แอนฟาร์รา เมืองแห่งเวทย์มนตร์

 บทนำ

   เช้านี้เป็นเช้าที่สดใสและเป็นเช้าวันแรกของการไปโรงเรียนหลังจากปิดเทอมมาเป็นเวลา 3 เดือนและวันนี้ก็เป็นวันเกิดของสาวน้อยที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงแสนนุ้ม เส้นผมสีม่วงลูกพลับกระจายเต็มหมอนดวงตากลมโตถูกปิดลงเมื่อเธอหลับตา ตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยแพรขนตาที่หนาและยาว ปากบางสีชมพูละลื่นปิดสนิท รับกับใบหน้ารูปไข่...

ติ๊ดดดดด

เสียงนาฬิกาส่งเสียงดังเมื่อถึงเวลาที่มันควรส่งเสียง เสียงของมันทำให้สาวน้อยของเราตื่นขึ้นมา

เธอกระพริบตาสีม่วงเช่นเดียวกันกับสีผมของเธอ ปริบๆ

05.30 น.

อื้อออออออ เธอลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สักพักเธอก็ออกมาพร้อมกับชุดนักเรียน เธอเดินมาชั้นล่างของ คฤหาสน์ แล้วเดินออกจากบ้านไป วันนี้เธอคงได้ไปโรงเรียนวันสุกท้ายแล้วสินะ คฤหาสน์กับมาเงียบอีกครั้ง ใช่ที่มันเงียบเพราะเธออยู่คนดียว เธอจำความทรงจำช่วงเกิดถึง 10 ขวบไม่ได้ เธอจำได้แค่ว่าเธอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ตอนแรกที่เธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นจดหมายในจดหมายเขียนไว้ว่า

ถึง คาราเมลลูกรัก

  ถ้าลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ลูกคงงงว่าลูกเป็นใคร แล้วนี่ใครเขียน ลูกชื่อว่า คาราเมล นี่คือจดหมายของพ่อและแม่เอง พ่อและแม่ต้องให้ลูกอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปสักพักตามลำพัง จนกว่าลูกจะอายุครบ 15 ซึ่งก็คืออีก 5 ปีแล้วเราจะมารับ พ่อและแม่ทำไปด้วยเหตุจำเป็น พ่อและแม่รักลูกมากนะ

                                                                                      จาก พ่อและแม่

เธอเลยทำใจและอยู่ที่นี่ หลายวันต่อมาก็มีหนังสือแจ้งว่าจะมีการเปิดเทอมในอีกสองอาทิตย์ และนั้นก็ทำให้เธอเข้าใจว่าเธอมาที่นี่เพื่อเรียนแต่ที่จริงไม่ใช่ เธอพยายามคิดแล้วคิดอีกว่าเธอเป็นลูกใคร เธอจำได้แค่ว่าเธอเกิดวันไหนเธอชื่ออะไร และวิธีช่วยเหลือตัวเอง ช่วงแรกๆเธอยอมรับว่ามันลำบาก และมีจดหมายจากคนที่เธอแน่ใจว่าเป็นพ่อและแม่สงมาหาเธอแค่สามฉบับแล้วก็หายไปเลย ฉบับสุดท้ายพูดถึงเรื่องเงินในธนาคารว่าให้เธอไปกดมาใช้ได้ตลอด เธออยู่ที่ คฤหาสน์แห่งนี้มาจนถึงวันนี้ก็รวม 5 ปีแล้วเธอตั้งใจรอวันนี้เป็นพิเศษ ตามจริงวันนี้เธอตั้งใจไปโรงเรียนเพื่อลาออก ที่เธอต้องลาออกวันนี้เพราะโรงเรียนไม่ยอมให้ใครเข้าโรงเรียนในช่วงปิดเทอมเลย เธอจึงจำเป็นต้องไปในวันนี้

ทำไมเธอถึงจะลาออก คาราเมล แองค์เบอร์นา

คือ หนูมีเหตุจำเป็นที่แจ้งให้คุณครูทราบไม่ได้นะค่ะ คาราเมลตอบแล้วหลบสายตา ใครจะบ้าตอบ เพราะหนูมีความรู้สึกว่าจะมีคนมารับหนู หรือ เพราะหนูรู้สึกว่าหนูไม่จำเป็นต้องเรียน เพราะหนูอาจจะไม่ได้เป็นคนของที่นี่ คาราเมลคิดในใจ

ยังไงก็แล้วแต่เธอ แต่ฉันก็เสียดายนักเรียนพิเศษแบบเธอนะ

ขอบคุณค่ะ ลาแล้วนะค่ะ ว่าเสร็จคาราเมลก็เดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการ แล้วเดินออกมาจากโรงเรียน เธอหันไปมอง มันมีความรู้สึกว่าอาจจะไม่ได้เห็นโรงเรียนอีกแล้ว ซึ่งมันก็น่าจะจริงเพราะเธอลาออกแล้วนี่ เธอสบัดหัวแล้วเดินต่อไป....