หฤทัยจอมราชันย์ ( ภาค : จอมนางผลัดถิ่น )

หยกขาว " ของต่างหน้ามารดาชิ้นสุดท้ายที่เธอมีและพกติดตัวไปด้วยทุกที่เสมอ "

เปรียบเสมือนของล้ำค่า เปรียบเสมือนสิ่งของที่ใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจที่บอบช้ำ

 ย่ามฝันร้ายไม่เคยปราณีผู้ใด ยังคงหลอกหลอนเธอไม่จบสิ้น

แต่ถึงกระนั้น ตัวเธอเองก็ไม่อาจกลับไปแก้ไขสิ่งใดภายในอดีตได้

"ท่านแม่ ท่านพ่อ หลับให้สบายเถิด" 

ประวัติเดิม 

ลูกท้อ หรือ ตงหลิน เด็กน้อยจากตระกูลตง

 ผู้เป็นลูกครึ่ง เชื้อสาย ไทย - จีน 

[ ผู้เป็นบิดา เชื้อสายจีน ส่วนมารดา นั้นเชื้อสาย ไทย - จีน ]

ในวันที่เด็กน้อยอายุได้สามขวบปี 

เธอต้องสูญเสียสิ้นทุกสิ่งไปอย่างไม่คาดคิด เพียงเพราะฆาตกรใจโหดถึงสี่คน

พวกมันทำร้าย ฆ่าพ่อแม่ และ พรากทุกสิ่งที่มีค่าในชีวิตของเธอไปอย่างหมดสิ้น

ร่างเล็กหอบจิตใจอันบอบช้ำ วิ่งหนีฆาตกรอย่างสุดกำลัง ก่อนจะ หยุดอยู่ที่หน้าหุบเหว

ซึ่งไม่รู้คือสถานที่แห่งใด ในจังหวะที่ฆาตกรนั้นกำลังจะฆ่าเธอ 

ร่างเล็กก็สะดุดลื่นตงลงไปภายในหุบเหว ก่อนจะสิ้นสติไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกต่อไป

ลู่เสี่ยไป๋ 

ตระกูล " ลู่ " รับนางและ พี่ชายต่างเผ่าพันธ์เข้ามาอุปการะ สอนทุกอย่างให้แก่เธอ

เติบโตภายใต้การดูแลของ พ่อบุญธรรม นามนั้นคือ " ลู่เอิน "

อดีต จอมมาร ที่ ใต้หล้าขนานนาม " จอมมารแห่งเหมันต์ "

" ชีวิตของเสี่ยไป๋ แม้ตายก็จะมิให้ใครทำร้ายท่านพ่อ "

ร่างเล็กโอบกอด ลู่เอินแนบชิด นางรู้แก่ใจดี สำหรับ ผู้คนใต้หล้า

พ่อของนางไม่ต่างจากปีศาจ ที่พวกต้องตามล่าเพื่อเข่นฆ่า

แต่สำหรับนาง เขาคือ ผู้ที่ต่อชีวิตของนางและพี่หมิง [สมิงวายุ]

เพราะช่วยนาง ท่านพ่อจึงสูญสิ้นวรยุธ กลายเป็น ปีศาจไร้ซึ่งพลัง

นางจะต้องปกป้องท่านพ่อ เฉกเช่นท่านพ่อปกป้องข้าในวัยเยาว์

ตัวข้า จะไม่ยอมเสียบุคคลสำคัญ ใดใดไปอีกแล้ว

ลู่เอิน = หยกอันสูงค่า สง่างาม

ในอดีตเขาเป็นถึง จอมมารเหมันต์

แข็งแกร่ง โหดเหี้ยม มากด้วยวรยุทธ์ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไร้ค่า ชั่วชีวิตไม่เคยพานพบสิ่งที่เรียกว่า " ความสุขที่แท้จริง "

จนเมื่อเขาเลือกที่จะวางมือจากยุธรภพ แล้วเลือกที่จะกลับมาอาศัยอยู่ที่ ป่าเหมันต์ 

ปีศาจเช่นเขานั้นรักฤดูหนาว และ สถานที่แห่งนี้ ก็เหมาะกับเขาเหลือเกิน

ระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งเป็นพระราชวังที่อยู่ภายในป่าเหมันต์นั้น 

เขาพบสิ่งมีชีวิตร่างเล็กของเด็กสาว เผ่ามนุษย์นอนจมกองเลือด ข้างกายของเด็กนั่นมีสมิงวายุขดตัวอยู่เคียงข้าง

ในคร่าแรกเค้าคิดจะเดินผ่านไป เพราะไม่ว่าอย่างไร สองสิ่งมีชีวิตนี้ ก็จะต้องตายเพราะอากาศหนาวอยู่แล้ว

ก่อนที่จะเดินไปนั้น เสียงเรียกหวานใสจากร่างเด็กสาวชาวมนุษย์ ทำให้เขาหันหลังกลับไปมอง

เด็กนั่น ยื่นมือมาจับชายเสื้อของเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง 

ตัวเขาในตอนนั้น ได้แต่ยิ้ม ราวกับเรื่องความตายของเด็กตรงหน้าและ สมิงขาววายุ สิ่งมีชีวิตที่หาได้ยากเป็นเรื่องตลก

ร่างของเขาเดินเข้าไปใกล้ร่างของเด็กน้อยชาวมนุษย์ก่อนจะลงมืออุ้มร่างเด็กน้อยขึ้นมา

สมิงวายุตัวน้อยนั้นกระโดดใส่เขาทันที หมายทำร้ายให้เค้าปล่อยร่างเด้กสาวชาวมนุษย์นั่น

" ปล่อยน้องข้า เจ้าปีศาจ" เสียงทุ้มเล็กน้อย ออกจากปากสมิงวายุ ที่เขาคิดว่ายังไงก็ยังคงเป็นเพียงเด็ก

เฉกเช่นเดียวกับ เด็กสาวในอ้อมกอดของเขา

" สมิงวายุน้อยเอย เจ้ามิใช่ผู้ที่จะต่อกรกับเราได้หรอก หากไม่อยากสิ้นชีวา อยู่ณ ที่แห่งนี้ จงตามติดเรามา " เขาพูดจบ 

เจ้าสมิงน้อยตัวนั้นแสดงท่าทีลังเล ก่อนที่จะเลือกเดินตามเขาและร่างเด็กน้อยนั่นเข้ามาในป่าเหมันต์

ลู่หมิง = บุตรชายของสมิงขาววายุ ตัวสุดท้ายบนพิภพ [ บุตรของ ลู่เทียน ]

ในอดีตข้าสูญเสียท่านแม่ไป

มีเพียงท่านพ่อและเจ้า 

ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าอุปสรรคที่เจ้าเจอจะเป็นเช่นไร ข้าลู่หมิงจะยืนอยู่เคียงข้างเจ้ามิผันแปร

ตั้งแต่เสียสิ้นท่านพ่อ เจ้าคือ ครอบครัวเพียงคนเดียวของข้า " ลู่เสี่ยไป๋ " 

ไม่ว่าใครก็ตามที่จะทำร้ายเจ้า ต่อให้ข้าต้องเสียสิ้นชีวา เพื่อปกป้องเจ้า

ร่างกาย และ จิตใจนี้ จะจงรักภักดี เพียง แด่ เจ้า 

แต่วิญญาณสูญสิ้น ข้าจะไม่ผันแปร

ตัวข้าแม้ไม่ชอบ ท่าน ลู่เอิน แต่ อย่างไร เจ้านั้นก็คือพ่อบุญธรรมของเจ้า

เป็นผู้หนึ่งที่บุญคุณต่อข้า 

ข้าจะยอมให้เจ้านั่นเข้าใกล้เจ้าสักคนแล้วกัน 

[ พี่ชายที่หวงน้องสาว ] 

© themy?butter