คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ครั้งแรกที่เปิดรับให้คนคนนี้มาดูแลคนสำคัญ(ฮอรัสxเหมยฮัว)
บทที่9
กลิ่นของยาที่เป็นเอกลักษณ์ในห้องนี้ทำให้คนที่อยู่ข้างในมึนหัว เส้นเลือดข้างขมับเต้นตุ้บตุ้บ
“ไหวไหม๊คุณหม่าม๊า”เปาเปาเดินมาหานายท่าน ไม่สิ คุณแม่ของตัวเองที่นั้งอ่านเอกสารอยู่เป็นเวลานาน ถ้วยชาจีนที่เย็นชืดวางอยู่ข้างๆแต่มันไม่มีร่องรอยการหายไปของน้ำเลย
“เปาหิวหรือยังน่อ”เหมยฮัวเอ่ยเอ่ยถาม ดวงตาสีบานเย็นออกแดงที่จับจ้องใบหน้านวลส่อแววตาเป็นคำถามในๆว่า ทำไมตอบไม่ตรงคำถาม เหมยฮัวเลิกคิ้วเพื่อรอคำตอบ
“เปาเปาไม่หิว คุณหม่าม๊าล่ะหิวไหม๊ให้เปาไปซื้อซาลาเปาให้ไหม๊”เด็กสาวบริการแม่ของตัวเอง เหมยฮัวที่แทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมายื่นมือไปโยกหัวเด็กสาว
“นี้เปาเปา คุณหม่าม๊ากินข้าวแล้วเรานั้นแหละยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“คำตอบง่ายๆ เปาเปาไม่หิวค่า”เด็กสาวเอ่ยอย่างร่าเริง
จ้อกกกกกกก
ฟ้าเป็นใจ พยาธิในลำไส้ของยัยหนูเปาเปาร้องเรียกหาข้าวทันที
“นั้นไงเสียงท้องคุณหม่าม๊าปะท้วงขอข้าวแล้ว”ปัดได้กระแทกใจคนแต่งมากลูก โบยให้แม่ตัวเองเฉยเบย
เหมยฮัวยิ้มแล้วปิดแฟ้มของตัวเองจากนั้นก็เดินออกจากโต๊ะทำงานของตัวเอง
“ปะ..ไปกินข้าวกัน มือนี้บังคับให้กิน”เห...บังคับ
แอ้ดดดดด
โป้ก
“โอ้ยยย”เสียงโอเปล่าอันแสนไพเราะเสนาะหูของสองหนุ่มสาวที่
บังเอิญ
เปิดประตู
แล้ว
หัวโขกกัน
อนาถแท้
“อาฮอรัส”เหมยฮัวเอ่ยพลางลูบหน้าผากที่โขกเข้ากับคาง(หืม0*0)ของไอ้เสาไฟฟ้า(?)ข้างหน้า
“ขอโทษขอรับ กระผมผ่านมาเห็นห้องทำงานของคุณเหมยฮัวยังเปิดไฟอยู่เลยถือวิสาสะเปิดเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต”ฮอรัสพ่นคำแก้ตัวยาวเหยียดเข้ามาปะทะกับใบหูของเหมยฮัว
“ไม่เป็นไรหรอกน่ออั้วกำลังจะไปโรงอาหารน่ะลือไปด้วยกันไหม๊”เหมยฮัวเอ่ยชวน ฮอรัสรีบพยักหน้า
“คุณหมาม๊านี้ใครค่ะ”เปาเปารีบเดินมาจับมือเหมยฮัวทันทีรังสีไม่พอใจแผ่ออกมาเยอะจนฮอรัสรู้สึกได้ สายตาที่มองฮอรัสเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จะว่าไปเปาเปานั้นหวงเหมยฮัวเอามากๆคนที่สนิทเท่านั้นที่เข้าใกล้เจ๊แกได้
“กระผมชื่อฮอรัส ปโตเลมีขอรับเป็นเพื่อนของคุณเหมยฮัว”ฮอรัสเอ่ยแล้วยิ้มให้เด็กสาว เด็กสาวที่หันมองแม่ตัวเองหันมาจ้องเขม้ง
“เปาเปาถามคุณหม่าม๊าไม่ได้ถามคุณค่ะ กรุณาอย่าจุ้น”ฮอรัสแทบหงายเมื่อเจอเด็กตัวเล็กๆตอกกลับซะแทบหงาย เหมยฮัวรีบดุเปาเปา
“เปาเปา ขอโทษอาฮอรัสเดี่ยวนี้”เปาเปาทำแก้มป่องทันทีเมื่อโดนเหมยฮัวดุเข้าให้
“เปาเปาไม่ขอโทษเปาเปาไม่ผิด”เปาเปาเริ่มงอแง
“ยังจะเถียงอีก ไม่อย่างนั้นเปาเปาโดนทำโทษนะค่ะ”เหมยฮัวเริ่มขึ้นเสียงเปาเปาทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ก็ได้ เปาเปาขอโทษค่ะ”เปาเปาขอโทษแบบไม่เต็มใจ” แต่ห้ามยุ่งกับคุณหม่าม๊าของเปาเปานะ คนที่คิดจะ ‘งาบ’ หม่าม๊าของเปาเปา คนนั้นมักจะตายไม่ดี”เปาเปาขู่ หล่อนหวงแรงนะเนี้ย-0-
ฮอรัสหน้าซีดทันทีเมื้อได้ยินประโยคหลัง เขาแทบจะทรุดเมื่อรู้ว่าเหมยฮัวมีลูกสาว(บุญธรรม)ที่หวงเธอมากๆเสียด้วย
เงียบ
เงียบ
เงียบ
และ
เงียบ
“ล้อเล่นนะค่ะ”เปาเปายิ้มก่อนจะเดินมาพูดขอโทษรั่ว300ครั้ง/วิ
“ไม่เป็นไรขอรับ”ฮอรัสพูดเป็นครั้งที่ร้อย เปาเปาเดินตามขอโทษฮอรัสไปทั่วโรงอาหารจนสุดท้าย
ไอ้คู่นี้
ก็หลง
กับเหมยฮัวจนได้
เหนื่อยใจกับพระเอก กับ ลูกนางเอก
“หว่า หลงซะแล้ว”เปาเปาเริ่มเบะเหมือนจะร้องไห้ และแล้ว ก็
“แงงงงงงงงงงงงง คุณหม่าม๊าอยู่ไหนอะ”เขื่อนแตกค่ะท่านผู้อ่าน เปาเปาทรุดลงร้องไห้ ฮอรัสถึงกับค้างก่อนจะนั้งลงลูบหัวเด็กสาวที่งอแงอยู่
“โอ๋ โอ๋ อย่าร้องสิขอรับ เดี่ยวกระผมพาไปส่งที่ห้องทำงานให้นะครับ”เปาเปามองช้อนขึ้นมา
“คุณหม่าม๊าอยู่ไม่เป็นที่ซักหน่อยตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”เปาเปาบ่นอู้อี้
หญิงสาวที่พิงกำแพงอยู่แสยะยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ในมุมมืดที่ไม่มีใครเห็น หญิงสาวแอบมองทั้งสองคนอยู่ตลอดเวลาโดยพวกเขาไม่สังเกต
“ไม่เป็นไรขอรับ กระผมจะพาไปส่งถึงมือคุณเหมยฮัวเลย”ฮอรัสชูนิ้วก้อย
“คุณหมอสัญญาแล้วนะ”เปาเปารีบเกี่ยวก้อย
“ขอรับ”ฮอรัสยิ้มให้เด็กสาว
“คุณหมอค่ะ”เด็กสาวเอ่ยขึ้น ฮอรัสครางในลำคอแล้วหันมองเด็กสาวตัวเล็ก”คุณหมอน่ะ ชอบคุณหม่าม๊าสินะค่ะ”
กึก
ทั้งคนที่ตามและคนที่ถูกตามชะงักไปพร้อมกัน
“อะ...เอ๋”ฮอรัสค้างนิ่ง
“ตอบมาสิค่ะ”เปาเปาสะบัดข้อมือให้หลุดแล้วออกมายื่นมองตาฮอรัสอย่างจริงจัง เด็กสาวทิ้งคราบที่น่ารักน่าเอ็นดีไปจนหมด”ถ้าไม่ตอบ เปาเปาจะถือว่าเป็นแค่เพื่อนแล้วจะไม่เปิดทางให้เด็ดขาด”เปาเปากำชับ
“ขะ..ขอรับ”ฮอรัสตอบแบบเขิน
“ก็ดีค่ะ คุณหมอเป็นคนที่เปาเปาเลือกให้คุณหม่าม๊า”เปาเปากลับมายิ้มให้ฮอรัสเหมือนเดิม”ต้องดูแลคุณหม่าม๊าดีๆนะค่ะ”
“ขอรับ”ฮอรัสตอบ
“เปาเปา อาฮอรัส”เหมยฮัวเดินออกมา ทั้งสองสะดุ้งโหย่งทันที ขนแขนลุกขึ้นทำความเคารพคุณครู(?)อย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“คุณหม่าม๊า”เปาเปาวิ่งเข้ากอดทันที
“คุณเหมยฮัว”ฮอรัสหน้าซีดกลัวว่าเหมยฮัวจะได้ยินคำพูดเมื้อกี้ ซึ่งก็
แน่นอนอยู่แล้ว
“อั้วว่าอั้วจะพาเปาเปาไปนอนแล้วอั้วไปก่อนน่อ”เหมยฮัวอุ้มเด็กสาวขึ้น(นี้นี้พวกลูกน่ะ อายุ12กันแล้วนะยะหล่อน แค่ตัวสูง123ซม.กันทุกคนก็แค่นั้น[แคระวะ])
“คุณหม่าม๊าค่ะ”เปาเปากระซิบเหมยฮัวคลางในลำคอเป็นเชิงให้พูดต่อ”เปาเปาอย่างได้คุณหมอเป็นคุณปะป๊า”
กึก
ค้างทันที เหมยฮัวหน้าร้อนผ่าว แม้เจ้าลูกสาวชั้นอวยชั้นกับฮอรัส ควรดีใจดีไหม๊เนี้ย(ดีใจสิ//โดนเหมยฮัวเตะปากข้อหาจุ้นจ้าน)
‘ฝันดีนะขอรับ’ข้อความที่ส่งเข้าโทรศัพท์ของเหมยฮัวนั้น คงไม่ต้องบอกว่ามาจาก
“ฮอรัส”เหมยฮัวพึมพ่ำ ตัวสล็อต(เปาเปา)ที่เกาะหลังเธอมองแลวแสยะยิ้ม
“ฮั่นแน่มาบอกฝันดีกันด้วย”
“หยุดเลยเปาเปา แล้วไหงอยู่ๆถึงมาอวยคุณหม่าม๊ากับคุณหมอล่ะ กี่ร้อยพันปีมีแต่กันท่าหม่าม๊ากัเพื่อนผู้ชาย”เหมยฮัวแก้ตัวจนลิ้นแทบพัน
“เปาเปา” เหมยฮัวรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ “เปาเปา อยากให้คุณหม่าม๊า มีคนที่รักคุณหม่าม๊าจริงมาดูแลเท่านั้น แล้วก็ คุณหม่าม๊าน่ะ”แสยะยิ้ม”รักคุณหมอด้วยนิค่ะ”
ซึ่งถึงทรวงเลยค่ะ
ไรเตอร์บรรลุแล้วค่ะ
จบไปอีกตอนแล้ว ไรเตอร์เค่นจากสมองน้อยๆของไรเตอร์เองนะเนี้ย ช่วงนี้จะพยายามอัพให้บ่อยหน่อยแล้วกันนะค่ะ
ไรเตอร์จะเปลี่ยนสรรพนามนะค่ะ ใช้คำว่าชาแล้วมันเจ็บจี้ดๆอะ เพื่อนรักของชา(นก)ที่ชื่อน้ำชา มันบินชนต้นไม้ตายเมื่อวันก่อนอะค่ะ(อนาถแท้)
ความคิดเห็น