ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 004
CHAPTER 004
Baekhyun's part:
"วันนี้ไปเจออะไรกันมาอีกหละ...หน้าบูดเป็นตูดลิงเชียวนะพวกนาย!!!"
"เปล่า/เปล่า!!!"
หลังจากที่ได้ยินคำถามจากปากของคยองซู...ผมกับลู่หานก็ถึงกับต้องรีบปฏิเสธออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย...ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าลู่หานไปเจอกับอะไรมา...แต่เอาเป็นว่า...สิ่งที่ผมต้องเผชิญเมื่อเช้า...มันต้องไม่แย่น้อยไปกว่าเขาแน่ๆ...เกือบเข้าเรียนสายอย่างหวุดหวิด...แล้วไหนจะรอยช้ำที่แขนนั่นอีก...คิดแล้วก็หงุดหงิดชะมัดเลย!!!
ตาบ้าหูกางนั่น...มันเป็นใครกันนะ!!!
"นายยังจะมีหน้ามาปฏิเสธอีกเหรอลู่หาน!!!เดินเท้าเปล่ามาขนาดนั้น!!!"
คยองซูพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงก่อนจะค่อยๆก้มลงมองเท้าเรียวสวยของเพื่อนที่ตอนนี้ทั้งดำทั้งสกปรกจนเข้าอดที่จะสงสัยไม่ได้...คนอย่างลู่หานหนะเหรอจะยอมเดินเท้าเปล่ามามหาลัย...ไม่มีทางซะหรอก!!!...นอกจากมันจะมีเรื่องที่เลวร้ายจริงๆจนคนที่ดูแลตัวเองอย่างดีแบบลู่หานต้องลงทุนทำถึงขนาดนั้น...
"ไม่มีอะไรมากหรอก...แค่ทะเลาะกับพวกปากหมานิดหน่อยหนะ..อย่าไปสนใจเลย"
"โถ่ววววว~~ใครมันกล้ามากวนตีนคุณหญิงลู่แต่เช้ากันครับเนี่ย!!!"
ผมแกล้งแซวเพื่อนรักด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่เอาแต่ทำหน้าบูดเล่นเอาแม่กวางอย่างเสียวลู่ใช้นิ้วเรียวดีดกะโหลกผมจนผมแทบจะหงายหลังไปกับเก้าอี้เลยหละครับ!!!...ลู่หานนะลู่หาน...แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นขึ้นไปได้!!!ไว้วันหลังฉันจะไม่ยอมให้นายลอกการบ้านจริงๆด้วยคอยดู!!!
"นายนั้นแหละบยอนแบคฮยอน!!!!รู้ตัวไว้ซะด้วย!!!"
ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะเลื่อนนิ้วเรียวงามมาหยิกแก้มทั้งสองข้างของผมเบาๆราวกับว่าผมเป็นตุ๊กตาที่เขาจะขย้ำเล่นได้ตามใจชอบยังไงอย่างนั้นแหละ...นี่ถ้าพวกเราไม่ได้สนิทกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นผมคงต่อยเขาหน้าหงายไปแล้วหละ!!!คนนะเว้ยไม่ไช่ตุ๊กตา!!!ทั้งบีบทั้งดึงจนแก้มฉันจะแตกอยู่แล้วเนี่ย!!!
ปึก!!!
ระหว่างที่ผมกำลังหยอกล้อเล่นอยู่กับเพื่อนสนิททั้งสองอยู่นั้น...ทุกสายตาก็ต่างถูกเรียกให้จับจ้องไปยังประตูไม้บานใหญ่ที่ถูกเปิดออกโดยร่างสูงที่ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าถ้าจะมาสายขนาดนี้แล้วจะมาเรียนอีกทำไม...ร่างหนาค่อยๆก้าวเดินเข้ามาในห้องช้าๆ...ขยี้ผมมสีเทาหม่นสุดร้อนแรงอย่างไม่แคร์สื่อและค่อยๆกวาดดวงตาคมโตไปยังรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดเข้าที่ร่างของผม...ซึ่งตอนนี้นั่งตัวแข็งจนทำอะไรไม่ถูกไปเสียแล้ว
ร่างสูงกระตุกมุมปากขึ้นเบาๆ...มองไล่มาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมาหยุดเข้าที่เรียวขาขาวบางของผมด้วยความหื่นกระหาย...ลิ้นร้อนค่อยๆเลียริมฝีปากของตัวเองราวกับหมาป่าที่กำลังลิ้มลองเหยื่ออันโอชาจนตอนนี้ผมอยากที่จะหลบลงไปใต้โต๊ะจะตายอยู่แล้วหละ!!!
นะ นะ นั่นมันไอ้บ้ากามที่เจอเมื่อเช้านี่หน่า!!!!
อย่าบอกนะว่า....พวกเราเรียนคณะเดียวกันหนะ!!!
"มาสายอีกแล้วนะ...ปาร์คชานยอล"
อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงสุดจะเอือมระอาก่อนจะชี้ไปยังโต๊ะเรียนที่ยังว่างอยู่...ซึ้งผมจะไม่มีปัญหาอะไรเลย...ถ้าโต๊ะที่อาจารย์ชี้มันจะไม่ใช่โต๊ะว่างตรงหน้าของผมหนะสิ!!!
"ไปนั่งตรงนั้นซะไป.."
สิ้นคำอนุญาตของอาจารย์...ร่างสูงก็ค่อยๆก้าวเดินมาทางผมช้าๆ..คิ้วหนากระตุกขึ้นเบาๆราวกับว่าเขาจงใจจะทำให้ผมสติแตกด้วยความหงุดหงิดยังไงอย่างนั้นแหละ...ไหนจะกระดุมที่ถูกติดอย่างลวกๆและชายเสื้อเชิตสีขาวหลุดลุ้ยที่ดึงเอาภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าให้เล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในสมองผมนั่นอีก...คนอะไรกวนประสาทชะมัดเลย!!!...ปีนี้ผมชงรึยังไงกันทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนได้ขนาดนี้ๆๆๆ
ผมเข้าใจแล้วหละ...ว่าโลกภายนอกหนะ...มันเลวร้ายอย่างที่เขาพูดเอาไว้จริงๆ...
"แบคฮยอนนาา!!!ผู้ชายคนนั้นรู้จักนายด้วยเหรอ!!!ฮ็อตไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น.."
"หึ!!!แบบนั้นนะเหรอฮ๊อต!!!นายตาถั่วรึไงกันคยองซู!!!"
คยองซูเอียงตัวมากระซิบข้างหูของผมอย่างแผ่วเบาก่อนจะส่งสายตาแพรวพราวไปยังปาร์คชานยอลราวกับว่าจะกลืนกินร่างหนาเข้าไปทั้งตัวยังไงอย่างนั้นแหละ....ผมละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคนอย่างตาบ้านั้นมันมีอะไรดี!!!ทำตัวเป็นตาเฒ่าโรคจิตไม่พอแล้วยังจะมากวนประสาทอีก!!!เกิดมาทำไมไม่รู้รกโลกชะมัด!!!
' จูเซโย ทัลคมฮัน คือ มัท Ice Cream Cake ~
ทึกบยอลเรจิล โอนึลเร อออุลรีนึน มัทซือโร~~ '
"ฮัลโลครับน้องไอรีน~~~"
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาจดตามอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่นั้น...เสียงโทรศัพท์ของชานยอลที่นั่งอยู่ข้างหน้าของผมก็แผดเสียงขึ้นเรียกสายตาของนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี..ร่างสูงค่อยๆพาดขายาวๆของตัวเองไว้บนโต๊ะไม้ก่อนจะคุยโทรศัพท์อย่างสบายใจเฉิบโดยไม่แคร์คนอื่นที่กำลังเรียนอยู่เลยซักนิด!!มือหนาหมุนปากกาในมือไปมาก่อนจะส่งสายตายียวนมาทางผมที่ตอนนี้ต้องสมาธิแตกกระเจิงไปหมดแล้วเพระพฤติกรรมไร้มารยาทของเขา!!!
"ครับบบ~~~เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่ชานจะรีบไปรับนะค่ะคนดีของพี่~~คิดถึงที่รักสุดเลย"
'ปึก!!!'
ผมกระแทกปากกาในมือลงกับโต๊ะเรียนอย่างหมดความอดทน...จิกตาใส่ร่างสูงตรงหน้าที่ยังคงกรอกเสียงใส่โทรศัพท์แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวจนตอนนี้ถ้าผมกระชากโทรศัพท์ออกจากมือของเขาได้ผมคงจะทำไปนานแล้ว...หึ..ผมละเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ปากหวานแบบเขาสุดๆไปเลยหละ!!!!สู้พี่ชายของฉันไม่ได้เลยซักนิดทั้งหล่อทั้งสุภาพบุรุษรู้ไว้ซะด้วยนะปาร์คชานยอล!!!
"หึ...พวกผู้ชายเจ้าชู้นี่ก็เหมือนกันซะหมดเลยสินะ...ดูดีตอนโฆษณา....แต่ด้อยคุณค่าด้านโภชนาการ!!!"
"...."
หลังจากที่ชานยอลได้ยินประโยคจิกกัดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางของผม....ร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะวางหูโทรศัพท์ในมือก่อนที่ดวงตากลมโตจะจับจ้องมาที่ผมราวกับว่าเขาจงใจจะใช้ลิ้นร้อนโลมเลียผมให้ขาดใจตายคาอกของเขายังไงอย่างนั้นแหละ...มือหนาค่อยๆเลื่อนมาเกลี่ยแก้มใสของผมช้าๆก่อนที่ร่างสูงจะเขยิบเข้ามากระซิบข้างใบหูของผมอย่างแผ่วเบาเล่นเอาร่างกายของผมชาไปทั้งตัว..
"ถึงฉันจะด้อยเรื่องโภชนาการ...แต่คนอย่างฉันก็ทำให้นายร้องครางทั้งคืนได้นะ...บยอนแบคฮยอน : )"
Luhan's part:
"อะไรนะ!?!??!พ่อของนายบังคับให้นายแต่งงานกับเฮียคริส...ทั้งที่นายเคยนอนกับน้องชายของเขาเนี่ยนะ!!!
แบคฮยอนกับคยองซูถึงกับต้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจสุดขีดหลังจากที่พวกเขาได้ยินเรื่องราวทั้งหมดที่หลุดออกมากจากปากของผม...มันก็แน่อยู่แล้วหละ!!!ใครจะไม่ตกใจกันเล่า!!!นี่ยังไม่นับเรื่องที่ผมโดนไอ้เด็กบ้าเซฮุนขู่ว่าจะเอาเรื่องที่ผมเคยขายตัวมาแฉอีกนะเนี่ย....คิดแล้วก็เครียดชะมัดเลย!!!
"ก็ใช่หนะสิ!!!แล้วพวกนายคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดีหละ!!!"
ผมพูดขึ้นด้วยความกลุ้มใจ...กำหนังสือเรียนในมือของตัวเองเอาไว้แน่นก่อนจะค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
"แหม่ลู่หาน!!!!นายก็ไม่เห็นต้องมานั่งกลุ้มใจเลยหนิ!!!ได้ทั้งพี่ทั้งน้อง....สองคนนั้นหนะ...ร้อนแรงจะตายไป!!!"
"ชีวิตฉันมันไม่ได้ง่ายแบบนายหนิคยองซู!!!กินผู้ชายไม่เคยซ้ำหน้า!!!"
ผมค่อยๆใช้มือเรียวผลักหัวไหล่ของเพื่อนรักเบาๆก่อนจะต้องมาหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจ...คยองซูนะคยองซูลองมาโดนแบบฉันบ้างไหมหละนายจะได้เข้าใจ...ถึงพี่น้องคู่นั้นจะทั้งฮ๊อตและเร่าร้อนขนาดไหน...แต่ผมก็เผลอใจไปกับพวกเข้าไม่ได้อยู่ดี...ลูกเมียน้อยโสโครกอย่างผมหนะ...ผ่านไปร้อยวันพันปีมันก็ยังคงสกปรกแปดเปื้อน...ไม่มีวันขาวสะอาดได้เหมือนหงส์ขาวอันบริสุทธิ์หรอก...
เกิดเป็นเสี่ยวลู่หาน...ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย...จริงไหม??
"แล้วนายรักเขารึไงลู่หาน...ถึงได้ยอมแต่งกับเขาง่ายๆแบบนั้น"
แบคฮยอน...ผู้ที่เรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้พูดขึ้นพรางหยิบขนมใส่ปากก่อนจะเคี้ยวมันกรุบๆราวกับว่าเข้าเป็นเด็กสามขวบยังไงอย่างนั้นแหละ....ก็เล่นเป็นซะแบบเนี่ย...แล้วจะไม่ให้คนอื่นเขาเป็นห่วงได้ยังไงกัน...ไหนจะเรื่องนายปาร์คชานยอลที่จ้องจะขย้ำไปกินเมื่อเช้าอีก...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ซีวอนถึงได้ทั้งหวงทั้งห่วงได้ขนาดนี้
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกั...."
แป๊นนน!!!!!
ทันใดนั้นเอง...ระหว่างที่ผมกำลังจะเอ่ยปากพูดอยู่นั้น...รถสปอร์ตสีดำคันหรูก็พุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าของพวกเราก่อนที่เจ้าของรถจะค่อยๆเลื่อนกระจกรถลงช้าๆ....ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มขึ้นเบาๆราวกับว่าเขาจงใจจะบีบหัวใจผมเล่นยังไงอย่างนั่นแหละ...ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันกับดวงตาอันคมกริบที่กำลังจับจ้องมาที่ผมในทุกกิริยาบทนั่นอีก...นี่เขาเป็นเทพบุตรรึไงกัน...ทำไมถึงได้เพอร์เฟคไปทุกระเบียบนิ้วได้ขนาดนี้...
เพอร์เฟคซะจน...ชีพจรแทบจะหยุดเดินเพราะความเร่าร้อนที่ร่างกายผมเกินจะต้านทานไหว
"วันนี้ไปกินข้าวเย็นกันนะครับ...คู่หมั้นของผม: ) "
"พะ พะ พี่คริส"
ริมฝีปากของผมถึงขนาดต้องสั่นเทาไปหมด...เพียงเพราะประโยคสั้นๆของผู้ชายตรงหน้า...ขาเรียวบางค่อยๆก้าวเดินไปยังรถสปอร์ตคันหรูช้าๆราวกับว่ากำลังตกอยู่ในมนต์สะกด...ผมได้แต่มองไปยังเพื่อนๆทั้งสองด้วยความลังเลก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูรถสปอร์ตคันงามและเข้าไปนั่งอย่างเสียไม่ได้...ทำไมกันนะ...กับอีแค่คำๆเดียว...ถึงทำให้ผมใจอ่อนระทวยได้ขนาดนี้
พี่น้องคู่นี้...ฮ็อตเกินกว่าที่ผมจะต้านทานได้จริงๆ
AT THE RESTUARANT
"เสี่ยวลู่ลองชิมอันนี้ดูสิครับ...อร่อยนะ"
ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่นราวกับผ้าห่มที่กำลังโอบกอดผมเอาไว้ก่อนจะเอื้อมมือหนามาตักพาสต้ากลิ่นหอมฉุยใส่จานโดยที่ไม่ได้ถามความต้องการของผมเลยซักนิด...ผมได้แต่กวาดตามองไปรอบๆร้านหรูอย่างตื่นตาตื่นใจ...ดนตรีคลาสสิคที่กำลังขับกล่อมอยู่นั้นมันช่างเข้ากับบรรยากาศอันหรูหราของร้านอาหารแห่งนี้เสียเหลือเกิน...ผมแทบจะคิดไม่ออกเลย...ว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่คริส...ผมจะได้มาที่ร้านอาหารอันหรูหราแบบนี้อยู่ไหม
"ขอบคุณมากเลยนะครับพี่คริส"
ผมโค้งขอบคุณคนตรงหน้าด้วยความสุภาพก่อนจะตักเส้นพาสต้าสีสดใสเข้าปากอย่างไม่ลังเล...จะว่าไปแล้ว...ทำไมพี่น้องถึงได้แตกต่างกันได้ขนาดนี้นะ...พี่คริสเป็นผู้ชายที่ทั้งอบอุ่นและใจดี...ส่วนคนน้องหนะเหรอ...หึ...ซาตานส่งมาเกิดชัดๆ
สิ่งที่เหมือนกันก็คงเป็นแค่ความเซ็กซี่ละมั้ง...ที่มองยังไงก็กินกันไม่ลงจริงๆ
"เสี่ยวลู่เรียนคณะอะไรเหรอครับ...เผื่อมีอะไรสงสัยพี่จะได้คอยช่วยสอน"
"อ๋อ..ผมเรียนอยู่นิเทศครับ...จริงๆก็ใกล้จบแล้วแหละ"
ผมตอบพี่คริสไปด้วยความประหม่านิดๆก่อนจะซ่อนความอายโดยการยกแก้วไวน์สีม่วงตรงหน้าขึ้นมาดื่มช้าๆ...จริงๆแล้วไวน์อ่อนๆแค่นี้ไม่มีผลกระทบอะไรกับผมหรอกครับ...แรงกว่านี้เป็นสิบเท่าผมก็เคยลองมาแล้ว...แต่ขืนร่างสูงตรงหน้ากับคุณพ่อรู้ถึงอดีตของผม...ผมคงต้องตายแน่ๆ...ตอนนี้ผมก็คงต้องปิดบังแม่กวางเสี่ยวลู่หานเอาไว้ก่อนแล้วกัน...
นอกจากว่า....จะมีคนเปิดโปงมันเท่านั้นแหละ...
'พรวด!!!!'
ทันใดนั้นเอง...ดวงตากลมโตของผมก็สบเข้ากับแววตาอันคมกริบที่ผมไม่อยากจะได้เจอจนผมอดที่จะสำลักไวน์ในปากออกมาอย่างเสียไม่ได้...ร่างสูงที่นั่งอยู่ในอีกฝั่งของร้านอาหารกระตุกคิ้วคมของเขาขึ้นเบาๆราวกับผู้ชนะ...ค่อยๆเท้าคางเข้ากับมือหนาของตัวเองก่อนจะจับจ้องมาที่ผมเหมือนกับว่าเขาเป็นสิงโตที่กำลังจะตะครุบกวางป่าที่ไร้หนทางสู้ยังไงอย่างนั้นแหละ...ริมฝีปากอันเร่าร้อนที่คุ้นเคยขบเม้มเข้าหากันเบาๆก่อนจะกระดกแก้วไวน์ราคาแพงตรงหน้าเข้าปากอย่างไม่แยแสโดยที่ไม่สนใจผมที่กำลังตกใจอย่างสุดขีดเลยซักนิด...
ยะ ยะ อย่าบอกนะว่า...เขาตามผมมาหนะ!!!!
โอเซฮุน...นายมันร้ายไม่เบาเลยจริงๆ!!!
"เสี่ยวลู่...เป็นอะไรรึเปล่า!!!"
ร่างสูงตรงหน้าถามผมขึ้นด้วยความห่วงใยก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดให้ผมอย่างรวดเร็ว
"ผมไม่เป็นไรครับพี่คริส...งั้นเสี่ยวลู่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
ผมรับผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดไว้ในมือก่อนจะก้าวเท้าฉับๆไปยังด้านหลังของร้านอย่างไม่ลังเล...ถ้าผมไม่คุยกับเขาให้มันรู้เรื่อง...เรื่องนี้คงจะไม่จบง่ายๆแน่ๆ...ผู้ชายแบบโอเซฮุนนะ...ถ้าเล่นสนุกยังไม่สะใจ...เขาก็ไม่มีวันวางของเล่นในมือลงง่ายๆหรอก
ส่วนของเล่นของเขาหนะเหรอ...หึ...มันก็คือความรู้สึกของผมยังไงหละ!!!
"นายนี่ก็เล่นละครตบตาเก่งไม่เบาเลยนะ...ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์...ที่แท้ก็งูพิษชัดๆ"
"หุบปากเน่าๆของนายไปเลยนะ...โอเซฮุน!!!"
ทันทีที่ร่างสูงประชันหน้าเข้ากับผม...วาจาเฉือดเฉือนก็หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาของเขาทันทีโดยที่ไม่ได้แคร์ความรู้สึกของผมเลยแม้แต่น้อย...มือบางผลักเข้ากับอกแกร่งของคนตรงหน้าเบาๆก่อนที่จะต้องถอยหลังจนไปติดเข้ากับผนังอย่างเสียไม่ได้...มือหนากดข้อมือเล็กทั้งสองข้างอย่างแรง...พ่นลมหายใจร้อนๆลงบนลำคอระหงจนร่างเล็กในอ้อมอกต้องอ่อนระทวยราวกับลูกไก่ในกำมือที่ไร้หนทางสู้...
แม้แต่ลมหายใจของเขา...มันก็ร้อนแรงจนแทบจะแผดเผาผมทั้งเป็นอยู่แล้ว..
"มะมะเมื่อไหร่นายจะเลิกตามรังควานฉันซักที!!!เรื่องคืนนั้นมันก็เป็นเพียงแค่อดีต!!!ผู้หญิงในสต็อกของนายก็มีเยอะแยะจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก!!!"
ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดตะโกนใส่ร่างสูงตรงหน้าทั้งที่ตอนนี้ร่างกายของผมมันสั่นเทาไปหมดแล้ว...หลังจากที่ร่างหนาได้ยินประโยคที่หลุดออกมาจากปากของผม...ริมฝีปากร้อนก็บดขยี้เข้ากับลำคอระหงอันเย้ายวนของร่างเล็กในอ้อมกอดทันที..ฟันคมๆขบเข้ากับผิวขาวราวกับหิมะของร่างบางอย่างไม่ปราณี...ลิ้นอันร้อนแรงชะโลมเลียไปทั่วผิวกายขาวบริสุทธิ์ด้วยความโหยหาจนคนใต้ร่างอดที่จะครางด้วยความกระสันอย่างเสียไม่ได้..
สัมผัสของเขา...มันช่างเร้าใจเสียเหลือเกิน...
"ก็นายเป็นเมียฉันไงลู่หาน!!!นายเป็นของเล่นของฉัน!!!จะให้ฉันยอมยกของดีๆแบบนี้ให้ไอ้พี่เวรนั่นง่ายๆงั้นเหรอ...หึ...ไม่มีทางซะหรอก!!"
หลังจากจบประโยค...ริมฝีปากอันช่ำชองก็รีบพุ่งมาฉกฉวยเอาความหวานจากริมฝีปากสีเชอร์รี่ของร่างเล็กราวกับแม่แหล็กสองขั่ว...ลิ้นร้อนเข้าไปกวาดเอาความหอมหวานจากร่างบางจนน้ำลายสีใสไหลเยิ้มเต็มรำคอขาวไปหมด...มือหนาค่อยๆโอบรัดเอวบางให้แนบชิดมากขึ้นจนตอนนี้คนในอ้อมอกแทบจะหลอมละลายลงไปกับพื้นเพราะรสจูบอันเร่าร้อนอยู่แล้ว...ทั้งสองกอดรัดกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใครราวกับว่าพวกเข้ากำลังจูบกันอยู่ท้ามกลางกองเพลิงยังไงอย่างนั้น...
"จำเอาไว้นะลู่หาน...คนอย่างฉัน...จะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอเอง!!"
เป็นgifหนูบีที่พาหื่นมากๆค่ะ5555ป๋าชานน่าจะจับเข้าห้องซะให้เข็ด
ช่วงนี้ถ้าไม่ค่อยได้เข้ามาอัพก็ต้องขอโทดจริงๆนะค่ะT^Tอีกไม่กี่วันไรท์ก็จะปิดเทอมแล้วไรท์สัญญาว่าจะมาอัพต่อเนื่องแน่นอนนน ชอบความกวนตีนของอีชานมากเอาจริงๆ555
ถ้าอยากรู้ว่าตอนหน้าจะเป็นยังไงก็อย่าลืมกดFAV/COMMENTกันด้วยนะะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น