ไม่มีสักช่วงเวลาที่ฉันลืมเธอ

…. ปี พ.ศ.2535

มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด  สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์

ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป

“ โอ๊ยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์

ภาพแผ่นใสแผ่นเดิมถูกฉายขึ้นโปรเจคเตอร์อีกครั้ง  

1  2  3  4  5 ……. 10  

ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป  และถูกแทนที่ด้วยแผ่นใสแผ่นใหม่

มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด  

สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์โดยไม่หยุดพักร่วมสองชั่วโมงแล้ว

ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์กำลังจะถูกยกออกไป

“ เฮ้ยยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์  

อาจารย์หยุดมือวางแผ่นสไลด์ลงที่เดิม  ขยับแว่นมองดูนักศึกษาร่วมร้อยชีวิต  

กำลังก้มหน้าก้มตาจดเนื้อหาบรรยายลงในชีทเนื้อหาวิชา Math พื้นฐาน ที่แจกไปเมื่อต้นชั่วโมง

“ เอาล่ะ  วันนี้พอแค่นี้ก่อน  เจอกันสัปดาห์หน้าครับ  ใครมีคำถามเดินลงมาถามได้เลยครับ”

“ เฮ้อออออ ” เจ้าของมือเล็กปล่อยปากกาที่ถูกกำจนอุ่นร้อน  ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

เสียงรองเท้านักศึกษาทยอยเดินลงบันไดออกประตูห้องเลกเชอร์ซ้ายขวา  

“ แกกลับบ้านเลยเปล่า  เราต้องกลับไปเอาของที่หอก่อน  ถ้ารอเราเดี๋ยวแกจะไม่ทันรถแดงรอบห้าโมงรึเปล่า ” 

" อื้มมขอพักแปบ จดจนมือหงิก ฉายาปิ้งแผ่นใสของอาจารย์นี่ไม่ได้จับฉลากมาจริงๆ 

เปิ้ลกับตูนกลับบ้านดีๆนะ " 

“ เราอ่ะกลับดี  แต่แกอ่ะลุกได้แล้วเดี๋ยวตกรถแดง”

“ จ้า แม่”

เพี๊ยะ! 

“ แง… ตีเค้าทำไม "

“ แกเหมือนเด็กอ่ะ มิน่า..ทำไมยังไม่มีแฟน”

“ ….. ”

“ เราไม่ได้ว่านะ  เราแค่สงสัยว่าแกน่ารักน่ากอดแบบนี้ทำไมยังไม่มีแฟน”

“ เปิ้ลตูนก็สวย ยังไม่เห็นมีแฟนเลย”

“ แม่ะ!  ปากเป็นเอก…. "

“ เลข  ก็ขอ เอบวก ได้เปล่า”

ฮ่าๆๆๆๆๆ เสียงเธอสามคนหัวเราะประสานกัน

 " ไปไป๊  ไอ้นุ๊กกลับบ้านเดี๋ยวตกรถแดง”

ท้องฟ้าวันนี้สีฟ้าใสไร้เมฆ  แดดยามบ่ายวันนี้จึงเจิดจ้า

ทางเดินไปประตูหน้ามหาวิทยาลัย  มีต้นไม้ให้ร่มเงาเป็นระยะ

เมื่อพ้นแนวรั้วของมหาวิทยาลัย  

คนตัวเล็กข้างหน้าไม่ไกลก็ล้วงเอาแฟ้มบางในกระเป๋ายกขึ้นมาบังแดด  

เธอหันซ้ายหันขวาก้าวข้ามทางม้าลายอย่างไม่เร่งรีบ

“ ข้ามเร็วๆสิพล”

“ บุ๋มอย่าลาก  ทำไมต้องรน  ค่อยๆข้าม”

“ เรากลัวนี่  ไม่เคยข้ามถนนใหญ่ขนาดนี้  ปกติแม่เราพาข้ามตลอด”

“ กลัวก็อย่าจิกแขนมันเจ็บ”

เธอหันมาส่งยิ้มให้กลุ่มเพื่อนของผมที่กำลังเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน  

เมื่อข้ามถึงเกาะกลางถนนเพื่อรอจังหวะข้ามถนนอีกเลน  

ผมเห็นเธอขยับเดินไปทางซ้ายสุด  

มองรถที่วิ่งมาเพื่อดูจังหวะข้ามถนนให้กับเพื่อนๆ    

หึ … คงเป็นเพราะเธอได้ยินเสียงของบุ๋มกับพลที่เถียงกันเมื่อครู่

รถวิ่งไม่ชลอความเร็ว  แดดก็แรงไม่แพ้กัน  

ดวงตากลมดำหางตาเชิดขึ้นนิดๆ หยีสู้แสงแดด

ผมมองเธอแว๊บเดียวแล้วหันไปมองรถที่วิ่งมา  รู้ตัวอีกทีก็มายืนซ้ายมือของเธอเสียแล้ว  

รถทิ้งระยะแล้ว  

“ ข้าม” เสียงของผมเบา แต่เธอสะดุ้ง  

สายตาของเราสบกัน  เธอละสายตาก่อนเดินก้าวเดินข้ามถนนไป  

.

.

.

.

เธอกำลังเดินห่างจากผมไปเรื่อยๆ  ความรู้สึกโหยหาในอดีตที่อยากฉุดรั้งเธอไว้ 

กระตุ้นให้ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอดังสุดเสียง

เฮือกกกก!!!    ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนมองไปรอบๆ 

ผมฝันถึงเธออีกแล้ว

ช่วงพูดคุยกับนักอ่าน  เรื่องนี้จะมีสองช่วงเวลา  แต่ไม่ย้อนอดีตหรือทะลุมิติ  

เรื่องราวธรรมดาๆ  ช่วงปี 2535 - 2545  

เป็นความสัมพันธ์ที่เราพบเจอกันทั่วไป  ธรรมด๊า  ธรรมดา

อ่านแล้วใครคิดถึงอดีต  ก็คิดถึงกันแค่พอสังเขป