั้งใจฟังนะ "

   " .... "

   " นายจะไม่ยกโทษให้ฉันก็ไม่เป็นไร....แต่ฉันอยากบอกนายไว้ว่า...


ฉันรักนาย "


   " .... " เทาเงียบไม่พูดอะไร

   " และไม่ว่าจะอีกสิบปีหรือยี่สิบปีหรือมากกว่านั้น...ความรู้สึกนี้ก็จะไม่มีวันจบ" ฉันบอกแล้วคลายกอดเทา เทาหันหน้ามามองฉัน เขาจ้องหน้าฉันแต่ไมได้พูดอะไร..ฉันก็เลยเอ่ยปากพูดก่อน...

   " ....เป็น แฟนกันนะ "

   " พูดแล้วห้ามคืนคำนะ...."

   " ฮึก...ไม่คืนคำหรอก....ฮึก"

   " ร้องไห้ทำไม..ไม่ต้องร้องนะ...รู้มั้ยผมรอวันนี้มานานมากเลยนะ...."

เทาว่าก่อนจะเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาบนหน้าของฉันแล้วก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของฉัน ฉันเอื้อมมือขึ้นไปโอบรอบคอเขา แล้วเขาก็กดริมฝีปากมามอบสัมผัสที่หอมหวานและลึกซึ้งกว่าเดิมให้กับฉัน เขาจูบฉันอย่างอ่อนโยน....จนขาฉันอ่อน แต่มือเขาคว้าร่างที่เซของฉันไว้ก่อน..

....ฉันไม่อาจรู้ได้ว่าในวันข้างหน้า เราสองคนจะเป็นอย่างไร อาจจะพบเจอความโศกเศร้ามากกว่าความสุข....แต่ก็ไม่เป็นไร
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวต่อชิ้นสุดท้ายหลุดมือหนีไปไหนเด็ดขาด....

   " รักนะครับ..."

   " รักเหมือนกันค่ะ...."

-END-

   
   

:)  Shalunla