บทที่ 3
มิวะ ไทชิ
หลังจากที่ไคได้เดินกลับไปเงียบๆ ทางฝั่งมิซากิเองก็กลับไปที่ร้าน Card Capital เช่นกันแต่ว่าระหว่างทางกลับนั้นท้องฟ้ากับมืดลงพร้อมกับมีฝนตกลงมาอย่างหนักหญิงสาวที่กำลังเดินกลับร้านก็ไม่ได้หาที่หลบฝนแต่อย่างใดได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ในหัวของเธอก็เอาแต่คิดเกี่ยวกับสัญญาในวัยเด็กที่ตัวเองได้ลืมไป ... ในช่วงที่เธอเอาแต่คิดอยู่นั้นก็ได้เดินมาถึงหน้าร้าน Card Capital โดยไม่รู้ตัว
พรืด ~
เสียงประตูร้านได้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกล่าวต้อนรับของเจ้าของร้าน
" ยินดีต้อนรับสู่ร้าน Card Capital คร้า--- มิซากิ !! "
ในระหว่างที่ชินหันมามองหน้าลูกค้าที่ได้เดินเข้าร้านมานั้นเขาถึงกับต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะคนที่เดินเข้าร้านมาในช่วงเวลาที่ฝนตกหนักเหมือนพายุเข้ากับกลายเป็นมิซากิหลานของเขาเสียเอง
" มิซากิ ทำไมถึงกลับมาตอนนี้ล่ะทำไมไม่รอให้ฝนหยุดตกก่อนถึงกลับมาแล้วไคคุงเขาไปไหนล่ะ ? "
มิซากิไม่ได้ตอบกลับแม้แต่คำถามเดียวเธอเอาแต่ยืนสั่นเพราะความหนาวเธอได้แต่ยืนก้มหน้าทิ้งอยู่อย่างนั้นในขณะที่ใบหน้าของเธอได้เปียกโชกกลับมีน้ำตาที่ไหลรวมปะปนกับเม็ดฝน
ถึงแม้ว่าคนนอกเขาจะมองกันไม่ออกแต่สำหรับชินที่อยู่ดูแลมิซากิมาตั้งแต่เด็กเรื่องแค่นี้เขาก็พอทราบว่าสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่พร้อมจะพูดอะไรนอกจากการให้เธอได้อยู่เงียบๆ ในระหว่างนั้นชินก็ได้เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้เธอได้เช็ดผมก่อนที่จะเป็นหวัดและได้กล่าวกับเธอว่า
" ขึ้นไปข้างบนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะอยู่ชุดนี้นานๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้นะ "
เมื่อชินพูดเสร็จเขาก็ได้เดินเข้าไปใกล้ๆ มิซากิแล้วลูบหัวของเธออย่างเบามือก่อนที่จะเอามือออกแล้วเดินไปดูเด็กๆ ที่นั่งอยู่ในร้าน
มิซากิไม่ได้รอช้าแต่อย่างใดเธอหันกลับไปที่ประตูเมื่อเธอกำลังจะก้าวเท้าเพื่อให้ประตูเลื่อนกลับมีคนเข้าร้านมาพอดี
ชายหนุ่มรูปหล่อผมสีเหลืองที่มองแล้วดูมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับมิซากิเขาไม่ใช่ใครที่ไหนเขาก็คือ มิวะ ไทชิ เพื่อนสนิทของ ไค โทชิกิ
มิวะที่เห็นมิซากิตรงหน้าก็ได้เอ่ยปากทักทายตามภาษาของเขา
" โอ๊ส ! ไงพี่สาววันนี้ไคไม่ได้อยู่ที่นี้งั้นเหรอ ? "
มิวะที่ไม่ได้ทราบเหตุการณ์อะไรก็ยิ้มแย้มตามนิสัยและยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นการทักทายแต่เขาก็ต้องสะดุดเพราะคนตรงหน้าตอนนี้ยืนนิ่งเงียบสนิทไม่แม้แต่จะเงยหน้าหรือชายตามองเขาแม้แต่น้อย
" พี่สาวดู .. ไม่ร่าเริงเลยนะเป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายงั้นเหรอ ? "
เขาพยายามมองหน้ามิซากิที่กำลังก้มหน้านิ่งแต่พยายามเท่าไรก็มองไม่ได้สักทีระหว่างนั้นเองเขาก็เห็นคุณชินที่อยู่ในร้านจึงลองเข้าไปถามอาการของมิซากิ มิซากิเองที่เห็นว่ามิวะเดินหลบไปแล้วก็ได้เดินก้าวออกจากร้านและไปยังบันไดที่อยู่ข้างๆ ร้านเพื่อขึ้นไปชั้นสองและเข้าห้องของตัวเองโดยไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของคุณชินเท่าไรที่ให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ทางฝั่งมิวะเองที่ได้ถามเกี่ยวกับอาการแปลกๆ ของมิซากิจากชินเรียบร้อยเขาก็เข้าใจได้แค่ว่ามิซากิอาจจะทะเลาะอะไรกับไคเขาจึงขออาสาดูแลมิซากิให้กลับมาเป็นปกติ ชินที่เห็นว่ามิวะเป็นคนที่สามารถเข้าใจเพื่อนได้และสามารถเข้าหาเพื่อนได้ทุกสถานการณ์เขาจึงตกลงให้มิวะดูแลมิซากิ
มิวะไม่ได้รอช้าแต่อย่างไรเขาไม่อยากเห็นเพื่อนของตัวเองต้องนั่งทุกข์ไปมากกว่านี้เขาจึงบุกขึ้นไปชั้น 2 เพื่อไปดูแลมิซากิถึงที่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~
เสียงเคาะประตูห้องดัง 3 ทีก่อนจะเงียบไปแล้วมีเสียงของมิวะดังขึ้นมาต่อ
" พี่สาว อยู่ข้างในหรือเปล่าฉันขอเข้าไปหน่อยได้หรือเปล่า "
มิซากิที่นอนอยู่บนเตียงเงียบๆ ก็ไม่ได้ตอบกลับไปตามเคยแต่เจ้าตัวกลับคิดในใจว่า
( คิดได้ยังไงขอเข้าห้องผู้หญิงช่างเป็นผู้ชายที่ . . . จริงๆ )
มิวะที่ยืนรอคำตอบอยู่อีกฝั่งของประตูเขาก็เดาทางมิซากิได้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวคงไม่ยอมตอบอยู่ดีเขาจึงลองจับลูกบิดประตูแล้วหมุนเพื่อเช็คว่าห้องของอีกฝ่ายล็อคหรือไม่ล็อค ... ผลที่ออกคือห้องไม่ล็อคซะอย่างงั้นเพราะเจ้าของห้องเอาแต่เหม่อจนลืมล็อคนั้นเอง มิวะที่เปิดประตูห้องของมิซากิเรียบร้อยก็เดินเข้าไปหาเธออย่างไวแล้วไปหยุดอยู่หน้าเตียงพร้อมกับพูดว่า
" พี่สาวไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยจะนอนทั้งๆ ที่ตัวเปียกเนี่ยนะอยากให้หวัดกินหรือไงกัน "
เขายืนกอดอกพรางมองหญิงสาวที่นอนบนเตียงเงียบๆ ไม่ยอมแม้แต่จะโต้ตอบกับเขาสักคำทำให้เขานึกสนุกอยากจะแกล้งคนที่เอาแต่นอนอมทุกข์นอนซึมไม่ไปไหนโดยการ . . .
พรึ่บ !!!
ร่างของหญิงสาวลอยขึ้นมาทันใดเพราะชายหนุ่มช้อนตัวขึ้นมาอุ้มซะดื้อๆ
" ทำบ้าอะไรของนายน่ะมิวะ !! "
มิซากิที่ตกใจกับการถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิงก็หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยปนกับโมโหเล็กน้อยเพราะเจ้าตัวพึ่งจะเคยโดนผู้ชายที่มีอายุเท่ากันอุ้มนอกจากคุณพ่อและคุณชินที่อุ้มเธอตอนเด็กๆ บ่อยๆ เธอก็ไม่เคยเลย
" ก็พี่สาวพูดไม่ฟังนี่ฉันเลยจะพาไปอาบเองไงเล่า ~ ! "
มิวะที่เห็นมิซากิกลับมาเป็นปกติเล็กน้อยก็แอบดีใจเขาจึงตัดสินใจที่จะแกล้งเธอต่อ
" เอาล่ะ ไปอาบน้ำด้วยกันเถอะพี่สาว !! "
หลังจากที่เขาพูดจบก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องอาบน้ำระหว่างทางมิซากิก็ได้แต่ทุบตีคนอุ้มพรางดิ้นไปมาและโวยลั่นบ้านตัวเองว่า
" เจ้าบ้ามิวะปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ !!! "
เสียงโวยของมิซากิดังลงมาถึงชั้น 1 ทำให้ชินแอบกังวลเล็กน้อยว่ามิวะจะดูแลมิซากิดีหรือเปล่าแต่เมื่อเขาลองคิดในอีกแง่มันอาจจะเป็นยารักษาระดับดีเยี่ยมก็เป็นได้
จบบทที่ 3
รีบๆมาอัพนะจ้ะ เป็นกำลังใจให้
ไรท์ ตอนที่ 4 กำลังรอตอนที่มี someting อยู่เน้อ 55555
รอบทที่4อยู่นะ/ไรท์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(≧∇≦)(≧∇≦)(≧∇≦)(≧∇≦)(≧∇≦)(≧∇≦)