รักทำไมถึงไม่สมหวัง

เนื้อเรื่อง

                                              
สายลมที่เย็นยะเยือกผ่านมากระทบผิวภายนอกของมาโคโตะซึ่งกำลังนอนหลับสบายในห้องของเขาซึ่งรกเหมืนรังหนูมีทั้งเศษขยะเต็มไปหมด และกระดาษวาดเขียนที่เขาไม่ใช้ในการวาดรูป เกลื่อนกลาดเต็มห้อง  อีกทั้งยังมีอุปกรณ์ในการวาดรูปที่ไม่ใช้แล้ว หรือยังใช้อยู่
"มาโคโตะ ตื่นได้แล้ว"เสียงพี่ชายของเขาปลุกที่หน้าห้อง แน่นอนมาโคโตะไม่ให้พี่ชายอันระเบียบจัดที่ชอบทำอาหารเสมือนแม่บ้านเข้ามาในห้อง เพราะไม่งั้นห้องที่สกปรกก็จะกลายเป็นห้องที่สะอาดเอี่ยม ซึ่งมาโคโตะไม่ชอบเอาอย่างมาก
". . . ..  . . "ไม่มีเสียงตอบรับของเขาจากห้อง
"ตื่นได้แล้ว สายแล้ว" เสียงของพี่ชายเขาดังขึ้นทุกคำพูด ยิ่งพี่ชายเขาพูดเท่าไหร่ เขาก็จะรำคาญเอามาก
"ตื่นเร็ว ๆ เข้าไอ้น้องชาย"ครั้งนี้ทำให้เขาตื่นขึ้นได้และลุกขึ้นยืนเหมือนหุ่นยนต์ไปห้องนำเพื่อทำกิจวัตรประจำวันของเขาตามเดิม
"อาบนำเร็วเข้า  เดี๋ยวไปไม่ทัน รู้มั้ย"พี่ชายพูดเหมือนรำคาญน้องชายเอามาก เพราะจะต้องมาพูดอย่างนี้ทุก ๆ วัน
"เอาน่า ถึงไปไม่ทัน พี่ก็เห็นจะสนใจผมเลยนี่"เขาพูดอย่างเมินเฉยในห้องนำที่เขากำลังอาบนำใส่เสื้อผ้าไปโรงเรียน
"แล้วลงมากินข้าวเช้าด้วยนะ"
"รู้แล้วน่า"
  มาโคโตะทำกิจวัตรประจำวันเสร็จสิ้นภายในเวลา  50  นาทีแล้วเขาก็เดินไปโรงเรียนเหมือนคนเบื่อโลกเอามาก ๆ ยิ่งตอนนี้เข้าหน้าหนาวยิ่งทำให้เขารู้สึกมากขึ้น
กริ๊ง.........  เป็นเสียงกริ่งเข้าเรียนสนั่นหวั่นไหวในหูของมาโคโตะ
  "สวัสดี นักเรียนทุกคน"อาจารย์ประจำชั้นของเขาพูดอย่างร่าเริงเพราะวันนี้จะมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามา
 "วันนี้ครูมีเรื่องอยากบอกว่า  มีเด็กถึง 2 คนย้ายมาใหม่"
"อาวแนะนำตัวเลยจะ"ครูหันมาพูดกับเด็กใหม่ 2 คนอย่างร่าเริง
"สวัสดีค่ะ  คัตซึตะ  นารุมิค่ะ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"เสียงของเด็กคนนี้กระทบกับแก้วหูของทุกคนในห้องเบา ๆ  รู้สึกเหมือนอยู่ในทุ่งดอกไม้  เด็กคนนี้มีหน้าตาน่ารัก  เป็นคนร่าเริง  พูดจาไพเราะมาก ๆ ทำให้ชายในห้องต่างหลงรักและชื่นชอบมาก
"สวัสดีค่ะ ฉันมิตซึกฮิโระ  คายะค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวเช่นกันค่ะ"เด็กคนนี้มีนำเสียงอ่อนหวานน่ารักไม่แพ้คนก่อนเลย
"หนูทั้ง 2 ย้ายไปนั่งที่ว่าง ๆ ได้แล้วไป" ซึ่งที่นั่งห่างจากโต๊ะ มาโคโตะ  ไม่มากว่าง พอดี 2 โต๊ะ เขาจึงนั่งข้าง ๆ กัน
                                                    
หลายวันผ่านไป ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม  เขาก็เป็นเพื่อนกันเเล้ว  แล้วตอนนี้นารุมิกับมาโคโตะคบกันอยู่และในวันนี้เขาก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว  
"จะไปไหน ไอ้น้องชาย "พี่ชายทักเพราะวันนี้เขาเปลี่ยนแปลงตัวมากมาย เช่น หวีผม  แต่งตัวเรียบร้อยต่างจากเดิมมากมาย
"ไปทุ่งดอกไม้ที่ภูเขาซึเมะกากิ  ไปหล่ะ"คำพูดของเขาทำให้พี่ชายมีลางสังหรณ์เหมือนจะไม่ได้เจอน้องชายอีกแล้ว  แต่พี่ชายจะบอกอะไรมาโคโตะก็ออกไปแล้ว  ซึ่งที่พี่ชายเขาจะพูดคือที่นั่นระวังตัวเอาไว้ให้ดีเพราะมันอันตราย   ด้วยความไม่รู้เรื่องข่าวที่ว่ามีคนอกหักกระโดดภูเขาตายที่นั่นเขาจึงวิ่งไปสุดกำลังและเตรียมกระดาษแผ่นใหญ่วิ่งไปพร้อมกันเพื่อไปรอเธอที่นั่น  เพื่อจะบอกว่า  "เขารักเธอ"
"รอนานมั้ย มาโคะโตะคุง"เสียงอ่อนหวานที่ทำให้หัวใจมาโคโตะเต้นแรงขึ้นดังกังวานในทุ่งดอกไม้ที่ภูเขาซึเมะกากิ  ซึ่งที่นั่น สวยมาก
                                                  
 "ไม่นานหรอก"เสียงที่ทำให้เธอหัวเราะขึ้น มันทำให้เขาเขินอายหน้าเป็นสีแดงก่ำเลย  เพราะวันนี้เธอคนนี้แต่งตัวสวยมาก ๆ เลย
"เธอชอบที่นี่หรอ"
"มากเลยด้วยหละ"เมื่อคำพูดของเธอจบไป  เขาก็ไปหยิบดอกไม้สีขาวที่บานสวยสะพรั่งมา1ดอก
"ฉันให้" เขามอบให้เธอ ทำให้เธอมีรอยยิ้มที่เบ่งบานเหมือนดอกไม้ดอกนั้นเลย  ซึ่งตอนนี้เขายังไม่รู้หรอกว่านารุมิมีอะไรจะบอกซึ่งทำให้เขาปวดร้าวหัวใจมาก
"มาโคโตะคุงถืออะไรมาเหรอ" เขามือสั่นไปหมดและก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นมาให้เธอ  ไม่ใช่อะไรหรอก นั้นก็คือภาพวาดนารุมินั่นเอง
"สวยจัง"
"คือว่า ๆ ๆ ..... ฉัน.....รัก "เธอพูดตัดบทอย่างปดร้าวว่า
"ฉันคบเธอไม่ได้  ฉันมีแฟนแล้ว"คำพูดคำนั้นมันตัดบทจริง ๆ
"ใจร้าย ที่สุดแล้วทำไมเธอมานัดฉันหล่ะ"เขาพูดแล้วก้มหน้าร้องไห้
"ก็ที่ฉันนัดเฏฃธอมาเพื่อที่จะบอกนี่แหละ  เพื่อที่จะไม่ให้เธอเสียใจทีหลัง   เพราะฉะนั้นเธอกลับไปซะ "คำพูดเธอดูเย็นชาผิดจากเสียงที่ได้ยินก่อนหน้านี้มาก
เขาเดินอย่างเย็นชาไปสุดภูเขานี้   แต่เธอก็ห้ามไม่ได้เเล้ว
คำสุดท้ายที่อยากบอกก่อนตาย  คือ  เธอเป็นคนใจร้ายที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาก่อนเลย  เธอ . . . ทำให้ฉันผิดหวังในความรัก
เธอร้องไห้สุดชีวิตและทิ้งตัวลงบนดินอย่างหมดแรงและร้องคำว่า "มาโคโตะ......"อย่างสุดกำลัง






****หมายเหตุเรื่องที่พูดมาไม่เป็นความจริง  รวมถึงสถานที่ วัน วลาด้วย