ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เลือกสี
"ขอเชิญนักเรียนทุกคนมาพร้อมกันที่ลานอเนกประสงค์ตอนนี้ด้วยครับ ประกาศอีกครั้งนะครับขอเชิญนักเรียนทุกคนมาพร้อมกันที่ลานอเนกประสงค์ตอนนี้ด้วยครับ"
หลังจากที่เสียงของประธานนักเรียน คิมจุนมยอนจบลง เสียงเจี๊ยวจ๊าวก็ดังขึ้นทันที
เดอะแก๊งค์ต่างลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย เก็บของยัดใส่กระเป๋ากันอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดเวลาคาบก่อนสุดท้ายแล้ว เชื่อว่าคาบสุดท้ายคงไม่เรียนแน่นอน คว้ากระเป๋ายกขึ้นสะพายไหล่ ก่อนจะเดินเรื่อยๆมุ่งหน้าไปยังลานอเนกประสงค์ที่อเนกประสงค์สมชื่อ ตั้งแต่ใช้ประชุมนักเรียน สอบแข่งขัน กินข้าว จัดงานปีใหม่ ไปจนถึงใช้เล่นวอลเล่บอล เชื่อไหมว่าพี่ปาร์คก็เคยไปร่วมวง แต่ตั้งแต่เสิร์ฟลูกไปสอยเอาหลอดไฟนีออนที่ติดอยู่ด้านบนตกลงมา พี่ปาร์คก็ถูกอันเชิญเข้าห้องปกครอง และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครรับพี่ปาร์คเข้าวงวอลเล่อีกเลย
เรื่องมันเศร้า ชาร์คว้าวแปป~
"เหยด กูว่าเลือกสีแน่เลย" สิ่งมีชีวิตสีดำที่ทำหน้าตาตื่นเต้นพูดขึ้น
"เออ น่าจะ เดือนหน้าก็กีฬาสีแล้วนี่เนอะ" หมาน้อยอีกตัวว่า
"มึงว่าห้องเราจะได้อยู่สีอะไรกันวะ กูอยากอยู่สีชมพูอ่ะ กูยังไม่เคยอยู่สีชมพูทีอ่ะ" ตามด้วยเสียงของปาร์คชานยอล นักเรียนที่หล่อที่สุดในโรงเรียน(?)
"แต่สีแดงก็ดีนะกูว่า ตัดกับสีผิวกูดี" โถ ไอ้คิมไค สงสารคนที่พบเห็นหน่อยเหอะ
"ที่จริงสีแดงก็ใช้ได้นะ แต่จะได้อยู่สีอะไรก็ไม่รู้อ่ะ" คนตัวเล็กว่า แอบคิดไปถึงอีกคนที่อยู่หอเดียวกับตัวเอง จะได้อยู่สีเดียวกันรึเปล่านะ
"ไม่อ่ะ กูอยากอยู่สีชมพู แล้วกูก็จะใส่ชุดนักบาสสีชมพู แล้วกองเชียร์ก็จะต้องนั่งเชียร์กู ทุกคนจะสนใจกู แล้วก็เชียร์กู ฮะฮ่า" พี่ปาร์คพลาดจากชมรมบาสมาทีนึงแล้ว แต่นักบาสในงานกีฬาสีนี้พี่ปาร์คจะต้องไม่พลาด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะแข่งกับพวกชมรมบาสไหวรึเปล่าสิ
แข่งฝีมืออาจจะมีแพ้มีชนะ
แต่ถ้าแข่งหน้าตา...
พี่ปาร์คชนะใสๆ
"ดูทำหน้า นี่มึงคงหลงตัวเองอะไรอยู่สินะ" เสียงของจอมใช้กำลังประจำกลุ่มดังขึ้นขัดมโนภาพอันแสนสุข ชานยอลทำอะไรไม่ได้นอกจากแยกเขี้ยว ส่งเสียงแฮ่เบาๆกลับไป นี่ตกลงกูเป็นหมาป่ะ แต่ก็จะให้ทำอะไรมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวคุณนายบยอนแบคจะประเคนฝ่ามือเรียวๆนั่นใส่อีก
เกิดเป็นพี่ปาร์ค หล่อก็ต้องทำใจ~
"เอิ่ม ถ้ามึงมโนแล้วมีความสุขกูก็ไม่ขอขัดมึงละ" นี่ไงเนี่ย ที่มึงพูดเนี่ยขัดมโนงามๆของกูอีกละ ก็ได้แต่ตวัดหางตามาจิกใส่ไอ้หมาประจำแก๊งค์ กับไอ้ดำกัมจงที่เอาแต่หัวเราะไม่อายปาก
"ตะกร้อครอบปากมั้ยไอ้กัมจง มึงอ้าปากหัวเราะกูจนแมลงวันบินเข้าไปได้ทั้งครอบครัวละสัส"
"ก็หน้ามึงแม่งโครตจี้อ่ะ เห็นแล้วฮาสัส เอออย่าจิกตาบ่อยนะมึง แม่งอยู่เหมือนเคะน้อยๆ" จงอินก็ยังหัวเราะไม่เลิก คือมึงจะขำอะไรนักหนา ชานยอลทำหน้าเพลียจิตส่งไปให้ มึงดูหน้าคนข้างๆมึงบ้างสิ
เดี๋ยวนะ
วันนี้โอเซยังไม่พูดสักประโยคเลยนี่หว่า
หรือว่าจะเพราะเรื่องนั้น?
ชานยอลหันไปสบตากับแบคฮยอนทันที พยักเพยิดไปทางคนตัวขาวที่ท่าทางดูลอยๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมกับคนที่หัวเราะจนสะอึกข้างกายแม้แต่นิดเดียว และดูเหมือนหมาน้อยประจำกลุ่มจะสังเกตเห็นความผิดปกติเหมือนกัน
ชานยอล: ไอ้หมาแบค เซฮุนเป็นไรอ่ะ
แบคฮยอน: กูจะรู้มั้ยล่ะ
ชานยอล: เดี๋ยวพี่ปาร์คถามให้
แบคฮยอน: อยู่รอฟังคำตอบเงียบๆเหอะมึงอ่ะ
ชานยอล: กูอยากถามอ่ะ
แบคฮยอน: อยู่เงียบๆ กูถามเอง
หลังจากสื่อสารกันทางสายตาเสร็จ แบคฮยอนก็ผลักหมาบ้าตัวโตข้างกายให้ไปเดินนำหน้าจะได้ไม่มาวุ่นวาย ส่วนตนเองก็ผ่อนฝีเท้าลงมาเดินข้างเซฮุนที่มีจงอินที่ท่าทางจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติอะไรทั้งนั้นเดินขนาบอีกข้าง
"เซฮุน มึงโอเคนะ" ถามออกไป
"ห้ะ อ่อ อืมๆ กูไม่เป็นไร" คนตัวขาวสะดุ้งนิดๆหันมาตอบ
"เห็นมึงเงียบๆ กูเป็นห่วง" แบคฮยอนว่า จ้องหน้าเซฮุน
"โอเซ นี่มึงเดินมาด้วยเหรอเนี่ย เงียบทั้งวันเลยนะมึง จนกูนึกว่าวันนี้มึงไม่มาโรงเรียน" จงอินที่ไม่เคยรู้อะไรเลยแทรกเข้ามากลางวง
"เออ มึงก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้วนี่ ช่างเหอะ กูแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย" เซฮุนว่า หันหน้าหลบสายตาของจงอิน
"ไม่สบายเหรอสัส อย่าลืมแดกยาด้วยละกัน" มืออุ่นวางกลางหัวร่างบาง ขยี้ทีนึง ก่อนเจ้าของมือจะกระโดดไปล็อกคอชานยอลที่เดินนำหน้า ดึงจนคนตัวสูงเกือบหงายหลัง
"เห้ย เหี้ยพี่ปาร์ค เรื่องที่กูให้มึงทำอ่ะ ไปถึงไหนแล้ว"
"เห้ย เหี้ยพี่ปาร์ค เรื่องที่กูให้มึงทำอ่ะ ไปถึงไหนแล้ว"
"เรื่องเหี้ยไร?" ชานยอลที่เดินนำหน้าและถูกล็อคคอถาม
"แหม ก็เรื่องให้มึงไปขายขนมให้เนื้อคู่มึงไง"
"ขายขนมอะไร? แล้วเนื้อคู่กู?"
"ก็ไอ้พี่ฟานฟานสุดหล่อไง ที่กูให้มึงไปขายขนมจีบไว้ไง จะได้ไม่มากุ๊กกิ๊กกรุ๊งกริ๊งกับพี่กระต่ายน้อยอีก" ดูแต่ละคำที่มันเลือกใช้
"กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำไง๊สัส แล้วกระต่ายน้อยนี่ใครอีก" ปาร์ค ชานยอลทำหน้าเหรอหรา กระต่ายเหี้ยไรวะ คงไม่ใช่คนที่กูคิดหรอกนะ
"ก็พี่อี้ชิงของกู กระต่ายน้อยแห่ง zoozoo วงสุดที่รักของมึงไง" กูน่าจะซื้อหวย อาจจะถูกรางวัลที่หนึ่งแม่ง
"หึ่ย ไม่ใช่วงสุดที่รักของกู ของไอ้แป๊ะยิ้มจงแดนู่น มันเป็นหัวหน้าวง แล้วอีกอย่างพี่อี้ชิงนี่ไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ตั้งแต่แรกเริ่มสบตา กูก็รู้เลยว่าคนนี้แม่งใช่ ฉะนั้นมึงต้องกันพี่อี้ฟานออกไป" จงอินว่าทำหน้ามุ่งมั่น เขย่าแขนที่ล็อคคอคนตัวสูงไว้
"นะๆ พรีสส เดี๋ยวถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่กูจะพามาเปิดตัวกับเดอะแก๊งค์ นะ"จงอินทำเสียงอ้อนๆแกมบังคับคนที่ตกเป็นเหยื่อการทำร้ายร่างกายของตนเอง โดยไม่สนใจสองคนที่เดินตามข้างหลัง
"นะๆ พรีสส เดี๋ยวถ้าเป็นแฟนกันเมื่อไหร่กูจะพามาเปิดตัวกับเดอะแก๊งค์ นะ"จงอินทำเสียงอ้อนๆแกมบังคับคนที่ตกเป็นเหยื่อการทำร้ายร่างกายของตนเอง โดยไม่สนใจสองคนที่เดินตามข้างหลัง
ก็ไม่เคยสนใจอยู่แล้วนี่...
เรามันก็แค่เพื่อนสนิทคนนึง จะมีสิทธิ์อะไรล่ะ...
"เซฮุน มึงไม่เป็นไรนะ ไอ้ดำมันไม่รู้ มันเลยพูด" แบคฮยอนว่า มองหน้าเพื่อนอย่างห่วงๆ
"ก็ไม่เคยรู้อะไรอยู่แล้วนี่..." เซฮุนพูดเบาๆ
"เซฮุน..."
"รีบเดินเถอะ ไปช้าเดี๋ยวก็โดนลงโทษหรอก" เซฮุนตัดบทก้มหน้าจ้ำเท้า หลบสายตาแสดงความห่วงใยของคนตัวเล็กที่เดินข้างๆ
"กูไม่เป็นไรหรอก..."
ก็ได้แต่บอกตัวเอง
.
.
.
.
.
.
ไม่เป็นไร...
////////////////////////////////////////
มาลงแล้ว หายไปครึ่งชาติ 5555555 กราบงามๆสองสามที อารมณ์อยากติดแท็ก #จงอินคนโง่ที่รู้จักแต่จางอี้ชิง
ตอนเก่าๆที่เห็นอัพเดทรัวคือ เราใส่ธีมอ่ะ แฮ่ๆ อย่าตกใจนะ อยู่มาตั้งนานไม่มีธีม
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
.......................................
ในที่สุดพี่ปาร์คแอนด์เดอะแก๊งค์ก็มาถึงลานอเนกประสงค์จนได้ ที่จริงลานอเนกฯมันก็ไม่ได้อยู่ไกลจากห้องเรียนของเรามากเท่าไหร่หรอก แต่ทำไมรู้สึกว่ากว่าจะมาถึงแม่งคุยกันได้เป็นหน้าๆ
พี่ปาร์คคงพูดมากเองแหละงืมๆ
"มาถึงแล้วขอให้นั่งแยกตามห้องเรียนของตนเองด้วยครับ" ทันทีที่นักเรียนมากันครบพี่ประธานนักเรียนตัวขาวคิมจุนมยอนก็ออกคำสั่งทันที อ้าว นี่พวกกูมาถึงกลุ่มสุดท้ายเลยเหรอเนี่ย
สิ้นคำสั่งก็เกิดความวุ่นวายพร้อมเสียงพูดคุยดังระงมเมื่อนักเรียนเกือบพันชีวิตต่างแยกย้ายหาห้องตัวเองทันที พวกที่เป็นหัวหน้าห้องก็ยกมือบอก ไม่ก็ตะโกนเรียกเพื่อนห้องเดียวกันมาต่อแถว
"ม.5 ห้องบีโว้ย!! ม.5 ห้องบี ทางนี้!!" เสียงตะโกนแหลมสูงบาดหูคนฟังดังลั่นแหวกสรรพเสียงที่กำลังดังระงม เล่นเอาชานยอลหันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อห้องตัวเอง แม่งเสียงดังชิบหาย
ชานยอลหันซ้าย หันขวามองหาต้นตอของเสียงแหลมๆนั่น
"นั่นไง" ชานยอลชี้มือไปทางไอ้จงแดหน้าแป๊ะยิ้มผู้เป็นหัวหน้าห้องที่กำลังหลับหูหลับตาตะโกนเสียงดังลั่น กูว่ากูเห็นคนแถวนั้นแอบเอามือปิดหูด้วยว่ะ
แบคฮยอนพยักหน้าลากแขนเซฮุนที่ยังดูเหม่อๆนำไปยังแถวของม.5 ห้องบี ตามด้วยจงอินที่เอาแต่เขย่งแล้วเขย่งอีก หัวดำๆของมันหันไปหันมาเหมือนกำลังมองหาใครอยู่ ชานยอลผลักหัวมันทีนึง แล้วเอามือกดไหล่มันดันให้รีบเดินตามคนตัวเล็กไป ช้าจริงไอกัมจง เดี๋ยวก็หลงกันพอดี คนยิ่งเยอะๆอยู่
หมายถึงกลัวไอแบคมันหลงอ่ะครับ ยิ่งตัวเตี้ยๆอยู่ด้วย เนี่ยแหละนะตอนเด็กๆแม่งแดกไม่ยอมแดกนม สูงๆพี่ปาร์คไม่หลงหรอก
มาถึงแถวห้องตัวเองโดยสวัสดิภาพ กดไหล่จงอินลงให้มันนั่งต่อจากเซฮุน ข้างหน้าเซฮุนเป็นแบคฮยอน เนื่องจากแหวกคนได้ช้ากว่าเพื่อน ชานยอลที่นั่งต่อหลังจงอินเลยเป็นคนสุดท้ายของแถวไปโดยปริยาย
"มองหาเหี้ยไรนักหนาวะไอดำ" ชานยอลว่าเมื่อคนข้างหน้าเอาแต่ยืดคอแล้วยืดคออีก
"กูหาพี่อี้ชิงคนสวยอยู่ มึงช่วยกูหาดิ พี่ม.6 เป็นคนเรียกประชุมป่ะ กูเห็นพี่จุนมยอนยืนอยู่ข้างหน้าอ่ะ งั้นพี่อี้ชิงก็ต้องอยู่ข้างหน้าด้วยดิ" จงอินว่า ยังไม่เลิกมองหา เอ่อ กูว่ากูได้ยินเสียงคนข้างหน้ามึงถอนหายใจนะครับเพื่อนดำ
"พี่สภานักเรียนป่ะที่เรียก พี่อี้ชิงไม่ได้เป็นนักเรียนไม่ใช่เหรอ เขาก็นั่งอยู่ที่ห้องเขาสิมึงนี่" ชานยอลว่า แอบเหลือบมองเซฮุนนิดนึง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีจงอินคนเดียวอ่ะที่โง่ไม่รู้
"ง่า ห้องพี่อี้ชิงห้องไหนวะ อยู่ไหนอ่ะ กูหาไม่เจอ" กูว่าเซฮุนมันจะนั่งเกร็งเกินไปละ
"ม.6 ห้องเออ่ะ ห่างจากห้องเราเยอะมองไม่เห็นหรอก หยุดหาได้แล้วมึงอ่ะ หัวมึงแม่งบังตากู" ชานยอลว่าจบ จงอินก็ทำหน้าเศร้าสร้อยอย่างกับหมาข้างบ้านตาย มันนั่งหันหลังอยู่แล้วพี่ปาร์ครู้สีหน้ามันได้ไงเหรอครับ เพราะพี่ปาร์คหล่อไง
"ที่พี่เรียกทุกคนมาประชุมกันในวันนี้ เนื่องจากอีกไม่นานก็จะเข้าช่วงเทศกาลกีฬาสีแล้ว..." พี่จุนมยอนเกริ่น "ซึ่งจะต้องเผื่อเวลาในการเตรียมตัวของแต่ละสีด้วย ดังนั้นวันนี้จะมีการจับฉลากแบ่งสีกัน" ว่าจบก็เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที ต่างคนต่างหันไปคุยกับเพื่อนตัวเองเรื่องสีที่อยากอยู่
"เอาล่ะ เงียบแล้วฟังก่อน เราจะแบ่งออกเป็น 4 สีเหมือนทุกปี มีสีแดง สีฟ้า สีชมพู สีเหลือง" พี่จุนมยอนว่าเมื่อเห็นว่าเหล่าน้องๆเบื้องหน้าเริ่มจะหันไปคุยกันเองมากกว่าจะฟัง "ซึ่งแต่ละม. ก็มี 4 ห้องพอดี คือห้องเอ ห้องบี ห้องซี และห้องดี ดังนั้นใครที่อยากอยู่กับเพื่อนต่างห้องทำใจไว้ได้เลย"
หลายคนทำหน้าผิดหวังกันใหญ่ ยิ่งพวกที่เพื่อนสนิทอยู่อีกห้องยิ่งเศร้า ดีนะ เดอะแก๊งค์กูอยู่ห้องเดียวกันหมด
ที่จริงไอเรื่องห้องมันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกที่เกๆหน่อยก็ห้องดี หมายถึงเกเรอ่ะครับไม่ใช่เกย์แบบที่พวกคุณคิด ห้องซีส่วนใหญ่เด็กกิจกรรม ห้องบีบ๊วยแบบพี่ปาร์คก็ประมาณเด็กไม่ทำเหี้ยไรเลย แล้วกูจะว่าห้องตัวเองทำไม คือประมาณว่าเป็นห้องกลางๆอ่ะครับ ไม่ดีและก็ไม่เหี้ย ไม่เรียนและไม่กิจกรรม(?) ส่วนพวกเทพเดินดินกินตำราเป็นอาหารก็นู่นอ่ะ ห้องเอครับท่าน ที่จริงไอ้หมาแบคหัวมันก็น่าจะถึงห้องเออ่ะ แต่เชื่อมั้ย มันแกล้งทำข้อสอบผิดๆให้คะแนนลดอ่ะคิดดู คือมันรักเพื่อนไง คือเพื่อนดี เพื่อนงาม กูไม่น่าทำให้มึงเสียคนเลยแบค
ที่จริงไอเรื่องห้องมันก็ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกที่เกๆหน่อยก็ห้องดี หมายถึงเกเรอ่ะครับไม่ใช่เกย์แบบที่พวกคุณคิด ห้องซีส่วนใหญ่เด็กกิจกรรม ห้องบีบ๊วยแบบพี่ปาร์คก็ประมาณเด็กไม่ทำเหี้ยไรเลย แล้วกูจะว่าห้องตัวเองทำไม คือประมาณว่าเป็นห้องกลางๆอ่ะครับ ไม่ดีและก็ไม่เหี้ย ไม่เรียนและไม่กิจกรรม(?) ส่วนพวกเทพเดินดินกินตำราเป็นอาหารก็นู่นอ่ะ ห้องเอครับท่าน ที่จริงไอ้หมาแบคหัวมันก็น่าจะถึงห้องเออ่ะ แต่เชื่อมั้ย มันแกล้งทำข้อสอบผิดๆให้คะแนนลดอ่ะคิดดู คือมันรักเพื่อนไง คือเพื่อนดี เพื่อนงาม กูไม่น่าทำให้มึงเสียคนเลยแบค
"ดังนั้นแต่ละสีก็จะมีแค่ 3 ม. ม. ละห้อง เดี๋ยวให้แต่ละห้องส่งตัวแทนออกมาจับฉลากนะ ใครก็ได้ จะหัวหน้าห้องก็ได้" พี่จุนมยอนว่า ชูกระป๋องใส่ฉลากขึ้นเขย่าๆ
แต่ละห้องเริ่มหันไปปรึกษากันทันที เริ่มมีการเล่นของกันยกใหญ่เพื่อให้ได้สีที่ต้องการ
"ห้องเราใครออกไปวะ" ชานยอลถามไปข้างหน้า
"จงแดมั้ง มันลุยเองทุกงานอยู่แล้ว" แบคฮยอนหันมาตอบข้ามหัวไอเซฮุน กับไอจงอิน
ชานยอลพยักหน้า ไอ้แป๊ะยิ้มความหวังของกูฝากไว้ที่มึงแล้วนะ กูขอสีชมพูนะเพื่อนรว๊ากกก
พี่จุนมยอนเริ่มเรียกตัวแทนแต่ละห้องออกไปจับฉลาก โดยเริ่มจากม.4 ห้องดี ไล่มาห้องเอ จนในที่สุดก็มาถึงม.5 ห้องบีที่พำนักพักพิงของพี่ปาร์คสักที
พี่จุนมยอนเริ่มเรียกตัวแทนแต่ละห้องออกไปจับฉลาก โดยเริ่มจากม.4 ห้องดี ไล่มาห้องเอ จนในที่สุดก็มาถึงม.5 ห้องบีที่พำนักพักพิงของพี่ปาร์คสักที
จงแดลุกขึ้นเดินออกไปหาพี่จุนมยอนที่ยืนยิ้มอยู่พร้อมกับกระป๋องฉลาก
"สีชมพูนะมึง สีชมพู" ชานยอลตะโกนบอกหัวหน้าห้องเสียงดี คนอื่นๆเริ่มตะโกนบอกสีที่อยากได้ อย่างไอ้ดำข้างหน้าที่กำลังแหกปากว่าสีแดงๆดังลั่น ทุกสายตาจับจ้องไปยังมือของไอแป๊ะยิ้มที่กำลังล้วงเข้าไปในกระป๋อง
จงแดหยิบฉลากขึ้นมา แล้วยื่นไปให้พี่จุนมยอนที่เปิดอ่านแล้วประกาศออกไมค์
จงแดหยิบฉลากขึ้นมา แล้วยื่นไปให้พี่จุนมยอนที่เปิดอ่านแล้วประกาศออกไมค์
"ม.5 ห้องบี สี.... แดงครับ"
"ไอ้จงแด๊ กูเกลียดเมิ๊งงงงง" ตะโกนไปทีเมื่อไม่ได้สีที่ต้องการ กูบอกว่าสีชมพูไง สีแดงเฉย
"สีแดงโว้ย กูรักมึงที่สุดจงแด~" จงอินทำท่าดีใจ จนชานยอลที่นั่งข้างหลังทุบหลังไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
"ได้อยู่สีเดียวกับเทาเทาด้วยอ่ะ" แบคฮยอนหันมาบอก นี่ก็อีกคน พี่ปาร์คจะเอาสีชมพู
"โอเซ มึงเคยบอกกูว่ากูใส่สีแดงแล้วสวยใช่ป่ะ เนี่ยๆได้อยู่สีแดงแล้ว ดีใจหน่อย" จงอินว่า เขย่าไหล่เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ซึ่งปัดมือออก
"สนใจข้างหน้าเหอะ นั่นถึงห้องพี่อี้ชิงที่รักมึงแล้วนี่" เซฮุนว่า กระแทกเสียงตรงคำว่าที่รักหน่อยๆ แต่คนที่ไม่เคยรู้อะไรก็ไม่สังเกตอีกตามเคย
"จริงด้วยอ่ะ ขอให้ได้อยู่สีเดียวกัน สีแดง สีแดง" จงอินเขย่าไหล่เซฮุนเป็นการใหญ่
"สีแดงพร่องมันเนยสิกัมจง ไอ้พี่อี้ฟานก็อยู่ห้องนั้นมึงเห็นมั้ย อย่ามาอยู่สีเดียวกับกูนะสลัด" ชานยอลว่าเขย่าไหล่จงอินที่เขย่าไหล่เซฮุนอยู่จนหัวสั่นหัวคลอน สายตาจับจ้องไปยังมือขาวๆของพี่จุนมยอนที่เป็นหัวหน้าห้อง ม.6 ห้องเอ ซึ่งเป็นห้องสุดท้ายที่กำลังชักออก จากกระป๋องฉลากและกำลังเปิดอ่านอย่างช้าๆ
คือห้องพี่จุนมยอนพี่แกเป็นหัวหน้าห้องครับ แล้วเดอะแก๊งค์ของพี่แกก็อยู่ห้องเดียวกันหมด ทั้งพี่อี้ชิงคนดี พี่ลู่หานเด็กจีน และก็ไอ้พี่เงิงขี่จรวดที่ซึ่งพี่ปาร์คเหม็นหน้ามันค่อดๆ อยู่สีเดียวกันนี่ขอลาตาย
คือห้องพี่จุนมยอนพี่แกเป็นหัวหน้าห้องครับ แล้วเดอะแก๊งค์ของพี่แกก็อยู่ห้องเดียวกันหมด ทั้งพี่อี้ชิงคนดี พี่ลู่หานเด็กจีน และก็ไอ้พี่เงิงขี่จรวดที่ซึ่งพี่ปาร์คเหม็นหน้ามันค่อดๆ อยู่สีเดียวกันนี่ขอลาตาย
ลุ้นจนเยี่ยวจะแตกแล้วสลัด
"สี...."
"อย่าสีแดง อย่าสีแดง ได้โปรดอย่าสีแดง" พี่ปาร์คเริ่มลุกลี้ลุกลน ยิ่งเห็นไอ้จงอินทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังท่องมนต์อยู่อีก งือออออ กูไม่อยากอยู่สีเดียวกับไอ้หล่อ
"สี.. "
"ชมพูครับ"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ปาร์คขอกรี๊ดยาวๆสักสามรอบ จงแด๊กูรักเมิ๊งงงงง ขอบคุณทุกคน ขอบคุณจงแด ขอบคุณมือของพี่จุนมยอน ขอบคุณฉลาก ขอบคุณกระป๋อง ขอบคุณพ่อแก้วแม่แก้ว สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่ช่วยให้พี่ปาร์คไม่ต้องอยู่สีเดียวกับไอ้หล่อ ขอบคุณฟ้า ขอบคุณลานอเนกฯ ขอบคุณมดทุกตัว ผวกด่าสวกปบนืีเพนงๆสทอวำยาืๆืวแสสพวืวพส
"จงอิ๊นนน กรี๊ดดดดดด" เขย่าไหล่คนข้างหน้าคนหัวมันเกือบหลุด
"กรี๊ดเหี้ยไรเล่า กูอย่างเฟลอ่ะ กูไม่อยู่แม่งละสีแดง กูจะอยู่สีชมพู กูเสียจายยย" แต่กูดีใจว่ะ ไหนตอนแรกมึงอยากอยู่สีแดงนักหนาไง ว่าแต่มึงลงบาสมั้ยไอ้หล่อ ลงมานี่ได้ไฝว้กับกูเลย กูจะอัดมึงให้เละกลางสนามเลย หมั่นไส้ หล่อเกินหน้าเกินตา
พี่จุนมยอนเรียกความสนใจของทุกคนมาที่ตัวเองอีกครั้ง
"สุดท้ายแล้ว ม.5 จะเป็นพี่หลักในกีฬาสีเหมือนทุกครั้งนะ ขอให้แต่ละสีเลือกประธานและก็ส่งรายชื่อนักเรียนในสีของตนมาที่สภา นักเรียนด้วย ขอภายในวันมะรืนนี้นะ เอาล่ะเลิกประชุมได้"
...............................
แบคฮยอนโบกมือบ๊ายบายเดอะแก๊งค์ที่หน้าลานอเนกฯก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านไปคนละทาง ชานยอลออกทางประตูหลังไปร้านเบเกอรี่ตามปกติ ส่วนจงอินกับเซฮุนไปรอขึ้นรถเมล์ทางประตูหน้าเพราะไปทางเดียวกัน
แบคฮยอนส่ายหน้าเบาๆ หวังว่าเซฮุนคงจะไม่เป็นไรมากนะ จงอินบางทีชอบพูดไม่คิดอยู่ด้วย ยิ่งไม่รู้อะไรอย่างนั้นกลัวเซฮุนจะเสียใจเอา
ร่างเล็กเดินเลียบสนามฟุตบอล ตั้งใจจะออกประตูข้างกลับไปยังหอตัวเอง ฮัมเพลงเบาๆคิดนู่นคิดนี่พอเป็นพิธี มองไปในสนามฟุตบอลที่มีผู้ชายหลายคนกำลังแย่งลูกกลมๆกันอย่างสนุกสนาน แบคฮยอนเบ้ปาก ไม่เห็นสนุกตรงไหนเลย แย่งกันไปแย่งกันมา
หนึ่งในคนที่อยู่ในสนามยกมือโบกลาเพื่อนๆก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าของตนเองที่วางอยู่ริมสนามแล้ววิ่งมาทางแบคฮยอน
ร่างเล็กเบ้ปากหนักขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร กวางเมาเค้กนี่เอง
"นี่ทำหน้าดีๆหน่อยสิ" ลู่หานว่า ใช้มือจิ้มหน้าผากใสๆนั่นไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
"มาทำไม" แบคฮยอนปัดมือออก จิ้มมาได้ ขึ้นสิวขึ้นมาทำไง
"กลับด้วย" ลู่หานตอบสั้นๆ พลางใช้มือดึงกระเป๋าของอีกคนมาสะพายไว้ตอนที่คนตัวเล็ํกไม่ทันตั้งตัว
"ย่าห์ เอาไปทำไม" แบคฮยอนว่า ใช้มือแย่งพยายามแย่งกระเป๋าตัวเองคืนมา "ลู่หาน เอามานี่"
"ถือให้" ลู่หานยกมือขึ้นจับมือเล็กที่พยายามแย่งกระเป๋าคืน แล้วเอามากุมไว้ข้างตัวซะเลย
"ย่าห์ ปล่อยเลยนะ" แบคฮยอนรีบสะบัดมือออก ใช้มืออีกข้างแกะมือตัวเองจากการเกาะกุมของอีกคน
"อยู่สีไรเหรอ" ลู่หานไม่สนใจ รวบมือเล็กทั้งสองข้างไว้เลย
"เอ้ะ ตอนเขาประกาศนี่ทำอะไรอยู่ห้ะ!" แบคฮยอนตีหน้ายักษ์ใส่
"หลับ" เชื่อเขาเลย เสียงดังขนาดนั้นยังหลับได้ลง แบคฮยอนกลอกตาเซ็งก่อนเปิดปากตอบอย่างเสียไม่ได้
"แดง"
"ว้า..แย่จัง ฉันอยู่สีชมพูอ่ะ ว่าจะลงฟุตบอลอยู่เลย" ลู่หานทำหน้ามุ่ย
"ก็ลงไปสิไม่มีใครเขาว่าอะไรสักหน่อย"
"อยากได้คนเชียร์อ่า"
"ก็คนในสีไง แล้วมืออ่ะปล่อยได้แล้ว" แบคฮยอนว่า สะบัดมือตัวเองที่ถูกเกาะกุมไว้อย่างแรง แต่ก็ไม่หลุด คนอะไรมือเหนียวเป็นบ้า
"ไม่ปล่อยได้มั้ย"
แบคฮยอนไม่ตอบอะไร แต่ยกมือตัวเองที่มีมืออีกคนจับอยู่ขึ้นมาก่อนจะกัดลงไปที่มืออีกคนเต็มแรง
"โอ้ยยยๆๆๆ ใช้แต่กำลังอีกแล้ว เป็นหมารึไงเนี่ย" ลู่หานปล่อยมือทันที สะบัดมือเร่าๆด้วยความเจ็บปวด ยิ่งยกมือตัวเองมาใกล้ๆยิ่งอึ้งเพราะรอยฟันที่เป็นรอยแดงบนฝ่ามือตัวเองนั่นอีก ดีนะเลือดไม่ออก
"เอากระเป๋าคืนมา"
"อยากถือ"
"งั้นก็ตามใจ"
แบคฮยอนว่าจบก็เดินตัวเบาลิ่วๆนำหน้าไปเลย เล่นเอาลู่หานต้องรีบวิ่งตามคนตัวเล็กแรงเยอะไปทันทีพร้อมกับกระเป๋าสองใบ
ทั้งสองเดินคู่กันมาเรื่อยๆโดยไม่ไม่มีคำพูดใดๆ แต่แปลกที่ต่างไม่มีใครอึดอัดกับความเงียบนั้น แบคฮยอนเดินฮัมเพลงท่าทางสบายอารมณ์ไปเรื่อยๆ ก็แหม จะไม่ให้สบายได้ไงล่ะ วันนี้ไม่ต้องแบกกระเป๋าให้หนัก แอบหันมองเสี้ยวหน้าอีกคนนิดนึง แต่ก็ต้องสะบัดหน้าหันกลับแทบไม่ทันเมื่อดันสบตากับอีกคนเข้าพอดี
ลู่หานขยับสายกระเป๋าที่พาดบ่า กระเป๋าของแบคฮยอนนี่หนักใช่เล่น นี่เจ้าตัวเล่นแบกหนังสือมาโรงเรียนทุกเล่มเลยรึเปล่าเนี่ย หันไปมองหน้าอีกคน แต่ดันป้ะกับสายตาคนตัวเล็กที่หันมามองเขาพอดี
ลู่หานยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นท่าทางสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันทีที่สบตากับเขาของอีกคนก็อดขำไม่ได้ ร่างเล็กที่ได้ยินก็แก้มขึ้นสีนิดนึง หันมาประเคนฝ่ามือเข้าเต็มแรง
ลู่หานยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นท่าทางสะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันทีที่สบตากับเขาของอีกคนก็อดขำไม่ได้ ร่างเล็กที่ได้ยินก็แก้มขึ้นสีนิดนึง หันมาประเคนฝ่ามือเข้าเต็มแรง
คนถูกกระทำได้แต่ร้องโอดโอย ก็มือแบคฮยอนน่ะไม่ใช่เบาๆสักหน่อย แล้วนี่เจ้าตัวเล่นฟาดมาเต็มแรง เชื่อว่าต้องขึ้นรอยแดงเป็นปื้นแน่ๆ แบคฮยอนแลบลิ้นใส่ทีนึง ทีท่าไม่ทุกข์ร้อน
ในที่สุดก็ถึงหอพักที่เป็นที่อยู่ของทั้งลู่หานและแบคฮยอนจนได้ คนตัวเล็กก็แบมือขอกระเป๋าคืน
"หลังจากนี้ขอกลับบ้านด้วยได้ป่ะ" ลู่หานว่า ไม่ส่งกระเป๋าคืน คนตัวเล็กจิ๊ปากขัดใจ
"อะไรของนายเนี่ย"
"จะเฝ้าหมา กลัวหมาแถวนี้ไปกัดชาวบ้าน"
แบคฮยอนทุบหลังลู่หานดังอั่ก ก็ไอ้กวางนี่มันดันหาว่าเขาเป็นหมานี่
"นี่ ใช้แต่กำลังระวังจะไม่มีใครเอานะ" ลู่หานว่าไปทีนึง ผลที่ได้รับคือเสียงเนื้อกระแทกเนื้อ คิดไรกัน หมายถึงเสียงมือกระแทกหลังอ่ะครับ ไม่เตะก้านคอไปเลยล่ะครับคุณนายยย
"นี่ ใช้แต่กำลังระวังจะไม่มีใครเอานะ" ลู่หานว่าไปทีนึง ผลที่ได้รับคือเสียงเนื้อกระแทกเนื้อ คิดไรกัน หมายถึงเสียงมือกระแทกหลังอ่ะครับ ไม่เตะก้านคอไปเลยล่ะครับคุณนายยย
"ไอ้บ้า อยากทำอะไรก็ตามใจนายเหอะ แล้วก็เอาเป๋ามาได้แล้ว" แบคฮยอนแย่งกระเป๋าจากลู่หานที่ยอมปล่อยโดยดี ก่อนจะเดินดุ่มๆขึ้นบันไดไปโดยไม่หันมามอง
ร่างโปร่งคลำหลังบริเวณรอยที่โดนทุบ ซี้ดปากเบาๆ แบคฮยอนนี่แรงเยอะเป็นบ้า แต่ถ้าแลกกลับได้กลับพร้อมกันทุกวันแล้วนี่ยอมโดนทุบอีกซักสิบทียังได้เลย
ลู่หานขำกับความคิดบ้าๆของตัวเอง
นี่ชักไม่ค่อยอยากกลับจีนแล้วสิ
////////////////////////////////////////
มาลงแล้ว หายไปครึ่งชาติ 5555555 กราบงามๆสองสามที อารมณ์อยากติดแท็ก #จงอินคนโง่ที่รู้จักแต่จางอี้ชิง
ตอนเก่าๆที่เห็นอัพเดทรัวคือ เราใส่ธีมอ่ะ แฮ่ๆ อย่าตกใจนะ อยู่มาตั้งนานไม่มีธีม
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น