บทที่ 7
เริ่มต้นใหม่
เช้าวันรุ่งขึ้น..
" อึก .. แสบตาชะมัด "
แสงอรุณรุ่งในยามเช้าที่ทะลุผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องถึงกับหรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะบ่นพึมพำกับแสงแดดในยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทำให้คนที่นอนบนเตียงอย่างเขาถึงกับต้องรู้สึกตัวจนต้องตื่นขึ้นมา .. ข้างๆ เตียงที่มีร่างของหญิงสาวนอนหมอบอยู่ข้างๆ เองก็ไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากแสงยามเช้าเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มค่อยๆ ยันร่างตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆ เพราะไม่อยากให้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ต้องรู้สึกตัวจนต้องตื่นขึ้นมาเพราะในตอนนี้มือของทั้งสองที่จับกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ได้คลายออก
" สงสัยคงจะเหนื่อยมากสินะ .. "
ชายหนุ่มลดระดับสายตาลงก่อนที่จะมองไปยังหญิงสาวที่คอยนอนเฝ้าไข้ตนมาทั้งคืน.. มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปจับปอยผมที่ร่วงลงมาปิดหน้าของอีกฝ่ายไปทัดหูอย่างเบามือก่อนที่จะค่อยๆ แกะมือของเธอออกจากมือของตนเพื่อให้ตนได้ลุกออกจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาและพร้อมที่จะลงมือทำอาหารมื้อเช้าต่อได้ในทันที.. แต่ก่อนที่เขาจะไปทำมื้อเช้าชายหนุ่มก็ได้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับฝ่ายหญิงที่ยังคงนอนหมอบอยู่ข้างเตียง เขาไม่เลือกที่จะอุ้มเธอขึ้นมาให้นอนบนเตียงเพราะคิดว่าหากทำเช่นนั้นแล้วน่าจะเป็นการปลุกเธอเสียมากกว่าจึงปล่อยให้เธอนอนอยู่ที่เดิมน่ะดีที่สุดแล้ว
...
ผ่านไปราวๆ เกือบ 20 นาทีได้มิซากิที่ยังคงนอนหมอบอยู่ข้างเตียงก็จวนจะเหมือนรู้สึกตัวแล้ว
" อะ อือ.. "
หญิงสาวส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือพลางยันตัวเองลุกออกจากเตียง
" ... ไม่อยู่งั้นเหรอ อะ ? "
หลังจากที่เธอลุกออกจากเตียงแล้วดูเหมือนมิซากิจะพึ่งรู้สึกตัวได้ว่ามีอะไรมาคลุมอยู่ที่หลัง
" ตื่นแล้วรึ ? "
" ตื่นแล้วรึ ? "
เสียงขรึมดังขึ้นอย่างเรียบๆ ทำให้หญิงสาวต้องหันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะตอบเขากลับไป
" อ..อืม ตื่นแล้วล่ะ ว่าแต่อาการของนายล่ะเป็นยังไงบ้าง ? "
" ก็ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ มื้อเช้าน่ะฉันเตรียมไว้ให้แล้วนะ "
" หา ? "
เมื่อไคเห็นเหมือนว่ามิซากิจะยังไม่มีสติเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอก่อนที่จะเคาะหัวเธออย่างเบาๆ
" ยังไม่ตื่นหรือไงเธอน่ะ ? "
" อะไรของนายเนี่ย ?! "
" ไปล้างหน้าซะสิจะได้ตาสว่าง "
ว่าจบไคก็เดินออกจากห้องนอนไป มิซากิเองที่เหมือนจะยังมึนงงเล็กน้อยไม่เลิกก็เดินไปล้างหน้าตามที่อีกฝ่ายบอกก่อนที่จะเอาเสื้อคลุมที่คลุมหลังตนเปลี่ยนมาสวมใส่แทน
" เห็นตัวบางๆ แต่ก็ตัวใหญ่กว่าเรานิดหน่อยแฮะ.. "
มิซากิพับแขนเสื้อขึ้นมาเล็กน้อยให้พอดีกับข้อมือก่อนที่จะเดินออกไปพบกับไคที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
" อะ.. "
เมื่อเธอเดินมาถึงที่หน้าโต๊ะก็ทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อยเพราะตรงหน้าของเธอตอนนี้มีชากับขนมปังปิ้งวางอยู่
" นี่นาย รู้ด้วยเหรอว่ามื้อเช้าฉันทานอะไรน่ะ ? "
" ก็นิดหน่อย.. ฉันเพิ่มขนมปังให้ด้วยเผื่อชาถ้วยเดียวจะไม่อยู่ท้อง "
ไคตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะยกกาแฟจิบตาม
" นายนี่รู้เรื่องตัวฉันเยอะกว่าที่คาดจริงๆ นะดีไม่ดีจะรู้จักฉันมากกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองซะอีก "
" ก็แค่เรื่องของเธอน่ะนะ.. "
ไคเอ่ยออกมาอย่างเบา ๆ
" นายว่าอะไรนะ ? "
" เปล่า.. ไม่มีอะไรรีบกินเถอะเดี๋ยวชาจะหายร้อนหมด "
" อื้ม "
และแล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมไปทั่วห้องเหลือเพียงแต่เสียงกัดขนมปังปิ้งที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราวจากหญิงสาว ท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนตึงเครียดไม่มีใครรู้เลยว่าฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายที่ทำลายบรรยากาศตอนนี้..
" นี่..ไค "
จู่ๆ มิซากิก็เป็นฝ่ายที่ทำลายบรรยากาศตึงเครียดซะเองขณะเดียวกันเธอก็วางแก้วชาลงบนโต๊ะก่อนที่จะเงยหน้ามองไปยังอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
" หืม ? "
ฝ่ายชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามขานกลับไปก่อนที่จะชายตาขึ้นมองท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อเห็นเช่นนั้นไคจึงวางถ้วยกาแฟลงพร้อมกับมองไปยังทางมิซากิเช่นกัน
" คือว่านะ.. เรื่องสัญญาในครั้งนั้นน่ะจริงๆ แล้ว .. "
" ช่างมันเถอะ "
ไคเอ่ยขัดจังหวะหญิงสาว
" หมายความว่าไงน่ะ ? "
" ก็ตามที่บอกฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้ว .. ถ้าเธอลืมมันก็ช่วยไม่ได้นี่ "
" แต่ว่า.. "
" ฉันบอกว่าช่างมันก็ช่างเถอะน่าขืนไปกดดันเธอเอามากๆ ได้ลืมสัญญาจริงๆ แน่ "
ไคยกกาแฟจิบขึ้นต่อทันทีหลังพูดเสร็จก่อนที่จะเอ่ยต่อขึ้นมาเล็กน้อย
" ถ้ากินเสร็จแล้วเดี๋ยวจะไปส่งที่ร้านละกัน "
" อะ.. อื้ม "
มิซากิตอบกลับไปแม้ว่าในใจตอนนี้ตัวเธอเองจะยังคงอ้ำๆ อึ้งๆ กับท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูแปลกไปเล็กน้อย
ณ ร้านการ์ดแคปปิตอล [ 9.15 น.]
" งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน "
ไคกล่าวลาสั้นๆ เมื่อเขาพามิซากิมาส่งถึงร้านเป็นที่เรียบร้อย
" กลับดีๆ นะ.. ขอบคุณที่มาส่งล่ะ "
" ทางนี้ก็เช่นกันขอบคุณที่เฝ้าไข้ "
เมื่อสิ้นสุดประโยคทั้งสองต่างก็หันหลังให้ซึ่งกันและกันก่อนที่ทางฝ่ายชายเองก็มุ่งหน้ากลับคอนโดส่วนทางฝ่ายหญิงก็เข้าร้านไปดูว่าคุณชินอยู่ในร้านหรือเปล่า
ครืด ~
เสียงประตูออโต้ประจำร้านดังขึ้นก่อนที่จะเผยร่างของชายวัยกลางคนที่กำลังยืนคุยกับลูกค้าเด็กถึงสองสามคน
" ยินดีต้อนรับคร้าบ ~ .. อ้าว มิซากิเองเหรอ ? "
เมื่อเสียงประตูร้านดังขึ้นเป็นที่แน่นอนว่าเจ้าตัวจะต้องกล่าวต้อนรับลูกค้าเสมอๆ
" กลับมาแล้วคุณชิน "
" เฝ้าไข้ไคคุงเป็นไงบ้างล่ะ ? อาการดีขึ้นหรือเปล่า ? "
" อือ ก็ดีขึ้นแล้วล่ะถึงได้เดินมาส่งถึงหน้าร้าน "
" อะ อ้าวน่าจะให้เขามาพักสักหน่อยก็ได้นะเนี่ย ว่าแต่มิซากิทานอะไรมาหรือยัง ? "
" ทานแล้วล่ะ ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ "
ว่าจบมิซากิก็เดินออกร้านไปในทันทีก่อนที่จะเดินไปยังข้างร้านเพื่อขึ้นบันไดไปยังชั้น 2
" แล้วลงมาช่วยเฝ้าร้านด้วยน๊า ~ "
คุณชินตะโกนอย่างสุดเสียงเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ยิน
" รู้แล้วน่า.. "
มิซากิขานตอบกลับไปอย่างเบาๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะดังมาแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้ส่งเสียงดังตอบกลับไป
" อะ.. แย่ล่ะสิ "
เมื่อมิซากิเดินมาถึงห้องของตนเองดูเหมือนเธอจะพึ่งสังเกตเห็นว่าตนลืมถอดเสื้อคลุมตัวนอกของไคคืนไว้ที่ห้องก่อนที่จะกลับมาร้าน
" ช่วยไม่ได้แฮะไว้ค่อยไปคืนทีหลังแล้วกัน "
[ สวนสาธารณะ 9.30 น.]
' Stand up Vanguard! '
เสียงเล็กดังขึ้นอย่างสดใสไม่ต้องแปลกใจเลยว่าในเวลานี้เป็นธรรมดาที่จะมีกลุ่มเด็กตัวเล็กๆ 4-5 คนมานั่งเล่นแวนการ์ดกันใต้ต้นไม้
นอกจากกลุ่มเด็กๆ แล้วยังมีอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะมาเยือนถึงนานแล้วพอสมควรไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจาก
ไค โทชิกิ ที่นอนอยู๋บนม้านั่งอีกตัว
อากาศบริสุทธิ์ ณ ใต้ต้นไม้สวนสาธารณะที่ผลิตออกมานั้น.. ราวกลับว่าได้อยู่ในสรวงสรรค์ เสียงนกขับขานบทเพลง
ที่ชวนให้เข้าสู่ห้วงนิทราและสายลมที่เป็นใจคอยพัดมาแผ่วๆ พร้อมกับเสียงเสียดสีของใบไม้เขียวขจี พรางจะกล่อมให้เข้าสู่ห้วงนิทราให้ได้อย่างไงอย่างงั้น
เพียงไม่นานนักใบหน้าของชายหนุ่มก็ค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ ราวกับว่าเขานั้นกำลังจะตกลงสู่ห้วงนิทราจริงๆ เสียแล้วแต่ว่า..
" อะ ! นั้นไคคุงนี่นา "
เสียงใสที่คุ้นหูเอ่ยเรียกชื่อของชายหนุ่มที่กำลังจะตกสู่ห้วงนิทรา
" เสียงนี้.. ไอจิ ? "
" ไคคุงจริง ๆ ด้วยล่ะบังเอิญจังเลยแฮะ "
เพราะเสียงเอ่ยทักจากไอจิจึงทำให้ไคต้องลืมตาตื่นขึ้นมาพรางหันไปมองตามเสียง
" เฮ้อ .. น่าจะกลับไปนอนที่ห้อง "
เรื่องนอนกลางวันนี่เรียกได้ว่าจะเป็นตัวพ่อแล้วสำหรับไค หากเป็นเมื่อก่อนที่ยังไม่สนิทมากนักเจ้าตัวคงจะเมินไปแล้วแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
" อะ -- นี่ผมมารบกวนไคคุงหรือเปล่าครับเนี่ย ?! "
" ช่างเถอะ ว่าแต่นายมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ ? "
" พอดีมาทำธุระนิดหน่อยน่ะตอนนี้จะไปที่ร้านต่อ ไคคุงไปด้วยกันไหมครับ "
" ... นายไปเถอะ "
" น่าเสียดายจังแฮะ ไว้วันหลังเรามาสู้กันนะ "
" อา "
" งั้นผมขอตัวไปที่ร้านก่อน ไว้เจอกันใหม่นะไคคุง "
เมื่อสิ้นสุดประโยคไอจิก็วิ่งออกห่างไปพร้อมกับโบกมือลาให้
" อยากสู้แต่ก็ยังไม่อยากไปเจอ ใช่ไหมล่ะ ? "
เมื่อคนนึงไปอีกคนก็มา เสียงที่คุ้นเคยแบบนี้การทักที่จี้ใจแบบนี้คงไม่ใช่ใครนอกเสียจาก
" มิวะ "
" มิวะ "
" โย่ ! ดูเหมือนจะหายแล้วนี่ พี่สาวคงจะดูแลนายดีมากเลยสิท่า ฉันล่ะอิจฉาจริงจริ๊ง "
" มาทำอะไร ? "
" ก็ ~ มาดูสีหน้าของคนขี้ฟอร์มล่ะมั้งนะ ? "
เพราะท่าทีและคำจาของมิวะทำให้หลายครั้งที่ไคมักจะไม่สบอารมณ์
" เอาเถอะที่ฉันมาเนี่ยก็อยากจะบอกให้นายรู้ไว้น่ะ "
" ... "
ไคคิ้วมองกลับไป
" ฉันว่า .. ฉันจะจีบพี่สาว "
จบบทที่ 7
อัพเถอะค่ะ รออ่านนะคะ
เฮ้ยๆ เอายังไงดีละไค?
สนุกมากคะ//ลุ้นว่าไคจะทำยังไงต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 2 มกราคม 2563 / 21:16