ประสบการณ์โลกอนาคต10 000ปี

คุณเคยตื่นขึ้นจากฝันร้ายครั้งหนึ่งแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในฝันร้ายอีกครั้งหรือไม่?

ตอนนี้หลู่เซิงอยู่

"หลู่เซิง"

เสียงอันเข้มงวดดังขึ้นในหูของเขาเหมือนเสียงฟ้าร้อง

ลู่เซิงเงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงงใบหน้าของเขายังคงมึนงงและเสียความรู้สึกเพราะเพิ่งตื่นจากการหลับ

ผู้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะหน้าโพเดียมดันแว่นไปบนสันจมูกและจ้องมองเข้าด้วยสายตาพี่เกลียดชัง

เดี๋ยวเวลาอีกกว่า 200 วันก่อนจะถึงวันสอบเข้ามหาลัยไม่อยากทำงานหนักแล้วยังอยากนอนในห้องเรียนอีกเหรอ?

ในส่วนของเกรดนายหลังจากจบเรียนไม่อาจได้ทำงานในเฟซก่อสร้างก็เป็นได้นะ

นายรู้หรือไม่เพราะมาตรฐานขั้นต่ำของการทำงานช่างปูนคือเท่าไหร่?

0.8! ค่าปรานโลหิตของคุณถึง 0.8 แล้วหรอ? !.."

ลู่เซิงก้มหัวลงแล้วถูขมับที่บวมของเขาขนาดที่ฟังคำตำหนิของอาจารย์อย่างเชื่อฟัง

"มีฝันร้ายอีกแล้วหรอ"

ลู่เชิงพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรแต่มีความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอยู่ลึกๆในดวงตาของเขา

เขาฝันเรื่องเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าติดต่อกันเป็นเวลา 3 วัน

ลู่เซิงไม่สามารถบรรยายความฝันนั้นได้เขาจำได้เพียงว่าฉากในฝันนั้นทรุดโทรมและรกร้างและหัวใจมาก

เขาหยุดยืนอยู่เหนือป่ารกร้างซึ่งเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดมากมาย

มันเป็นฝันร้าย

ลู่เซิงมั่นใจในเรื่องนี้มาก

เพราะหลังจากประสบกับความฝันนี้เขาเกิดความเฉื่อยชาอย่างมากและคุณภาพการนอนหลับก็แย่มาก

แม้ว่าเขาจะนอนวันละ 10 ชั่วโมงแต่สภาพโดยรวมของคนๆหนึ่งก็เหมือนกับการนอนหลับไม่ต่อเนื่องตลอดทั้งคืน

ดังนั้นใน 3 วันที่ผ่านมาค่าปราณโลหิตของลู่เซิงลดลง 0.2! 0.2 เลยเชียวนะ!

ต้องกินยาเสริมร่างกายที่เม็ดก็ต้องฝึกฝนอีกกี่วันถึงจะพอกับการที่เสียไป!

ลู่เซิงรู้สึกเศร้าอย่างมาก

หลังเลิกเรียนลู่เซิงเขาเดินออกจากโรงเรียนยังไม่มีเรี่ยวแรงพร้อมกับกระเป๋านักเรียนของเขาอยู่บนหลัง

มีผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อเขาแล้วมายืนขวางตรงหน้า

"ลู่เซิง เล่นเกมกันไหม"

มันคือเจ้าหมูอ้วนๆคนหนึ่งที่อยู่ในชั้นเรียนตอนกลางวัน

ก็ชื่อหลิวฉีหนิงและเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนมากี่คนของลู่เซิง

เมื่อรับคำเชิญของหลิวฉีหนิงลู่เซิงก็สายหัว

"ไม่กลับบ้านไป"

"กลับบ้านเร็วขนาดนี้เลยหรอมันไม่ใช่สไตล์ของนายเลยเข้าร้านอินเตอร์เน็ตซะฉันจะจ่ายค่าเครื่องดื่มและค่าร้านอินเตอร์เน็ตไปหมดแล้ววันนี้"

หลิวฉีกมิงตบหน้าอกของเขาและเชิญชวนเขาอย่างจริงใจ

ลู่เซิงยังคงสายหัวและอธิบายว่า"ฉันไม่อยากไปจริงๆฉันอยากกลับบ้านไปนอนเร็วๆ"

"วันนี้นายนอนให้ฉันเรียนทั้งวันแล้วนายยังจะนอนอีกหรอ"

การแสดงที่ตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิวฉีหมิง

ลู่เซิงขี้เกียจเกินกว่าจะบรรยาย เขาจึงโบกมือได้เดินต่อไป

หลิวฉีดหมิงต้องการจะโน้มน้าวใจลู่เซิงอีกครั้งแต่ในเวลานี้มีเด็กชาย2-3 คนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"หลิวฉีหมิง มาจะเล่นเกมไหม"

"ได้เลย!"

ในที่สุด หลิวฉีหมิง ก็เหลือบมองที่ ลู่เซิง โดยไม่พูดอะไรและทิ้งลู่เซิงแล้วไปกับเด็กคนอื่นๆ

ลู่เซิงมองดูหลิงฉีหมิงๆๆที่เดินจากไปในเวลานี้นักเรียนในชุดสีดำและสีน้ำเงินเดินผ่านเข้าไปทั้งซ้ายและขวาแต่ตอนนี้รีบไปที่ประตูโรงเรียนออกไปอย่างรวดเร็ว

"เห้อ.."

ลู่เซิงถอนหายใจเบาๆและความคิดในใจของเขาก็เริ่มปวดปวน

เขาเกือบลืมไปว่าเขาอาศัยอยู่ในโลกนี้มานานเกือบ 18 ปีแล้ว

ในความทรงจำของลู่เซิงเกี่ยวกับชีวิตในอดีตของเขาตอนนี้คลุมเครือมากและบางครั้งเขาก็ยังสงสัยว่ามันเป็นเพียงความฝันหรือเปล่า

ความฝันของเขายังคงซ้ำแล้วซ้ำเล่าตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

เหมือนอย่างที่เขาฝันถึงเมื่อเร็วๆนี้

"...ไม่มีบ้านไม่มีรถ...โสด...ทำงานออฟฟิศ..เดินป่า..ตกหน้าผา..ตื่นขึ้น..!"

รู้สึกพึมพำบางอย่างในปากของเขาและดวงตาของเขาก็ค่อยๆว่างเปล่าจนกระทั่งคำพูดสุดท้าย

"ข้ามมิติ..."

ใช่แล้วลู่เซิงข้ามมิติ

ในโลกแห่งชีวิตก่อนของเขานั้นไม่มีศิลปะการต่อสู้และไม่มีสัตว์ประหลาดจะวิ่งออกมาจากรอยแยก

มันไม่ใช่การโจมตีของสัตว์ประหลาดและการเผชิญหน้าของนักศิลปะการต่อสู้บนทีวี

สิ่งที่เด็กในโรงเรียนกังวลไม่ใช่ค่าปรานโลหิตพลังยุทธและศิลปะการต่อสู้แต่เป็นข้อสอบคณิตศาสตร์ฟิสิกส์และเคมีภาษาต่างประเทศที่มากมายไม่รู้จบ

บางครั้งลู่เซิงคิดถึงโลกใบนั้นเพราะอย่างน้อยลูกไปนั้น..

ก็มีความเงียบสงบ

ลู่เซิงผลักประตูเปิดออก!

เขาเห็นพ่อของเขาลู่ต้าไห่นอนเปลือยกายอยู่บนโซฟาในขณะที่แม่ของเขาเจิ้งหยูเพิ่นกำลังหาที่แปะแผ่นพลาสเตอร์บนหลังของลู่ต้าไห่

ลู่เซิงสังเกตเห็นว่าหลังของพ่อของเขา"มีรอยแผล"ตาของเขาปวดแสบและเขาตะโกนว่า

"ผมกลับมาแล้ว"

"ลูกหิวไหม? เดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้"

เจิ้งหนูเพิ่นกดแผ่นมาสเตอร์ลงบนหลังของลู่จ้าไห่และหันมาถามเขา

ลู่เซิงส่ายหัวและสะพายกระเป๋านักเรียนไปที่ห้องของเขา

เขาหยุดครึ่งทางและหันศีรษะไปทางโซฟาแล้วพูดว่า "ทำไมพ่อไม่ไปซื้อเครื่องกระตุ้นเลือดมันสามารถกระตุ้นเลือดในร่างกายทำให้ไหลเวียนได้ดีขึ้นและยังทำให้กล้ามเนื้อผ่อนคลายได้อีกด้วยที่บ้านเพื่อนผมมี.."

"เฮ้..พ่อเป็นไรหรอกนะพักอีก 2-3 วันก็หายแล้วเก็บเงินไว้ซื้อยาเสริมร่างกายให้ลูกดีกว่า.."ลู่ต้าไห่ปฏิเสธข้อเสนอของ ลู่เซิง อย่างรวดเร็วจากนั้นเขาจึงพยายามหันไปมองเขาอย่างเต็มใจ

ช่วงนี้ค่าปลาโลหิตของลูกเป็นยังไงบ้าง?เกิน 0.85 ไหมพ่ออ่านข่าววันนี้แล้วเกณฑ์ในการสอบมหาวิทยาลัยปีนี้เพิ่มขึ้น 0.01.."

"ผมรู้แล้วผมจะไปฝึกเดี๋ยวนี้.."

ไม่รู้สึกได้ยินเสียงนี้แล้วหมดใจของเขาเต้นแรงขึ้นแต่เขาเรียกวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็วราวกับกำลังนี้

ถ้าหากลู่ต้าไห่รู้ว่าค่าปลาโลหิตล่าสุดของเขาไม่ดีขึ้นแต่กับลดลงเขาคงต้องกระโดดออกจากโซฟาแล้วตบเขาด้วยรองเท้า