บทที่ 6
ไข้ใจ
" ยุ่งไม่เข้าเรื่องชะมัดหมอนั่น.. "
หลังจากที่เร็นเล่ารายละเอียดและเรื่องราวทั้งหมดที่มิวะวานให้เขาทำก็ไม่แปลกเลยที่จะมีประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากของเขา ถึงแม้ว่ารูปประโยคและน้ำเสียงของเขาจะฟังดูไม่เข้าหูและสามารถทำให้คิดได้ว่าเจ้าตัวไม่พอใจแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น
" หน้าที่ของผมก็คงหมดแค่นี้แล้วล่ะ~ เพราะหลังจากนี้คงต้องให้อาจังช่วยซะแล้ว ฝากด้วยนะอาจัง~ "
" รับทราบค่ะท่านเร็น .. ถ้านายสะดวกที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดใหม่ฉันก็ยินดีที่จะรับฟังนะ เรื่องแบบนี้น่ะจะฟังความข้างเดียวก็คงไม่ได้หรอกจริงไหม ? "
" โทคุระไม่ใช่คนแบบนั้น .. "
" เห ~ รู้ดีจริงๆ เลยนะจะยังไงก็ช่างเถอะ .. เท่าที่ฉันรู้ยัยนั้นน่ะไม่ใช่คนที่จะลืมสัญญาที่ว่าอะไรง่ายๆ หรอกนะ นายไม่คิดบ้างหรือไง ว่าทำไมเธอคนนั้นถึงได้ลืมเรื่องราวในช่วงนั้นไป ยัยนั้นเป็นคนที่มีความจำเป็นเลิศไม่ใช่หรือไง ? อย่างเช่นหลังสัญญากับนายไม่กี่ปีต่อมาเธออาจจะประสบอุบัตติเหตุจนทำให้ความจำหายไปก็ได้ไม่ใช่หรือ ? ถ้าคิดในทฤษฏีนี้ก็พอจะตอบโจทย์ที่ว่าทำไมความจำที่เป็นเลิศนั่นถึงได้หายไปช่วงหนึ่ง ลองไปทบทวนดูเองล่ะถ้ากล้าๆ หน่อยก็ไปเจอกันตรงๆ เปิดอกคุยกันไปเลยสิ "
" . . . . . "
แม้ไคจะไม่ได้ตอบโต้อะไรไปหลังจากที่โดนอาซากะเทศนายาวเหยียดใส่หูจนชาไปข้างแต่นั่นก็ทำให้เขาเริ่มที่จะอยากรู้ถึงความจริงของเรื่องแม้ว่าบางทีมันอาจจะไม่มีอะไรแต่เขาก็อยากรู้สาเหตุที่ว่าทำไมมิซากิถึงได้ลืมสัญญาที่ว่าแล้วความทรงจำในวัยเด็กช่วงเวลาอื่นๆ ล่ะ ? เธอจะยังจำได้ไหมหรือลืมเหมือนกัน
" พวกนายกลับไปก่อน.. ฉันอยากจะทบทวนอะไรสักหน่อยน่ะ "
" ... อื้ม! เข้าใจแล้วครับแต่ว่าถ้าอยากปรึกษาอะไรเรียกพวกผมได้ตลอดเลยนะ "
หลังสิ้นเสียงเร็นและอาซากะต่างก็พากันออกไปจากห้องของไคทำให้ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมที่ห้องของเขาอีกครั้ง..
" ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นไปตามที่นารูมิบอก.. ก็คงพอจะเข้าใจแต่ว่า.. ให้ตายสิทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัวชะมัด "
ขณะที่ไคกำลังนั่งบ่นอยู่คนเดียวไม่นานจู่ๆ ตัวเขาก็เริ่มมีอาการปวดหัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพอมีสติอยู่บ้างไม่มากก็น้อยจึงใช้แรงสุดท้ายพาสังขารของตัวเองไปนอนอยู่บนเตียงจนได้
ทางฝั่งมิซากิและมิวะเองหลังจากที่มิซากิเล่าทุกอย่างให้มิวะฟังแล้ว มิวะที่แอบปลีกตัวโดยอ้างว่าอยากจะเข้าห้องน้ำก็มาส่งสารต่อให้เร็น หลังส่งสารทั้งหลายจบเขาก็กลับไปหามิซากิพรางคุยอะไรสารพัดเพื่อรอเร็นรายงานผลไม่นานนักเร็นก็ข้อความมาหามิวะว่า
' พวกผมออกมาจากคอนโดไคแล้วนะ โดนอาจังเทศซะยาวเลยล่ะผมว่าไคเขาก็น่าจะคิดได้บ้างแล้วแหละตอนนี้ก็ขออยู่คนเดียวสักพัก '
ปล. ยังไงก็ถ้ากลับแล้วลองแวะมาหาเขาหน่อยนะครับ
เมื่อมิวะอ่านข้อความจนจบก็ทำให้เขาหลุดปากออกมาว่า
" ให้มันจริงเห๊อะ คนอย่างเจ้านั่น "
" หือ ? ตะกี้ว่าอะไรนะ "
มิซากิที่นั่งอยู่ไม่ห่างมากนักพอได้ยินที่มิวะหลุดปากออกมาจึงขานถามด้วยความสงสัย
" อะ-- เอ้อ ไม่มีอะไรหรอกพี่สาว อะ !! ฝนหยุดตกแล้วงั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยแล้วกันนะไว้จะซักชุดมาคืนให้นะ ขอตัวล่ะ ะะ "
สิ้นสุดประโยคมิวะก็รีบแจ้นไปที่คอนโดของไคเพื่อที่จะไปดูเพื่อนสนิทของตัวเองว่าตอนนี้เขาจะคิดได้แล้วจริงๆ หรือเปล่า
ปิ๊งป่อง ~
ถึงแม้ว่าจะสนิทกันแค่ไหนแต่มนุษย์คนเราก็ควรจะมีมารยาทให้แก่กันเสมอยกเว้นเสียแต่ว่าเจ้าของห้องเขาจะอนุญาตเป็นกรณีพิเศษอยู่แล้ว ในความจริงแล้วมิวะเองก็ได้รับกรณีข้อยกเว้นที่ว่าแต่เขาเองก็ยังไม่อยากจะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้านักเพราะเกรงว่าถ้าเข้าไปตอนไคขออยู่คนเดียวมีแต่จะโดนไล่ออกมาสู้รออีกฝ่ายมาเปิดประตูต้อนรับคงจะดูเซฟกว่า..
ปิ๊งป่อง ~ ~
เสียงออดของห้องดังขึ้นเป็นครั้งที่สองเพราะหลังจากที่กดออดรอบแรกไปแล้วก็เว้นระยะห่างอยู่พอสมควร
" เจ้าไคมันออกไปไหนหรือเปล่าเนี่ย .. แต่ว่าหลังได้รับข้อความจากเร็นเราก็รีบมาที่นี้เลยนี่หว่า ถ้าเจ้านั่นจะออกไปไหนอย่างน้อยๆ ก็น่าจะสวนทางกันบ้างสิ "
หลังยืนรอได้เกือบ 5-6 นาทีนับจากการกดออดรอบที่สองมิวะจึงตัดสินใจที่จะเข้าห้องของไคอย่างโต้งๆ เผื่ออย่างน้อยถ้าไม่เจอกันในห้องพักก็คงไปไหนได้ไม่ไกลอยู่แล้ว
แกร๊ก ... กึก !!
ขณะที่มิวะกำลังใช้มือขวาจับมือจับประตูห้องเสียงแกร๊กแรกนั้นเป็นเสียงของก้านโยกที่ถูกโยกลงไปข้างล่างจังหวะที่เขากำลังจะผลักเข้าห้องนั้นเสียงกึกก็ดังตามมาในทันที ..
" ล--ล็อคห้องงั้นเรอะ ? "
" . . . . . . ไอ้เจ้าบ้าไค ! ! ! ล้านวันพันปีไม่ล็อคมาล็อควันนี้
หึหึ.. แต่เสียใจด้วยฉันแอบไปปั๊มกุญแจห้องนายมาแล้วเผื่อกรณีวันนี้โดยเฉพาะ "
ไม่ช้าแต่อย่างใดมิวะก็ใช้กุญแจสำรองไขเข้าห้องของไคเข้ามาทันทีสีหน้าของมิวะตอนนั้นมันเอ่อล้นไปด้วยความภาคภูมิใจที่ตัดสินใจถูกแอบไปปั๊มกุญแจเก็บไว้จนวันนี้เขาได้ใช้มันจนได้
" โฮ่ยยย ไคอยู่หรือเปล่าน่ะ ? ฉันมิวะเองถ้าอยู่ก็โผล่หั --- ! ค.. ไค !!! "
มิวะที่เดินเข้าห้องพลางใช้สายตากวาดมองรอบห้องแล้วไม่ว่าจะโซนไหนๆ ก็ไม่เห็นเงาร่างของเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อยจนกระทั้งจังหวะที่เขากำลังก้าวเท้าผ่านห้องนอนก็ทำให้เห็นว่าเพื่อนสนิทของตนกำลังนอนซบอยู่บนเตียงด้วยความตกใจเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปดูอาการทันที
" ไค ! นายเป็นอะไรหรือเปล่า "
" . . . . มิ . . ว ะ . . . ? "
เสียงขานตอบจากเพื่อนสนิทแผ่วเบามากจนแทบจะไม่ได้ยินแล้ว จากที่มิวะสังเกตเห็นได้ชัดตอนนี้ทั้งสีหน้าและจังหวะการหายใจต่อให้ไม่ต้องเอามือไปทาบหน้าผากของอีกฝ่ายก็รู้ได้เลยว่าไข้กินแล้ว ..
ตามจริงแล้วเขาก็พอจะว่างอยู่ดูแลเพื่อนสนิทได้อยู่หรอกแต่เพราะเห็นว่าเป็นจังหวะดีจึงคิดแผนแบบลวกๆ ว่าจะโทรตามให้มิซากิช่วยมาดูแลแทนและจะส่งข้อความดักหาคนรอบตัวไคที่มีแววว่าจะมาหาเขาที่คอนโดไม่ให้มาหาเป็นการชั่วคราว อย่างน้อยๆ ก็คงพอจะช่วยให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันได้บ้าง
" นายพักไปก่อนนะเดี๋ยวฉันจะเรียกหมอคนพิเศษมาให้เอง ! รับรองเลยว่าอยู่เฝ้าคืนเดียวหายปิ๊ง "
หลังจากนั้นมิวะก็เดินออกมานอกห้องเพื่อโทรหามิซากิ..
ตู๊ด .. ตู๊ด ..
" อ้าวมิวะ.. ลืมของไว้หรือไง ? "
" แย่แล้วพี่สาววว "
" หา ? แย่อะไรของนาย ? "
" คือเจ้าไคน่ะสิจู่ๆ มันก็มีไข้สูงนอนซบอยู่ในห้องแหน่ะ จริงๆ ผมเองก็อยากจะอยู่เฝ้าไข้ให้หรอกนะแต่ว่าผมดันมีธุระด่วนเนี่ยสิ พี่สาวช่วยมาดูแลไคหน่อยจะได้ไหม นะ ผมขอร้องล่ะ "
" นายก็รู้ว่าฉันกับไคพึ่งจะมีปัญหากันมาเองนะ.. แล้วจะให้ไปดูแลเนี่ย โดนไล่ชัวร์ขอปฏิเสธ "
" ไคเขาไม่ไล่พี่สาวหรอก เชื่อผมสิ ! "
" ไปเอาความมั่นใจนั่นจากไหนกัน .. "
" พี่สาวเนี่ยก็อ่อนต่อโลกกับเรื่องนี้จริงๆ แฮะทียังงี้แหละดูไม่ออก เฮ้อ "
" นายว่าอะไรนะ ? "
" อะ-- เปล่าครับๆ ยังไงก็ผมฝากไคให้พี่สาวดูแลด้วยนะ ! "
" ด--เดี๋ยวสิมิวะ !! "
ติ๊ด
ไม่วายที่จะรอคำตอบจากมิซากิมิวะก็รีบชิงตัดสายทันทีก่อนที่จะกลับเข้าห้องของไคไปเพื่อรอให้มิซากิมาหา และแน่นอนว่ามิวะเองก็ส่งที่อยู่คอนโดของไคให้มิซากิทราบเรียบร้อยแล้วไม่นานนักมิซากิก็มาถึงหน้าห้องของไคเป็นที่เรียบร้อย
ปิ๊งป่อง ~
" มาแล้วคร้าบ บบ ~~ "
พอเสียงออดดังขึ้นมิวะก็รีบแจ้นไปที่หน้าประตูพร้อมเปิดต้อนรับให้มิซากิเข้าห้องมา
" ไคนอนอยู่ในห้องนู้นน่ะนะผมฝากดูแลเขาด้วยล่ะ ไปนะ ~ "
และแน่นอนว่าหลังจบประโยคมิวะก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องไปอย่างไว.. โดยปล่อยให้มิซากิอยู่ดูแลไคไปตามแผนลวกๆ ของเขาที่คิดขึ้นมาไม่นาน
" . . . ก็มานี่นะอยู่ดูแลให้หายก็คงไม่เป็นไร "
บรรยากาศห้องตอนนี้เองก็ชวนอึดอัดสุดเพราะนอกจากจะเงียบแล้วทั้งเธอและเจ้าห้องก็พึ่งจะมีเรื่องผิดใจกันมาแถมนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มิซากิมายืนอยู่ในห้องของไค
" อืม.. ก่อนอื่นก็ต้องไปดูอาการของหมอนั่นสินะ "
มิซากิยืนบ่นพึมพำคนเดียวก่อนที่จะมองทอดไปที่ห้องอีกฝั่งที่ตอนนี้เองประตูก็แง้มเอาไว้เล็กน้อยเลยทำให้พอจะเดาได้ว่าประตูบานนั้นน่าจะเป็นห้องนอนที่ไคนอนอยู๋ แม้ว่าภายในใจของมิซากิตอนนี้จะทำตัวไม่ค่อยถูกนักแต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าสักเท่าไร เพียงไม่กี่ก้าวมิซากิก็มายืนประจันอยู่หน้าประตูก่อนที่จะเคาะประตูเล็กน้อยพร้อมพลักประตูออกเพิ่มเล็กน้อย
" ไค.. เป็นไงบ้าง ? "
พอเธอได้เห็นอาการของฝ่ายชายที่ดูน่าเป็นห่วงขั้นสุดก็เริ่มทำให้ความอึดอัดในใจแผ่วลงในตอนนี้เองเธอก็เข้าใกล้ถึงขอบเตียงที่อีกฝ่ายนอนอยู่แล้วก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ แล้วใช้หลังมือทาบลงที่หน้าผาก
" เดี๋ยวสิ ทำไมไข้สูงขนาดนี้ล่ะ !? "
" ใ . . ค . . ร . . น่ . . ะ . . ? "
" ฉันเองมิซากิ.. "
" . . . . เหรอ. . . . "
" เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้กินแล้วกัน นายจะได้กินยา "
หลังพูดจบเธอก็ลุกออกจากเตียงก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปเพื่อไปทำอาหารให้ไคกินแน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำก็เป็นอาหารเบสิคสำหรับผู้ป่วยอย่างข้าวต้มที่ทำง่ายๆ นั้นเอง
เวลาผ่านไปได้ราวๆ 20 นาทีกว่าๆ มิซากิก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้ม 1 ถ้วยพร้อมน้ำและยาที่เตรียมมาให้เสร็จสรรพก่อนที่จะวางลงบนโต๊ะเพื่อเข้าไปช่วยพยุงตัวฝ่ายชายที่นอนอยู่ที่เตียง
" ข้าวต้มแล้วก็ยาน่ะ กินรองท้องไปก่อนที่จะกินยาเข้าไปนะ "
มิซากิยกถ้วยข้าวต้มพร้อมส่งให้กับอีกฝ่ายไปเพราะมันไม่ได้ร้อนอะไรมากแค่อุ่นๆ กำลังพอดีจึงทำให้จับได้สบายมากอยู่แล้วแต่ว่า.. ไคกลับมีปฏิกิริยาที่นิ่งสนิทแทน
" ข้าวต้มแล้วก็ยาน่ะ กินรองท้องไปก่อนที่จะกินยาเข้าไปนะ "
มิซากิยกถ้วยข้าวต้มพร้อมส่งให้กับอีกฝ่ายไปเพราะมันไม่ได้ร้อนอะไรมากแค่อุ่นๆ กำลังพอดีจึงทำให้จับได้สบายมากอยู่แล้วแต่ว่า.. ไคกลับมีปฏิกิริยาที่นิ่งสนิทแทน
" ไค ? ... นายไหวหรือเปล่าน่ะ ? "
ฝ่ายชายก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมามีแต่การพยักหน้าตอบกลับกับคำถามของฝ่ายหญิง
" ข้าวต้มไง.. รับไปทีสิฉันก็เมื่อยเป็นเหมือนกันนะ "
" ไม่มีแรง ... "
" หา ? "
" ไม่มีแรงยกแขน ... "
" ยะ-- อย่าบอกนะว่านาย ... "
" อืม "
. . . . . .
" เฮ้อ.. ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะป้อนให้นายจะได้รีบๆ พักผ่อน "
' นี่หรือว่าพิษไข้ทำให้หมอนี่เพี้ยนไปแล้วกันแน่นะ.. '
แม้ว่ามิซากิจะไม่เคยป้อนข้าวให้ใครเลยสักครั้งแต่เธอก็ไม่ได้บกพร่องต่อหน้าที่ที่ต้องดูแลไคเลยแม้แต่น้อย ในตอนแรกเธอเองก็มีความรู้สึกเขินอยู่บ้างเพราะนี่เป็นการป้อนข้าวครั้งแรกแถมยังเป็นเพศตรงข้ามอีกจนเธอคิดว่าอาจจะทำหน้าที่ที่ตรงนี้ไม่ดีเท่าที่ควรแต่ผลของมันก็ออกมาตรงกันข้ามอย่างชัดเจน
" อิ่มแล้วล่ะ.. "
" เห นายนี่ก็กินเก่งเหมือนกันนะเกือบจะหมดถ้วยเลยแฮะ "
มิซากิเอ่ยแซวขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะก้มมองถ้วยชามที่ยังพอมีข้าวต้มเหลืออยู่น้อยนิด
" . . . . . "
ตามคาดไคก็ไม่ได้กล่าวอะไรกลับมามิซากิเองก็ลุกไปหยิบน้ำและยาพร้อมส่งให้กับไคไป.. หลังจากที่ไครับยากับน้ำมาแล้วเขาก็ทานยาจนเสร็จสรรพก่อนที่จะส่งแก้วน้ำคืนให้กับมิซากิไป
" พักผ่อนได้แล้วนะ.. จะได้หายไวๆ "
ก่อนที่มิซากิจะออกจากห้องไปเพื่อเก็บกวาดครัวเธอก็ใช้หลังมือทาบลงที่หน้าผากของฝ่ายชายอีกครั้งเพื่อเช็คดูอาการอีกทีและดูเหมือนว่าตอนนี้จะเริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว
" งั้นฉันไปทำความสะอาดที่ครัวก่อนแล้วกัน ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอนะ "
" ... โทคุระ "
" หืม ? "
" ขอบคุณสำหรับข้าวต้ม .. "
" อะไรกันเรื่องแค่นี้เอง "
มิซากิยิ้มให้ไคเล็กน้อยก่อนที่เธอจะยกถ้วยข้าวต้มออกไปจากห้องเพื่อไปทำความสะอาด
ทางฝั่งไคเองหลังจากที่ได้กินยาเข้าไปแล้วโดยปกติแล้วฤทธิ์ยาก็น่าจะทำให้เขาง่วงเหมือนคนทั่วไปแต่ไม่เลยสำหรับไคแล้วแค่นี้ทำอะไรไม่ได้ .. เขาจึงได้แต่ข่มตาหลับไปพรางรอตกสู่ช่วงนิทราในวันนี้ ไม่นานนักมิซากิที่ทำอะไรจนเสร็จแล้วเธอก็กลับเข้ามาที่ห้องของไคอีกครั้งเพื่อดูว่าเขาหลับไปแล้วหรือยัง
" อะ.. เหมือนว่าจะหลับแล้วสินะ "
เมื่อมิซากิเห็นเหมือนว่าฝ่ายชายน่าจะหลับไปแล้วเธอจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนที่จะนั่งลงข้างเตียงอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงรบกวนอะไร
" ไค.. ฉันขอโทษนะที่ฉัน.. จำเรื่องที่เกี่ยวกับสัญญาที่ว่านั่นไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมความทรงจำตรงส่วนนั้นมันหายไปบ่อยครั้งนะ ที่ฉันมักจะฝันถึงนายสมัยอนุบาล 3 ได้ล่ะมั้งวันที่พวกเราเจอกันครั้งแรก .. แต่หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยความทรงจำในสมัยเด็กน่ะ.. ฉันนี่แย่เนอะเรื่องแบบนี้มันควรจะพูดกับนายตรงๆ หลังนายตื่นมากกว่า ... "
หลังพูดจบเธอก็ใช้มือขวาเอื้อมไปจับมือของฝ่ายชายขึ้นมาที่วางอยู่ข้างเตียงอย่างเบามือ
" หายไวๆ ล่ะ.. "
อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจึงทำให้เผลอหมอบอยู่ข้างเตียงไปซะดื้อๆ มือของทั้งสองก็ยังคงจับไม่ปล่อย .. เวลาผ่านไปสักพักไคที่ยังหลับไม่สนิทนั้นเขาก็ได้ยินทุกอย่างจนพอจะหายข้องข้อสงสัยอะไรหลายๆ อย่าง
เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็ได้เห็นว่ามือของเขาและมิซากิยังคงจับกันไม่ปล่อยถึงเขาจะรู้สึกได้แต่เขาเองก็อยากจะเห็นด้วยตาจริงๆ มันเป็นภาพที่สามารถทำให้เขายิ้มออกมาได้อย่างอ่อนโยนมากที่สุด
จบบทที่ 6
รรออ่านนะจ้ะ คู่นี้หาอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สู้ๆๆนะคะไรต์ เป็นกำลังใจให้นะคะ รอๆๆๆนะคะ