ไม่มีสักช่วงเวลาที่ฉันลืมเธอ - นิยาย ไม่มีสักช่วงเวลาที่ฉันลืมเธอ : Dek-D.com - Writer
×

    ไม่มีสักช่วงเวลาที่ฉันลืมเธอ

    มีคนอยู่หนึ่งคน ที่เรามักจะแว๊บนึกถึง แม้เวลาล่วงผ่านมาหลายปี มีแฟนหรือยัง ไม่สิ มีแฟนกี่คนแล้วนะ จะแต่งงานหรือยัง หรือ ลูกกี่ขวบกันแล้ว ได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ไม่เคยเรียกแฟน แต่นึกถึงแล้วจี๊ดทุกที

    ผู้เข้าชมรวม

    784

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    57

    ผู้เข้าชมรวม


    784

    ความคิดเห็น


    17

    คนติดตาม


    15
    หมวด :  รักดราม่า
    จำนวนตอน :  19 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  3 ต.ค. 66 / 08:10 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

     

    …. ปี พ.ศ.2535

     

    มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด  สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์

    ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป

    “ โอ๊ยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์

    ภาพแผ่นใสแผ่นเดิมถูกฉายขึ้นโปรเจคเตอร์อีกครั้ง  

     

    1  2  3  4  5 ……. 10  

    ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์ถูกยกออกไป  และถูกแทนที่ด้วยแผ่นใสแผ่นใหม่

    มือเล็กดูนุ่มนิ่มจดขยุกขยิกลงสมุด  

    สลับกับมองจอโปรเจคเตอร์โดยไม่หยุดพักร่วมสองชั่วโมงแล้ว

     

    ฟรึ่บ!  ภาพแผ่นใสที่ถูกฉายบนโปรเจคเตอร์กำลังจะถูกยกออกไป

    “ เฮ้ยยยยย ” เสียงนักศึกษาประสานเสียงกันดังลั่นห้องเลกเชอร์  

    อาจารย์หยุดมือวางแผ่นสไลด์ลงที่เดิม  ขยับแว่นมองดูนักศึกษาร่วมร้อยชีวิต  

    กำลังก้มหน้าก้มตาจดเนื้อหาบรรยายลงในชีทเนื้อหาวิชา Math พื้นฐาน ที่แจกไปเมื่อต้นชั่วโมง

     

    “ เอาล่ะ  วันนี้พอแค่นี้ก่อน  เจอกันสัปดาห์หน้าครับ  ใครมีคำถามเดินลงมาถามได้เลยครับ”

    “ เฮ้อออออ ” เจ้าของมือเล็กปล่อยปากกาที่ถูกกำจนอุ่นร้อน  ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

    เสียงรองเท้านักศึกษาทยอยเดินลงบันไดออกประตูห้องเลกเชอร์ซ้ายขวา  

     

    “ แกกลับบ้านเลยเปล่า  เราต้องกลับไปเอาของที่หอก่อน  ถ้ารอเราเดี๋ยวแกจะไม่ทันรถแดงรอบห้าโมงรึเปล่า ” 

    " อื้มมขอพักแปบ จดจนมือหงิก ฉายาปิ้งแผ่นใสของอาจารย์นี่ไม่ได้จับฉลากมาจริงๆ 

    เปิ้ลกับตูนกลับบ้านดีๆนะ " 

    “ เราอ่ะกลับดี  แต่แกอ่ะลุกได้แล้วเดี๋ยวตกรถแดง”

    “ จ้า แม่”

    เพี๊ยะ! 

    “ แง… ตีเค้าทำไม "

    “ แกเหมือนเด็กอ่ะ มิน่า..ทำไมยังไม่มีแฟน”

    “ ….. ”

    “ เราไม่ได้ว่านะ  เราแค่สงสัยว่าแกน่ารักน่ากอดแบบนี้ทำไมยังไม่มีแฟน”

    “ เปิ้ลตูนก็สวย ยังไม่เห็นมีแฟนเลย”

    “ แม่ะ!  ปากเป็นเอก…. "

    “ เลข  ก็ขอ เอบวก ได้เปล่า”

    ฮ่าๆๆๆๆๆ เสียงเธอสามคนหัวเราะประสานกัน

     " ไปไป๊  ไอ้นุ๊กกลับบ้านเดี๋ยวตกรถแดง”

     

     

    ท้องฟ้าวันนี้สีฟ้าใสไร้เมฆ  แดดยามบ่ายวันนี้จึงเจิดจ้า

    ทางเดินไปประตูหน้ามหาวิทยาลัย  มีต้นไม้ให้ร่มเงาเป็นระยะ

     

    เมื่อพ้นแนวรั้วของมหาวิทยาลัย  

    คนตัวเล็กข้างหน้าไม่ไกลก็ล้วงเอาแฟ้มบางในกระเป๋ายกขึ้นมาบังแดด  

    เธอหันซ้ายหันขวาก้าวข้ามทางม้าลายอย่างไม่เร่งรีบ

     

    “ ข้ามเร็วๆสิพล”

    “ บุ๋มอย่าลาก  ทำไมต้องรน  ค่อยๆข้าม”

    “ เรากลัวนี่  ไม่เคยข้ามถนนใหญ่ขนาดนี้  ปกติแม่เราพาข้ามตลอด”

    “ กลัวก็อย่าจิกแขนมันเจ็บ”

    เธอหันมาส่งยิ้มให้กลุ่มเพื่อนของผมที่กำลังเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน  

     

    เมื่อข้ามถึงเกาะกลางถนนเพื่อรอจังหวะข้ามถนนอีกเลน  

    ผมเห็นเธอขยับเดินไปทางซ้ายสุด  

    มองรถที่วิ่งมาเพื่อดูจังหวะข้ามถนนให้กับเพื่อนๆ    

    หึ … คงเป็นเพราะเธอได้ยินเสียงของบุ๋มกับพลที่เถียงกันเมื่อครู่

     

    รถวิ่งไม่ชลอความเร็ว  แดดก็แรงไม่แพ้กัน  

    ดวงตากลมดำหางตาเชิดขึ้นนิดๆ หยีสู้แสงแดด

    ผมมองเธอแว๊บเดียวแล้วหันไปมองรถที่วิ่งมา  รู้ตัวอีกทีก็มายืนซ้ายมือของเธอเสียแล้ว  

    รถทิ้งระยะแล้ว  

     

    “ ข้าม” เสียงของผมเบา แต่เธอสะดุ้ง  

    สายตาของเราสบกัน  เธอละสายตาก่อนเดินก้าวเดินข้ามถนนไป  

    .

    .

    .

    .

    เธอกำลังเดินห่างจากผมไปเรื่อยๆ  ความรู้สึกโหยหาในอดีตที่อยากฉุดรั้งเธอไว้ 

    กระตุ้นให้ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอดังสุดเสียง

    เฮือกกกก!!!    ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนมองไปรอบๆ 

    ผมฝันถึงเธออีกแล้ว

     

     

    ช่วงพูดคุยกับนักอ่าน  เรื่องนี้จะมีสองช่วงเวลา  แต่ไม่ย้อนอดีตหรือทะลุมิติ  

    เรื่องราวธรรมดาๆ  ช่วงปี 2535 - 2545  

    เป็นความสัมพันธ์ที่เราพบเจอกันทั่วไป  ธรรมด๊า  ธรรมดา

    อ่านแล้วใครคิดถึงอดีต  ก็คิดถึงกันแค่พอสังเขป

     

      

     

     

     

     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น