SF ใจกลางความเจ็บปวด .. [ts10 taekang] *13

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

ความรักของเราเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจกัน..

แต่ผม..ไม่เข้าใจ ในวันที่เค้าจากไป .. จนกระทั่ง..วันนี้

ผมรีบวิ่งไปทำงานเมื่อพบว่าตอนนี้นาฬิกาบอกเวลา8.00น  

‘โอ้ย กว่าจะถึงตึก’ ขณะที่ผมกำลังยืนรอลิฟท์ ผมหันไปเห็น.....เค้า...

3ปีก่อนหน้านี้

“พี่เต้ วันนี้กั้งทำขนมมาให้” หนุ่มน้อยยื่นกล่องขนมให้ ‘คนรักของเค้า’

“ขอบคุณคร้าบบ” ฟอด!ว่าแล้วหนุ่มน้อยก็โดนขโมยหอมแก้มเหมือนทุกครั้ง

“พี่เต้อ่า -\\-“

ความรักของเราเป็นไปอย่างราบรื่น แต่พอพักหลังๆ เค้าก็ห่างเหินกับผม

LINE : TAE กั้ง พรุ่งนี้ว่างไหมครับ ไปเที่ยวกันไหม

           KANG ผมติดธุระครับ ขอโทษด้วย

แล้วก็เป็นอีกครั้ง..ที่เค้าไม่มีเวลาให้ผม

วันต่อมา ผมแอบมาหาเค้าที่บ้าน แล้วผม..ก็ได้พบความจริง

“นี่ใช่ไหม ธุระของกั้ง”ผมพูดกับเค้าต่อหน้า’ผู้ชายคนนั้น’

“ใช่ครับ นี่ซีดี’คนรักใหม่’ของผม” สีหน้าเย็นชา แววตาไร้ความรู้สึก นี่สินะ สิ่งที่นายต้องการจะบอก

แล้วผม..ก็ไม่ได้พบกับเค้าอีกเลย..จนวันนี้

ผมมองหน้าเค้า..จนกระทั้งเค้าขึ้นลิฟท์ไป

ผมรีบวิ่งตามเค้าไปทางทางหนีไฟ จนมาถึงดาดฟ้า

“..พี่ถามหน่อยนะ..เรายังรักกันอยู่ไหม!” ผมตะโกนถามเค้า..เค้าหันหน้ามาช้าๆ... ตาแดงๆ ร้องไห้หรอ?

“หึ รักหรอ? รักกันแล้วมันกินได้ไหมหละ!”

“…….”

“หยุดฝันลมๆแล้งๆได้แล้ว..” คำพูดของเค้า..ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก..นายทำให้พี่ผิดหวัง..วรกร..

พอเค้าพูดจบ เค้าก็เดินลงจากดาดฟ้าทันที ผมยืนอยู่สักพัก..แล้วจึงเข้าไปประชุม..

หลังประชุมเสร็จ..

“ท่านประธานคะ มีคนมาขอพบค่ะ”

“เชิญเข้ามาเลยครับ คุณเฟรม”

……………………………

[kang part]

วันนี้ผมมาสมัครงาน แต่ก็ดันไปพบ’คนคนนั้น’ คนที่ผม ไม่สามารถลบเค้าออกจากหัวใจได้เลย

ที่จริงแล้ว เรื่องวันนั้น... ผมมีเหตุผลนะ

“ฮัลโหลลลที่ร้ากกกกกก ทำไมรับช้าจังคร้าบ” -\\- ไอ่พี่เต้บ้า

“อาบน้ำอยู่ ทำมะ รอไม่ได้ไง” ละผมก็เหวี่ยงไปตามระเบียบ

“ป๊าว งั้นก็โป๊อยู่ดื”  เห้ยยยยยยยยย สาบานได้ว่าตอนี้หน้าผมไม่แดงเลย จริงจริ๊งงงง

“ไอ่พี่เต้บ้า กั้งแต่งตัวแล้วเหอะ ว่าแต่มีไรเนี่ย”

“อ่อ จะบอกว่า พรุ่งนี้ไปเดทกัน วันครบรอบไง” ..1เดือน3วันครบรอบของเรา..

“ครับ เจอกับครับ ฝันดีนะ กั้งหิว กั้งจะไปกินมาม่า”

“ไม่ได้! อ้วน ไปนอนซะเด็กน้อยของพี่”

“เห้ย ไรอะ นอนก็ด่ะ ฝันดีครับ พี่เต้ของผม”

“ห้ะ เมื่อกี้พูดว่าไรนะ?” ดูมัน...กวนอ่า

“ฝันดีคร้าบบบบบ”

“ไม่ใช่ๆ หลังจากนั้นอะ” ไรวะ เขินเป็นนะ..

“พี่เต้ของผมมมมมมมมมมมมม” ผมลากเสียงยาวๆเพื่อกลบความเขินอาย

“โอยาสุมินาไซ มายเลิฟ” -\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\-แปร๊ด

วันรุ่งขึ้น..

ผมเดินลงมาจากคอนโดเพื่อไปหาพี่เต้.

“เดี๋ยว!”มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทักผม ท่าทางดูมีอายุ..

“ครับ?” ผมหันไปมองเค้าเป็นเชิงถามว่า .เรียกผมหรอ

“นายคือวรกรใช่ไหม..ฉันคือแม่ของเต้”

“ค..ครับ..”

“ฉันจะไม่พูดอะไรมาก.. เต้เป็นลูกชายคนเดียวของฉัน ฉันอยากให้เค้ามีอนาคตที่ดี ‘เลิกกับเต้ซะ “

“ตะ..แต่เรารักกันนะครับ” ผมพูกอย่างตะกุกตะกัก น้ำตาของผมเริ่มไหลช้าๆ..

“รักกันงั้นหรอ .. แล้วมันกินได้ไหมหละ หยุดฝันลมแล้งๆได้แล้ว” เค้าตะโกนใส่ผม.. แล้วจากไป..นั่นแหละคือ’เหตุผลของผม’

ร่างสูงนั่งรอให้ใครบางคนเข้าพบ

“เชิญนั่งครับ” ร่างสูงพูดก่อนจะหันมาเผชิญหน้า..กับ

“กั้ง..”

“พะ..พี่เต้”

“หึ..โลกกลมจังนะ ว่าแต่’คุณ’ มาติดต่ออะไรหรอครับ? “ น้ำเสียงนี้ ในที่สุด ร่างบางก็ได้ยิน..สรรพนามที่เปลี่ยนไป รวมกับสายตาเย็นชานั่น ดูก็รู้ว่าร่างสูง’โกรธ’คนตรงหน้ามากแค่ไหน

“พะ..พอดีว่าผมมาสมัครเป็นอาร์ตไดหนะครับ”

“อ่อ วรกร ศิริสรณ์ ประสบการทำงานดี” ร่างสูงพูดพลางก้มหน้าอ่านใบสมัคร ท่าทางที่ทั้งคู่ทำต่อกัน มันก็เหมือน’คนไม่รูจักกัน’

“แล้วผม..จะได้เริ่มงานเมื่อไรหละครับ”

“วันนี้ ตอนนี้ “ ^ คุณเฟรม คุณพาเด็กใหม่ไปฝึกงานได้เลย  

 แล้วนายจะได้รู้...ว่าฉัน’ร้าย’ได้มากกว่าที่นายคิด..

“นี่โต๊ะน้องกั้งนะคะ มีอะไรขาดตกบกพร่องบอกพี่ได้นะคะ” หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอ

“ขอบคุณมากครับพี่เฟรม”

..............

11.00น

ตุ้บ! เห้ย ไอ่กั้ง ทำไมแกซุ่มซ่ามขนาดนี้เนี่ย ผมหันไปมองกองเอกสารมากมายที่ร่วงลงไปจากโต๊ะด้วยความซุ่มซ่ามของผมเอง..

ฟรึบ.

“พี่รุจ!” ผมมองคนตรงหน้า พี่รุจไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นพี่รหัสของผมตอนมอปลายเองครับ แหม พอโตก็หล่อขึ้นเชียว

“ทำงานอยู่นี่หรอเด็กน้อย” หง่า.. เค้าลูบหัวผมด้วย น้องกั้งเขิน-\\-

“คร้าบบ พึ่งทำงานวันแรก โชคดีจังเจอพี่รุจ พี่รุจทำงานไรครับเนี่ย”

“พี่ทำงานฝ่ายขายหนะ นี่กำลังจะไปห้องท่านประธาน” .. ประธาน..พี่เต้.. ผมจะลืมเค้าได้ยังไงเนี่ย

“อ่อ พี่รุจไปเถอะครับ..ดะ”

“รุจ!” เสียงพี่เต้ดังมาแต่ไกล.. ก็แค่ประธานไม่เห็นต้องข่มกันเลย เชอะ-3-

“ค..ครับ” โห พี่รุจจ๋อยไปเลย *0*

“นายออกไปก่อน ฉันมีอะไรจะคุยกับเด็กใหม่ซะหน่อย”พอเค้าพูดจบ พี่รุจก็เดินออกไป..

.....

[TAE PART]

หึง หวง ห่วง วินาทีที่ผมเห็นเค้าสนิทกับพี่รุจ ผมแทบอยากจะไปกระชากเค้าออกมา...ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..สักวัน ผมจะทำให้เค้าเจ็บปวด เหมือนที่ผมเป็น.

พอผมพูดกับพี่รุจเสร็จ ผมก็ลากเค้า เข้ามาในห้องของผม..พร้อมกับ ล็อคประตู

“พะ..คุณธีระมีอะไรกับผมหรอครับ” เด็กก็ยังเป็นเด็ก ปากพูดยังงั้น แต่สายตาเค้าหนะ..แสดงถึงความหวาดกลัวทีเดียว..

“นายอ่อยพี่รุจทำไม?”

“ผมเปล่า..ผมแค่..”

“พี่รุจเค้าเป็นคนดี ! นายอย่าไปหลอกเค้า เหมือนที่ทำกับฉัน” ผมพูดก่อนจะบีบที่แขนของเค้าอย่าแรง..

“ปล่อยผม...ผมเจ็บ โอ้ย” มีหรอ คนอย่างผมจะยอม

“อื้อออออ “ ผมประกบริมฝีปากอย่างแรง...มันเป็นจูบที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ไม่ได้หอมหวานเหมือนที่ผ่านมา..ไม่ใช่จูบ ที่ผมโหยหามาตลอด3ปี..แต่มันเป็นจูบ เพื่อเอาชนะ!

มือเล็กๆทุบอกผมไม่หยุด ผมรวบมือเล็ก2ข้างไว้ด้วยมือข้างเดียว ... จนกระทั่ง..

แหมะ! น้ำตาใสๆจากดวงตาสวยๆไหลลงมากระทบแก้มของผม.. ผมหยุดการกระทำทั้งหมด ผมจ้องมองเข้าไปในตาคู่นั้น..ผมเคยสัญญา..สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้เค้ามีน้ำตา... และนี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นน้ำตาของเค้า..น้ำตา ที่ผมเป็นคนทำมันขึ้นมา.. ผมควรจะดีใจไม่ใช่หรอ.. ที่ทำให้เค้าเจ็บปวดได้ขนาดนี้

“เกลียด..ผมเกลียดคุณ.. ได้ยินไหม กั้งเกลียดพี่เต้ที่สุด!” ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยิน..ก่อนที่เค้าจะเดินออกไป..

นี่ผมทำถูกแล้วใช่ไหม.... หัวเราะสิธีระ นายต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอ?

.....

[KANGPART]

“อื้ออออ” เค้าประกบริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง ...มันเป็นจูบที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ไม่ได้หอมหวานเหมือนที่ผ่านมา..ไม่ใช่จูบ ที่ผมโหยหามาตลอด3ปี..!!

“เกลียด..ผมเกลียดคุณ.. ได้ยินไหม กั้งเกลียดพี่เต้ที่สุด!” ผมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เค้าทำเกินไปแล้ว..เกินไปแล้วจริงๆ .. แล้วผมก็เดินออกไป..

.......

ท้องฟ้าในยามราตรี .. ถึงจะมืดมิดแค่ไหน แต่ก็ยังมีดวงดาวสว่างสดใสแต่งแต้มอยู่บนนั้น มีพระจันทร์ที่คอยให้ความสว่าง ไม่ทำให้มืดมิจนเกินไป... แต่กับใจคนหละ? ในตอนนี้ หัวใจของเด็กหนุ่ม มีแต่ความมืดมน เจ็บปวด เคยมีคนกล่าวไว้ว่า ในความมืดมืดยังมีสิ่งที่เหนือกว่าความมืดมน ปลายทางแห่งอนธกาล ยังมีแสงสว่างสดใสรออยู่ แต่เค้าไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างที่รอดเข้ามาเพื่อทำให้ดวงใจของเค้าสว่างขึ้นมาแม้แต่น้อย ... หลังจากที่ชายหนุ่มทำให้เค้าเสียน้ำตา เค้าก็พยายามหลบหน้าชายหนุ่มร่างสูงอยูตลอด..ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ.. เขาจะรู้ไหม? ว่าคนคนนี้ เจ็บปวดมากแค่ไหน...

เธอได้สอนให้รู้ว่า..ว่าความผูกพัน มันซื้อความรักไม่ได้~~  

“สวัสดีครับ..ขอสายคุณวรกรหน่อยครับ” โทรศัพท์ปริศนาดังเข้ามาตนเวลาใกล้เที่ยงคืน? ใครกัน?

“ครับ.. พูดอยู่ครับ คุณคือ..?”

“จำเสียงพี่ไม่ได้หรอ? “ น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมเริ่มสะกิดใจ..

“พี่รุจ?! พี่มีเบอร์ผมได้ไง “

“ขอจากคุณเต้ไง “ จึก! ชื่อของคนที่ผมต้องการจะลืม... มันเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง และอีกครั้ง...

“ค..ครับ ว่าแต่พี่รุจมีไรปะครับ “  

“อ่อ ช่วงนี้พี่เห็นนายดูเหนื่อยๆ มีไรบอกพี่ได้นะ พี่เป็นห่วงเรานะ”

“พะ.พี่รุจ คือกั้ง....” เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดจากอีกคนไปยังอีกคน .. ผมไม่รู้หรอกว่าปลายสายจะรู้สึกยังไง เท่าที่รู้ตอนนี้คือ พี่รุจเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆของผม การที่ผมได้เล่าเรื่องของผมให้พี่รุจฟัง มันเหมือนการได้ยกภูเขาออกจากอก ผมสบายใจขึ้นมาก

“แล้วกั้งจะเอาไงต่อ ยังไง เราก็ต้องทำงานกับเค้าอยู่ดี” เสียงพี่รุจบ่งบอกถึงความหนักใจกับปัญหาของผม

“กั้งพยายามหลบหน้าเค้าครับ แต่ก็ไม่รู้จะทำได้อีกนานไหน”  ....

“เห้อ.. พี่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเรายังไง.. เอาเป็นว่า มีไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ” พี่ชายของผมใจดีเสมอ รักพี่รุจจัง..

“ขอบคุณครับ..” ผมกล่าวขอบคุณก่อนที่การสนทนาจะจบลง

..................................................

[KANGPART]

8.30  1 มีนาคม

วันนี้เมื่อสามปีก่อน... วันครบรอบของผมกับเค้า

ตุบ! ผมเดินชนกับใครไม่รู้ ในวินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาในบริษัท..

“ขอโทษครับ เป็นไรไหมครับ” เห้ย เสียงนี้มัน..

“พี่เต้ อะ...เอ่อ ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ”

“นายหลบหน้าฉันไม่พ้นจริงๆ...ว่าแต่คุ้นไหมครับ ว่าวันนี้วันอะไร” คือผมคิดไปเองรึป่าว..สายตาของเค้ามัน..น่ากลัว..

“วัน..ครบรอบ...” น้ำเสียงของผมเริ่มสั่นจนรู้สึกได้ .. เข้มแข็งไว้สิ วรกร..

“อื้ม ไป’เดท’กัน” เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เดท?

และแล้ว..เค้าก็ลากผมมาที่วีจีเอสเรสเทอรอง!

“พี่เต้... คือ ผม..ผม”

“กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะครับ”

“ พี่เต้ คือกั้ง....”

ฟรึบ กุหลาบช่อใหญ่ถูกส่งมาให้ผม..กุหลาบสีขาว ที่หมายถึงรักที่บริสุทธิ์.....

“พี่รักกั้งนะ พี่ขอโทษ ที่มีทำไม่ดีกับกั้ง... เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

“แต่...”

“นะครับ...”

“ครับ กั้งก็รักพี่เต้ “

แล้วความรักของเรา ก็ได้เริ่มต้นอีกครั้ง บนความสุขของคนทั้งสอง..

...............................................

[TAEPART]

รู้สึกผิดหรอ? น่าขำนะ ที่ผมทำไป ก็เพื่อให้’เหยื่อ’ ของผมตายใจ ผมจะทำให้เค้าเจ็บปวด เหมือนที่ผมเป็น ความรักที่เริ่มต้นใหม่หรอ? ไม่มีวันที่ฉันจะกลับไปรักคนอย่างนายอีก..วรกร

“พี่เต้ คิดไรอยู่หรอครับ” หนุ่มน้อยตรงหน้าถามผม ผมอาสาไปส่งเค้าที่คอนโด

“ป่าวคร้าบบ วันนี้เป็นวันที่พี่มีความสุขมากเลยรู้ไหม”

ฟอด! หันไปหอมแก้มเค้าขณะที่รถติดไฟแดง..

ณ ทีทีเคคอนโดเทล

“ขอบคุณมากนะที่มาส่งกั้ง กั้งรอวันนี้มานานแล้วรู้ไหม ^^” ยิ้มไปเถอะ ก่อนที่นายจะสะกดคำว่า’ความสุข’ไม่เป็น

“ครับผม ดีใจที่มีวันนี้นะ “ ในชีวิตผม ผมว่าผมไม่เคย’เสแสร้ง’ใส่ใครขนาดนี้นะ

…………………………..

7.30 ทีทีเคคอนโดเทล

ติ๊งหน่อง

“มาละคร้าบบบบ” ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสดใส..ก็เค้าหนะ มีความสุขมากๆเลย

“มารับครับผม เดี๋ยวแวะกินข้าวกันปะ”

“อื้อๆ กั้งหิวพอดี กั้งอยากินโจ๊กอะพี่เต้ ไปกินโจ๊กกัน” วรกรอ้อนแฟนหนุ่มอย่างรู้ใจ ก็ธีระหนะ แพ้ลูกอ้อนของเค้าจะตายไป แค่ทำสายตามุ้งมิ้งรวมกับเอาหัวไปถูๆไถๆพี่เต้ก็ยอมเค้าหมดทุกอย่างแล้ว..

“คร้าบๆ คุณชายยย ได้ทีเอาใหญ่นะ “

....................................

[KANGPART]

7.43 ร้านโจ๊ก

“กั้ง ถามไรหน่อยดิ คือ... วันที่เรา’เลิกกัน’ กั้งมีเหตุผลอะไร?”

“คือ.....” แล้วผมก็เล่าให้เค้าฟัง ..ถึงวันครบรอบของเราเมื่อสามปีก่อน วันที่เป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของผม เค้าดูโกรธแม่ของเค้ามาก นี่ไง..ผมถึงไม่อยากเล่า ผมไม่อยากให้เค้ากับแม่ผิดใจกัน

“พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย...พี่ขอโทษที่เคยเข้าใจเราผิด..” ดีใจที่เค้าเข้าใจผมนะ

“คร้าบผม รีบกินเหอะพี่เต้ เดี๋ยวเข้าบริษัทสายจะโทษกั้งไม่ได้นะ ^^ “

..........................................

วรกรจะรู้ไหมนะ...ว่าเรื่องทั้งหมดนะ .. ธีระรู้ดีอยู่แล้วหละ แต่ที่เค้าจะทำให้อีกคนเจ็บปวดหนะ... เป็นเพราะ

ย้อนกลับไปสามปีที่แล้ว

หลังจากที่เค้าเห็นคนรักของเค้าอยู่กับผู้ชายคนอื่น เค้าก็รีบกลับไปบ้านเพื่อรักษาใจ...แต่เค้าก็ได้รู้ความจริง ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะแม่ของเค้า นี่หนะหรอ? สิ่งที่แม่บอกว่าแม่จะให้ผม ... ผมรีบกลับไปหากั้งทันที...

“อื้ออ ซี....” หือ? ไม่ต้งสงสัยครับ ว่าทำไมผมเข้ามาในบ้านเค้าได้ ก็ทุกอย่างของเค้าหนะ..มันก็เหมือนของผมอยู่ดี

“ ซี..พะ..พอก่อน พี่ “ ผมกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวด.... ผมแอบมองการกระทำของ’พวกเค้า’ ผ่านทางประตู ทำให้ผมได้เห็น ว่าคนที่ผมรัก คนที่ผมเฝ้าทะนุถนอม ประคบประหงม จะยอมทอดกายให้กับคนอื่น! .. นี่หนะหรอ? คนที่บอกรักผม คนที่ยอมเจ็บปวด ..คนที่ยอมเสียสละเพื่อผม ... น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ...

และนี่..คือเหตุผล...ว่าทำไม ผมถึง’อยากทำให้เค้าเจ็บปวด’

………………………

แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เค้าควรได้รู้ความจริง

ก๊อกๆๆ

“พี่เต้ “ วรกรเอากาแฟเข้ามาให้อย่างเคย

“โหย หอมมาอีกละ มาเสิร์ฟใกล้ๆมา” ร่างสูงพูดอย่างมีเลศนัย

“นี่คร้าบบบ คุณประธานนนน “

ฟรึบ ! แล้วหนุ่มน้อยก็โดนจับมานั่งตักอีกแล้ว -\\-

“พี่เต้ ปล่อยก่อน ถ้าคนอื่นมาเห็นมันจะไม่ดี”

“แล้วถ้ามุกเห็นละคะ” เอ๊ะ? ...

“มุก..มานี่ได้ไง?” ผมถาม’น้องสาว’แท้ๆของผม

“ก็มี’บางคน’ เค้าตามมุกมาอะค่ะ”

“พะ..พี่เต้ มันหมายความว่ายังไง? “ น้ำเสียงของวรกรสั่งเครือด้วยความกลัว...กลัวความลับที่ปิดบังมานานจะถูกเผย..

“ก็พี่รู้มาตั้งแต่แรกแล้ว ว่านาย.. มีอะไรกับซีดีหนะสิ “ น้ำเสียงของธีระเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...

น้ำตาของวรกรไหลออกมาช้าๆ ... ความลับไม่มีในโลกจริงๆสินะ... เค้าเลือกที่จะโกหกคนรัก เพื่อจะได้อยู่ใกล้เขาอีกครั้ง แต่ที่เค้ามีอะไรกับซี ก็เพราะ... ‘วันนั้น ผมคิดว่าซี คือเค้า’

“ไม่ต้องมาเสแสร้งอะไรอีกแล้ว แล้วฉันจะบอกให้ว่าที่ฉันกลับมาคบกับนาย ก็เพื่อทำให้คนอย่างนายได้รู้ว่าฉันก็ไม่ได้โง่เสมอไป” .....

“อ่อ แล้วแฟนตัวจริงของฉันหนะ... คือ น้องสาวของนาย..จำไว้นะวรกร และ ต่อไปนี้เราก็เป็นแค่ เจ้านายกับลูกน้อง เท่านั้น”

....ในชีวิตของเด็กคนนี้ ไม่เคยมีอะไรทำให้เค้าเจ็บปวดได้ขนาดนี้..ถ้าเลือกได้ วันนั้นเค้าจะไม่เผลอตัวให้กับคนคนนั้น! มันทำให้เค้าเสียคนที่เค้ารักไป... อย่างไม่มีวันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก

วรกรมองตามคนรัก ไม่สิ อดีตคนรัก เดินออกไปกับน้องสาวแท้ๆของเค้า น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับว่ามันเป็นเครื่องตอกย้ำความรู้สึกของเค้า ถ้าพี่เต้ต้องการทำให้เค้าเจ็บปวด...ขอบอกเลยว่า

‘พี่ทำสำเร็จแล้วครับ ขอบคุณสำหรับความเจ็บปวดในครั้งนี้ และขอให้รักกันนานๆ...’

แล้วผม...จะเฝ้ามองพี่และมุกอยู่ห่างๆ...

สายตาของร่างบางหันไปเห็นมีดคัตเตอร์บนโต๊ะทำงานของธีระ ... วรกรค่อยๆบรรจงกรีดมันลงบนข้อมืออย่างช้าๆ... ..ลมหายใจของเค้าแผ่วเบาลงเรื่อยๆ....เรื่อยๆ ..... และ วรกรก็จากไป...ตลอดกาล

.................

“อ้ากกกกกกก”

“กั้งเป็นไรครับ??”

“ฮือออ พี่เต้ กั้งฝันร้าย...กั้งฝันว่าพี่เต้..ทิ้งกั้ง “ เด็กน้อยพูดอย่างขวัญเสีย น้ำตาไหลไม่หยุด

“ห้ะ... ใจเย็น จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง พี่รักเราจะตาย” ร่างสูงพูดไปก็ลูบหัวไป

“จริงนะ ._.”

ย้อนกลับไป วันที่1เดือน3

ผมเดินลงมาจากคอนโดเพื่อไปหาพี่เต้.

“เดี๋ยว!”มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทักผม ท่าทางดูมีอายุ..

“ครับ?” ผมหันไปมองเค้าเป็นเชิงถามว่า .เรียกผมหรอ

“นายคือวรกรใช่ไหม..ฉันคือแม่ของเต้”

“ค..ครับ..”

“ฉันจะไม่พูดอะไรมาก.. เต้เป็นลูกชายคนเดียวของฉัน ฉันอยากให้เค้ามีอนาคตที่ดี ‘เลิกกับเต้ซะ “

“ตะ..แต่เรารักกันนะครับ” ผมพูกอย่างตะกุกตะกัก น้ำตาของผมเริ่มไหลช้าๆ..

“รักกันงั้นหรอ .. แล้วมันกินได้ไหมหละ หยุดฝันลมแล้งๆได้แล้ว” เค้าตะโกนใส่ผม.. แล้วจากไป..นั่นแหละคือ’เหตุผลของผม’

“แม่! “ ธีระ มาถึงคอนโดของวรกรพอดี แล้วเค้าก็ได้รู้ว่าแม่ของเค้าทำอะไรลงไป

“ตาเต้! กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ ผมรักกั้ง ผมไม่ยอม ถ้าแม่จะให้เค้าเลิกกับผม” นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าไม่ทำตามใจแม่

“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอเค แม่ยอมแล้วๆ นี่ก้แค่บทพิสูจน์เล็กๆน้อยๆแค่นั้นเอง รักกันนานๆนะ”…นี่แหละ เรื่องจริง

แล้วเรื่องในฝัน มันจะเป็นจริงได้ไง .. ในเมื่อ... เค้าไม่เคยเลิกกันเลย J

“ โถ เด็กน้อยย หยุดร้องไห้ได้แล้ว... ยังไง ในใจของธีระก็มีแต่เด็กน้อยคนนี้คนเดียวแหละครับ”

“เด็กคนนี้ก็รักพี่เต้ที่สุดเหมือนกันคร้าบบ จุ้บ!” วรกรหอมแก้มธีระเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่หวงนิทราในที่สุด

..หัวใจทั้งสองดวง จะเป็นของกันและกันตลอดไป...นี่แหละ เรื่องจริง :D…

THE END