- My BoyFriend -

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ....ฉันอยู่ป.4..... ครั้งแรกที่ได้พบกับเขา โดยการแนะนำของเพื่อนอีกคนหนึ่ง ฉันไม่ได้คิดอะไรมากเกินกว่าเพื่อน... ในตอนนั้น เขาอยู่ป.6 เราต่างคนต่างก็เป็นเด็กทั้งคู่... จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก...
แล้วเวลาก็เดินผ่านไป พร้อมๆกับการเติบโตของเราทั้งสองคน... เราเริ่มเรียนรู้อะไรมากขึ้น แต่ถึงแบบนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่ได้เกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน....
จนเมื่อฉันขึ้นม.ต้น ก็ไม่ได้ค่อยเจอกับเขาอีกเลย...ทั้งที่เราก็อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้แท้ๆ.... แต่ทำไมถึงไม่ได้เจอกันนะ...
แต่ฉันไม่นึกเลยว่า ฉันจะคิดเกินกับเขามากกว่าเพื่อน...

ปิดเทอมฤดูร้อน ในม.4... ชีวิตม.ปลายของฉัน....
“เฮ้ ! เดียร์”
ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก็ได้พบกับชายร่างค่อนข้างใหญ่ ผิวคล้ำนิดๆ แต่หน้าออกตี๋ๆตามสไตล์คนจีน เขา...นั่นเอง..
“อ้าว... อ้วน ไม่ได้เจอกันซะนานเลย” ฉันทักทายอย่างดีใจ
ฉันรู้สึกว่า เขาดูดีขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน ฉันสงสัยช่วงที่ฉันไม่ได้เจอกับเขาหลายปีนั้น... เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง....
“อืม ไม่ได้เจอซะนานนะ สบายดีมั้ย?” เขาเดินมาใกล้ๆฉัน ฉันสังเกตได้ว่า เขาสูงกว่าฉันมากเลยทีเดียวเมื่อยืนเคียงกัน
“ก็...ดีนะ..........................................” ฉันเงียบไปอีกแล้ว ฉันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ...เป็นคนเงียบๆ คุยไม่เก่ง จนบางครั้งคนอื่นคิดว่าฉันน่าเบื่อ
“ไปข้างนอกด้วยกันมั้ย?” เขาถามพลางจับมือฉัน
“อืม... ก็ได้” ฉันตกลงรับคำชวน เพราะยังไงวันนี้ก็ไม่มีโปรแกรมจะไปไหนอยู่แล้ว....

......................

ฉันมองดูหนังสือที่เรียงรายกันอยู่แน่นเอี๊ยดตามชั้นวาง แต่ละเล่มล้วนเป็นหนังสือการ์ตูนทั้งสิ้น... นี่ควรจะเรียกว่าเดทได้มั้ยเนี่ย...พามาร้านหนังสือการ์ตูน... สมกับเป็นโอตาคุจริงๆ...
“นี่เดียร์ อ่านเรื่องไหนอยู่บ้างล่ะ?” เขาชะโงกหน้ามาถามชั้นจากชั้นวางหนังสือข้างๆ
“เอ่อ....ก็ไม่ค่อยได้ซื้อหรอก แต่ก็ยืมของเพื่อนอ่านน่ะ”
“เหรอ.. เอาล่ะ ไปจ่ายเงินเถอะ” ฉันมองที่มือของเขา มีหนังสือการ์ตูนอยู่หลายเล่มเลยทีเดียว...

ฉันรออยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา จนเขาจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ก็ตรงมาที่รถทันที
“ไปกันเถอะ” เขาพูดพลางสตาร์ถรถ
“อย่าขับเร็วนะ....เราไม่ชอบ.....” ฉันไม่ค่อยชอบนั่งรถมอเตอร์ไซค์เท่าไหร่นัก.... เพราะฝังใจกับเรื่องเมื่อตอนเด็กๆ...
“เอ๋..?....ทำไมล่ะ”
“ก็....ตอนเด็กๆ เราเคยถูกรถมอเตอร์ไซค์ชนนะสิ... เลยไม่ค่อยถูกกับมันเท่าไหร่... แค่นั่งซ้อนท้ายนี่ก็เต็มกลืนแล้ว...”
“อ้าวเหรอ.....โทษที งั้นจับให้แน่นๆละกัน” พูดจบเขาก็บิดคันเร่งทันที....


“เป็นอะไรรึเปล่า เดียร์?” เขาถามฉันในขณะที่รอสัญญาณไฟ เมื่อเห็นว่าฉันจับเอวเขาแน่นผิดปกติ
“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอก...ขอโทษนะ” ฉันค่อยๆคลายมือออกจากเอวของเขา
“ไม่เป็นไรน่า... อ๊ะ ไฟเขียวแล้ว ถ้ากลัวก็กอดแน่นๆก็ได้”
“อืม.....” ฉันโอบเอวของเขาด้วยแขนทั้งสองข้างอย่างไม่รอรี....ก็มันกลัวนี่..
ฉันซบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของเขา... ใบหน้าร้อนผ่าว...มันรู้สึกดีจังเลย... ฉันซบอยู่อย่างนั้นตลอดทางจนถึงบ้าน

....................

หลังจากนั้น...ฉันก็เจอกับเขาบ่อยขึ้น... และทุกๆครั้ง เขาก็มักจะชวนฉันไปไหนมาไหนเสมอ... และฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาแม้ว่าจะกลัวการนั่งซ้อนท้ายก็ตามที จนวันหนึ่ง... ระหว่างที่รถกำลังแล่นอยู่บนถนน...
“นี่เดียร์รู้มั้ย.... ถ้าผู้หญิงมีนิสัยเหมือนกับเดียร์ก็คงจะดีนะ...”
คำพูดของเขาทำให้ฉันหน้าแดง ...ฉันพยายามซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวไว้ไม่ให้เขาเห็น...
“อะ....เหรอ.... แต่เราไม่ใช่ผู้หญิงนี่..อ้วนก็น่าจะรู้ดีนะว่าเราเป็นยังไง....” ฉันแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูด
“นั่นก็ใช่.... แต่ก็นั่นล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็คงจะดีไม่ใช่เหรอ” เขาหันมายิ้มให้ฉัน ทำให้ฉันกอดเขาแน่นขึ้นไปอีก
ในตอนนั้น...ฉันก็รู้แล้วว่า ฉันชอบเขา ...ทุกๆครั้งที่เจอกัน ฉันมีความสุขมาก แต่บางครั้ง...ก็กลัวว่า มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดไป... ฉันอยากได้คนรัก...แต่ก็ไม่อยากเสียเพื่อนไป...

แล้วฉันก็ตัดสินใจ...ที่จะสารภาพ..... ฉันยอมเสียคำว่าเพื่อนไป ดีกว่าไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองให้เขาได้รู้....
ในคืนนั้น เขาขับรถมาส่งฉันที่บ้านเช่นเคย....
“เอ่อ...อ้วน.................”
“หือ..? มีอะไรเหรอ...เดียร์”
“คือว่า.......เอ่อ.. คือ..............................................” ใจฉันเต้นแรง... ฉันมักจะกลัวแบบนี้อยู่เสมอ...แต่ฉันตัดสินใจแล้วนี่นาต้องบอกให้ได้
“มีอะไรรึเปล่า เดียร์?”
“คือ....อ้วน..........เราชอบอ้วนนะ.....” ฉันพยายามรวบรวมพลังงานทั้งหมดในร่างกายพูดออกไป กว่าจะพูดออกมาได้...หัวใจเกือบจะทะลุออกมาจากอก
“..................................”
เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ... แล้วเขาก็ตั้งสติได้..ว่าเกิดอะไรขึ้น .......
“....ขอโทษนะ..... เรา........”
เหมือนฟ้าผ่าลงตรงอกฉัน.... คำพูดของเขา....กระตุ้นต่อมน้ำตาของฉันให้มันทำงาน... น้ำอุ่นๆใสๆเริ่มไหลออกมาจากตา...
เสียงสะอื้นเบาๆเล็ดลอดออกมา... ฉันรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว... ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วก็ยังอดที่จะร้องไม่ได้...
“...เรา...คิดกับเดียร์แค่น้องสาว..นะ....” เขาพูดพลางลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้สึกมาในชีวิต....
“อือ...ไม่...เป็นไรหรอก...เรารู้ดีว่า... เราเป็นได้แค่ไหน.....” ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตา
“ก็...แค่อยากจะบอกให้รู้ไว้.... ดีกว่ามาเสียใจทีหลัง...” ฉันฝืนยิ้ม...ทั้งน้ำตา
“ขอโทษนะเดียร์.... ไม่เป็นไรนะ....” เขาถามด้วยท่าทีห่วงใย
“ไม่เป็นไรหรอก... อย่างน้อย... อ้วนก็เห็นเราเป็นผู้หญิงล่ะนะ....” ฉันยังคงยิ้มต่อไปทั้งที่ในใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน... แค่นิสัยน่ารักน่ะ...คงไม่พอหรอก....
“ไปก่อนนะ.... เดี๋ยวพ่อจะเป็นห่วง...” ฉันเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือก่อนเดินเข้าบ้าน...
“อืม... บ๊ายบาย....” เขาโบกมือลา

“เดียร์!” เขาตะโกนเรียก....ฉันหันหลังในทันที....
“ยังไงพรุ่งนี้ก็.... เราจะเป็นเหมือนเดิมนะ....”
“....อืม... แน่นอน....” ฉันพยักหน้า.....


.....ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่า มันจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว.....