☾รามเกียรติ์☽ ❖ ป ร ะ ก า ย พ รึ ก ❖ || oc

ลำดับตอนที่ #3 : ✴ ประกายพรึก || ๐๒ : ตลาดมืด

ป ร ะ ก า ย พ รึ ก

๐๒

       โกศสีทองตั้งอยู่บนแท่นสูงเบื้องหน้า ส่องประกายล้อแสงไฟจากโคมอัจกลับด้านบนเพดาน

       นางทรุดลงบนเข่า คลานปราดข้ามพื้นโถงไปที่ฐานแท่นนั้น ร่างสีเขียวและแดงของพี่ชายทั้งสองตามมาไม่ห่างนัก

       มือสีดอกเลาเอื้อมแตะลงแผ่วเบาบนโกศ ดวงตาสีดำถ่านหม่นลง

       “เจ้าพ่อ ลูกมาแล้วเจ้าค่ะ”

       เนมิธาคือลูกคนเล็กและธิดาองค์เดียวของพญาขร

       เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว หลังจากการประพาสป่าล่าสัตว์ กองทัพเสนายักษ์แห่งโรมคัลก็กลับมา

       ถ้ากลับมาแบบปกติก็คงไม่น่าตื่นตระหนกมากเท่าไหร่

       แต่การกลับมาครั้งนี้ ท่านเจ้าคนก่อนได้พาอะไรบางอย่างมาด้วย

       อะไรบางอย่างนั้นถูกห่ออยู่ในผ้า ถูกอุ้มแนบอกพญายักษ์

       เด็กทารกอายุไม่กี่เดือนสร้างคลื่นความประหลาดใจไปทั่วทั้งนคร

       ท่านเจ้าขรมีสนมค่อนข้างเยอะ...สิ่งนี้เป็นที่รู้กัน

       แต่บุตรที่มีนั้นล้วนเกิดจากแม่เมืองรัชฎาสูรทั้งสิ้น

       เป็นความโล่งใจที่เด็กคนนั้นเป็นหญิง

       คำถามโลกแตกที่เกิดขึ้นก็คือเด็กคนนี้มาจากไหน และแม่ของนางคือใคร

       เป็นคำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบ แม้ว่าฎีกาเกี่ยวกับเรื่องนี้นับสิบๆฉบับจะถูกส่งเข้ามาในวัง

       สิ่งเดียวที่พญาขรอธิบายก็คือการยืนยันว่าบิดาของเด็กคือองค์เอง

       และความคลางแคลงใจทั้งหลายก็ค่อยๆหายไปทันทีที่นางโตขึ้นจนสามารถเห็นความคล้ายกันบนใบหน้าของนางและท่านเจ้าผู้ล่วงลับได้ชัดเจน

       ถามว่าคล้ายกันขนาดไหนน่ะเหรอ?

       ก็คล้ายกันขนาดที่ว่าแค่เปลี่ยนสีผิวกับรูปร่างอีกหน่อย ใครๆก็คงเรียกนางว่าเป็นท่านเจ้าขรตอนยังเด็กอย่างแน่แท้

       เนมิธาถูกเลี้ยงโดยรัชฎาสูรที่แม้จะแคลงใจในชาติกำเนิดของนาง แต่ก็รู้ว่าเด็กตัวเล็กๆนั้นไม่มีความผิดอะไร นางโตขึ้นมาพร้อมมังกรกัณฐ์และแสงอาทิตย์รวมถึงญาติๆอีกหลายคน(เช่น รณพักตร์...ที่ตอนนี้ชื่ออะไรนางก็คร้านจะจำ, เบญกาย ลูกสาวท่านลุงพิเภก และตรีเมฆ บุตรท่านอาตรีเศียร เป็นต้น)

       เมื่อนางอายุไม่ถึงหกขวบดี เจ้าพ่อก็แต่งตั้งให้เป็นยุพราชอันดับสามแห่งโรมคัล รองจากมังกรกัณฐ์และแสงอาทิตย์

       หลังจากนั้นเพียงสามปี เนมิธาก็ต้องหอบผ้าหอบผ่อนระเห็จไปไกลถึงเขากาหลที่อยู่ก่อนถึงเขาพระสุเมรุเพียงเล็กน้อยเพื่อไปร่ำเรียนวิชากับฤๅษีวิยาศอย่างที่ยักษ์ชั้นสูงอายุน้อยมักทำกัน

       รู้ตัวอีกทีเมื่อเดือนก่อน ข่าวของเจ้าพ่อทำให้นางเก็บของห้อม้ากลับโรมคัลแทบจะในทันที

       อย่างไรก็ดี บทเรียนทั้งหมดนั้นนางฝึกจนสำเร็จแล้ว

       ที่อยู่ต่อก็เพราะเผื่อท่านอาจารย์จะสอนอะไรเพิ่มเติมเท่านั้นเอง

       แต่ระยะทางนั้นไกลเหลือเกิน กว่าจะมาถึง เมรุก็กำลังจะก่อสร้างแล้ว

       อสุรีสาวเหม่อมองโกศนั้น ปล่อยให้ความเงียบสงบเข้าครอบคลุมทั่วโถง

       ได้ยินเสียงผ้าขยับสวบสาบ ก่อนที่ร่างสีชาดของแสงอาทิตย์จะเลื่อนมาอยู่ข้างกาย

       “เจ้าพ่อ เจ้าน้องเล็กยังปากเสียเหมือนเดิมเลยขอรับ” รอยยิ้มกวนส้นของพี่ชายคนรองที่ส่งมานั้นอ่อนโยนผิดปกติ

       “ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนั้น ข้าขนลุก” นางลูบแขนตัวเอง

       “เจ้าพ่อ วันนี้เจ้าแม่ร้อยมาลัยอีกแล้ว” มังกรกัณฐ์ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง มือใหญ่ทาบลงกับโกศข้างๆมือของนาง

       “พรุ่งนี้เช้าคงมีอุบะสวยๆแบบใหม่มาถวายเป็นแน่แท้”

       “เสียดายจริงๆที่เนมิธาไม่มีฝีมือด้านนี้” ยักษ์ผมมวยเดาะลิ้น

       “เจ้าพ่อขอรับ ชาตินี้ลูกสาวเจ้าพ่อคงไม่ได้ออกเรือนแล้ว”

       “อย่างน้อยข้าก็เคยผ่านการหมั้นหมาย” นางกระตุกมุมปาก

       “เจ้านั่นแหละ แสงอาทิตย์ แม้แต่ปลายก้อยแม่หญิงเจ้าคงยังไม่กล้าแตะเลยกระมัง?”

       คู่สนทนาแยกเขี้ยวกลับ

       ใบหน้างามหมดจดเลื่อนสายตาจากพี่ชายกลับมาที่โกศ

       “วันนี้ลูกกลับเข้าโรมคัล ขี่ม้าผ่านตลาดแล้วเห็นว่าร้านถ้วยฟูของยายยักษ์ยังคงเปิดเลยแวะซื้อสักหน่อย ไม่ได้เอามาเผื่อเจ้าพ่อกับเจ้าพี่...ไว้พรุ่งนีลูกจะไปอีกทีนะเจ้าคะ”

       “อะไรนะ” สีหน้าของแสงอาทิตย์เปลี่ยนไป

       “เจ้าไปร้านถ้วยฟูมา? ทำไมไม่ซื้อเผื่อข้าด้วย?”

       เนมิธาบิดคิ้วยักไหล่

       “ก็ใครมันจะไปรู้ว่าเจ้ายังชอบกินอยู่ล่ะ”

       “กวนตีนเก่งจริง ไอ้น้องเวร” ผู้เป็นพี่หลุดคำสบถออกมาในระดับเสียงที่เบา แต่ก็มากพอจะให้นางได้ยิน

       “นั่นปากยักษ์หรือปากครุฑวะ?” นางแยกเขี้ยวขาว

       “อ้อ ลืมไป...ทั้งตัวเป็นครุฑกลายพันธุ์ แต่ปากเป็นหมา”

       “ไอ้-”

       มังกรกัณฐ์กระแอมเรียกความสนใจ ก่อนจะยกมือขึ้นดึงไหล่ของทั้งสองออกจากกัน

       “เจ้าพ่อ...” พูดจบก็พยักเพยิดไปที่โกศ

       เนมิธาข่มความอยากเอาเลือดหัวพี่ชายออกแล้วสูดหายใจลึก

       “เจ้าพ่อ ลูกมารบกวนนานเกินไปเสียแล้ว...ลูกขอตัวไปเที่ยวเล่นก่อนนะเจ้าคะ ไว้โพล้เพล้จะกลับมาเฝ้าใหม่”

       ไม่วายส่งสายตาทิ่มแทงให้กับอสุรากายสีชาด นางคลานเข่าออกไปจากโถง

       “จะไปแถวไหน?” พี่คนโตถามไล่หลัง

       “เดี๋ยวจะให้ทหารตามไปอารักขาสักสองสามคน”

       ดวงตาสีเข้มนิ่งไป ก่อนจะตวัดกลับมา

       “ตลาดมืด...มั้งนะ”

       “ว่าไงนะ?”

       สีหน้าตกใจจนหน้าหลุดของพี่ทั้งสองทำให้นางยกยิ้ม

       “ถ้าทหารพวกนั้นมีฝีมือจริงก็คงจะตามหาข้าได้อย่างไม่มีปัญหาอะไรหรอก อย่าห่วงเลยน่าเจ้าพี่”

       “เจ้าคงไม่ได้คิดจะไปที่นั่นจริงๆใช่ไหม?”

       เนมิธาบิดปาก ไม่ต่อประโยคแล้วหายลับไปจากสายตาของยักษาในโถงอย่างรวดเร็ว

       มังกรกัณฐ์สบถ ตะโกนเรียกทหารยามหน้าประตู

       “ไปตามอนลมา!”

       ดวงตาเรียวราวจระเข้ของยุพราชอันดับหนึ่งหรี่ลง

       ตลาดมืดอันตรายจะตายไป ขนาดพวกเขายังไม่เคยไปที่นั่นโดยที่ไม่มีทหารอย่างน้อยสี่คนตามไปด้วย

       ทั้งตั้งอยู่ในตรอกยาวๆท้ายเมืองติดกับคูน้ำที่เป็นจุดบอดสำหรับหูตาของกษัตริย์ ทั้งมีพวกลักลอบเข้าเมืองอยู่เต็มไปหมด มีแต่คาถาอาคมกับกับดักซับซ้อนซ่อนเงื่อนราวกับรังหนูจนไม่ว่าจะไล่เท่าไหร่ก็ยังไม่ยอมไปไหน

       ทั้งที่พวกเขาเป็นชนชั้นปกครองและมีอำนาจล้นเหลือ เมื่อไปอยู่ที่นั่นแล้วก็ยังไม่สามารถจัดการได้อย่างเด็ดขาดเลย

       รากหยั่งลึกเกินไป...แถมยังได้อาหารชั้นดีเป็นกิจการสีเทาๆทึมๆของพวกขุนนางอีก

       แค่คิดก็รู้สึกเจ็บใจที่ยังเด็กเกินไปจนไม่สามารถใช้อำนาจได้เต็มที่

       เจ้าเมืองกับยุพราชยังไม่ปลอดภัยถึงเพียงนี้...

       แล้วน้องสาวที่มีสายเลือดของพ่อเมืองกับหญิงที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังไม่ได้อยู่ในโรมคัลนานพอที่จะสร้างฐานอำนาจของตนเองขึ้นมาด้วยล่ะ?

       ไวเท่าความคิด แสงอาทิตย์คว้าไหล่ของพี่ชายซึ่งกำลังจะออกไปคุยกับอนลเอาไว้

       อีกคนหันมา เลิกคิ้วเมื่อเห็นสีหน้านิ่งเรียบและดวงตามีแววเคร่งเครียดผิดปกติ

       “...เอาสิสิระไปด้วย”

       “ยักษ์ที่ชอบใส่เสื้อผ้าแปลกๆนั่นน่ะนะ?”

       ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเข้าหากัน

       “ถึงจะดูพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่เจ้านั่นเป็นถึงคนของเมืองปางตาล”

       “ท้าวสหัสเดชะ?”

       “ใช่” คิ้วบางกดลงเล็กน้อย

       “ถึงจะไม่ได้ตำแหน่งใหญ่โต แต่ก็เป็นแขกบ้านแขกเมือง...อำนาจของท่านท้าวอาจกดดันพวกนั้นไม่ให้ทำอะไรบุ่มบ่ามได้”

       “ได้” ร่างสูงใหญ่เดินไปผลักประตูไม้

       เขานั่งมองจนลับสายตา

       เนมิธา...

       เจ้าอย่าทำอะไรบ้าๆเชียวนะ

 

       ยักษีเจ้าของชื่อที่แสงอาทิตย์กังวลอยู่นั้นกำลังเคลื่อนผ่านคลื่นผู้อยู่อาศัยของตรอกหลังเมืองไปอย่างเงียบๆ

       ดวงตาสีดำถ่านกวาดไปมาช้าๆ ระแวดระวังภัยขณะที่เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นชัดเจนในหู

       ที่นี่ไม่ปลอดภัย

       ไม่เคยปลอดภัย

       เรื่องนั้นเนมิธารู้ดี

       อันตรายมากมายซ่อนอยู่ทุกย่างก้าว

       ขยับผิดแม้เพียงนิด นางมีโอกาสตายทันที

       กลิ่นคาวอาคมดำอวลไปหมดจนนางคลื่นเหียนแทบขย้อนออกมา

       อย่างที่คิด...มีพวกผู้ใช้มนตร์คุมอยู่สินะ?

       ร่างเพรียวเดินเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ พยายามให้การเคลื่อนไหวของตนเป็นธรรมชาติมากที่สุด

       มือเรียวเลือกหยิบของมาสองสามอย่างที่แตกต่างกันออกไป แต่สิ่งหนึ่งที่สิ่งของพวกนี้มีเหมือนกันก็คือ

       กระไอของศาสตร์มืด

       นางปั้นหน้าคล้ายคนมีความคิดชั่วที่สุดในหัวแล้วซื้อของพวกนั้นอย่างรวดเร็ว

       ขาทั้งสองข้างพานางพ้นจากจุดขายของลงอาคม แล้วหยุดลงที่อีกจุด

       ใบหน้าหมดจดเงยขึ้นมองทิวทัศน์แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

       ขายสัตว์ผิดกฎหมายสินะ...

       น่าเกลียดจริงๆ

       อสุรีสาวขบฟันแน่น

       เท้าในรองเท้าหนังสายรัดชะงักไปเพียงเสี้ยวจังหวะก่อนจะเดินเข้าไปในร้านแรก

       นางไม่ได้อยู่ลำพัง

       ตามมาแล้วสินะ

       จากหางตา เงาสายหนึ่งแว้บผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ไวจนหากไม่สังเกตดีๆก็คงจะไม่เห็นแน่นอน

       เนมิธากระตุกมุมปากเล็กน้อย

       เนื้อเข้าถ้ำเสือ เสือที่ไหนมันจะปล่อยให้เดินออกไปง่ายๆกันล่ะ?

       ในโรมคัล มีไม่น้อยที่ไม่เห็นด้วยกับการตั้งนางขึ้นเป็นยุพราช

       นางเป็นหญิง ซ้ำยังเป็นลูกของพญาขรกับหญิงที่ไหนก็ไม่รู้

       ในวังหลังยังมีผู้ที่เหมาะกับตำแหน่งมากกว่านาง...ในความคิดของพวกเขา

       การตัดไฟแต่ต้นลมก่อนที่นางจะสั่งสมฐานอำนาจและบารมีคือสิ่งที่พวกนั้นให้ความสำคัญที่สุดในตอนนี้

       นางลอบแยกเขี้ยว

       ไอ้พวกบ้าอำนาจน่ารังเกียจ

       พ่อนางอยู่ในโกศ ยังไม่ทันได้เผาก็คิดจะส่งนางไปอยู่ข้างเขาแล้วรึ?

       ปลายนิ้วแตะเข็มขัดก่อนจะนึกได้ว่ากริชคู่ใจอยู่ใต้ผ้านุ่ง

       นางขยับไหล่เบาๆ

       ไม่ชินกับสไบแล้วก็ผ้านุ่งยาวๆพวกนี้เลย

       ทำไงได้...

       ถ้าไม่ใส่มา ก็คงจะไม่รู้สิว่าเป็นนาง

       เล่นประโคมเครื่องประดับซะหนักขนาดนี้ เด็กสามขวบยังรู้เลยมั้งว่าเป็นพวกชั้นสูง

       พยายามเพิกเฉยต่อเสียงร้องระงมของสัตว์ที่อยู่ในกรง นางข่มตาลงทำสมาธิเพียงชั่วครู่

       ทันใดนั้น ชีพจรก็กระตุกเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

       อะไรบางอย่างที่ไม่สมควรอยู่ในที่แบบนี้

       อาคมขาว?

       ไม่สิ...

       เป็นพลังที่เป็นธรรมชาติกว่านั้น

       เหมือน...เป็นขุมพลังที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

       บริสุทธิ์ และทรงพลัง

       แทบไม่มีการแต่งเติมเลย

       ดวงตาสีดำถ่านหรี่ลง

       อะไรกัน?

       ในโลกนี้...ยังมีปราณพลังที่ไร้การเติมแต่งขนาดนี้ด้วยหรือ?

       กว่าจะรู้ตัว ขาก็พาไปทางนั้นเรียบร้อย

       ให้ตายเถอะ...

       นี่ถ้าโดนลวงไปฆ่าจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย?

       ถอนหายใจเบาๆให้กับความบ้าของตัวเองขณะที่เลี้ยวเข้าร้านตรงสุดตรอก

       ยังไงก็เถอะ

       มาก็มาแล้วนี่นา

       เจ้าของผิวกายสีดอกเลาชายตามองบรรดานกอรหันที่ถูกขังอยู่ในกรง ในใจข่มความรู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบหลุดออกมาทางสีหน้าไว้

       สัตว์ป่าหิมพานต์

       กล้าดีจริงๆ

       เนมิธากวาดตาไปเรื่อยๆจนหยุดลงที่กรงหนึ่ง

       อา...

       ร่างเพรียวก้าวไปอย่างเงียบเชียบ แล้วย่อตัวลง

       ดวงตาสีดำถ่านสบกับคู่สีทอง

       รอยยิ้มบางเบาที่ส่งไปไม่ถึงดวงตายกขึ้น

       “เจอแล้ว”