มัจฉานารี

คุณเชื่อว่าสัตว์ในเทพนิยายมีจริงไหม?

            ยูนิคอร์น เซ็นทอร์ นางไม้ ภูตตัวจิ๋วและ...นางเงือก...

ชื่อที่เอ่ยมาข้างต้นอาจทำให้คุณหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยิน และมองหน้าคนพูดด้วยความรู้สึกสมเพชเวทนาที่ยังคงหลงเพ้อฝันไปกับนิทานหลอกเด็กที่เคยฟังเมื่อครั้งยังเยาว์ เผลอๆ คุณจะไล่ให้เขาไปเช็คประสาทที่โรงพยาบาลเสียด้วยซ้ำไป โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของคำถามนั้นไม่ได้เพ้อเจ้อแต่อย่างใด เขาเพียง...มีดวงตาและหัวใจพิเศษกว่าคนทั่วไปจึงมองเห็นในสิ่งที่คุณไม่เห็น...ก็เท่านั้น

คำถามคือ...คุณจะแน่ใจได้อย่างไรว่าคนที่เดินสวนกับคุณนั้น...เป็นมนุษย์เหมือนกัน...

ว่ากันว่าโลกของเราเต็มไปด้วยเรื่องลี้ลับซับซ้อนเกินกว่าประสาทสัมผัสของมนุษย์ที่ถูกมลพิษแปดเปื้อนจะรับรู้ได้ ดวงตาและหัวใจของมนุษย์ถูกเทคโนโลยีสมัยใหม่และลัทธิความเชื่อที่เรียกว่าวิทยาศาสตร์บดบังจนหลงลืมไปหมดแล้วว่าครั้งหนึ่งพวกตนคุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตในนิทานหลอกเด็กเหล่านั้นมากเพียงใด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบางครั้งคนที่คุณเดินชนในท้องถนนนั้นเป็น...นางเงือก

เมื่อพูดถึงนางเงือก ใครๆ ก็คงนึกถึงภาพเงือกสาวแสนสวย เปลือยอกท่อนบน นั่งสางผมยาวสยายด้วยหวีทองคำอยู่บนโขดหิน กายท่อนล่างเต็มไปด้วยเกล็ดสีรุ้งและมีหางขนาดใหญ่ไว้ใช้แหวกว่ายไปตามสายธาร ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดที่คนจะไม่รู้ว่าสาวสวยเจ้าของท่อนขาเรียวยาวประหนึ่งนางแบบบนแคทวอล์กปารีสแฟชั่นวีคอย่าง มัสยา เป็นนางเงือก ไม่สิ...ต้องเรียกว่า “เคย” เป็นเงือกจะถูกต้องกว่า เงือก...ผู้สูญเสียทั้งหางและเสียงไปเพื่อความรักโง่ๆ ที่มีให้เจ้าชายเฮงซวย ก่อนจะรู้ในภายหลังว่าประสบการณ์ชีวิตยาวนาน 180 ปีในท้องทะเลไม่อาจช่วยป้องกันเธอจากเล่ห์เหลี่ยมของมนุษย์เพศผู้วัย 25 ปีได้แม้แต่นิด

มัสยายอมแลกเสียงกับมามาลาแม่มดแห่งท้องทะเลเพื่อให้มีขาเหมือนมนุษย์และขึ้นบกมาใช้ชีวิตกับชายหนุ่มผู้เป็นรักแรก แต่เมื่อทุกสิ่งไม่เป็นดังที่เคยวาดหวังแถมยังต้องติดอยู่ในรูปลักษณ์ที่ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเช่นนี้ เจ้าหญิงเงือกน้อยแห่งอาณาจักรสีครามจึงต้องใช้ทักษะที่ตนเชี่ยวชาญที่สุดเพื่อเลี้ยงชีพ นั่นคือ...เป็นนักฆ่า