มนต์จันทร์ คิมหันตฤดู

     ฝันอันลางเลือนเริ่มชัดเจน พื้นดินที่เหยียบย้ำ ยืนหยัด แท้จริงกลับมิใช่ดินทราย แต่กลายเป็นร่างไร้วิญญาณนับร้อย มือเรียวและอาภรณ์สีอ่อนย้อมชะโลมไปด้วยโลหิต ดวงตากลมโตกระพริบถี่ คันศรแหวกอากาศเข้ามา ปักลงกลางอก แต่หาใช่เขาไหม กลับเป็นร่างของทหารผู้หนึ่งที่โอบกอด ใช้ร่างหนาแทนโล่ น้ำเสียงแผ่วเบาที่กระซิบข้างหู

     “องค์ชาย ท่านต้องกลับมา..” ร่างนั่นร่วงหล่นลงทับถม คุณกรตาเบิกโพลง คำถามที่เคยคั่งค้างในวัยเยาว์จนเติบใหญ่ ฝันทุกคราเมื่อพระจันทร์เต็มดวง ชายหนุ่มที่ยืนร่ำไห้กลางซากศพคือผู้ใด

.