บทที่ 11

หน่วยช่วยเหลือ

เกาะสวรรค์แดนใต้วันที่ 2 [ 12.07 น. ]

ห้องพักมิซากิ

" อืมม... "

เจ้าของห้องพักส่งเสียงครางเบา ๆ ในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ทำให้ร่างสูงที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ข้าง ๆ ต้องละสายตาจากหนังสือในมือเพื่อมองมายังเจ้าของห้องที่กำลังนอนหลับบนเตียงเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว

" โทคุระ ? "

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกทันทีเพื่อเช็คว่าคนตรงหน้าเขาตอนนี้รู้สึกตัวจริงหรือเปล่า

หลังจากที่เธอเริ่มรู้สึกตัวเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพลางใช้แขนบังแสงแดดที่กำลังกระทบลงบนใบหน้าก่อนที่ตัวเธอจะชันกายลุกนั่งพิงกับพนักเตียง

" ไค ? "

หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาในทันทีหลังจากที่เธอเห็นว่าคนที่อยู่ในห้อง ณ ตอนนี้เป็นเขาไม่ใช่คุณชิน

" ทำไมถึง.. มาอยู่ห้องนี้ได้ล่ะ ? "

" เข้าประตูมา "

" . . . . . "

ทันทีที่ฝ่ายชายตอบกลับมาหญิงสาวก็แทบอยากจะคว้าอะไรสักอย่างมาเพื่อปาอัดหน้าเขาจริง ๆ

" จะไปเอาข้าวต้มมาให้แล้วกัน ผู้จัดการเขาทำไว้ให้เธอน่ะ "

ว่าจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนออกจากเก้าอี้ในทันที พร้อมเดินไปที่ชั้นหนังสือเพื่อเก็บหนังสือเข้าชั้นเช่นเดิม

หญิงสาวที่นั่งพิงอยู่พนักเตียงได้แต่มองตามทุก ๆ อิริยาบถก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากห้องพักไป ในเวลาไล่เลี่ยกันเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เจ้าของห้องอย่างเธอถึงกับต้องรีบหันมอง .. เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกจนกว้างก็เผยให้เห็นร่างสูงของชายหนุ่มอีกคนที่มีเรือนผมสีเหลืองและนัยน์ตาสีเทา

" ตื่นแล้วสินะพี่สาว โย่! "

เสียงใสเอ่ยทักเจ้าของห้องพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องลงและเดินมานั่งข้าง ๆ เตียงที่มีเก้าอี้วางอยู่

" ไงมิวะ "

" เรื่องเมื่อคืนผมต้องขอโทษจริง ๆ นะที่ปล่อยให้พี่สาวอยู่คนเดียว "

เขาเอ่ยพลางก้มหัวลงให้กับคนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิดและยิ่งอีกฝ่ายต้องมาเป็นไข้ด้วยแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เจ้าตัวรู้สึกผิดมากกว่าเดิม

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง "

เมื่อมิวะได้ยินดังนั้นเขาก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่จะเอ่ยตอบกลับไป

" แต่ว่า.. ที่พี่สาวต้องมาป่วยแบบนี้ก็เป็นเพราะผมส่วนหนึ่งด้วยนี่นา ... "

" ไม่หรอกเพราะฉันเองก็ดื้อไม่รีบกลับด้วยล่ะนะ ขนาดหมอนั่นเตือนแล้วแต่ฉันก็ไม่ฟังเอง "

มิซากิยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้

" ฮ่ะ ๆ งั้นเหรอ อืมม.. จะว่าไปเจออะไรแปลก ๆ หรือเปล่าก่อนที่เจ้าไคจะไปเจอน่ะ ? "

" ถ้าถามว่าเจออะไร .. ไม่มีหรอกเพียงแต่ฉันแค่นึกอดีตเก่า ๆ ออกน่ะนะ "

" หืม ? อดีต.. อย่าบอกนะว่าพี่สาวจำเรื่องสัญญาที่ว่าได้แล้ว ?! "

" ก็นะ ทีแรกฉันก็ตั้งใจจะบอกหมอนั่นอยู่หรอกแต่พอมานึก ๆ ดูแล้วก็ไม่รู้จะปรับตัวยังไงดีเหมือนกัน "

มิวะที่ได้ฟังก็คิ้วขึ้นอย่างสงสัยในทันที .. หลังจากนั้นมิซากิก็ได้สรุปย่อ ๆ เกี่ยวกับอดีตที่เธอนึกออกให้มิวะได้ฟัง ตั้งแต่คราวก่อนแล้วที่ตอนมีปัญหาก็เป็นมิวะที่เธอเล่าให้ฟังถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่อยากเล่าให้ใครฟังก็ตาม แต่กับมิวะเธอรู้สึกมาได้ตลอดว่าเขาเหมือนมีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นเธอถึงยอมเปิดใจที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ไม่ใช่ว่าแค่กับเธอ เธอเชื่อเหมือนกันว่าสำหรับทุกคนแล้วที่ได้รู้จักกับมิวะคงคิดไม่ต่างจากเธอสักเท่าไร

" อืืมมม เรื่องเป็นแบบนี้นี่เอง "

มิวะพยักหน้ารับทันทีหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวแบบสรุปรวบรัดขณะเดียวกันเขาก็สังเกตเห็นว่าฝ่ายหญิงดูไม่ค่อยจะสดชื่นดีสักเท่าไรทั้ง ๆ ที่ตัวเธอก็นึกถึงอดีตที่ว่าออกแล้ว

" ตะกี้พี่สาวบอกว่า ไม่รู้จะปรับตัวยังไงดีเหมือนกัน สินะ ? "

" อืม.. "

" ไม่เห็นต้องใส่ใจเลยนี่ ! "

" เอ๊ะ ? "

" ทำตัวปกติก็พอแล้วล่ะ จะเรียกชื่อหมอนั่นตอนนี้ก็คงแปลก ๆ แต่มันก็ไม่สำคัญเท่าความรู้สึกในตอนนี้หรอกนะ !! .. ชอบหรือเปล่าล่ะ ? "

" อะ --- เดี๋ยวสิ ! ถามแบบนี้ฉันก็ ... "

" มิวะ "

ขณะเดียวกันก็มีเสียงทุ้มต่ำแทรกดังขึ้นมาจากทางประตูห้อง แน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจาก ไค โทชิกิ ที่เจ้าตัวได้ขอตัวลงไปยกข้าวต้มมาให้กับหญิงสาวเมื่อไม่นาน

" โย่ ! "

" ไม่ได้ออกไปเล่นน้ำกับคนอื่นหรือไง "

" อะไรกันจะให้ฉันออกไปเล่นน้ำโดยปล่อยให้นายทำแต้มคนเดียวแบบนี้ฉันก็เสียเปรียบสิ "

" ทำแต้ม ? "

เสียงหวานเอ่ยขัดขึ้นอย่างสงสัย ทำแต้ม ที่ว่าของทั้งสองคนคืออะไรหรือว่าจะหมายถึงเกมอะไรสักอย่าง ?

" ไม่ต้องใส่ใจหรอกน่าพี่สาวก็แค่เกมสนุก ๆ สำหรับพวกเราน่ะ "

มิวะเอ่ยอย่างขบขันก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อนของตนพลางตบบ่าอย่าง ๆ 

" หมดธุระของฉันแล้วล่ะนะเชิญคุณชายทำแต้มต่อเลยครับผม "

หลังว่าจบมิวะก็ได้โบกมือลาให้กับฝ่ายหญิงก่อนที่เขาจะออกจากห้องไป ส่วนทางด้านไคเองหลังจากที่เพื่อนสนิทของเขาได้ออกจากห้องแล้ว เขาก็ตรงดิ่งไปยังหญิงสาวเพื่อนำข้าวต้มร้อน ๆ ไปให้กับเธอ

" คุยอะไรกับหมอนั่นล่ะ ? ได้ยินอะไรชอบ ๆ ด้วยนี่ " 

" อะ --- !? ดะ -- ได้ยิน ..งั้นเหรอ ? "

มิซากิถึงกับออกอาการเขินจัดจนใบหน้าสวยเปลี่ยนสีไปราวกับลูกมะเขือเทศ

" หือ ? อะไรกันหน้าแดงเชียวไข้ยังไม่หายอีกหรือไง " 

ทันทีที่ฝ่ายหญิงตอบกลับมาด้วยคำพูดที่เชิงติดอ่างถึงกับทำให้ฝ่ายชายต้องคิ้วมองเธออย่างสงสัยก่อนจะพบว่าใบหน้าของเธอตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นสีแดงไปซะแล้ว 

" ม--- มะไม่ใช่อย่างงั้นหรอกฉันหายดีแล้วล่ะน่า .. แล้วได้ยินอะไรอีกหรือเปล่า ? "

" ก็ไม่หนิ "

" ร..เหรอ "

หลังว่าจบก็มีข้าวต้มร้อน ๆ วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เตียงของหญิงสาว แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมากจึงไม่ต้องยืมมือใครมาให้ช่วยป้อน ซึ่งพอเธอลองมานึกดูดี ๆ แล้วเหมือนว่าจะเคยเห็นภาพแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งแต่ว่าตอนนั้นคนที่ป่วยเพราะพิษไข้หนักมันไม่ใช่หล่อนแต่กับเป็นอีกคนที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะที่วางถ้วยข้าวต้มอยู่ 

เวลาผ่านไปได้พักใหญ่ มิซากิก็ทานข้าวต้มที่ได้มาจนหมด พร้อมกันนั้นทางด้านไคเองก็ได้เตรียมยาและน้ำไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“ ต้องทานยาด้วยเหรอ ? ”

“ ไม่น่าถามเลยนะเธอเนี่ย ”

“ … ”

ใบหน้าสวยกระตุกยิ้มเล็ก ๆ อย่างหงุดหงิดก่อนที่จะยื่นมือไปรับยาและน้ำมาดี ๆ 

“ ทานยาแล้วก็พักผ่อนซะนะฉันจะเฝ้าเธอจนกว่าจะหายนั้นแหละ ”

“ ไม่ต้องหรอกน่า อุตส่าห์มาพักผ่อนทั้งที ขืนมานั่งเฝ้าฉันทั้งวันก็ไม่มีความหมายสิ ”

“ มีอยู่แล้วล่ะ เพราะเป็นเธอนั้นแหละ .. ”

หลังสิ้นสุดเสียงร่างสูงก็ลุกออกจากเก้าอี้ไปในทันทีพร้อมกับยกถาดข้าวต้มออกจากห้องไปด้วยเช่นกัน

“ คนบ้า .. ”

ณ ริมชายหาด [ 13.24 น. ]

“ อาจัง ~ ดูนี่สิ ๆ ผมไปเก็บหอยมาได้ล่ะ สวยไหมล๊า ~ ”

“ แหม ท่านเร็นสุดยอดไปเลยค่ะเก็บหอยสวย ๆ ได้มาเยอะเลยนะคะ ”

“ ผมให้อาจังนะ ! ”

“ ท..ท่านเร็น ”

ใบหน้าสวยขึ้นสีเล็กน้อยก่อนที่น้ำใสจากดวงตาจะเอ่อล้นออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ

“ โอ๊ะ ! อยู่นี้เอง ๆ หาตัวตั้งนานแหน่ะ ”

มิวะเอ่ยทักขึ้น

“ อ้าว มิวะคุงสนใจมาเล่นหาหอยด้วยกันไหมครับ ? ”

“ หืม ? ฮ่ะ ๆ ไม่ดีกว่าฉันแค่จะมาอัปเดตสถานการณ์ล่าสุดเฉย ๆ น่ะ ”

“ งั้นอาจัง ผมขอไปคุยกับมิวะคุงก่อนนะ "

“ ค่า ~ ท่านเร็น ”

หลังสิ้นสุดเสียงของหญิงสาวทั้งเร็นและมิวะต่างก็ปลีกตัวพากันเดินขึ้นบ้านพักระหว่างทางเองก็ได้สวนทางกับทุก ๆ คนที่กำลังสนุกสนานบนชายหาด และเป็นเด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินที่เป็นคนเอ่ยปากทักทั้งสองเสียก่อน

“ อะ ! มิวะคุง คุณเร็นมาเล่นวอลเลย์บอลชายหาดด้วยกันไหมครับ ? ”

เสียงใสของเด็กหนุ่มที่ว่าก็คือไอจิ เขาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ พร้อมกับปาดเหงื่อบนใบหน้าออก

“ ไว้เดี๋ยวพวกฉันคุยธุระเสร็จแล้วจะมาขอจอยแล้วกันนะ "

“ อื้ม พวกไอจิคุงอย่าพึ่งเลิกเล่นกันไปก่อนล่ะ ”

“ ฮ่ะ ๆ ครับท่าทางจะอีกยาวเลยล่ะเพราะผลัดกันเล่นผลัดกันแข่ง อะ ? จะว่าไปมิวะคุงคุณมิซากิเขาอาการเป็นยังไงบ้างครับ ? ”

“ อ๋อ ~ ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะ ”

“ ค่อยยั่งชั่ว ตอนแรกพวกผมก็กะจะขึ้นไปเยี่ยมสักหน่อยแต่ว่าไคคุงมาห้ามไว้ซะก่อน ”

“ หมอนั่นคงคิดว่าขืนไปกันหมดพี่สาวคงไม่ได้พักผ่อนกันพอดี.. ยังไงเดี๋ยวพวกฉันมาเล่นด้วยแล้วกันนะ ”

“ ครับ ไว้จะรอนะทั้งสองคน ”

ไอจิระบายยิ้มออกมาทันทีหลังจากที่ลาทั้งสอง

หลังจากที่ทั้งสองต่างแยกตัวออกมาจากกลุ่มของไอจิพวกเขาก็มุ่งหน้าเดินขึ้นบ้านพักไปพร้อมกับเดินไปยังโซนนั่งเล่น

“ ว้าว นั่งดูวิวตรงนี้สวยจริง ๆ ด้วยแฮะ ”

เร็นเอ่ยขึ้นขณะที่เขากำลังนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อย

“ แล้วยังไงล่ะ ? คงได้ไปคุยอะไรกับมิซาคิวมาสินะ ”

“ ก็นิดหน่อย ตอนนี้ที่แน่ ๆ ดูเหมือนมิซากิจังจะจำเรื่องราวในอดีตได้แล้วล่ะ ”

“ เห ~ แบบนั้นก็ดีเลยสิครับถ้าไครู้จะต้องดีใจมากแน่ ๆ ”

“ ก็คงดีใจล่ะนะ แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่าปัจจุบันนี่ ? ถ้าพี่สาวเขาไม่ยอมบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปตอนนี้ฉันเกรงว่าเจ้าไคจะหายหัวไปเลยนี่สิ .. ”

“ โอ๊ะ ? จะว่าไปก็ใกล้เรียนจบแล้วนี่เนอะพวกเราน่ะ .. ไคเองก็คงมีอะไรให้คิดเยอะแต่ว่าตัวผมเองก็ดันมีโควต้าเนี่ยสิเลยไม่ต้องคิดอะไร ~ "

“ ถ้าฉันฆ่าแกแล้วทิ้งไว้บนเกาะก็คงไม่มีใครรู้สินะ ? ”

“ มิวะคุงใจร้าย ”

ว่าจบเร็นก็ลุกขึ้นยืนจนส่วนสูงเท่าเดิมก่อนจะเอ่ยอะไรขึ้นต่อเล็กน้อย

“ ผมว่านะ พวกเราน่ะควรปล่อยให้พวกเขาจัดการเรื่องนี้กันเองจริง ๆ แหละถึงพวกเราจะยื่นมือไปช่วยแต่เรื่องของความรู้สึก .. มันเป็นเรื่องของคนสองคนอยู่ดีเขาจะบอกชอบบอกรักกันตอนไหนถ้าพวกเขาเกิดมาเพื่อคู่กันก็ไม่มีคำว่าสายหรอกครับ ”

“ …. นั้นสินะ ”

มิวะหลุดยิ้มเล็กน้อยหลังจากที่ฟังคำพูดของเร็นแน่นอนว่าตัวเขาเองก็ฉุดคิดอะไรต่าง ๆ ได้มากมาย เขาลืมไปเลยว่าเรื่องแบบนี้แทนที่จะเข้าไปช่วยปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนก็คงจะดีกว่า อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่อยากจะช่วยของตัวเขาเองมันคอยบดบังอีกมุมมองหนึ่ง เพราะอย่างไรก็ตามการปล่อยให้ทั้งสองจัดการก็เป็นอีกหนึ่งวิธีในการเข้าช่วยเหลือเหมือนกัน

จบบทที่ 11