ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ZooZoo น่ารัก อร่อยนัก ZooZoo
ปึก!
ก้อนกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนลอยตกลงมาบนโต๊ะตรงหน้าของเขา ชานยอลหันกลับไปมองคนซัดที่นั่งอยู่ทางด้านหลังเขาแต่คนละแถวกัน ยักคิ้วกวนให้ทีนึง ก่อนหันกลับไปมองหน้ากระดานต่ออย่างไม่สนใจ
ตอนนี้ร่างสูงกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน ดวงตาคู่สวยจ้องเป๋งไปยังเบื้องหน้า อันที่จริงก็ไม่ได้จดจ่อกับไวท์บอร์ดที่มีรอยขีดเขียนโดยอาจารย์ที่กำลังบรรยายเนื้อหาที่เรียนโดยไม่เข้าสมองปาร์คชานเลยแม้แต่น้อยสักเท่าไหร่หรอก แตกต่างคนตัวเล็กข้างๆที่กำลังจดลงในสมุดเล็กเชอร์ของตัวเองยิกๆ ปากกาหลากสีสันวางกระจายเต็มโต๊ะลามมาถึงโต๊ะคนข้างๆอย่างชานยอลด้วย
คนตัวสูงปิดปากหาว ดูนาฬิกาที่เขานั่งจ้องอยู่เป็นเวลานาน แต่ยิ่งดูก็รู้สึกว่าเข็มมันช่างกระดิกช้าเหลือเกิน แม้กระทั่งเข็มวินาที เหมือนว่าเขาหลับไปงีบนึงลืมตาขึ้นมามันก็ยังอยู่ที่เดิม นี่ละนะที่เขาบอกว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ต่างกับช่วงเวลาแห่งความทุกข์ที่เวลาเหมือนจะเดินช้าเหลือเกิน
แต่กูว่ามันชักจะช้าเกินไปละสัส
ปึก!
ก้อนกระดาษที่ถูกขยำอีกก้อนลอยมาปะทะกับท้ายทอยคนตัวสูง แต่ชานยอลกลับไม่สนใจ ดวงตาสวยจับจ้องไปยังเข็มวินาทีของนาฬิกาหน้าห้องอย่างตั้งใจมากขึ้น
ปึก!
ก้อนกระดาษถูกซัดมาอย่างไม่ขาดสาย คนตัวสูงที่ตอนนี้เริ่มรำคาญ พยายามข่มอารมณ์ไม่สนใจ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ร่างสูงมองไปที่นาฬิกาอีกทีเพื่อยืนยันความคิดตนเอง
กูว่าละ...
นาฬิกาตาย!!!
ชานยอลกัดริมฝีปาก เห็นอาจารย์ที่บ่นงึมงำๆอยู่หน้าห้องเงยหน้ามองนาฬิกาอีกที และเมื่อเห็นว่ายังไม่หมดเวลาจึงสอนต่อไป
แล้วมันจะหมดได้ไงครับท่าน นาฬิกาแม่งไม่เดิน กูว่าละกูจ้องตั้งนานแม่งเข็มไม่กระดิกซักแอะ แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่พี่ปาร์คจะได้กลับบ้านละครับ
ปึก!
นี่ก็ซัดจัง
ตอนนี้ก้อนกระดาษที่ถูกซัดมากองกระจายอยู่รอบตัวพี่ปาร์ค แต่ไอ้คนซัดก็ท่าทางจะยังไม่หมดความอดทน ชานยอลหลับตา พี่ปาร์คใจเย็น อย่าขึ้นๆ
ปึก!
ก้อนกระดาษอีกก้อนถูกซัดมาก่อนจะลอยไปกระทบกับส่วนหัวของคนที่กำลังนั่งหลับตาข่มใจ และกระเด้งไปตกลงที่โต๊ะคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นจากโน้ตที่กำลังหมกมุ่น คลี่ก้อนกระดาษนั้นออก เผยให้เห็นเลยมือหวัดๆผอมๆของคนที่ซัด ร่างเล็กอ่านข้อความในนั้น ก่อนหันไปมองหน้าคนที่ซัดมา
"เอาให้ชานยอลเหรอ" แบคฮยอนขยับปากถามแบบไม่มีเสียง อีกคนพยักหน้า ทำไม้ทำมือให้เขาส่งกระดาษยับๆนั้นให้คนหลงตัวเองข้างๆอ่าน
แบคฮยอนสะกิดคนข้างตัวเบาๆ ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ คนตัวสูงกลับเอาแต่หลับตาส่งเสียงงุ้งงิ้งในลำคอเบาๆ ทำหน้าตายู่ยี่ ส่ายหน้าลูกเดียว สองมือยกขึ้นกุมหัว
ปึก!
ก้อนกระดาษที่ขยำๆลวกๆถูกซัดมาอีก
ปึก!
อีกลูก...
ปึก!
และอีกลูก...
ปึก!
"โอ้ย ไอเหี้ยหยุดได้แล้วกูรำคาญโว้ยย!!!" คนถูกซัดทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืนกุมขมับ ปากตะโกนดังลั่น
กริบ....
สรรพสิ่งทุกอย่างในห้องหยุดลงทันที รวมทั้งอาจารย์ผู้สอนที่อ้าปากบรรยายค้างอยู่ด้วย คนตัวสูงลืมตาขึ้นช้าๆ ตอนนี้ทั้งห้องหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว ได้แต่ยิ้มแหะๆ ก้มหัวให้อาจารย์
"เอ่อ แหะ ผมขอโทษครับ ช..เชิญอาจารย์สอนต่อเลยครับ" ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเก้อๆ แอบหันไปส่งสายตาจิกกัดให้ตัวต้นเหตุ
"ครั้งนี้ผมให้อภัยคุณ อย่าให้มีครั้งหน้าแล้วกันปาร์คชานยอล" อาจารย์ทำหน้าเคร่ง แต่ยังดีที่ไม่เอาเรื่องอะไร "เอาล่ะ เรามาดูโจทย์ข้อนี้กันต่อ..."
เอ่อ...
"อาจารย์ครับ เลยเวลามาห้านาทีแล้วครับ" แบคฮยอนยกมือลุกขึ้นบอกอาจารย์ หลังจากสังเกตเห็นความผิดปกติที่นาฬิกาของห้องเช่นเดียวกัน
"อ้าวเหรอ งั้นวันนี้พอแค่นี้แล้วกัน เลิกชั้นได้"
.............................
ชานยอลพุ่งเข้าไปยังโต๊ะตัวต้นเรื่องทันที
"มึงทำเหี้ยไรของมึงห้ะจงแด!!!" ร่างสูงแหกปากตะโกนใส่เพื่อน
"มึงซัดกระดาษใส่หัวกูอยู่นั่นแหละ มึงดูหัวกูนี่ ปูดเท่าลูกมะพร้าวแล้ว มึงจะเอายัง จะไฝว้ใช่มะ!?"
จงแดส่ายหน้ากับความเว่อร์เกินจริงของหมาบ้าตรงหน้า ก้อนกระดาษที่ขยำไว้สำหรับเตรียมปากองเต็มโต๊ะ เด็กหนุ่มหน้ายิ้มหยิบขึ้นมาก้อนนึง แกะออกก่อนรีดให้เรียบ แล้วยื่นไปแปะหน้าร่างสูงตรงหน้า
"อ่ะ เอาไป อ่านซะ"
"วันนี้นัดซ้อมวงก่อนกลับบ้าน จะแนะนำสมาชิกใหม่" ชานยอลอ่านข้อความในกระดาษ "แค่เนี้ย? มึงซัดกระดาษเหี้ยๆนี่ใส่หัวกูทั้งชั่วโมงด้วยเรื่องแค่นี้?"
"กูซัดกระดาษนี่ใส่หัวมึงทั้งชั่วโมงเผื่อว่าข้อความข้างในมันจะซึมเข้ากระโหลกหนาๆของมึงได้บ้าง เพราะครั้งก่อนที่กูนัดซ้อมวงมึงก็โดด" จงแดบ่น จำได้ครั้งก่อนที่นัดซ้อมทุกคนมากันครบขาดแต่ไอ้หมาบ้าหูกางนี่ พอถามแบคฮยอนเพื่อนสนิทของมันที่อยู่วงเดียวกันกลับได้คำตอบว่า
'ไอ้ชานยอลน่ะเหรอ กลับไปนอนกกน้องมิยาบิอะไรของมันที่บ้านละ'
ครั้งนี้จงแดจึงจะไม่ยอมให้ไอ้โย่งนี่หนีกลับบ้านไปก่อนเด็ดขาด ยิ่งวันนี้จะมีสมาชิกใหม่เข้ามาด้วย
"ดังนั้นครั้งนี้มึงห้ามเบี้ยวเด็ดขาด เดี๋ยวมึงมากับกูเลย ไปที่ห้องซ้อม นี่ก็เลิกเรียนแล้ว" จงแดว่าล็อกแขนคนชอบเบี้ยวไว้กับตัวกะว่าถ้ามีเชือกมามัดคงมัดไว้แล้วจูงแล้ว
"เออๆ ไอ้แป๊ะยิ้ม ครั้งนี้กูไม่เบี้ยวก็ได้ เดี๋ยวเก็บของเเปป" ชานยอลแกะแขนแห้งๆของจงแดออก
ขายาวก้าวไปที่โต๊ะของตัวเอง เก็บของยัดใส่กระเป๋าลวกๆ
"วันนี้ซ้อมใช่มะ" แบคฮยอนที่อยู่วงเดียวกันยื่นหน้ามาถาม
"เออ เนี่ย เดี๋ยวมึงก็ไปซ้อมกับกูเลย ห้ามโดด ห้ามเบี้ยว" จิ้มหน้าผากคนตัวเล็กไปทีนึงแต่แรงไม่ใช่น้อย เล่นเอาแบคฮยอนเกือบหน้าหงาย
"เล่นไรบ้าๆ" ชานยอลรีบก้มหลบฝ่ามือเรียวเล็กที่หวดผ่านอากาศ "ส่วนไอ้ห้ามโดดอ่ะ ไว้บอกตัวมึงเองเหอะชานยอล"
"วันนี้ซ้อมเหรอพวกมึง อย่างงี้พี่อี้ชิงก็ไปด้วยสิ พี่อี้ชิงอยู่วงเดียวกับพวกมึงใช่มะ" จงอินที่เก็บของอยู่ข้างหลังรีบถาม เมื่อได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบก็ออกอาการดี๊ด๊า หันไปชวนคนข้างตัวทันที
"โอเซ ไปดูไอ้พวกนี้ซ้อมกันป่ะ"
เซฮุนส่ายหน้า จะไปทำไมล่ะ ไปให้เจอภาพบาดตาเปล่าๆ
"งือ ไหงงั้นอ่ะ ไปเหอะนะๆๆ ไปนั่งเป็นเพื่อนกู นะเซฮุนนะ" ไอ้ดำกัมจงเริ่มออกอาการอ้อน มือคว้าหมับเข้าที่ท่อนแขนขาว เขย่าๆอย่างเอาเป็นเอาตาย
"เออๆๆ" เซฮุนพยักหน้าส่งๆเพราะทนแรงเขย่าไม่ไหว คนตัวดำทำหน้าระรื่นดีใจทันที
"น้องแบค น้องแบคไปดูพี่ปาร์คซ้อมด้วยกันนะ นะน้องแบคนะ งุงิงุงิ" ชานยอลเห็นอย่างงั้นรีบคว้าแขนแขนเรียวเล็กของแบคฮยอน ทำท่าทำทางเขย่าล้อเลียนสองหน่อข้างหลัง
"ไอ้เหี้ยพี่ปาร์ค สงบปากสงบคำซะเถอะครับ เดี๋ยวกูถวายน้ำแดงให้" จงอินว่า เหล่ตามองคนตัวสูงที่ทำท่าเลียนแบบเขา แต่กลับดูรุงรังสิ้นดี
"นะๆ น้องแบคน้า กิ้วกิ้วๆ" ยังไม่เลิก
"บ้าป่ะมึงเนี่ย แล้วแขนเนี่ยปล่อยได้แล้วป่ะ เขย่ามากมือกูยิ่งคันๆอยากตบคนอยู่ แล้วอีกอย่างกูอยู่วงเดียวกับมึงนะไอ้หูกาง!!" แบคฮยอนทำหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนตัวสูงที่นับวันยิ่งบ้าๆขึ้นเรื่อย มือเรียวยกขึ้นมาช้าๆ
ชานยอลเบิ่งตาโต
"ปล่อยแล้วจ้ะน้องแบค ปล่อยแล้ว อย่าตบพี่ปาร์คเลยนะจ้ะ" คนตัวสูงรีบปล่อยมือออกจากแขนคนตัวเล็กทันทีราวกับต้องของร้อน ยกมือมาบังหน้า สีหน้าหวาดกลัวสุดขีด
"อะไรของมึง กูแค่จะเกาหัว"
จงอินส่ายหน้า
ต้องให้ถึงมือน้องแบคตลอด
...........................
"เห้ย พี่ปาร์คสุดหล่อที่รักของทุกคนถ่อสังขารสละเวลาอันมีค่ามาซ้อมแล้วเว้ย" จงแดรีบส่งเสียงทันทีที่เห็นชานยอลกับแบคฮยอนเดินมาด้วยกัน ข้างหลังยังมีเพื่อนสนิทอีกสองคนที่เดินข้างกันเป็นทางม้าลายตามมาด้วย
"วันนี้พี่ปาร์ครู้สึกว่าทุกคนท่าทางจะคิดถึงพี่ปาร์คกันมากจนต้องให้ไอ้แป๊ะยิ้มไปลากพี่ปาร์คมา พี่ปาร์คเลยไม่อยากทำให้ทุกคนรอเก้อ โดยเฉพาะพี่อี้ชิงผู้น่ารักของพี่ปาร์คสุดหล่อ" ชานยอลฉีกยิ้มกว้าง ขยิบตาหยอดคำหวานส่งไปให้พี่อี้ชิงที่กำลังยืนเช็คกีต้าร์อยู่ที่มุมห้อง
พี่อี้ชิงหันมายิ้มให้ ก่อนจะหันเป็นเช็คสายกีต้าร์ต่อ แบคฮยอนเดินไปเอากระเป๋าไปวางที่มุมห้อง มือเรียวเล็กเปิดฝาขวดน้ำยกขึ้นดื่ม จงอินเดินเอามือจับชายเสื้อของเซฮุนไว้ ส่งสายตาหวานเยิ้มคล้ายจะลอยๆไปให้พี่อี้ชิงที่เอาแต่ตรวจกีต้าร์ของตัวเอง เซฮุนที่ท่าทางเหมือนหงุดหงิดอะไรสักอย่างพยายามดึงชายเสื้อตัวเองให้หลุดจากมือของคนตัวดำที่ตอนนี้ใจไม่อยู่กับตัวแล้ว จงแดเดินเข้ามาดึงแขนชานยอลไปกลางห้องที่มีเสาไมโครโฟน และกลองชุดตั้งอยู่
ที่ด้านหลังของกลองชุดมีเด็กหนุ่มท่าทางขี้อายกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาควงไม้กลอง เห็นแต่ผมที่ถูกย้อมเป็นสีบลอนด์ขาว กับปลายหูที่เจาะรูไว้หลายรูซึ่งตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงนิดๆคล้ายเจ้าตัวกำลังเขินอะไรสักอย่างอยู่ ปลายเท้าอยู่ไม่สุขทำให้กลองด้านล่างส่งเสียงดัง ตึง ตึง กังวานไปทั้งห้อง
"เอาล่ะทุกคน นี่คือสมาชิกใหม่ของวงเรา ชื่อเทา จะมาเป็นมือกลอง" จงแดแนะนำตัวเด็กหนุ่มคนนั้นให้ทุกคนรู้จัก
"ย่าห์ เทา แนะนำตัวสิ"
"เอ่อ อันยองฮะ อ่า ชื่อเทา อยู่ม.4 ฮะ" เทาเงยหน้าขึ้นมามองทุกคนแบบอายๆ ฟังจากสำเนียงเกาหลีที่แปลกๆของอีกคนทำให้เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ใช่คนเกาหลี
"หวัดดีนะเทา ฉันชื่อแบคฮยอนนะ เป็นนักร้องนำ" แบคฮยอนยิ้มให้เด็กหนุ่มขี้อาย "อ๊ะ ทำไมใต้ตานายมันดูคล้ำๆจังอ่ะ นอนไม่พอเหรอ"
"เปล่าฮะ ตาผมมันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วฮะ" เทาเงยหน้ามองแบคฮยอนแล้วยิ้มให้ ใบหูที่แดงอยู่แล้วกลับแดงเข้าไปอีก
"โอ๊ะ เหมือนแพนด้าเลย งั้นต่อไปนี้นายคือแพนด้าประจำวงเรา" ชานยอลชี้ไปที่ถุงใต้ตาของแพนด้าเทา ตั้งฉายาให้เองเสร็จสรรพ
"อ่า พี่คือ..." แพนด้าจำเป็นมองหน้าอีกคนที่เขาไม่รู้จักแต่ดันมาตั้งฉายาให้เขาแล้วอย่างงงๆ
"วอท!! อะไรกัน นี่น้องเทาเทาไม่รู้จักพี่ปาร์คเหรอครับ" คนตัวสูงทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
"ฮะ อันที่จริงถึงตอนนี้ผมรู้จักแค่พี่จงแด พี่แบคฮยอน พี่อี้ชิงน่ะครับ" เทาเทาว่า
"เทาเทาเป็นน้องเพื่อนพี่น่ะ พี่เห็นว่าน้องเค้าชอบเล่นกลองเลยชวนมาเล่นที่วงเราดู" พี่อี้ชิงคนสวยวางกีต้าร์ลงแล้วเดินมายืนข้างหลังเทา เอามือตบไหล่ให้กำลังใจน้องชายเพื่อนเบาๆ
"ดีเลย ไหนๆในวงก็ขาดมือกลองอยู่พอดี พี่อี้ชิงนี่สายตาดีจริงๆเลยนะครับ" ทันทีที่พี่อี้ชิงพูดจบ จงอินรีบชมสายตาเป็นประกาย ยิ้มตาหยีทันทีเมื่อพี่อี้ชิงหันมายิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มให้ เซฮุนแอบเบ้ปากหน่อยๆ
"เข้าใจละ เอางี้! พี่ปาร์คจะแนะนำทุกคนให้น้องเทาเทารู้จักเอง"
"ไม่ต้อง!!!" ทั้งห้องประสานเสียงกันแม้กระทั่งพี่อี้ชิงคนดี
"เหรย ไม่ต้องเกรงใจๆ" พี่ปาร์ครีบโบกมือปัดคำปฏิเสธ เดินอ้อมไปยืนหลังเทาเทา โอบไหล่คนอ่อนกว่าไว้แล้วเริ่มแนะนำตัว "นี่ พี่ชื่อพี่ปาร์ค เป็นมือกีต้าร์ที่หล่อที่สุด สาวกรี๊ดมากที่สุด และ..."
"หลงตัวเองที่สุด!!!" ทั้งห้องพร้อมใจกันประสานเสียงอีกรอบ
"อะไรว้า พวกมึงนี่" ตีหน้ายุ่งใส่เพื่อนไปทีนึง ก่อนจะหันกลับมาหาเทาเทาที่ยิ้มกับนิสัยของรุ่นพี่
"ยิ้มอะไรเทาเทา นี่ ส่วนไอ้แป๊ะหน้ายิ้มนี้ชื่อจงแด มันเป็นนักร้องนำ มันเป็นอูฐ" จงแดทำหน้าหงิกหลังจากที่ฟังไอ้พี่ปาร์คแนะนำตนให้รุ่นน้องฟัง
"อูฐเหรอฮะ?" เทาเทาทำหน้างง มองรุ่นพี่โหนกแก้มสูงที่มีหน้ายิ้มอยู่ตลอดเวลา
"อย่าไปฟ..."จงแดกำลังจะอ้าปากอธิบายแต่ดันโดนไอ้พี่ปาร์คพูดขัดซะก่อน
"มันมีโหนกแก้มไงเห็นป่ะ เนี่ยรู้มั้ยที่มันขึ้นเสียงสูงๆได้อ่ะ เคล็ดลับมันอยู่ที่โหนกแก้มนี่แหละ" คำอธิบายคือปลื้มเลย
"อ้าว แล้วพี่แบคฮยอนไม่ใช่นักร้องนำเหรอฮะ" เทาเทาถามในสิ่งที่ตนสงสัย ก็เห็นพี่แบคฮยอนบอกว่าตัวเองเป็นนักร้องนำนี่ แล้วนี่มีพี่จงแดเป็นนักร้องนำด้วย ยังไง?
"หยุดไอ้หมา พี่ปาร์คพูดเอง" ชานยอลรีบเสนอหน้ายกมือห้ามแบคฮยอนที่กำลังจะพูด
"พี่กับจงแดเป็นนักร้องนำคู่กันน่ะ" แบคฮยอนตอบโดยไม่สนใจคนตัวสูงทำแก้มป่อง
"ฮะ แล้ว หมา?" เมื่อกี้เทาเหมือนจะได้ยินพี่ชานยอลเรียกพี่แบคฮยอนว่าหมานะ
"วงเราอ่ะเป็นสวนสัตว์ ก็เลยชื่อวง 'ZooZoo' พี่เป็นคนตั้งชื่อเองแหละ เก๋ป่ะล่ะ" ว่าแล้วก็อ้าแขนเตรียมรับคำชม
"....." ผู้ชมได้แต่ส่งจุดมาให้ บางทีก็เหนื่อยใจกับความหลงตัวเองของปาร์คชาน
"นั่นแหละ ตอนนี้ก็มี อูฐ มี หมา แล้วก็ มีแพนด้า ก็คือนาย อ้อ แล้วยังมีกระต่ายด้วย" ชานยอลอธิบาย
"กระต่าย?" เทาเทาถาม
"ฉายาพี่เองแหละ" พี่อี้ชิงบอก "แต่ชานยอลนายลืมไปตัวนึงนะ"
"ไรอ่ะพี่"
"หมาบ้า"
ทุกคนในห้องรีบยกมือทำท่ากดไลค์ให้พี่อี้ชิงทันที เทาเทาหัวเราะ มองพี่ชานยอลที่ทำหน้าบูด ส่วนสูง 180 กว่าหดลงเหลือตัวนิดเดียว เขาเริ่มจะชอบวงนี้แล้วสิ ต้องขอบคุณพี่อี้ชิงที่ชวนเขาเข้าวงนี้ ไม่งั้นเขาคงจะเป็นเด็กขี้อายไม่กล้าแสดงออก ความสามารถทางด้านกลองชุดคงจะต้องเก็บไว้จนจับฝุ่นไม่ได้เอาออกมาใช้ เมื่อก่อนเขามักจะเล่นกลองกับพี่ชายด้วยกัน แต่ปีก่อนพี่ไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ เลยไม่ค่อยได้เล่นอีก ส่วนเทาเทาก็ไม่ค่อยได้ฝึก เลยรู้สึกไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองเท่าไหร่นัก แต่เห็นวันนี้พี่บอกว่าจะตามมาดูเขานี่
แอดด~
"ไงเทา" พี่ชายเขานี่ตายยากจริงๆ คิดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ
"มึง!!!" พี่ชานยอลที่นั่งหน้าหงอยไปเซ็ตกีต้าร์หันมาลุกขึ้นชี้หน้าพี่ชายของเทาทันที
"เจอนายอีกแล้วเหรอเนี่ย ดวงเรานี่สมพงษ์กันดีนะ" อี้ฟานยักคิ้วให้ชานยอลที่ไม่มีท่าทีดีใจที่เห็นเขาเลย ก่อนจะหันไปทักทายเพื่อนสนิท
"ไงอี้ชิง นี่น่ะเหรอวงของนาย"
"ใช่ นี่จงแด นั่นแบคฮยอน นั้นจงอินกับเซฮุน ส่วนชานยอลท่าทางนายคงจะรู้จักอยู่แล้วมั้ง" อี้ชิงตอบรวมทั้งแนะนำทุกคนให้รู้จักอี้ฟานด้วย
"เหรอ ชื่อวงอะไรล่ะ"
"ZooZoo" ชานยอลตอบเสียงสะบัดๆ แอบหางตากระตุกเมื่อเห็นอีกคนยิ้มขำๆ
"ทำไม? มีอะไรตลกห้ะ" ชานยอลเริ่มขึ้นเสียงหาเรื่องทันที หน้าไอ้หล่อนี่เห็นกี่ทีก็กวนโอ๊ย
"เปล่า" ปฏิเสธหน้านิ่งๆ เออดีแล้วอย่ายิ้มมาก เหงือกมึงจะทะลักออกมาจากปากละ
"เหรอ แต่เมื่อกี้กูเห็นนะ ขำชื่อวงกูเหรอ ออกจะมุ้งมิ้ง" ชานยอลว่าลอยหน้าลอยตา "อะไรกัมจง สะกิดทำเหี้ยไร"
จงอินลุกขึ้นมาสะกิดคนตัวสูงที่กำลังต่อปากต่อคำกับคนตัวสูงกว่าที่เอาแต่ทำหน้ายิ้มๆนิ่งๆ แต่สายตากลับดูแพรวพราวเจ้าเล่ห์ซะไม่มี ลากเพื่อนรักมากระซิบเบาๆ
"ย่าห์ ไอ้พี่ปาร์ค มึงลืมไปแล้วเหรอว่ามึงต้องจีบไอ้พี่อี้ฟานนั่นมันจะได้ไม่มายุ่งกับพี่อี้ชิงของกูไง" จงอินกระซิบกระซาบ
"บ้า ไม่เอา กูไม่ทำ!!" แหม่ พี่ปาร์คครับ กระซิบตอบกูก็ได้นะ มึงแม่งเล่นแหกปากจนคนหันมาดูทั้งห้องซ้อมละครับ
"ถ้ามึงจะช่วยกระซิบตอบจะเป็นบุญมากครับ น่าๆ มึงช่วยกูหน่อยนะแค่นี้พี่อี้ชิงก็ไม่ชายตามาดูกูละ เกิดมีไอ้พี่อี้ฟานมาแจมด้วยกูคงจะเป็นได้แค่คนนอกสายตาอ่ะ ฮรึก" จงอินเล่นบทน่าสงสาร กอดแขนเพื่อนรักทำประกายตาวิ้งๆ
"สัสกัมจง ถึงกูจะรักมึงแค่ไหนแต่เรื่องนี้กูคงทำให้มึงไม่ได้นะกูขอโทษ มึงมีไอ้โอเซอยู่แล้วด้วย กูไม่อยากให้โอเซเสียใจ" ชานยอลเอาทั้งสองข้างจับแก้มจงอินพูดเสียงอ่อนหวานขัดกับวาจา
"โอเซเพื่อนสุดที่เลิฟของกูเนี่ยนะ อะไรของมึง แต่มึงช่วยกูหน่อยเถอะ ไม่มีใครอยากเป็นคนนอกสายตาหรอกนะสัส" จงอินทำหน้างงๆสงสัยว่าชื่อคนตัวขาวเข้ามามีเอี่ยวได้ยังไง แต่ก็ไม่ละความพยายามอ้อนวอนพี่ปาร์คสุดหล่อต่อไป
" ไม่!"
...................................
"เอาล่ะๆ ซ้อมกันได้แล้ว จะได้ดูว่าเทาเล่นเข้ากับพวกเราได้มั้ย เทาเล่นเพลงนี้เป็นใช่มั้ย เครื่องดนตรีพร้อมนะ โอเค มิวสิค" จงแดเรียก
ชาวสวนสัตว์ทั้งหมายต่างเดินมาประจำที่ตนเอง อี้ฟานเดินไปนั่งกับเซฮุนที่นั่งเล่นโทรศัพท์และจงอินที่นั่งมองแต่พี่อี้ชิง
ชาวสวนสัตว์ทั้งหมายต่างเดินมาประจำที่ตนเอง อี้ฟานเดินไปนั่งกับเซฮุนที่นั่งเล่นโทรศัพท์และจงอินที่นั่งมองแต่พี่อี้ชิง
แป๊ก แป๊ก แป๊ก
เทาเทายกไม้กลองเคาะกันให้สัญญาณ
เสียงกีต้าร์สองตัวดังสอดประสานกัน นิ้วมือกรีดลงบนสายเครื่องดนตรีให้ปล่อยเสียงแหลมๆออกมา จงแดและแบคฮยอนต่างเดินไปคว้าไมค์ที่เสียบอยู่บนขาตั้ง มาจ่อริมฝีปาก เตรียมตัวร้องเพลง
"ยามจะมองจ้องเธอครั้งใด
พูดออกจาใจว่าเธอใช่เลย
เจอนวลนางมาตั้งแต่เกิด
โอช่างบรรเจิดคือ เธอผู้เดียว
พูดออกจาใจว่าเธอใช่เลย
เจอนวลนางมาตั้งแต่เกิด
โอช่างบรรเจิดคือ เธอผู้เดียว
อยากสัมผัสกับเธอกลมเกลียว
นี่แหละมันเสียวหัวใจเหมือนกัน
นี่แหละมันเสียวหัวใจเหมือนกัน
อยากให้เธอมาเดินข้างฉัน
จะได้ผูกพันรักกันสองคน~"
จะได้ผูกพันรักกันสองคน~"
เสียงที่ประสานกันอย่างดีของหมาและอูฐทำให้ทุกคนเริ่มอินไปกับเพลงได้ไม่ยาก โดยเฉพาะจงอินคนดูที่ทำท่าจะลุกขึ้นเต้น
"เต้นเลยครับพี่น้อง!!!!" พี่ปาร์คเริ่มมีอารมณ์ร่วมมากกว่าเพื่อน ใช้มือกรีดสายกีต้าร์เดินไปโยกตัวสะบัดหัวอยู่หน้ากัมจงที่ตอนนี้ลุกขึ้นเต้นสะบัดลวดลาย
แม่งเต้นท่าเหี้ยไรวะ ฮาอิ๊บอ๋าย
ไอ้แป๊ะยิ้มเดินถือไมค์มา ก่อนจะยื่นให้สองคนที่ตอนนี้เริ่มมันส์กันแล้ว
"อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด !!!"
"เบอร์โทรนั้นเบอร์อะไรให้พี่ได้ไหมพี่จะได้โทร
ไม่มีแฟนแล้วฉันขอแจม ขอรูปอินสตาแกรมรูปเธอขึ้นโชว์
มีเฟซบุ๊ก วอทส์แอพพ์ แทงโก้พี่ก็จะโทรเห็นหน้าทุกวัน
มีเฟสไทม์ ส่งเมล์ให้ฉันและแอบแชทกันส่วนตัวสองคน"
"อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด!!!" ประสานเสียงร้องเพลงกันทั้งห้องซ้อม
เทาเทายิ้มมีความสุขมองพี่ๆที่ต่างทำท่าฮาๆ โดยเฉพาะพี่จงอินกับพี่ชานยอลท่าทางจะหลุดโลกกันไปแล้ว เล่นโยกๆสะบัดหัวกันซะเอวแทบหลุด ปากก็แหกปากร้องดังกว่านักร้องนำซะอีก พี่อี้ชิงยิ้มลักยิ้มบุ๋มยืนเล่นกีต้าร์อยู่กับที่ แต่ท่าทางก็สนุกไปกับเพลงอยู่ไม่น้อย พี่เซฮุนที่นั่งพิงกำแพงเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ มองพี่จงอินแล้วทำหน้าเหนื่อยใจกับท่าเต้นบ้าๆนั้น
'จะว่าไปพี่เซฮุนเป็นแฟนกับพี่จงอินรึเปล่านะ' เทาเทาคิดในใจ เดี๋ยวค่อยลองถามพวกพี่ๆดูแล้วกัน
จากนั้นก็หันไปมองพี่ชายตัวเองที่อมยิ้มนิดๆ มองไปยังกลุ่มเด็กๆที่อินกับเพลง ในมือมีสมุดเล่มนึงกับดินสอ มือใหญ่จับดินสอร่างไปตามกระดาษอย่างรวดเร็ว ท่าทางคล้ายกำลังวาดภาพบรรยากาศในห้องซ้อม
เทาเทารู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที ก็พี่อี้ฟานน่ะ รักการวาดรูป แต่บางทีรูปที่พี่อี้ฟานวาดมันก็ เอ่อ...
เกินความจริงไปหน่อย
จะให้ห้ามก็ไม่กล้า เทาเทาก็ได้แต่ภาวนาให้พวกพี่ๆดูดีกันในภาพวาดฝีมือพี่ชายเขาด้วยเถิด
"ขี้หูเธอมีพี่ก็จะแคะ เเคะ เเคะ ขี้ตาเธอแฉะ พี่ก็ไม่อยู่เฉย เช็ด เช็ด เช็ด" เสียงพี่แบคฮยอนที่กำลังกอดคอร้องเพลงกับพี่จงแดดังลั่นเรียกให้เทาหันไปมองหน้ารุ่นพี่ตัวเล็ก
พี่แบคฮยอนเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กและตัวบางเหมือนผู้หญิงเลย ขนาดเทาที่เป็นรุ่นน้องยังสูงกว่าพี่แบคฮยอนอีก เทายิ้ม มองรุ่นพี่ตัวเล็ก ปากสีแดงธรรมชาติอ้าปากร้องเพลงดูน่ารัก ยิ่งตอนที่ยิ้มให้กับเขาทำให้เทารู้สึกใบหูร้อนๆขึ้นมาได้อย่างประหลาด
พี่แบคฮยอนเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กและตัวบางเหมือนผู้หญิงเลย ขนาดเทาที่เป็นรุ่นน้องยังสูงกว่าพี่แบคฮยอนอีก เทายิ้ม มองรุ่นพี่ตัวเล็ก ปากสีแดงธรรมชาติอ้าปากร้องเพลงดูน่ารัก ยิ่งตอนที่ยิ้มให้กับเขาทำให้เทารู้สึกใบหูร้อนๆขึ้นมาได้อย่างประหลาด
'อา...พี่แบคฮยอนอ่า น่ารักเกินไปแล้ว'
"อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด อ๊อดแอด!!!!!!!"
////////////////////////////////////////////
มาซะดึกเลยวันนี้ เห็นคอมเม้นท์แล้วรีบมาปั่น เนื้อเรื่องเริ่มจะออกทะเลไปทีละนิด พาร์ทนี้พี่เฉินกับน้องเทาเทาได้ออกมาแล้วจ้า ปรบมือ!
รู้สึกเหมือนว่าพี่คริสจะออกทุกพาร์ท ฮาาา อ่า...ไม่มีไรจะทอล์คละง่วง เอาเป็นว่าขอบคุณที่ติดตามฟิคมือใหม่บ้าๆบอๆของเรานะคะ ขอบคุณทุกเม้นต์ที่ทำให้เรามีกำลังใจแต่งต่อด้วยนะ
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น