บทที่ 4
เพื่อน
'' ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะมิวะ !! ''
เสียงโวยวายของมิซากิยังคงดังไม่หยุด มิวะที่ยังคงอุ้มเธอก็ไม่มีทีท่าจะสะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเขาจะโดนทุบตี โดนหยิกแก้ม ดึงหู อะไรต่างๆ นานาสารพัดก็มีแต่เพียงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและเสียงหัวเราะที่เหมือนว่าจะสะใจไม่มากก็น้อย
'' นี่พี่สาวห้องน้ำไปทางไหนรึ ? ''
'' แล้วทำไมฉันต้องบอกทาง ? ''
'' โอ้~ พี่สาวอยากให้ผมอุ้มพี่แบบนี้ต่อนานๆ ล่ะสินะ ''
'' อย่ามาคิดเองเออเองจะได้ไหม !! ปล่อยฉันลงได้แล้วน่า ! ''
'' คร้าบๆ ถ้าพี่สาวยอมบอกทางผมก่อนนะ .. โอ๊ะ เจอแล้วๆ ''
ทันทีที่มิวะเหลือบมองไปเห็นห้องน้ำเขาก็ไม่รอช้าแต่อย่างใดก็พาร่างของมิซากิที่เปียกโชกตรงดิ่งไปยังห้องน้ำทันทีก่อนที่จะวางร่างของเธอลงดังที่เขาได้กล่าวไว้
'' เอ้า ! ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะไม่สบายนะ ''
'' ................ ''
มิซากิยืนจ้องหน้ามิวะอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายเหมือนจะลืมเรื่องอะไรบางอย่าง ในเวลาที่คนเราจะอาบน้ำ
'' เฮ้ๆ พี่สาวเอาแต่จ้องหน้าผมแล้วไม่ไปอาบน้ำเดี๋ยวก็หวัดกินหรอกนะ หรือว่าต้องให้ผมเป็นคนอาบให้น๊าา ''
'' อย่ามาทะลึ่ง.. ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนต่างหาก ''
. . . . .
มิวะที่เอาแต่สนใจให้เพื่อนไปอาบน้ำ เขากลับลืมเรื่องสำคัญอย่างการนำชุดใหม่ไปเปลี่ยน ต่อให้จะสนิทกันมากแค่ไหนแต่การที่เขาจะอาสาไปหยิบให้มันก็ไม่ใช่เรื่องเพราะคนตรงหน้าเขาตอนนี้เป็น ผู้หญิง
'' งั้นฉันขอกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก่อนแล้วกัน ''
มิซากิเดินลอดผ่านช่องว่างที่เหลือออกมา ในความคิดของเธอตอนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องที่จะไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ แค่คิดว่าการได้กลับไปนอนในห้องต่อคงดีที่สุดสำหรับเธอตอนนี้แล้ว
หมับ !
จู่ๆ มิวะก็คว้าแขนของมิซากิเอาไว้ซะดื้อๆ มิซากิที่โดนรั้งไว้ก็คิดจะสะบัดแขนออกแต่แล้วความคิดของเธอก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อเธอได้มองหน้าของมิวะที่แสดงสีหน้าจริงจังออกมา ซึ่งปกติแล้วมิซากิเองก็แทบจะไม่เคยเห็นสีหน้าที่จริงจังของมิวะนอกเหนือจากเวลาที่เขาเล่นแวนการ์ดและทุ่มพลังสุดตัวก็เท่านั้น
'' สัญญาสิว่าจะกลับมา .. จะไม่ขังตัวเองไว้ในห้อง .. ''
'' . . . . มิวะ ''
เพราะการแสดงสีหน้าที่จริงจังของมิวะทำให้มิซากิไม่รู้จะตอบอะไรออกไปได้แต่พูดชื่อของอีกฝ่ายอย่างเบาๆ ด้วยสีหน้าที่ตกใจอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
'' ขอไม่สัญญาแล้วกัน .. ''
หลังพูดจบมิวะที่เห็นสีหน้าของมิซากิพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากเขาก็ปล่อยแขนของเธอเพราะมันเป็นสีหน้าที่เขามั่นใจได้แล้วว่าเธอจะกลับมา
มิซากิที่เดินกลับมาที่ห้องเพื่อที่จะนำชุดไปเปลี่ยนเธอก็เอะใจกับเสื้อผ้าของฝ่ายชายที่อุ้มเธออยู่นาน คิดว่าตัวเสื้อของฝ่ายชายก็น่าจะเปียกด้วยเหมือนกันเธอจึงเดินไปที่ห้องของคุณชินและนำเสื้อตัวใหม่ไปให้มิวะได้เปลี่ยนเช่นกัน
'' อะ เอาไปเปลี่ยนสิเสื้อนายก็เปียกอยู่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ''
'' โอ๊ะ ? เปียกตอนไหนกันล่ะเนี่ยแย่จริงยังไงก็ขอบคุณนะ ~ ''
หลังจากนั้นมิซากิก็ได้อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าตัวใหม่ ทางฝ่ายมิวะเองก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกันก่อนที่เขาจะไปนั่งรอมิซากิที่ห้องรับแขกพลางหาอะไรดูเพื่อฆ่าเวลาแต่ก็ไม่นานมากนักมิซากิก็เดินเข้ามาพร้อมนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับมิวะ
'' นี่พี่สาว ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม ? ''
'' ถ้าฉันตอบได้จะตอบให้แล้วกัน ''
'' ทะเลาะกับใครมาหรือเปล่า ? ''
'' . . . . . ก็นะแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเรียกทะเลาะได้หรือเปล่า ''
'' หืม ? เล่าให้ผมฟังได้นะ แต่ถ้ามันฝืนก็ไม่เป็นไรผมแค่ไม่อยากให้พี่สาวต้องมานั่งอมทุกข์นานๆ ''
ในตอนแรกมิซากิเองก็ไม่คิดจะเล่าให้ใครฟัง ไม่ว่าจะเป็นคุณชินหรือเพื่อนคนอื่นๆ แค่จะปริปากพูดก็ยังไม่อยากแต่ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ เธอก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้มิวะฟัง
จบบทที่ 4
ขออภัยที่ให้รอนานน๊า ; - ;
ขออภัยที่ปล่อยให้รอนานนะงับ ; - ;