ผู้หญิงผมยาว...ในคืนวันสงกรานต์

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนำตัวละคร / ทักทายผู้อ่าน / เขียนตามใจชอบ พิมพ์ตรงนี้ได้เลย...

ผู้หญิงผมยาว...ในคืนสงกรานต์

เมื่อพูดถึงเทศกาลวันมหาสงกรานต์ของไทย  กลิ่นอายของความสนุกสนาน  รื่นเริง  ชุ่มฉ่ำ  ของเด็กๆ และวันพบปะสรวลเสเฮฮา  ม่วนซื่นรวมญาติมิตรจากทุกสารทิศใกล้ไกล  รวมคนที่ไปทำงานต่างถิ่นห่างบ้านเกิดเมืองนอน  ก็กลับบ้าน  นำเงินทอง และของขวัญ  ของฝากจากการตรากตรำทำงานด้วยหยาดเหงื่อแรงงานของตนเอง ไปแปรรูปเพื่อนำมาเป็นของกำนัล ให้กับญาติผู้ใหญ่  รวมทั้ง ลูกๆหลานๆ ได้ดีใจ ครึกครื้นกันไปตามสภาพ  ในช่วงเวลาแห่งความสุขนี้  สำหรับบ้านของฉันก็คงเป็นเช่นเดียวกัน  มีการนัดแนะคนที่ไปทำงานที่ต่างจังหวัด ว่าจะกลับบ้านกันวันไหนดี  แน่นอนที่สุด  คนที่อยู่ที่บ้านก็เฝ้านับวัน  ตั้งใจรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ   จัดเตรียมดอกมะลิ   ดาวเรือง  ดอกกุหลาบ  พวงมาลัยสวยงาม   อุปกรณ์รดน้ำผู้ใหญ่ตามประเพณีดั้งเดิม    รวมทั้งเหล้ายาปลาปิ้ง   เสื้อผ้าลายดอกสีสันสวยงาม  และจัดบ้านเรือนให้สะอาดสะอ้าน  รอรับการกลับมาของคนไกลด้วยความปิติ  แต่.....ที่ทำให้ฉันฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่จำฝังใจในวัยเด็ก  และจดจำไม่ลืมเลือนแม้วัยจะก้าวล่วงไปถึงครื่งศตวรรษแล้ว  นั่นคือ  ช่วงวันสงกรานต์หลายสิบปีก่อน  ในสมัยที่ฉันและน้องๆ ที่มีอายุไล่เลี่ยกัน  3  คน กำลังอยู่ในชั้นประถมศึกษาตอนปลาย  บ้านลุงของฉันมีการทำบุญขึ้นห้องแถวใหม่ติดถนนลูกรังในหมู่บ้าน  เป็นอาคารไม้ 2  ชั้น  แบ่งเป็น  3  แถว  โดยทำห้องแถวที่ใหญ่ที่สุด จำนวน ๑  แถว ไว้สำหรับลุงกับป้าและลูกสาว (ชื่อ พี่แก้ว เรียนระดับ ปวส. แล้วในตอนนั้น) อาศัยอยู่เอง  ส่วนอีก 2 ห้องแถวที่เหลือ  จะเปิดให้เช่าเป็นรายเดือน           สมัยนั้น  ใครมีห้องแถวให้เช่า  ถือว่าเป็นผู้มีอันจะกิน  เพราะส่วนใหญ่  ชาวบ้านแถวนั้น  จะสร้างบ้านแค่พักอยู่อาศัยเท่านั้น  ทำให้ในปีนั้นเป็นงานบุญซ้อนเทศกาลสงกรานต์   จึงมีแขกเหรื่อมากมายมาช่วยงานบุญลุงของฉัน  โดยเจ้าภาพจัดเหล้ายาปลาปิ้ง  อาหารคาวหวานเสริฟแขกไม่อั้น  และที่ไม่ลืม คือ  ลุงให้พี่แก้วจัดสำรับเซ่นไหว้ชุดเล็ก เพื่อประเคนให้  เจ้าที่เจ้าทาง   ผีบ้านผีเรือน   ผีเปรต  และผีเร่ร่อนที่มาขอส่วนบุญ    โดยพี่แก้วมาดึงมือฉันไปช่วยจัดและเซ่นไหว้ตรงดินด้านนอกบริเวณห้องแถวใหม่  ก็ช่วยตามประสาไป  ไม่ได้คิดอะไรมากมายไปกว่านั้น     

 ในวันนั้น  พวกเด็กๆ  นอกจากได้เล่นสนุกสาดน้ำด้วยกัน  ยังถูกเกณฑ์ให้มีหน้าที่คอยวิ่งซื้อ กับแกล้ม  เหล้า  น้ำอัดลม จิปาถะ มาเพิ่มเติม  เป็นระยะ  รวมทั้งเสริฟน้ำ  เสริฟกับข้าว  ให้กับแขกผู้มาเยือน  แล้วแต่ผู้ใหญ่จะสั่ง (ถ้าเป็นสมัยนี้  อย่าหวังเลยนะคะ  เพราะเด็กรุ่นนี้  จะมีโลกส่วนตัวอยู่กับคอมพิวเตอร์หรือมือถือของตัวเอง)  และก็มีบ้างเหมือนกันที่ผู้ใหญ่บางคน  ใจดีแจกเงินเด็กๆ เป็นรางวัล   วันนั้นฉันจำได้ว่า  มันชุลมุน  สนุก และวุ่นวายประกอบกันไป  

 เมื่อเวลาผ่านไป    หลังจากช่วยผู้ใหญ่ล้างอุปกรณ์ครัว  กวาดบ้านเรือน   จนล่วงเข้าไปเวลาตี 2 กว่าๆ  พวกเด็กๆ ถูกจัดสรรให้นอนที่ชั้น 2  ด้านนอกห้องของลุงกับป้า  โดยนอนรวมกันในมุ้งสีขาวขนาดใหญ่แบบสมัยก่อน  มีหมอน  และเสื่อผืนใหญ่ปูอย่างง่ายๆ    นอนคุยกันไปตามประสาเด็กๆ  ไม่ต้องอาบน้ำอาบท่ากันแล้วตอนนี้  และเปิดประตู  หน้าต่างห้องนอนออกไปสู่ระเบียงด้านนอก  เนื่องจากไม่มีพัดลม   เพื่อรับลมเอื่อยๆ ยามดึก  คงมีแต่พี่แก้วที่อาบน้ำเสร็จ  มายืนทาแป้ง  หวีผม  ที่หน้ากระจกสี่เหลี่ยมสมัยเก่าขนาดบานประมาณ กระดาษ A4  ในปัจจุบันต่อกัน 2 แผ่นลงด้านล่าง   มีหูเป็นวงกลมสำหรับไว้แขวนกับตะปูที่ตอกไว้ตรงขอบหน้าต่าง   เด็กๆ ก็ล้อพี่แก้ว  เพราะจะเข้านอนแล้ว  ยังแต่งสวยอยู่อีก  จนกระทั่งพี่แก้วดับไฟ  เปิดมุ้งเข้ามา  และดุให้ทุกคนหลับกันเสียที  พวกเราจึงค่อยๆ เงียบเสียงกันลง และหลับไป  ตอนนั้นมีเพียงแสงไฟจากเสาไฟด้านนอกส่องเข้ามาเล็กน้อยเท่านั้น

 เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้  อยู่ๆ หมาในบ้านก็หอนรับกันอย่างโหยหวน และมีลมเย็นๆ  พัดวูบเข้ามาในห้อง  ฉันรู้สึกตัวตื่น และลืมตาขึ้นมาโดยอัตโนมัติ  เพราะลมเย็นมากๆ จนขนลุก  มือควานหาผ้าห่ม พลิกตัวในท่านอนหงาย  ซึ่งตำแหน่งที่ฉันนอน  มันประจวบเหมาะไปตรงกับแนวของการแขวนกระจก  ทำให้เผลอมองไป.... และนั่น  มันทำให้เด็กอย่างฉันตื่นกลัวอย่างสุดขีด  แต่...ไม่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกมาได้  ขยับแขนขยับขาไม่ได้เลย นอนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น  มันไม่ใช่ความฝันแน่นอน  เพราะสิ่งที่เห็น....เป็นด้านหลังของผู้หญิงผอมสูง  ใส่เสื้อแขนกระบอกสีมอๆ และใส่ผ้าถุงสีตุ่นๆ แบบคนสมัยก่อน  ยืนหันหน้าเข้าหากระจก  และใช้มือหวีผมที่ยาวสลวยเกือบถึงพื้นอย่างช้า ๆ เอื่อยๆ  ตอนนั้น  ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าเธอได้ เพราะตัวกระจกอยู่สูงกว่าตำแหน่งที่นอน  รู้แต่ว่ากลัวจนตัวสั่นงันงก  และเหงื่อออกจนชุ่มไปหมดทั้งตัว  ฉันพยายามปิดตาไม่ยอมมอง  แต่ทำไม่ได้...เธอยืนอยู่ที่เดิม และหันเอียงหน้ามา  มีเพียงใบหน้าด้านเดียวที่สามารถมองเห็นได้เพราะไฟที่สว่างด้านนอกส่องเข้ามา     คุณพระช่วย!  ตากลมโบ๋  แต่ไม่มีลูกตา  ผมด้านหน้ารกรุงรัง  จมูกงุ้ม  ปากเล็กนิดเดียว   ฉันทำได้แค่ก้มหน้าสวดนะโม  ตัสสะ   ถูกหรือผิดก็ไม่รู้   วนไปมาจนฉันหลับไปอีกครั้ง    เวลาใกล้เช้า   พี่แก้วปลุกเด็กๆ ทั้งหมดให้ตื่น     ไปช่วยเตรียมตัวตักบาตรตอนเช้า  จึงพบว่า ฉันนอนคลุมโปง  ตัวงอเป็นกุ้งอยู่  และที่สำคัญ  ฉันนอนปัสสาวะรดเสื่อเปียกเป็นหย่อม  ซึ่งน้องๆ  ต่างรวมหัวกันล้อเลียนอย่างสนุกสนาน  ถึงแม้ฉันจะบอกว่า  ฉันโดนผีหลอก  มีเพียงพี่แก้วเท่านั้น  ที่ไม่ปริปากพูดอะไรเลย  ได้แต่เก็บเสื่อและผ้าห่มที่เปียก ไปตากแดดและซัก  ช่วงตักบาตร  พี่แก้วมากระซิบให้อุทิศส่วนกุศลให้ผู้หญิงเมื่อคืนด้วย  ซึ่งตอนนั้นฉันมองหน้าพี่แก้ว  แต่ก็รีบทำตามอย่างรวดเร็ว  หลังจากนั้น  ฉันจึงเข้าไปหาพี่แก้ว เหมือนจะรู้ว่าฉันจะถามอะไร  พี่แก้วพูดมาประโยคแรกว่า  เมื่อคืนผู้หญิงผมยาวคนนั้น  คงมาทักทายและขอบคุณเราสองคน  ที่ได้้จัดสำรับอาหารไปเซ่นไหว้ให้เธอได้ดื่มกิน   พี่แก้วตื่นตั้งแต่หมาเริ่มหอนแล้วล่ะ  และเห็นเขาตั้งแต่หวีผม จนกระทั่งเดินขาลอยออกไปที่ระเบียงเลย  เพราะฉะนั้น พี่แก้วถึงไม่ว่าอะไรฉันเลยที่ต้องเก็บเสื่อไปตาก และเอาผ้าห่มไปซัก  แต่กำชับว่าไม่ต้องบอกให้น้องๆรู้  เพราะจะพากันกลัวไม่กล้าขึ้นมานอนชั้น 2  กันอีก  แต่ในวันต่อๆ มา ฉันก็พาน้องๆ ก็กลับไปนอนที่บ้านของเรา  ไม่ไปนอนที่บ้านของลุงอีกเลย

    ตอนนี้  พวกเราเติบโตจนมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว แต่ ความทรงจำวันนั้นในวัยเด็กของฉัน ยังไม่เคยลืมเลือน  และจะแอบคุยกับพี่แก้วเรื่องนี้ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน เหมือนเป็นการย้ำเตือนว่า  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี  เรายังจดจำผู้หญิงผมยาวนั้นได้เสมอ  ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร.......ก็ตาม    

------------------------