(End) รักวุ่นวายลูกชายท่านประธาน #Markbam
ตอนที่ 15 : วุ่นวาย 14
"แบมวันนี้ต้องไปกินข้าวกับใครมั้ย" แอลถามผมเนื่องจากตอนนี้ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว ปกติผมก็จะมีแว๊ปหายไปตอนเที่ยงบ้าง แต่ไม่ได้บอกใครหรอกครับว่าไปไหน แต่ผมว่าแอลคงรู้
"ไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวเราไปกินที่โรงอาหารกับแอล" ผมตอบกลับไปยิ้มๆ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ภายในจะดังขึ้น
"สวัสดีครับ" ผมรู้ดีว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์โต๊ะของพี่มาร์ค แต่ที่ต้องพูดเป็นทางการเพราะไม่อยากให้คนอื่นสงสัย
(ขึ้นมาทานข้าวกับฉันข้างบน) นั่นไงนี้คือคำสั่ง คำชวน หรืออะไรบอกผมที
"ไม่ได้ครับผมมีนัดแล้ว" คือถ้ามาชวนดีๆ มีเหรอจะไม่รีบไปอยากเจอหน้าจะตาย วันนี้ยังไม่ได้เจอเลย แต่หมั่นใส้ครับบอกตรงนี้ ดีแต่ออกคำสั่ง
(กับใคร) ถ้าบอกว่ากับแอลต้องเป็นเรื่องแน่ๆเลย เอาไงดีหละเหมือนจะงานงอกยังไงไม่รู้
(ฉันถามว่ากับใคร)
"เอ่อ ก็ไปกินที่โรงอาหารกับคนในฝ่ายอะครับ"
(ถ้าแค่นั้น ทำไมกล้าปฏิเสธฉัน) เนี้ยก็พี่เป็นแบบนี้อะพี่มาร์ค
"....."
(โอเค ตามใจแล้วกัน) อ้าวทำไมง่าย พี่มาร์คตัวจริงปะเนี้ย
หลังจากที่ผมวางสาย ทำไมผมไม่ได้รู้สึกดีใจที่พี่มาร์คไม่บังคับผมเลย แต่ผมกับรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ มันแปลกเกินไป โดยนิสัยพี่มาร์คไม่ใช่คนที่จะให้ใครขัดใจได้ง่ายๆขนาดนี้
"สวัสดีค่ะ/ครับ ท่านรอง" ผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีหลังจากผมวางสาย ทุกคนในฝ่ายของผมก็ต้องตื่นตกใจกับผู้มาเยือนพร้อมกับเลขาของเขา ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าผมที่วิ่งออกจากห้องมาต้อนรับ
"ท่านรองมีอะไรให้พวกเรารับใช้คะ มาถึงนี้เลย ที่จริงให้เลขาอิมโทรมาสั่งก็ได้นะคะ" เสียงหวานๆของหัวหน้าผมที่ยืนหน้าซีดอยู่ต่อหน้าพี่มาร์คกับเลขาอิม ตอนนี้ภายในแผนกผมยืนขึ้นทุกคนครับ ยกเว้นผมที่แอลพยายามสะกิดแค่ไหนผมก็ไม่ลุกมิหนำซ้ำตอนนี้ผมมุดลงไปใต้โต๊ะเรียบร้อย มันใช่เรื่องมั้ยครับที่ผมต้องเผชิญหน้าทั้งที่รู้ว่าพี่มาร์คมาทำไม ฮือตอนนี้อยากหายตัวได้มากเลย
"แบมแบมอยู่ไหนเหรอครับหัวหน้ายู" เสียงเลขาอิมถามหาผม
"แบมแบม! แอลแบมแบมไปไหน" เสียงหัวหน้าเรียกผม ไม่นานสายตาทุกคู่ก็มองมาที่ผม ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปด้านหน้า
"ทุกคนทำงานตามสบายนะครับท่านรองมีธุระกับแบมแบม" เลขาอิมหันไปบอกทุกคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะนั่ง
"ลูกน้องคุณปฏิเสธผม ผมเลยต้องมาตามเอง" ตอนนี้หน้ากูซีดกว่าหัวหน้าแล้วครับบอกตรงๆ พี่มาร์คทำไมมึงเป็นคนแบบนี้เนี้ย
"แบมทำไมเธอทำแบบนั้น ต้องขอโทษท่านรองด้วยนะคะ แบมแบมเป็นเด็กฝึกงานอาจไม่ทราบอะไรมาก เดี๋ยวดิฉันจะตักเตือนเองนะคะ" น้ำตาจะไหล นี้สิครับหัวหน้าที่สังคมต้องการ
"แค่ตักเตือนไม่พอหรอก" เออไล่ผมออกเลยก็ได้ครับพี่มาร์ค
"ฉันจะลงโทษเค้าเอง นับจากวันนี้เป็นต้นไป แบมแบมต้องไปช่วยงานเลขาอิมตั้งแต่เที่ยงจนถึงบ่าย 2 โมง "
"หมายความว่าผมจะไม่ได้พักเหรอครับ" ทำไมโหดจังวะ ฟ้องกรมแรงงานได้มั้ยครับแบบนี้
"เอ่อท่านรองคะ ให้แบมแบมทานข้าวก่อนแล้วค่อยขึ้นไปได้มั้ยคะ" เสียงหัวหน้าช่วยผมต่อรอง ขอบคุณครับวันนี้ผมรักหัวหน้าที่สุดเลย
"ไม่ต้อง ขึ้นไปทานพร้อมกันกับเลขาอิม" โอเค ผมสัญญา กับตัวเองว่าต่อไปผมจะไม่ขัดใจพี่มาร์คอีก ตราบใดที่ผมยังเป็นลูกน้องเค้าอยู่ อย่าให้ฝึกงานจบนะ ฮือ โรงอาหารจ๋าแบมลาก่อน ขนมหวานแสนอร่อยร้านป้ายองจีแบมจะละลึกถึงนะครับ
"ได้ครับ" ผมรับคำอย่างเศร้าๆ แล้วพี่มาร์คก็เดินออกไปอย่างไร้เยื้อไย มีเพียงเลขาอิมที่ยังยืนอยู่
"ใกล้เที่ยงแล้ว ไปพร้อมพี่เลยมั้ย" เลขาอิมยิ้มให้ผม
"เดี๋ยวผมค่อยขึ้นไป" ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะตอบออกไป
"แบมโอเคมั้ย" แอลถามผมขณะที่ผมลงนั่งที่โต๊ะ พี่ๆที่ฝ่ายรวมทั้งหัวหน้าก็เข้ามาตบไหล่ผมเบา
"ไม่โอเค ไม่ถูกต้องเลยพนักงานก็ต้องมีเวลาพักบ้างสิ"
"แต่พี่ว่ามันเป็นโอกาศนะ ได้ทำงานกับเลขาอิม ก็ได้ใกล้ชิดผู้บริหารด้วย อย่าคิดมากนะ" หัวหน้าบอกกับผม
"แอลยิ้มอะไร" ในขณะที่คนอื่นเหมือนเห็นอกเห็นใจปลอบใจผม แต่แอลกับยิ้มแบบมีเลศนัย
"เราว่าท่านรอง ฉลาดสมเป็นผู้บริหารจริงๆ" โกรธแอลอีกคนได้มั้ย ชมทำไมคนแบบนั้น
"ไปได้แล้วเดี๋ยวโดนดุอีกนะ"
"ครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะครับ" ก็ยังดีแค่วันละ 2 ชั่วโมง คิดซะแบบนี้แล้วกัน
"พี่แจบอม" ผมมาถึงห้องพี่แจบอมแล้วครับตรงตามเวลาเป๊ะ
"เข้าไปหาคุณมาร์คสิ"
"ก็พี่มาร์คให้ผมมาช่วยงานพี่นี้ครับ"
"ฮ่าๆ แบมนี้ไม่รู้อะไรซะเลย ไปได้แล้วคุณมาร์ครอยู่" อะไรวะ ขำอะไรตลกนักรึไงที่ผมโดนทำโทษ เดี๋ยวจะไปฟ้องพี่จินยองเลยคอยดู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" เสียงของพี่มาร์คส่งมา ผมจึงเปิดประตูเข้าไป แล้วก็เห็นพี่มันกอดอกพิงโต๊ะทำงานมองผมอยู่พร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมา อยากจะกระโดดกัดคอให้ตายไปเลย
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่พอใจเหรอ" ไม่ต้องถาม แล้วก็ไม่ตอบด้วยเพราะตอบไปคนอย่างพี่ก็ไม่รู้สึกหรอก
"แบมแบม นายปฏิเสธฉันเองนะ"
"แต่แบมก็ปฏิเสธเพราะแบมต้องไปกินข้าวนี้ครับ แบมไม่ได้ปฏิเสธเรื่องงานสักหน่อย"
"แล้วกินข้าวกับฉันไม่ดีตรงใหน หรืออยากไปกินกับไอ้เด็กนั่นมากกว่ากินกับฉัน" เห้ยไม่สิพี่มาร์คผมโกรธอยู่นะ พี่จะมาหาเรื่องประชดประชันผมไม่ได้สิ
"ไม่ใช่สักหน่อย"
"ไม่ใช่แล้วทำไมถึงเลือกมัน" โอ๊ย โอเคผมผิดเองครับที่ปฏิเสธพี่ ยอมแล้วครับพ่อคุณ
"ก็พี่มาร์คชอบสั่ง"
"ไม่ชอบที่ฉันสั่งงั้นเหรอ" ไม่พี่มาร์คถอยไป อย่าเข้ามากระซิบแบบนี้ใจผมเต้นแรงมากเลย
"งั้นฉันขอให้นายมาทานข้าวเที่ยงกับฉันทุกวัน มาให้ฉันเห็นหน้าวันละ 2 ชั่วโมงได้มั้ย" ฮือเขินเว้ยยยยย ทำไมต้องเขินขนาดนี้ พี่มันก็รู้นี้ว่าผมชอบมันแล้วจะเอาหน้ามาใกล้ๆแบบนี้ทำไม
"ใจเต้นแรงไปนะ หึ" พี่มาร์คแม่งนิสัยวะ
"ก็แบมหิวข้าว จะกินรึยังหละข้าว แบมหิวแล้ว" แถกว่านี้ก็เหลือแต่ซี่โครงแล้วละครับ
"หึ เวลาเขินนี้น่ารักจังนะ" พี่มาร์คเอามือมาลูบศรีษะผมเบาๆ แล้วก็จับมือผมเดินไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่อีกด้านหนึงของห้องทำงาน ห้องทำงานพี่มาร์คใหญ่มากครับมีห้องน้ำในตัว มีโซฟายาวสำหรับรับแขก แล้วก็มีมุมนั่งเล่นหรือจะเรียกว่านอนพักผ่อนก็ว่าได้ เรียกได้ว่าสบายเลยครับ กินนอนที่นี้ครบ
"ชอบมั้ย"
"ชอบครับ"
"ฉันก็ชอบ" งื้ออะไรวะ พี่หมายถึงอาหารใช่มั้ยที่บอกว่าชอบ ทำไมพี่มันมองหน้าผมด้วยสายตาแบบนั้น ขอร้องอย่ามองแบบนั้นครับพี่มาร์ค ใจผมสั่น
"เลอะหมดแล้ว ไหนดูสิ" พี่มาร์คยื่นทิชชู่มาเช็ดมุมปากให้ผม คือที่มันเลอะไม่ได้อ่อยนะบอกเลย แต่มัวแต่เขินที่พี่มันเอาแต่จ้อง มือไม้เลยอ่อนไปหน่อย
"ทำไมพี่มาร์คไม่กิน"
"มองนายกินก็อิ่มแล้ว" หยุดคำพูดหวานๆพวกนี้ เดี๋ยวผมคิดไปไกล
"พี่มาร์คอะ กินเป็นเพื่อนหน่อยไม่งั้นแบมไม่กินนะ"
"หึ โอเคๆ ไม่งอแงนะครับ" อย่าพูดเพราะขอร้อง ตาย วันนี้แบมตายครับ เนี้ยพี่มาร์คแม่งใจร้ายรู้ทั้งรู้ว่าผมชอบแล้วมาอ่อยเบอร์แรงแบบนี้คืออะไร
Talk
เสาร์ อาทิตย์นี้จะไม่อัฟ เพราะไปคอน แล้วก็ไปเที่ยวด้วย เลยรีบมาอัฟวันนี้ให้ก่อน แต่เดี๋ยวเราจะกลับมาขอไปฟินกับคอนเสริตแป๊บนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
อ่อยแรงมากกกกมาร์คค
อื้อหือละมุน
เด็ดมากครับท่านรอง
พี่มาร์คนิสัยไม่ดีทำน้องแบมใจเต้นแรงแบบนี้ได้ไง
โอ๊ยยย น่ารักอ่ะ