คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : brother love 24 (tangmo) 100%
ตอนที่ 24
พี่เรียวพากินอาหารในรีสอร์ทนี้แหละค่ะ ตอนแรกว่าจะหาทานกันข้างนอก แต่ป้าแจ่มพนักงานเก่าแก่ของที่นีบอกว่าจัดโต๊ะให้เราแล้วพวกเราเลยไม่อยากขัด
“เชิญนั่งตรงนี้เลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนูเรียวจะสั่งอะไรดีค่ะ” ป้าแจ่มยื่นเมนูให้พี่เรียว และพี่เรียวก็ยื่นเมนูมาให้โมอีกที โมมองหน้า คือกูไม่รู้อะไรอร่อยไง แล้วจะรู้ไหมว่าต้องสั่งอะไร ==”
“พี่เรียวสั่งเลย โมทานได้หมดแหละ ของกินไม่เคยเกลี้ยงหรอก” ป้าแจ่มขำอยู่ใกล้ๆ ทำไมวะกูพูดไรผิดเนี่ย พี่เรียวยิ้มหล่อแล้วจัดการสั่งอาหารไปมากพอควร
“สั่งไปเยอะจัง” โมถาม ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตา
“แค่นี้เอง เมียคนเดียวอยากเลี้ยงดีๆ”
“............” คือควรจะซึ้งดีไหม
“อย่าเงียบ เดี๋ยวพี่เขิน” พี่มันพูด
“เขินตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้ง” เรานั่งทานอาหารกันไปคุยกันไปค่ะ โมว่าอย่างนี้ก็รู้สึกดีนะ ตอนแรกคิดว่าถ้าได้คุยกับพี่เรียวโมจะเรื่องอะไรดี แต่พอมาอยู่จุดๆนี้ กลับไม่ต้องคิดอะไรเลย เราสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง
“อ่า พี่เรียวค่ะ” เราสองคนหันไปทางเสียงเรียก
“คะ แคท” พี่เรียวเรียกชื่อบุคคลมาใหม่ โมหันมองร่างหนา พี่มันส่งยิ้มแหยๆมาให้ เฮ้อ คงจะอดีตเด็กในสังกัดอีกละซิท่า
“พี่เรียวมาเที่ยวหรอค่ะ แคทก็มาเที่ยวที่นี้เหมือนกัน” หญิงสาวคนนั้นยังไงพูดกับพี่มันเสียงร่าเริง คงลืมไปแล้วว่าพี่มันไม่ได้มาคนเดียว หรือไม่ก็ไม่สนใจโมที่นั่งหัวโด่เด่อยู่ตรงนี้
“ครับ ผมมาพักผ่อนหนะ”
“หึ” โมหัวเราะในลำคอ เมื่อยังเห็นว่าพี่เรียวยังสนทนากับคนชื่อแคทอะไรนั้น ร่างหนาหันมาสบตาโมอีกครั้ง โมก็ทำหน้านิ่งใส รอดูว่าพี่มันจะจัดการยังไง
“พี่เรียวค่ะ เพื่อนแคทอยากรู้จักเรียว นะๆ พี่เรียวไปกับแคทนะค่ะ” หล่อนไม่พูดป่าวค่ะ ตอนนี้มาคล้องแขนพี่มันไว้ละ ให้ตายตาโมจะลุกเป็นไฟละ แต่ต้องนิ่งไว้ก่อน บางทีพี่มันอาจจะอยากไปกับคนชื่อแคทอะไรนี้ก็ได้ ใครจะไปรู้
“เอ่อ คือ..คือว่า ผม”
“นะค่ะพี่เรียว นะค่ะ แปปเดียวเองนะๆ” โมเท้าคางรอดูว่าพี่มันไปหรือไม่ไป แคทหันมาทำตาจิกใส่โมนิดนึงแล้วก็หันไปซบหน้าลงกับแขนพี่มันต่อ เฮ้อ! ผู้หญิงนี้ยังไงกัน หล่อนคิดว่าโมไปแย้งพี่เรียวมาจากเธอรึป่าว ถึงทำสายตาอาฆาตใส่ขนาดนี้
“โอเคครับ แปปเดียวนะ” พี่มันตอบ โมหันไปมองหน้าพี่มัน พี่เรียวสบตาโมนิ่งไม่พูดอะไร แล้วเดินไปกับแคท พี่เรียวไม่ได้หันกลับมามองโมเลย โมเงยหน้าขึ้น ให้ตายซิน้ำตาจะไหลเอาให้ได้
“ไหวไหมค่ะ หนูโม”
“ไหวค่ะป้าแจ่ม โมโอเค” โมตอบแล้วก้มหน้าให้อยู่ระดับเดิม ป้าแจ่มนั่งลงข้างๆโม มือหยาบเลื่อนมากุมมือโมไว้หลวมๆ
“บางที คุณหนูอาจอยากจะให้หนูโมแสดงความเป็นเจ้าของบ้างก็ได้นะค่ะ”
“เอ๊ะ? แสดงการเป็นเจ้าของ?”
“ใช่ค่ะ อยากเช่นตอนนี้ไงค่ะ คุณเรียวอาจจะให้หนูโมเดินไปตามคุณเรียวก็ได้นะ” โมหันไปมองพี่เรียว ร่างสูงก็มองมาที่โมเหมือนกัน พี่มันห่วงโมรึป่าวนะ ถ้าห่วงแล้วจะไปกับเขาทำไม ทิ้งโมไว้ทำไม
“แต่พี่เรียวเป็นคนไปเองนะค่ะ พี่เขาเป็นคน..ฮึก..ตัดสินใจเอง แล้วก็ทิ้งโมไว้ให้กินข้าวคนเดียว” น้ำตาเริ่มหยด โมเลยต้องรีบเช็ดออก เสียงก็สั่นด้วย ไม่อยากให้ป้าแจ่มต้องลำบากคอยปลอบโมเลยต้องกลั้นเสียงไว้
“คุณหนูไม่เคยพาใครมาที่นะค่ะ หนูโมเป็นคนแรก และป้าก็มั่นใจว่าคุณหนูรักหนูโม หนูโมลองเดินไปหาซิค่ะ ไปแสดงให้คุณหนูของป้าแจ่มรู้ว่าหนูโมเองก็รัก ก็หวงคุณหนูเรียวเหมือนกัน” โมพยักหน้าให้ป้าแจ่มแทนคำตอบ เอาวะลองดูก็ไม่เสียหาย โมลุกขึ้นเดินไปทางกลุ่มโต๊ะของเพื่อนคนชื่อแคท พี่เรียวหันมามอง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน โต๊ะเราห่างกันไม่ไกลมากนักโมเดินมายื่นๆข้างพี่เรียว ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็หันไปสนใจกับกลุ่มเพื่อนของแคทต่อ เมินหรอ? อ้า! น้ำตาพาลจะไหลอีกแล้วแฮะ โมเงยหน้ามองเพดานอีกครั้งเพื่อกลั้นน้ำตา แล้วหันไปสะกิดไหล่พี่มัน พี่เรียวหันมาตามแรงสะกิด
“จะกินข้าวต่อหรือจะคุยกับคนอื่นแทน” โมถามพี่มันไปตรงๆ เพื่อนๆของแคทมีทั้งหมด 4 คน ทุกคนก็หันมามองหน้าโมกันหมด
“คนเขากำลังคุยกันอยู่ ไม่มีมารยาท” แคทสาดคำพูดจิกกัด แต่โมไม่สนใจคำพูดเหล่าหรอกนะ โมหันไปถามพี่มันอีกครั้ง มือก็กำไหล่พี่มันแน่น
“จะกินข้าวต่อหรือจะ..ฮึก...คุยกับคนอื่นแทน” เมื่อเห็นพี่มันเงียบ น้ำตามันก็พาลจะไหล เสียงก็พากันสั่นไปหมด ตาหมดสะท้อนความวูบไหว ตอนนี้พี่มันรู้สึกยังไงกันแน่นะ โมอ่านความคิดพี่มันไม่ออกเลยจริงๆ พี่มันยังคงเงียบไม่ตอบอะไร
“หึ แค่นี้ก็ชัดแล้วนะ ว่าเค้าไม่อยากไปกินข้าวกับเธอ ไปไกลๆเลยไป คำราญ” เมื่อเห็นพี่เรียวไม่ตอบ แคทก็ได้ทีสาดเสียงกระทบกระทั้นอีกครั้ง โมสูดหายใจเข้าลึก และก็ค่อยๆปล่อยมือที่กำไหล่พี่มันออก
“โมจะถามอีกครั้งเดียว ... พี่จะอยู่กับเขาใช่ไหม? จะไม่กลับไปพร้อม..ฮึก..กับโมแล้วใช่ไหม ..ฮึก พี่จะทิ้งโม..ฮึก..ฮึก แล้วใช่ไหม?” ทนไม่ไหวแล้ว น้ำตาพากันไหลออกมาเมื่อคิดว่าพี่มันจะทิ้งโมไปแล้วจริงๆ ร่างสูงมองตาโมนิ่ง พี่มันยังคงนิ่ง และยังคงเงียบ แคทและเพื่อนๆของแคทส่งสายตาสมเพศมาให้โมเต็มที่
“โอเค งั้นเชิญพี่เรียว.....ตามสบายนะค่ะ .... “ โมหันหลัง เตรียมจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตนเอง
“แล้วอยากให้พี่เลือกอันไหน” โมหันหลังกลับไปมองพี่เรียวอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตอบไป
“อยากให้ไปกินข้าวต่อ” โมตอบไป พี่เรียวยิ้มกว้าง แล้วลุกขึ้น ร่างหนาแกะมือกาวของแคทที่แขนออก
“พี่ขอตัวนะแคท เมียเรียกละ”
“แต่พี่เรียวค่ะ แคทยังคุยกับพี่ไม่หมดเลยนะค่ะ นะๆ อยู่กับแคทก่อนนะค่ะ”
“ไม่ได้หรอก แกล้งเมียนานกวานี้ เดี๋ยวเมียไม่รัก” แล้วพี่เรียวก็จูงมือโมกลับมาที่โต๊ะ เดี๋ยวนะแกล้ง? แกล้งหรอ?
พี่เรียวพาโมกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม ร่างสูงนั่งยิ้มไม่รู้อารมณ์ดีอะไรหนักหนาทั้งที่เมื่อกี้ทำโมเกือบจะร้องไห้แท้ๆ ให้ตายเหอะ!
“เมื่อกี้แกล้งหรอ?” โมถาม
“.....................” พี่มันไม่ตอบ แต่พยักหน้าขึ้นลง แล้วก็ยิ้มอยู่เช่นเดิม
“แกล้งจริงนะ ไม่ใช่อยากไปนั่งกับเขาจริงๆ” โมพูดเสียงแข็งขึ้น หรี่ตามองหน้าคนนั้นนิดๆ ให้พี่มันรู้สึกกดดัน แต่พวกคุณคิดว่าพี่มันจะกดป่ะให้ทาย? ถ้าพี่มันกดดัน มันคงไม่ยิ้มอารมณ์ดีแบบนี้หรอก
“เปล่านะ พี่ไม่ได้อยากไป แค่อยากรู้ว่าโมจะหึงรึป่าว”
“แล้วเป็นไงละ ผลที่ได้” โมถาม พี่มันยิ้มกว้างกว่าเดิม
“หึงซะยิ่งกว่าหึงอีกครับ คุณภรรยา” โมย่นจมูกใส่กับคำพูดน่าหมั่นไส้ของพี่มัน
“ภรรยาอะไร ยังไม่ไปขออย่ามาเรียกมั่วนิ่มนะ”
“เดี๋ยวกับไปให้แม่ไปขอเลย เอาป่ะ” พี่เรียวพูดให้หน้านิ่งมาก คือไม่คิดบ้างรึไง ว่าโมจะเขิน
“อย่าแกล้งแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นครั้งหน้าจะโกธรมากและจะไม่พูดด้วยอีกเลย” โมพูดขู่
“ครับผม ไม่แกล้งแล้วครับ แค่ครั้งนี้ก็รู้แล้วครับว่าเมียรักเมียหลงแค่ไหน คิคิ” ประโยคแรกโมก็เขินแหละ แต่พอพี่มันหัวเราะโมควรจะรู้สึกยังไงดี? ตลก? หรือจะบอกว่าพี่เรียวปัญญาอ่อนดี
เรากินกันจนอิ่มก็พามาเดินย่อยอาหารแถวชายหาด ที่นี้ลมเย็นสบายดีกว่าในเมืองกรุงเยอะเลย อากาศดี ท้องฟ้าก็สวย เราเดินมานั่งที่ชิงช้าใกล้ๆรีสอร์ท พี่เรียวให้โมนั่งที่หว่างขาของพี่มัน มือแกร่งโอบรอบเอวโมอย่างอบอุ่น คางมนเกยที่ไหล่โมอย่างผ่อนคลาย
“ชอบที่นี้ไหม”
“ชอบค่ะ ชอบมากเลย ว่างๆเดี๋ยวชวน คุณพ่อคุณแม่แล้วก็มิกะมาด้วยนะ” โมหันไปตอบพี่มัน ลืมนึกไปเลยว่าคางพี่เรียวยังอยู่ที่ไหล่ เลยกลายเป็นว่าโมหอมแก้มพี่มันซะงั้นอ่า พอรู้ว่าปากโมโดนแก้ม พี่เรียวก็ยิ้มใหญ่ยิ้มน้อยเลย สงสัยอาการพี่มันจะหนักขึ้นทุกวันละ
“หอมอีกดิ่ ชอบ” ร่างสูงบอก
“ไม่เอา” เรื่องอะไรจะทำตามที่พี่มันบอกละ เดี๋ยวก็ยิ่งได้ใจ แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดนานขึ้น
“นะครับนะ หอมอีก พี่ชอบสัมผัสของโมที่สุดเลย” โมเอี้ยวตัวไปมองหน้าร่างสูง ไม่บ่อยเลยที่พี่เรียวจะพูดอะไรที่น่ารักแบบนี้
“เป็นอะไรรึป่าว ทำไมอ้อนจัง” โมถาม สังเกตได้จากสิ่งผิดปกติ
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่ชอบให้คนที่พี่รักสัมผัส และแสดงออกว่าอีกฝ่ายก็รักพี่ ไม่ได้น้อยไปกว่าที่พี่ก็รักเค้า” พี่เรียวพูดน้ำเสียงอ่อนโยน ร่างสูงระบายยิ้มมุมปากให้รู้ว่าที่พูดมาออกมาจากใจ โมประคองหน้าร่างสูง ตอนแรกจะหอมแก้มเหมือนเดิมนั้นแหละ แต่พอคิดไปถึงคำพูดขอพี่เรียวเมื่อกี้โมเลยเลือกที่จะสัมผัสที่อื่นแทน โมกดจูบพี่เรียวแผ่วเบาร่างสูงเบิกตาดูตกใจนิดๆที่โมทำแบบนั้น แต่ไม่นานเกินรอพี่เรียวก็ตอบรับสัมผัสอย่างนุ่มนวล ไม่มีการล่วงล้ำ มีแต่สัมผัสที่สื่อถึงใจ สื่อถึงความรักที่เรามีให้กัน เราจูบกันเนินนานและก็เป็นโมที่ผละออกมาก่อน ถ้าไม่ผละออกมามีหวังขาดอากาศหายใจแน่ๆ
“พอใจรึยัง” โมก้มหน้าถาม เขินจะตายละเนี่ย
“พอใจมากเลย ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าโมก็รักพี่ เหมือนที่พี่ก็รักโม” โมแอนตัวซบกับอกแกร่ง ชอบเวลาแห่งความสุขแบบนี้จังเลย อยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ
เช้า*
โมตื่นมาก็ไม่เห็นพี่เรียวแล้ว ไม่รู้ไปไหน เดินลงชั้นล่างก็เห็นพนักงานบอกว่าพี่เรียวออกไปทำธุระที่เกาะข้างๆ เดี๋ยวบ่ายๆจะกลับ
“ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้แยกไปหาของขวัญได้สะดวกหน่อย” วันนี้เป็นวันครบรอบห้าร้อยวันที่เราคบกัน ไม่รู้ว่าพี่มันจะจำได้รึป่าว แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นเลย ประเด็นมันอยู่ที่โมอยากให้สิ่งดีๆเพื่อเป็นการตอบแทนความรู้สึกดีๆที่พี่เรียวมีให้โมมาตลอดห้าร้อยวันที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน อาจจะฟังดูเว่อร์ไปหน่อย แต่หากย้อนกลับไปดูอดีตมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะมีวันนี้ด้วยกัน
โมให้คนขับรถพาโมเข้ามาในเมือง ตอนแรกว่าจะทำแฮนด์เมคแต่รู้สึกว่าจะไม่ทันก็เลยต้องมาหาซื้อสำเร็จรูปให้พี่มันแทน โมเดินเข้าห้างร้านแรกที่เจอก็เป็นพวกเสื้อผ้า บอกตามตรงเสื้อผ้าที่เรียวใส่ทุกวันนี้โมเป็นคนซื้อให้ทั้งนั้นพี่มันเรียนหนักเลยไม่ค่อยมีเวลาไปช๊อปปิ้งเท่าไหร่ แต่พี่เรียวก็ยังหาเวลามาคอบรับคอยส่งโมอยู่เรื่อย บางวันพี่มันก็กลับบ้านดึกมากเห็นบอกว่าไปติวให้เพื่อนให้รุ่นน้อง แต่โมก็นั่งรอพี่มันจนพี่มันจะกลับมานั้นแหละค่ะ พี่มันก็บ่นบอกว่าให้โมนอนไปก่อนเลย แต่ใครมันจะทำได้ละก็คนมันห่วงนี้นา โมเดินไปเรื่อยๆดูร้านนั้นร้านนี้ก็ยังไม่เจอของถูกใจเลยสักอย่าง แต่สวรรค์ก็ยังเข้าข้างโมอยู่บ้างละน่า โมเดินเข้าร้านนาฬิกาของแบนด์ดังต่างๆ
“พี่ค่ะคู่นี้ทั้งหมดเท่าไหร่” พอถามไถ่ราคาโมก็ตัดสินใจซื้อเลย มันเป็นนาฬิกาคู่ค่ะ มันน่ารักดีแล้วมันก็ดูไม่กระเทยจ๋าด้วย ราคาก็เล่นเอาแทบกระอักเหมือนกันแต่เอาน่าไม่ได้ซื้อให้พี่มันบ่อยๆสักหน่อย(หรอ?) โมกลับมาที่รีสอร์ทก็ยังไม่เห็นพี่เรียวเลยสงสัยงานยังไม่เสร็จ โมหยิบของขวัญมาดูก็อดยิ้มไม่ได้ คิดเลยว่าพี่เรียวต้องชอบแน่ๆ ขากลับเห็นร้านเสื้อคู่เลยอดไม่ได้ที่จะซื้อติดกลับมาด้วย ฝันไว้นานละว่าอยากมาทะเลกับคนที่ตัวเองรักแล้วก็อยากเสื้อคู่ด้วยถ้าพี่มันไม่ยอมโมก็จะงอลแลยคอยดู
ก๊อก ก๊อก
“เอ้า ว่ายังไงป้าแจ่ม พี่เรียวกลับมาแล้วหรอ”
“ยังค่ะ คุณหนูให้มาตามหนูโมไปที่เกาะนู้นหนะค่ะ พอดีคุณเรียวเลี้ยงอาหารคู่ร่วมธุรกิจหนะค่ะ คุณเรียวเลยให้มาตาม” โมมองดูนาฬิกา อ่า! นี้หกโมงเย็นแล้วหรอเนี่ย นั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยไม่ได้ดูเวลาเลย
“งั้นเดี๋ยวโมขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค่ะ” โมกำลังจะปิดประตูแต่ป้าแจ่มก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมมาให้
“ชุดค่ะ คุณหนูฝากมาให้” ป้าแจ่มระบายยิ้มกว้างมาให้ โมก็รับมาแล้วไม่ลืมที่จะเอ่ยคำขอบคุณ พอเปิดกล่องดูก็พบว่าเป็นคนเดรสยาวสีขาวฟ้า เหมาะกับบรรยากาศแบบนี้สุดๆ
“พี่เรียวไปซื้อมาตอนไหนนะ” ไม่รอช้าที่จะรีบเปลี่ยนชุดแล้วลงเรือเพื่อไปหาพี่เรียว ขึ้นเรือไม่นานก็ถึงที่หมาย
“คุณโมเดินไปตามคบเพลิงเลยนะครับ เขามีซุ้มอาหารอยู่ข้างใน” คนขับเรือบอก โมพยักหน้าบอกขอบคุณแล้วก็เดินตามทางที่มีคบเพลิงจุดไว้ ที่นี้ให้ความส่วนตัวดีจังเลยแฮะ เดินตามทางไปไม่นานก็ต้องหยุดนิ่ง ยืนอึ้งกับตัวอักษรที่ทำจากเทียนถ้วยเล็กๆเป็นประโยคยาวส่องสว่างตามชายหาด :ขอบคุณที่เกิดมาเพื่อมาเป็นความรักของพี่: โมเดินตามชายหาดไปจนสุดตัวอักษรสุดท้าย และยืนซึ้งไม่นานก็มีเสียงบรรเลงเปียโน โมหันไปตามเสียงเพลง จะเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากพี่เรียวที่กำลังบรรเลงเพลงพร้อมกับร้องไปด้วย นี้กะจะเอาให้เขินจนต้องมุดทรายกันเลยรึไง
“รู้ไหมว่ามันดียังไง และรู้ไหมว่าสุขใจเพียงใด
รู้ไหมว่าชีวิตเก่าๆ ของฉันนั้นเปลี่ยนไปเท่าไหร่
รู้ไหมว่าก่อนจะเจอเธอ รู้ไหมฉันเคยเป็นยังไง
รู้ไหมการที่ได้เจอเธอ นั้นช่างยิ่งใหญ่สักเท่าไหร่
เธอ เธอทั้งนั้นที่ทำ ให้ช่วงชีวิตของฉันน่าจดจำ
จนฉันได้เจอเธอ
โลกที่เคยมองดูซึมเซา โลกที่มีแต่ความว่างเปล่า
ฟ้าทึมๆ และวันเศร้าๆ ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ได้
เธอ เธอทั้งนั้นที่ทำ ให้ช่วงชีวิตของฉันน่าจดจำ
จนฉันได้เจอเธอ
ขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอะกัน
ขอบคุณคนๆ นั้น ที่ทำให้ฉันได้พบเธอ
ขอบคุณทุกเรื่องราว
ต้นเหตุที่ในวันนี้ฉันนั้นได้เจอ เธอ (สุดที่รัก)
รู้ไหมว่ามันดียังไง และรู้ไหมว่าสุขใจเพียงใด
รู้ไหมว่าชีวิตเก่าๆ ของฉันนั้นเปลี่ยนไปเท่าไหร่
รู้ไหมว่าก่อนจะเจอเธอ รู้ไหมฉันเคยเป็นยังไง
รู้ไหมการที่ได้เจอเธอ นั้นช่างยิ่งใหญ่สักเท่าไหร่
เธอ เธอทั้งนั้นที่ทำ ให้ช่วงชีวิตของฉันน่าจดจำ
จนฉันได้เจอเธอ
ขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอะกัน
ขอบคุณคนๆ นั้น ที่ทำให้ฉันได้พบเธอ
ขอบคุณทุกเรื่องราว
ต้นเหตุที่ในวันนี้ฉันนั้นได้เจอ เธอ (สุดที่รัก)
ขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอะกัน
ขอบคุณคนๆ นั้น ที่ทำให้ฉันได้พบเธอ
ขอบคุณทุกเรื่องราว
ต้นเหตุที่ในวันนี้ฉันนั้นได้เจอ เธอ (สุดที่รัก)”
เสียงเปียโนจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือของโมเอง พี่เรียวเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับช่อดอกลิลลี่ช่อใหญ่ ร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าช่อดอกไม้ช่อใหญ่ถูกยื่นมาให้ โมรับไว้อย่างไม่รอรี นี้พี่เรียวเตรียมเซอร์ไพร์มาทั้งวันเลยชาไหมเนี่ย ซึ้งชะมัด
“ร้องไห้อีกแล้ว” ร่างสูงเกลี่ยน้ำตาให้อย่างที่เคยทำ
“เสียใจไหมที่คบกับพี่” พี่เรียวถาม โมส่ายหน้าไปมา แทนคำตอบตอนนี้ตื้นตันไปหมดเลย ความรู้สึกดีใจมากๆจนพูดอะไรออกมันเป็นแบบนี้นี่เอง พี่เรียวประคองหน้าโมไว้ร่างสูงโน้มตัวลงต่ำเพื่อให้หน้าผากของเราชนกัน
“ขอบคุณนะครับ ที่อยู่กับพี่มาตลอดห้าร้อยวัน พี่รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นหน้าโม ดีใจว่าถึงพี่จะล้มแรงแค่ไหนโมก็ไม่ลังเลที่จะยื่นมือเพื่อฉุดให้พี่ลุกขึ้นอีกครั้ง โมคอยเป็นกำลังใจให้พี่มาตลอดเลย พี่ดีใจนะที่พี่ได้เจอโม และพี่ก็แอบเสียใจว่าทำไมพี่ถึงเจอเราช้าไป แต่นั้นมันก็แค่อดีต แต่ต่อไปนี้พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลโมให้ดีที่เท่าที่ผู้ชายคนดีจะทำได้”
โมโผล่เข้ากอดพี่มันทันทีที่พี่มันพูดจบ รักเหลือเกิน รักพี่เรียวมากๆ มีความสุขมากๆ นี้คือความรู้สึกของโมตอนนี้ มีความสุขจนต้องหลั่งน้ำตา มีความสุขจนหาคำพูดไม่ได้ มีความสุขจนคิดว่าบางทีอาจฝันไป แต่ไม่เลยนี้ไม่ใช่ฝันทุกอย่างเป็นเรื่องจริงที่พี่เรียวทำออกมาเพื่อบอกโมว่าพี่มันรักโมมากแค่ไหน ขอบคุณนะค่ะพี่เรียว J
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
มาต่อแล้วนะค่ะ ขอโทษที่หายไปนานมากๆ คอมเราพังอีกแล้ว พิมพ์ไปก็ดับไปดับไป ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ เราจะแต่งจนจบแน่นอนสัญญาเลย
ความคิดเห็น