Lovely Boy ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของ ฉัน!

บทนำ

          “ มินล่า ใช่มินล่าจัง แม่จะปกป้องหนูให้ปลอดภัยจากแวมไพร์เอง ไม่ว่า...จะต้องแลกด้วยชีวิตแม่ก็ตาม ฮึก... ” หญิงงามผู้มีอายุ 30+ แล้ว กอดเด็กสาวน่าตาน่ารักไว้ ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น แต่หญิงสาวผู้เป็นแม่กลับ น้ำตาใหลลงมาท่วมหน้า กอดเด็กสาวที่เพิ่งเกิดได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมง มันส่งกลิ่นอายอันหอมหวนไปยังแวมไพร์ระดับต่ำให้เข้ามาโจมตี แม้ผู้เป็นแม่จะต้องหลบหนีไปอีกกี่ปีก็ต้องให้เด็กคนนี้โตให้ได้

          อีกมุมหนึ่ง

          “ เจ้าว่าไงนะ! ริซ่าคลอดบุตร แล้วหรือ ทั้งที่เรายังหานางไม่เจอ ทหารีบตามหาตัวนาง อารักขา นางไว้ยิ่งชีวิตเจ้า! ” ผู้เป็นพระมหากษัตริย์ สั่งทหาทั้งหลายให้ไปตามหา พระมเหสีที่ได้หลบหนีไปแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลใด

          “ พะยะค่ะ ” ทหารทั้งหลายน้อมรับ

          ริซ่าทำไมเจ้าทำกับข้าเยี่ยงนี้ ทั้งที่ข้ารักเจ้าหมดใจข้า ริซ่าเจ้าหนใด ให้ข้าได้ปกป้องเจ้าสักครั้ง ข้าของเพียงแค่นี้ให้ข้าได้ปกป้องลูกของเรา

          2 วันผ่านไป

          หญิงงามหน้าตาซีดเผือกอุ้มเด็กน้อยน่ารัก วิ่งหนีแวมไพร์ตนหนึ่งที่มุ่งหวังที่จะได้ริ้มรสเลือดของเด็กสาวที่แสนจะหอมหวาน

          “ ส่งเด็กนั้นมาสะดีๆ ฮะฮาฮ่า ”  เมื่อถึงทางตันแวมไพร์ที่ไล่ตามมาได้พูดขึ้น ก่อนจะค่อยเดินเข้ามา แต่หญิงงามผู้นั้นใช้ใหวพริบ ใช้มือข้างนึงผลักเจ้าแวมไพร์นั้นล้มลง ในขณะที่ทหารนั้นวิ่งมาเจอทันที

          “ ช่วยด้วย ช่วยฉันกับลูกด้วย ” แต่หญิงงามพูดได้แค่นั้น

          “ หนอยแนะ แก! ” เจ้าแวมไพร์ใช่เล็ปอันเรียบยาวทิ่มทะลุหัวใจหญิงงาม ก่อนจะโดนทหารใช้มดทิ่มหัวใจมัน จนกลายเป็นฝุ่น

          “ ชะ ช่วยลูกฉัน ดะ ดะ ดูแลลูกฉัน นางชื่อ มินล่า บอก เฮล ว่า ฉะ ฉะ ฉันไม่ได้เกลียดนาย ฉะ ฉะ ฉันรักนายนะ ” น้ำตาหญิงงามผู้เป็นพระมเหสีใหลลงอาบหน้า เพราะรู้ว่าสิ่งที่ได้ทำไปนั้นผิดนางได้หนีผู้เป็นที่รักมาโดยไม่ได้อำลา เหลือไว้แต่ใบหน้าในความทรงจำ เฮลฉันขอโทษนะแต่ฉันคงต้องทิ้งนายไว้บนโลกนี้ก่อนแล้วนะ แต่นายจำไว้นะฉันไม่เคยเกลียดนายเลย ฉันมีแต่รักให้นาย เมื่อคิดถึงฉันให้มองหน้าลูกของเรา ฉันคงเกิดมาไม่ได้คู่กับนาย ไม่มีเวลาแม้แต่ความสุข ฉันจะรอนายในโลกหน้านะ อยากให้เป็นเหมือนฝันที่ฉันนั้นคิดไว้เมื่อตอนเด็กจังเลย...

          “ พระมเหสี พระมเหสี!! ” เหล่าทหารแตกตื่น แต่ก็ช้าไปเสียแล้วความหวังที่มีพังทลายหมดเมื่อพระมเหสีล้มลงและสิ้นใจลง ณ ตรงนั้น ก่อนจะนำพระธิดา กลับไปยังเมืองหลวง ในระหว่างทางไปเหล่าทหารก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเลือดของพระธิดาหอมหวนให้รองชิมจริงๆ

          ในพระราชวัง

          “ ไม่จริงใช่ใหม ไม่จริงใช่ใหม ” ผู้เป็นกษัตริย์ได้แต่กอดพระธิดาไว้ย้อนคิดถึงพระมเหสีที่จากไปไม่หวนคืนของพระองค์ แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ใครได้เห็นความอ่อนแอของท่านเอง

          “ หนูชื่อ มินล่า สินะ ชื่อเพราะดีนะ พ่อจะดูแลลูกเองนะ ” น้ำตาเริ่มใหลลงมาเลื่อยๆแม้ว่าจะกลั้นไว้เพียงใด ก็ได้แต่เพียงมองหน้าลูกและกอดไว้เฉยๆ