ไม่มีสักช่วงเวลาที่ฉันลืมเธอ
มีคนอยู่หนึ่งคน ที่เรามักจะแว๊บนึกถึง แม้เวลาล่วงผ่านมาหลายปี มีแฟนหรือยัง ไม่สิ มีแฟนกี่คนแล้วนะ จะแต่งงานหรือยัง หรือ ลูกกี่ขวบกันแล้ว ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ไม่เคยเรียกแฟน แต่นึกถึงแล้วจี๊ดทุกที
ผู้เข้าชมรวม
784
ผู้เข้าชมเดือนนี้
57
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
…. ปี พ.ศ.2535
มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์
ฟรึ่บ! ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป
“ โอ๊ยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์
ภาพแผ่นใสแผ่นเดิมถูกฉายขึ้นโปรเจคเตอร์อีกครั้ง
1 2 3 4 5 ……. 10
ฟรึ่บ! ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป และถูกแทนที่ด้วยแผ่นใสแผ่นใหม่
มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด
สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์โดยไม่หยุดพักร่วมสองชั่วโมงแล้ว
ฟรึ่บ! ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์กำลังจะถูกยกออกไป
“ เฮ้ยยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์
อาจารย์หยุดมือวางแผ่นสไลด์ลงที่เดิม ขยับแว่นมองดูนักศึกษาร่วมร้อยชีวิต
กำลังก้มหน้าก้มตาจดเนื้อหาบรรยายลงในชีทเนื้อหาวิชา Math พื้นฐาน ที่แจกไปเมื่อต้นชั่วโมง
“ เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจอกันสัปดาห์หน้าครับ ใครมีคำถามเดินลงมาถามได้เลยครับ”
“ เฮ้อออออ ” เจ้าของมือเล็กปล่อยปากกาที่ถูกกำจนอุ่นร้อน ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
เสียงรองเท้านักศึกษาทยอยเดินลงบันไดออกประตูห้องเลกเชอร์ซ้ายขวา
“ แกกลับบ้านเลยเปล่า เราต้องกลับไปเอาของที่หอก่อน ถ้ารอเราเดี๋ยวแกจะไม่ทันรถแดงรอบห้าโมงรึเปล่า ”
" อื้มมขอพักแปบ จดจนมือหงิก ฉายาปิ้งแผ่นใสของอาจารย์นี่ไม่ได้จับฉลากมาจริงๆ
เปิ้ลกับตูนกลับบ้านดีๆนะ "
“ เราอ่ะกลับดี แต่แกอ่ะลุกได้แล้วเดี๋ยวตกรถแดง”
“ จ้า แม่”
เพี๊ยะ!
“ แง… ตีเค้าทำไม "
“ แกเหมือนเด็กอ่ะ มิน่า..ทำไมยังไม่มีแฟน”
“ ….. ”
“ เราไม่ได้ว่านะ เราแค่สงสัยว่าแกน่ารักน่ากอดแบบนี้ทำไมยังไม่มีแฟน”
“ เปิ้ลตูนก็สวย ยังไม่เห็นมีแฟนเลย”
“ แม่ะ! ปากเป็นเอก…. "
“ เลข ก็ขอ เอบวก ได้เปล่า”
ฮ่าๆๆๆๆๆ เสียงเธอสามคนหัวเราะประสานกัน
" ไปไป๊ ไอ้นุ๊กกลับบ้านเดี๋ยวตกรถแดง”
ท้องฟ้าวันนี้สีฟ้าใสไร้เมฆ แดดยามบ่ายวันนี้จึงเจิดจ้า
ทางเดินไปประตูหน้ามหาวิทยาลัย มีต้นไม้ให้ร่มเงาเป็นระยะ
เมื่อพ้นแนวรั้วของมหาวิทยาลัย
คนตัวเล็กข้างหน้าไม่ไกลก็ล้วงเอาแฟ้มบางในกระเป๋ายกขึ้นมาบังแดด
เธอหันซ้ายหันขวาก้าวข้ามทางม้าลายอย่างไม่เร่งรีบ
“ ข้ามเร็วๆสิพล”
“ บุ๋มอย่าลาก ทำไมต้องรน ค่อยๆข้าม”
“ เรากลัวนี่ ไม่เคยข้ามถนนใหญ่ขนาดนี้ ปกติแม่เราพาข้ามตลอด”
“ กลัวก็อย่าจิกแขนมันเจ็บ”
เธอหันมาส่งยิ้มให้กลุ่มเพื่อนของผมที่กำลังเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน
เมื่อข้ามถึงเกาะกลางถนนเพื่อรอจังหวะข้ามถนนอีกเลน
ผมเห็นเธอขยับเดินไปทางซ้ายสุด
มองรถที่วิ่งมาเพื่อดูจังหวะข้ามถนนให้กับเพื่อนๆ
หึ … คงเป็นเพราะเธอได้ยินเสียงของบุ๋มกับพลที่เถียงกันเมื่อครู่
รถวิ่งไม่ชลอความเร็ว แดดก็แรงไม่แพ้กัน
ดวงตากลมดำหางตาเชิดขึ้นนิดๆ หยีสู้แสงแดด
ผมมองเธอแว๊บเดียวแล้วหันไปมองรถที่วิ่งมา รู้ตัวอีกทีก็มายืนซ้ายมือของเธอเสียแล้ว
รถทิ้งระยะแล้ว
“ ข้าม” เสียงของผมเบา แต่เธอสะดุ้ง
สายตาของเราสบกัน เธอละสายตาก่อนเดินก้าวเดินข้ามถนนไป
.
.
.
.
เธอกำลังเดินห่างจากผมไปเรื่อยๆ ความรู้สึกโหยหาในอดีตที่อยากฉุดรั้งเธอไว้
กระตุ้นให้ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอดังสุดเสียง
เฮือกกกก!!! ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนมองไปรอบๆ
ผมฝันถึงเธออีกแล้ว
ช่วงพูดคุยกับนักอ่าน เรื่องนี้จะมีสองช่วงเวลา แต่ไม่ย้อนอดีตหรือทะลุมิติ
เรื่องราวธรรมดาๆ ช่วงปี 2535 - 2545
เป็นความสัมพันธ์ที่เราพบเจอกันทั่วไป ธรรมด๊า ธรรมดา
อ่านแล้วใครคิดถึงอดีต ก็คิดถึงกันแค่พอสังเขป
ผลงานอื่นๆ ของ กอ ไก่ ขอ ไข่ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ กอ ไก่ ขอ ไข่
ความคิดเห็น